Wprowadzenie[edytuj]

Język japoński jest językiem typu SOV (z angielskiego Subject-Object-Verb: Podmiot-Dopełnienie-Orzeczenie), w przeciwieństwie do języka polskiego, gdzie zdanie jest w następującym szyku: Podmiot-Orzeczenie-Dopełnienie. W języku japońskim czasownik zawsze znajduje się na końcu zdania. Japońskie części mowy bardzo często występują z partykułami, które modyfikują słowo stojące najczęściej przed nimi. te partykuły identyfikują funkcje fraz lub wyrazów w zdaniu -- na przykład temat, podmiot, miejsce akcji, dopełnienie itp...

Ze względu na występowanie partykuł, struktura zdania nie jest stała. Położenie wyrazów lub fraz w zdaniu nie jest ściśle określona, jak ma to miejsce chociażby w języku angielskim. Jednakże, bardzo często zdanie ma następującą strukturę:

Temat zdania, czas, miejsce, podmiot, dopełnienie dalsze, dopełnienie bliższe, czasownik.

W języku japońskim pomija się słowa lub frazy, które są oczywiste zarówno dla słuchacza jak i mówiącego. Podobnie dzieje się w przypadku polskich zaimków osobowych. Na przykład zdanie " [Ja] idę obejrzeć film" może zostać pretłumaczone na「映画を見る。」 (eiga wo miru.); co dosłownie oznacza "Film będę oglądał." [Ja] omijamy, ponieważ określa mówiącego to zdanie. Przetłumaczone zdanie oznacza także "on (ona) idzie obejrzeć film", "my pójdziemy obejrzeć film", zależnie od kontekstu. Zdania poprzedzające, sytuacja itp., określają odpowiedni kontekst.

Spis treści

Przydatne japońskie zwroty »