C++/Zarządzanie pamięcią: Różnice pomiędzy wersjami
brak litery "d" w słownie "Jednak" |
Nie podano opisu zmian |
||
Linia 1: | Linia 1: | ||
W języku C++ do alokowania pamięci służy operator '''new''' a do zwalniania - '''delete'''. W C++ można również stosować funkcje [[C/malloc|malloc]] i [[C/free|free]], jednak należy być ostrożnym. Najczęstszym błędem jest mieszanie operatorów new i delete z funkcjami malloc i free, np. zwalnianie pamięci zaalokowanej przez new przy pomocy free. |
W języku C++ do alokowania pamięci na stercie służy operator '''new''' a do zwalniania - '''delete'''. W C++ można również stosować funkcje [[C/malloc|malloc]] i [[C/free|free]], jednak należy być ostrożnym. Najczęstszym błędem jest mieszanie operatorów new i delete z funkcjami malloc i free, np. zwalnianie pamięci zaalokowanej przez new przy pomocy free. |
||
Rozważmy prosty przykład. Załóżmy, że chcemy stworzyć wektor 10 liczb typu całkowitego. Możemy to zrobić na dwa sposoby. W stylu znanym z języka C: |
Rozważmy prosty przykład. Załóżmy, że chcemy stworzyć wektor 10 liczb typu całkowitego. Możemy to zrobić na dwa sposoby. W stylu znanym z języka C: |
Wersja z 22:37, 16 sie 2013
W języku C++ do alokowania pamięci na stercie służy operator new a do zwalniania - delete. W C++ można również stosować funkcje malloc i free, jednak należy być ostrożnym. Najczęstszym błędem jest mieszanie operatorów new i delete z funkcjami malloc i free, np. zwalnianie pamięci zaalokowanej przez new przy pomocy free.
Rozważmy prosty przykład. Załóżmy, że chcemy stworzyć wektor 10 liczb typu całkowitego. Możemy to zrobić na dwa sposoby. W stylu znanym z języka C:
int *wektor = (int*) malloc (sizeof(int)*10);
free (wektor);
Albo w stylu C++:
int *wektor = new int[10];
delete [] wektor;
Od razu widać, że drugi zapis jest łatwiejszy i przyjemniejszy w użyciu. To jest podstawowa zaleta operatora new - krótszy zapis. Wystarczy wiedzieć jakiego typu ma być obiekt, który chcemy powołać do życia, nie martwiąc się o rozmiar alokowanego bloku pamięci. Za pomocą operatora new można również tworzyć tablice wielowymiarowe:
int **wektory = new int *[5];
for (int i = 0; i < 5; ++i)
wektory[i] = new int [10];
W ten sposób stworzono tablicę dwuwymiarową którą statycznie zadeklarowalibyśmy jako:
int wektory[5][10];
Jednak w przeciwieństwie do int wektory[5][10]
, która jest tablicą dwuwymiarową, nasze int **wektory
jest tablicą tablic i może być rozrzucone po całej pamięci.
Ilość elementów poszczególnych wymiarów nie musi być jednakowa. Można np zadeklarować tablicę taką:
int **wektory = new int *[2];
wektory[0] = new int [5];
wektory[1] = new int;
Przy takiej deklaracji pierwszy wiersz ma 5 elementów (tablica) a drugi to jeden element.
Deklaracja tablic o większej ilości wymiarów przebiega podobnie:
int ***wektory; // deklarujemy tablicę 3-wymiarową
wektory = new int **[5]; // pierwszy wymiar
wektory[0] = new int *[10]; // pierwszy element pierwszego wymiaru
wektory[1] = new int *[3]; // drugi element pierwszego wymiaru
....
wektory[0][0] = new int [3] // wymiar I = 0 -> wymiar II = 1 -> 3 elementy(tablica)
wektory[0][1] = new int [5] // wymiar I = 0 -> wymiar II = 3 -> 5 elementów(tablica)
wektory[1][0] = new int; // wymiar I = 1 -> wymiar II = 2 -> 1 element
...
Stosując ten sposób, ogólnie można deklarować tablice n-wymiarowe bez większego problemu.
Usuwanie tablic wielowymiarowych przebiega podobnie jak jednowymiarowych, z tą różnicą, że usuwanie zaczynamy od "najgłębszego" wymiaru:
delete wektory[1][0]; // kasujemy pojedynczą zmienną
delete [] wektory[0][1];
delete [] wektory[0][0];
// II wymiar
delete [] wektory[0];
delete [] wektory[1];
// I wymiar
delete [] wektory;
Zwrócić uwagę trzeba na dwie rzeczy:
delete []
używamy dla zmiennych tablicowych, adelete
dla pojedynczych zmiennych- Kolejność zwalniania wymiarów jest odwrotna niż ich tworzenia
Drugą zaletą jest fakt, że przy okazji alokacji pamięci możemy wywołać odpowiedni konstruktor inicjując wartości zmiennych obiektu, np.
Test *test = new Test(1,2);
zakładając, że obiekt Test posiada dwie zmienne typu całkowitego i zdefiniowany konstruktor Test(int,int)
.
Kolejną korzyścią jest możliwość przeciążania. Jednak to już jest temat na inny rozdział.