C/printf: Różnice pomiędzy wersjami
m →Zobacz też: wewnw link do znaki spec |
|||
Linia 190: | Linia 190: | ||
:[[C/scanf|scanf]] |
:[[C/scanf|scanf]] |
||
:[[C/Podstawowe procedury wejścia i wyjścia|Podstawowe procedury wejścia i wyjścia]] |
:[[C/Podstawowe procedury wejścia i wyjścia|Podstawowe procedury wejścia i wyjścia]] |
||
:[[C/Napisy#Znaki_specjalne|Znaki specjalne]] |
Wersja z 21:28, 29 paź 2012
Deklaracja
#include <stdio.h> int printf(const char *format, ...); int fprintf(FILE *stream, const char *format, ...); int sprintf(char *str, const char *format, ...); int snprintf(char *str, size_t size, const char *format, ...) #include <stdarg.h> int vprintf(const char *format, va_list ap); int vfprintf(FILE *stream, const char *format, va_list ap); int vsprintf(char *str, const char *format, va_list ap); int vsnprintf(char *str, size_t size, const char *format, va_list ap);
Opis
Funkcje formatują tekst zgodnie z podanym formatem opisanym poniżej. Funkcje printf i vprintf wypisują tekst na standardowe wyjście (tj. do stdout); fprintf i vfprintf do strumienia podanego jako argument; a sprintf, vsprintf, snprintf i vsnprintf zapisują go w podanej jako argument tablicy znaków.
Funkcje vprintf, vfprintf, vsprintf i vsnprintf różnią się od odpowiadających im funkcjom printf, fprintf, sprintf i snprintf tym, że zamiast zmiennej liczby argumentów przyjmują argument typu va_list.
Funkcje snprintf i vsnprintf różnią się od sprintf i vsprintf tym, że nie zapisuje do tablicy nie więcej niż size znaków (wliczając kończący znak '\0'). Oznacza to, że można je używać bez obawy o wystąpienie przepełnienia bufora.
Argumenty
- format
- format, w jakim zostaną wypisane następne argumenty
- stream
- strumień wyjściowy, do którego mają być zapisane dane
- str
- tablica znaków, do której ma być zapisany sformatowany tekst
- size
- rozmiar tablicy znaków
- ap
- wskaźnik na pierwszy argument z listy zmiennej liczby argumentów
Format
Format składa się ze zwykłych znaków (innych niż znak '%'), które są kopiowane bez zmian na wyjście oraz sekwencji sterujących, zaczynających się od symbolu procenta, po którym następuje:
- dowolna liczba flag,
- opcjonalne określenie minimalnej szerokości pola,
- opcjonalne określenie precyzji,
- opcjonalne określenie rozmiaru argumentu,
- określenie formatu.
Jeżeli po znaku procenta występuje od razu drugi procent to cała sekwencja traktowana jest jak zwykły znak procenta (tzn. jest on wypisywany na wyjście).
Flagi
W sekwencji możliwe są następujące flagi:
- - (minus) oznacza, że pole ma być wyrównane do lewej, a nie do prawej.
- + (plus) oznacza, że dane liczbowe zawsze poprzedzone są znakiem (plusem dla liczb nieujemnych lub minusem dla ujemnych).
- spacja oznacza, że liczby nieujemne poprzedzone są dodatkową spacją; jeżeli flaga plus i spacja są użyte jednocześnie to spacja jest ignorowana.
- # (hash) powoduje, że wynik jest przedstawiony w alternatywnej postaci:
- dla formatu o powoduje to zwiększenie precyzji, jeżeli jest to konieczne, aby na początku wyniku było zero;
- dla formatów x i X niezerowa liczba poprzedzona jest ciągiem 0x lub 0X;
- dla formatów a, A, e, E, f, F, g i G wynik zawsze zawiera kropkę nawet jeżeli nie ma za nią żadnych cyfr;
- dla formatów g i G końcowe zera nie są usuwane.
- 0 (zero) dla formatów d, i, o, u, x, X, a, A, e, E, f, F, g i G do wyrównania pola wykorzystywane są zera zamiast spacji za wyjątkiem wypisywania wartości nieskończoność i NaN. Jeżeli obie flagi 0 i - są obecne to flaga zero jest ignorowana. Dla formatów d, i, o, u, x i X jeżeli określona jest precyzja flaga ta jest ignorowana.
Szerokość pola i precyzja
Minimalna szerokość pola oznacza ile najmniej znaków ma zająć dane pole. Jeżeli wartość po formatowaniu zajmuje mniej miejsca jest ona wyrównywana spacjami z lewej strony (chyba, że podano flagi, które modyfikują to zachowanie). Domyślna wartość tego pola to 0.
Precyzja dla formatów:
- d, i, o, u, x i X określa minimalną liczbę cyfr, które mają być wyświetlone i ma domyślną wartość 1;
- a, A, e, E, f i F - liczbę cyfr, które mają być wyświetlone po kropce i ma domyślną wartość 6;
- g i G określa liczbę cyfr znaczących i ma domyślną wartość 1;
- dla formatu s - maksymalną liczbę znaków, które mają być wypisane.
Szerokość pola może być albo dodatnią liczbą zaczynającą się od cyfry różnej od zera albo gwiazdką. Podobnie precyzja z tą różnicą, że jest jeszcze poprzedzona kropką. Gwiazdka oznacza, że brany jest kolejny z argumentów, który musi być typu int. Wartość ujemna przy określeniu szerokości jest traktowana tak jakby podano flagę - (minus).
Rozmiar argumentu
Dla formatów d i i można użyć jednego ze modyfikator rozmiaru:
- hh - oznacza, że format odnosi się do argumentu typu signed char,
- h - oznacza, że format odnosi się do argumentu typu short,
- l (el) - oznacza, że format odnosi się do argumentu typu long,
- ll (el el) - oznacza, że format odnosi się do argumentu typu long long,
- j - oznacza, że format odnosi się do argumentu typu intmax_t,
- z - oznacza, że że format odnosi się do argumentu typu będącego odpowiednikiem typu size_t ze znakiem,
- t - oznacza, że że format odnosi się do argumentu typu ptrdiff_t.
Dla formatów o, u, x i X można użyć takich samych modyfikatorów rozmiaru jak dla formatu d i oznaczają one, że format odnosi się do argumentu odpowiedniego typu bez znaku.
Dla formatu n można użyć takich samych modyfikatorów rozmiaru jak dla formatu d i oznaczają one, że format odnosi się do argumentu będącego wskaźnikiem na dany typ.
Dla formatów a, A, e, E, f, F, g i G można użyć modyfikatorów rozmiaru L, który oznacza, że format odnosi się do argumentu typu long double.
Dodatkowo, modyfikator l (el) dla formatu c oznacza, że odnosi się on do argumentu typu wint_t, a dla formatu s, że odnosi się on do argumenty typu wskaźnik na wchar_t.
Format
Funkcje z rodziny printf obsługują następujące formaty:
- d, i - argument typu int jest przedstawiany jako liczba całkowita ze znakiem w postaci [-]ddd.
- o, u, x, X - argument typu unsigned int jest przedstawiany jako nieujemna liczba całkowita zapisana w systemie oktalnym (o), dziesiętnym (u) lub heksadecymalnym (x i X).
- f, F - argument typu double jest przedstawiany w postaci [-]ddd.ddd.
- e, E - argument typu double jest reprezentowany w postaci [i]d.ddde+dd, gdzie liczba przed kropką dziesiętną jest różna od zera, jeżeli liczba jest różna od zera, a + oznacza znak wykładnika. Format E używa wielkiej litery E zamiast małej.
- g, G - argument typu double jest reprezentowany w formacie takim jak f lub e (odpowiednio F lub E) zależnie od liczby znaczących cyfr w liczbie oraz określonej precyzji.
- a, A - argument typu double przedstawiany jest w formacie [-]0xh.hhhp+d czyli analogicznie jak dla e i E, tyle że liczba zapisana jest w systemie heksadecymalnym.
- c - argument typu int jest konwertowany do unsigned char i wynikowy znak jest wypisywany. Jeżeli podano modyfikator rozmiaru l argument typu wint_t konwertowany jest do wielobajtowej sekwencji i wypisywany.
- s - argument powinien być typu wskaźnik na char (lub wchar_t). Wszystkie znaki z podanej tablicy, kończące się na null, są wypisywane.
- p - argument powinien być typu wskaźnik na void. Jest on konwertowany na serię drukowalnych znaków w sposób zależny od implementacji.
- n - argument powinien być wskaźnikiem na liczbę całkowitą ze znakiem, do którego zwracana jest liczba zapisanych znaków.
W przypadku formatów f, F, e, E, g, G, a i A wartość nieskończoność jest przedstawiana w formacie [-]inf lub [-]infinity zależnie od implementacji. Wartość NaN jest przedstawiana w postaci [-]nan lub [i]nan(sekwencja), gdzie sekwencja jest zależna od implementacji. W przypadku formatów określonych wielką literą również wynikowy ciąg znaków jest wypisywany wielką literą.
Wartość zwracana
Jeżeli funkcje zakończą się sukcesem zwracają liczbę znaków w tekście (wypisanym na standardowe wyjście, do podanego strumienia lub tablicy znaków) nie wliczając kończącego '\0'. W przeciwnym wypadku zwracana jest liczba ujemna.
Wyjątkami są funkcje snprintf i vsnprintf, które zwracają liczbę znaków, które zostałyby zapisane do tablicy znaków, gdyby była wystarczająco duża.
Przykład użycia
#include <stdio.h>
int main()
{
int i = 4;
float f = 3.1415;
const char *s = "Monty Python";
printf("i = %d\nf = %.1f\nWskaznik s wskazuje na napis: %s\n", i, f, s);
return 0;
}
i = 4 f = 3.1 Wskaznik s wskazuje na napis: Monty Python
Uwagi
Funkcje snprintf i vsnprintf nie były zdefiniowane w standardzie C89. Zostały one dodane dopiero w standardzie C99.
Biblioteka glibc do wersji 2.0.6 włącznie posiadała implementacje funkcji snprintf oraz vsnprintf, które były niezgodne ze standardem, gdyż zwracały -1 w przypadku, gdy wynikowy tekst nie mieścił się w podanej tablicy znaków.
W przygotowaniu: Porównać ze standardem C89 i oznaczyć funkcjonalności wprowadzone dopiero w C99. |