Pszczelarstwo/Rośliny/Lonicera

Z Wikibooks, biblioteki wolnych podręczników.



Wiciokrzew
Wiciokrzew pospolity
Systematyka wg Reveala
Rząd: szczeciowce
Rodzina: przewiertnicowate
Rodzaj: wiciokrzew
Nazwa systematyczna
Wikispecies
Wikispecies
Zobacz systematykę w Wikispiecies:
Lonicera

Wiciokrzew, Suchodrzew (Lonicera)[edytuj]

Kwitnienie Kolor
pyłku
Nektar w kwiatach Cukier w nektarze
%
Pyłek
kg/ha
Spadź
Wyd. miodowa
suchodrzew Purpusa
(L. ×purpusii)
XII - IV mg/10 kwiatów[1] kg/ha
wiciokrzew siny
(L. caerulea)
pocz. IV mg/10 kwiatów[1] kg/ha
wiciokrzew pospolity
(L. xylosteum)
V - VI mg/10 kwiatów[1] kg/ha
wiciokrzew Maacka
(L. maackii)
VI mg/10 kwiatów[1] kg/ha
wiciokrzew japoński
(L. japonica)
VI - VII mg/10 kwiatów[1] kg/ha

Kwitnące w różnych porach roku wiciokrzewy są roślinami wieloletnimi. Gatunki pnące są nazywane wiciokrzewami, natomiast gatunki zdrewniałe określa się mianem suchodrzewów.

Suchodrzew Purpusa (Lonicera ×purpusii)[edytuj]

Kwitnący zimą suchodrzew Purpusa jest krzewem osiągającym wysokość i szerokość ok. 2,5 m. Biało-żółte kwiaty pachną cytrynowo i są niezwykłym zjawiskiem w środku zimy. Nie ma wielkich wymagań glebowych, znosi mrozy, dobrze rośnie w przewiewnym półcieniu. Może rosnąć pod drzewami. Nasiona suchodrzewów trzeba na 24 godź. zamoczyć w wodzie, a potem stratyfikować przez 60-90 dni w temp. 5 °C. Następnie wysiać do inspektu lub do gruntu. Do pikowania nadają się jednoroczne siewki.

Wiciokrzew siny, jagoda kamczacka, suchodrzew jadalny (Lonicera caerulea)[edytuj]

Jagoda kamczacka

Ten pochodzący z północno-wschodniej Azji krzew jest rośliną długowieczną, osiągającą wiek ponad 30 lat. Dorasta do ok 2 m. Jest bardzo odporny na mrozy. Łacińskimi synonimami L. caeruleaL. altaica, L. cauriana, L. edulis, L. kamtschatica, L. pallasii, L.stenantha, L. turczaninowii, L. villosa, Xylosteon villosum[2]. Istnieje wiele odmian uprawianych (kultywarów) tej rośliny, które różnią się np. wielkością owoców. Zakwita biało-żółtymi kwiatkami (po dwa na szypułce), ok. 14 dni przed truskawką. Aromatyczne jagody wiciokrzewu sinego zawierają dużo witaminy C i D, są słodko-kwaśne i bardzo smaczne - nie tylko dla ptaków, ale także dla ludzi. W Polsce jagoda kamczacka jest coraz popularniejsza ze względu na jej owoce, które dojrzewają już w maju.


Krzewu nie należy przycinać, a jedynie usuwać stare pędy. Aby uzyskać optymalne zapylenie i więcej owoców, wskazane jest sadzenie co najmniej dwóch różnych odmian obok siebie[2].

Wiciokrzew pospolity (Lonicera xylosteum)[edytuj]

Wiciokrzewy pospolite są chętnie oblatywane przez pszczoły i trzmiele.

Wiciokrzew Maacka (Lonicera maackii)[edytuj]

Krzew kwitnący w czerwcu, początkowo na biało, a w późniejszym okresie rozkwitu żółtawo. Rośnie również w lekkim cieniu. Pięknie pachnie, a starsze rośliny przybierają ładną formę przypominającą duży parasol. Jesienią pojawiają się czerwone kuleczki, które są pożywieniem dla ptaków.

Wiciokrzew japoński (Lonicera japonica)[edytuj]

Wiciokrzew japoński

Roślina pnąca, wymagająca podpinania. Pędy osiągają długość ok. 9 m. W Chinach jest stosowana w medycynie ludowej. Rozmnaża się łatwo, przez sadzonki lub odnogi. Jagody wiciowca japońskiego są czarne, lubiane przez ptactwo. Różne podgatunki uprawne mają charakterystyczne cechy:

  • Halliana - kwitnie w czerwcu i lipcu. Kwiatki są białe z dodatkiem żółci i purpury. Odurza zapachem głównie wieczorem i nocą.
  • Aureoreticulata - kwitnie od czerwca do września. Jego liście są żółto-zielone.


Bibliografia[edytuj]

  1. 1,0 1,1 1,2 1,3 1,4 []
  2. 2,0 2,1 Wikipedia.pl