Pszczelarstwo/Prawo

Z Wikibooks, biblioteki wolnych podręczników.


Przepisy prawne[edytuj]

  • Działalność organizacji pszczelarskich oparta jest na polskim prawie pszczelarskim, które obowiązuje od 1947 roku.

Przepisy Unii Europejskiej[edytuj]

Krajowe akty prawne dotyczące pszczelarstwa, pszczół lub miodu[edytuj]

Historyczne przepisy pszczelarskie[edytuj]

  • Prawo bartne w dawnej Polsce
  • Prawo bartne, zwane tez prawem obelnym, to prawo zwyczajowe, ujęte w statutach Kazimerza III Wielkiego w połowie XIV w., rozwijane od XV w., ogłaszane jeszcze w XVII w. Znane głównie z Mazowsza, Borów Tucholskich, Sandomierszczyzny i Podkarpacia. Prawo bartne regulowało m.in.: ustrój bractw bartniczych, na których czele stali starości bartni, obowiązki bartników, ich sprawy spadkowe, karne i procesowe przed sądem bartniczym[1].

Obowiązki i prawa pszczelarzy[edytuj]

  • Obowiązki właścicieli pasiek wynikające z ustawy weterynaryjnej[2]
  • Każdy właściciel pszczół ma obowiązek zgłoszenia pasieki do rejestru powiatowego lekarza weterynarii i gminnego lub powiatowego stanowiska ochrony środowiska.
  • Lokalizacja pasieki
  • Lokalizacja pasiek w Polsce (i w UE) nie jest uregulowana. Obowiązuje prawo zwyczajowe (uznawane przez sądy w sprawach spornych) opierające się na XIX-wiecznym prawie galicyjskim. Według tego prawa pasieka powinna być ustawiona w odległości 10 m od granicy sąsiada, drogi. Jeżeli tego warunku nie można spełnić, to wzdłuż całej posesji pszczelarza trzeba postawić szczelny płot lub posadzić żywopłot wysokości 3 m
  • Rój
  • Kodeks cywilny
    • Art. 181. Własność ruchomej rzeczy niczyjej nabywa się przez jej objęcie w posiadanie samoistne.
    • Art. 182. § 1. Rój pszczół staje się niczyim, jeżeli właściciel nie odszukał go przed upływem trzech dni od dnia wyrojenia. Właścicielowi wolno w pościgu za rojem wejść na cudzy grunt, powinien jednak naprawić wynikłą stąd szkodę.
      • § 2. Jeżeli rój usiadł w cudzym ulu nie zajętym, właściciel może domagać się wydania roju za zwrotem kosztów.
      • § 3. Jeżeli rój osiadł w cudzym ulu zajętym, staje się on własnością tego, czyją własnością był rój, który się w ulu znajdował. Dotychczasowemu właścicielowi nie przysługuje w tym wypadku roszczenie z tytułu bezpodstawnego wzbogacenia.

Bibliografia[edytuj]

  1. Encyklopedia PWN online, Prawo bartne, dostęp 25.05.2019
  2. Czarnecka, B. Obowiązki właścicieli pasiek wynikające z ustawy weterynaryjnej, Częstochowa 2003