C/Tablice: Różnice pomiędzy wersjami
Linia 6: | Linia 6: | ||
==== |
==== |
||
==Odczyt/zapis wartości do tablicy== |
==Odczyt/zapis wartości do tablicy==o elementu (wa się od zera, co oznacza, że pierwszy element tablicy ma indeks równy 0, drugi 1, trzeci 2, itd. |
||
Tablicami posługujemy się tak samo jak zwykłymi zmiennymi. Różnica polega jedynie na podawaniu '''indeksu''' tablicy. Określa on, z którego elementu (wartości) chcemy skorzystać spośród wszystkich umieszczonych w tablicy. Numeracja indeksów rozpoczyna się od zera, co oznacza, że pierwszy element tablicy ma indeks równy 0, drugi 1, trzeci 2, itd. |
|||
{{Uwaga|Osoby, które wcześniej programowały w językach, takich jak [[Object Pascal|Pascal]], Basic czy [[Fortran]], muszą przyzwyczaić się do tego, że w języku C indeks numeruje się od 0.}} |
{{Uwaga|Osoby, które wcześniej programowały w językach, takich jak [[Object Pascal|Pascal]], Basic czy [[Fortran]], muszą przyzwyczaić się do tego, że w języku C indeks numeruje się od 0.}} |
||
Linia 13: | Linia 12: | ||
Spróbujmy przedstawić to na działającym przykładzie. Przeanalizuj następujący kod: |
Spróbujmy przedstawić to na działającym przykładzie. Przeanalizuj następujący kod: |
||
<source lang="c"> |
<source lang="c"> |
||
int |
int ta |
||
int i = 0; |
|||
tablica[2] = 3; |
|||
tablica[3] = 7; |
tablica[3] = 7; |
||
for (i=0;i!=5;++i) { |
for (i=0;i!=5;++i) { |
Wersja z 17:03, 23 maj 2017
W rozdziale Zmienne w C dowiedziałeś się, jak przechowywać pojedyncze liczby oraz znaki. Czasami zdarza się jednak, że potrzebujemy przechować kilka, kilkanaście albo i więcej zmiennych jednego typu. Nie tworzymy wtedy np. dwudziestu osobnych zmiennych. W takich przypadkach z pomocą przychodzi nam tablica.
Tablica to ciąg zmiennych jednego typu. Ciąg taki posiada jedną nazwę a do jego poszczególnych elementów odnosimy się przez numer (indeks).
==
==Odczyt/zapis wartości do tablicy==o elementu (wa się od zera, co oznacza, że pierwszy element tablicy ma indeks równy 0, drugi 1, trzeci 2, itd.
Uwaga! |
Spróbujmy przedstawić to na działającym przykładzie. Przeanalizuj następujący kod:
int ta
tablica[3] = 7;
for (i=0;i!=5;++i) {
printf ("tablica[%d]=%d\n", i, tablica[i]);
}
Jak widać, na początku deklarujemy 5-elementową tablicę, którą od razu zerujemy. Następnie pod trzeci i czwarty element (liczone począwszy od 0) podstawiamy liczby 3 i 7. Pętla ma za zadanie wyprowadzić wynik naszych działań.
Tablice znaków
Tablice znaków, tj. typu char oraz unsigned char, posiadają dwie ogólnie przyjęte nazwy, zależnie od ich przeznaczenia:
- bufory - gdy wykorzystujemy je do przechowywania ogólnie pojętych danych, gdy traktujemy je jako po prostu "ciągi bajtów" (typ char ma rozmiar 1 bajta, więc jest elastyczny do przechowywania np. danych wczytanych z pliku przed ich przetworzeniem).
- napisy - gdy zawarte w nich dane traktujemy jako ciągi liter; jest im poświęcony osobny rozdział Napisy.
Tablice wielowymiarowe
Rozważmy teraz konieczność przechowania w pamięci komputera całej macierzy o wymiarach 10 x 10. Można by tego dokonać tworząc 10 osobnych tablic jednowymiarowych, reprezentujących poszczególne wiersze macierzy. Jednak język C dostarcza nam dużo wygodniejszej metody, która w dodatku jest bardzo łatwa w użyciu. Są to tablice wielowymiarowe, lub inaczej "tablice tablic". Tablice wielowymiarowe definiujemy podając przy zmiennej kilka wymiarów, np.:
float macierz[10][10];
Tak samo wygląda dostęp do poszczególnych elementów tablicy:
macierz[2][3] = 1.2;
Jak widać ten sposób jest dużo wygodniejszy (i zapewne dużo bardziej "naturalny") niż deklarowanie 10 osobnych tablic jednowymiarowych. Aby zainicjować tablicę wielowymiarową należy zastosować zagłębianie klamr, np.:
float macierz[3][4] = {
{ 1.6, 4.5, 2.4, 5.6 }, /* pierwszy wiersz */
{ 5.7, 4.3, 3.6, 4.3 }, /* drugi wiersz */
{ 8.8, 7.5, 4.3, 8.6 } /* trzeci wiersz */
};
Dodatkowo, pierwszego wymiaru nie musimy określać (podobnie jak dla tablic jednowymiarowych) i wówczas kompilator sam ustali odpowiednią wielkość, np.:
float macierz[][4] = {
{ 1.6, 4.5, 2.4, 5.6 }, /* pierwszy wiersz */
{ 5.7, 4.3, 3.6, 4.3 }, /* drugi wiersz */
{ 8.8, 7.5, 4.3, 8.6 }, /* trzeci wiersz */
{ 6.3, 2.7, 5.7, 2.7 } /* czwarty wiersz */
};
Innym, bardziej elastycznym sposobem deklarowania tablic wielowymiarowych, jest użycie wskaźników. Opisane to zostało w następnym rozdziale.
Kolejność głównych wierszy
Kolejność głównych wierszy ( ang. Row Major Order = ROM [1])
W C tablica wielowymiarowa A[n][m] :
- jest przechowywana wierszami[2] :
- numeracja indeksów rozpoczyna się od zera
A[0][0], A[0][1], ..., A[0][m-1], A[1][0], A[1][1],..., A[n-1][m-1]
Przykładowy program :
/*
http://stackoverflow.com/questions/2151084/map-a-2d-array-onto-a-1d-array-c/2151113
*/
#include <stdio.h>
int main(int argc, char **argv) {
int i, j, k;
int arr[5][3];
int *arr2 = (int*)arr;
for (k=0; k<15; k++) {
arr2[k] = k;
printf("arr[%d] = %2d\n", k, arr2[k]);
}
for (i=0; i<5; i++) {
for (j=0; j< 3; j++) {
printf("arr2[%d][%d] = %2d\n", i, j ,arr[i][j]);
}
}
}
Ograniczenia tablic
Pomimo swej wygody tablice statyczne mają ograniczony, z góry zdefiniowany rozmiar, którego nie można zmienić w trakcie działania programu. Dlatego też w niektórych zastosowaniach tablice statyczne zostały wyparte tablicami dynamicznymi, których rozmiar może być określony w trakcie działania programu. Zagadnienie to zostało opisane w następnym rozdziale.
Uwaga!
|
Programiści C++ mogą użyć klasy vector, która może być wygodnym zamiennikiem tablic. |
Wystarczy pomylić się o jedno miejsce (tzw. błąd off by one) by spowodować, że działanie programu zostanie nagle przerwane przez system operacyjny ( błąd przy uruchamianiu ) :
int foo[100];
int i;
for (i=0; i<=100; i+=1) /* powinno być i<100 */
foo[i] = 0;
/* program powinien zakończyć się błędem */
Zobacz również
- Więcej o tablicach (rozszerzenie materiału)
Przypisy
- ↑ Row-major_order w ang wikipedii
- ↑ Metody obliczeniowe w nauce i technice - laboratorium informatyka II rok, Katarzyna Zając
- ↑ W zasadzie kompilatory mają możliwość dodania takiego sprawdzania, ale nie robi się tego, gdyż znacznie spowolniłoby to działanie programu. Takie postępowanie jest jednak pożądane w okresie testowania programu.