C/Pierwszy program: Różnice pomiędzy wersjami
Linia 50: | Linia 50: | ||
==Zobacz również== |
==Zobacz również== |
||
* pierwszy program C w podręczniku [[Programowanie_w_systemie_UNIX/Pierwszy_program#C| |
* pierwszy program C w podręczniku [[Programowanie_w_systemie_UNIX/Pierwszy_program#C|Programowanie w systemie UNIX]] |
||
<noinclude> |
<noinclude> |
Wersja z 21:48, 7 sty 2012
Twój pierwszy program
Przyjęło się, że pierwszy program napisany w dowolnym języku programowania powinien wyświetlić tekst "Hello World!" (Witaj Świecie!). Sam język C nie ma żadnych mechanizmów przeznaczonych do wprowadzania i wypisywania danych, możemy jednak skorzystać z dostępnych rozwiązań - w tym przypadku gotowej funkcji puts, która umieszcza podany tekst na "strumieniu wyjściowym programu", co da dla nas efekt wyświetlenia napisu na ekranie (podobnie jak w Pascalu używa się do tego procedur. Pascalowskim odpowiednikiem funkcji puts jest writeln).
Funkcja ta jest zawarta w zbiorze wielu gotowych funkcji zwanym standardową biblioteką C (ang. C Standard Library). W języku C deklaracje funkcji zawarte są w plikach nagłówkowych[1]. Taki plik dołączymy do naszego programu programu przy pomocy dyrektywy #include[2]. Interesuje nas plik stdio.h, zawierający niezbędny dla kompilatora opis funkcji puts, który dołączyć do programu możemy w poniższy sposób:
#include <stdio.h>
W programie definujemy główną funkcję main, będzie to punkt startu dla naszego programu. Definicja funkcji zawiera jej nazwę, listę przyjmowanych argumentów, typ zwracanej wartości (wyniku) oraz kod funkcji.
int main (void)
{
return 0;
}
Nasza funkcja main zawiera tylko jedno polecenie do wykonania: zakończ funkcję z wynikiem 0. Liczba ta będzie zwrócona do systemu operacyjnego jako wynik działania programu. W pierwszej linijce oprócz nazwy funkcji zawarliśmy także informację o typie zwracanej wartości: int (integer), czyli liczba całkowita, a w nawiasach o nie przyjmowaniu żadnych parametrów (słowo void (pustka) w liście argumentów).
Kod funkcji umieszcza się w nawiasach klamrowych { i }, kolejne polecenia rozdzielone są średnikami.
Ostatecznie kod będzie wyglądaj jak poniżej:
#include <stdio.h>
int main (void)
{
puts ("Hello World!");
return 0;
}
Napisy umieszcza się wewnątrz pary cudzysłowów. Teraz wystarczy program skompilować i uruchomić.
Rozwiązywanie problemów
Jeśli nie możesz skompilować powyższego programu, mogłeś popełnić literówkę przy przepisywaniu go. Zobacz też instrukcje na temat używania kompilatora.
Jeśli udało Ci się pomyślnie skompilować i uruchomić program, jest możliwe, że jedyne co zaobserwowałeś to mignięcie okienka konsoli. Dzieje się tak, ponieważ nasz program wraz z wykonaniem swojego zadania (wypisanie komunikatu) kończy działanie, nie czekając na reakcję użytkownika. Problem nie wystepuje, jeśli uruchomimy aplikację z poziomu linii poleceń (np. w oknie konsoli).
Dodajmy do naszego programu polecenie wczytania pojedynczego znaku z wejścia (w zwykłym przypadku oznacza to oczekiwanie, aż użytkownik wciśnie jakiś klawisz na klawiaturze) - zadanie to wykona funkcja getchar.
#include <stdio.h>
int main (void)
{
puts ("Hello World!");
getchar ();
return 0;
}
Tym razem program nie może zakończyć działania, póki nie wczyta znaku - dopiero po naciśnięciu dowolnego klawisza zamknie się okno konsoli (w przypadku zwykłego uruchomienia programu). Nasz pierwszy program gotowy!
Zobacz również
- pierwszy program C w podręczniku Programowanie w systemie UNIX
Przypisy
- ↑ pliki te posiadają najczęściej rozszerzenie .h (lub .hpp, które zwykło się stosować w języku C++). Rozszerzenie nie ma swych "technicznych" korzeni - jest to tylko pewna konwencja.
- ↑ Przed procesem kompilacji, w miejsce tej dyrektywy wstawiana jest treść podanego pliku nagłówkowego, dostarczając deklaracji funkcji