C/Pierwszy program: Różnice pomiędzy wersjami

Z Wikibooks, biblioteki wolnych podręczników.
< C
Usunięta treść Dodana treść
m →‎Hello world!: włąsne puts
m Update syntaxhighlight tags - remove use of deprecated <source> tags
Linia 2: Linia 2:
[[C/Program#Jaki_jest_minimalny_program_.3F|Pierwszy, minimalny program]], który daje się skompilować i uruchomić:
[[C/Program#Jaki_jest_minimalny_program_.3F|Pierwszy, minimalny program]], który daje się skompilować i uruchomić:


<source lang=c>
<syntaxhighlight lang=c>
void main(){}
void main(){}
</syntaxhighlight>
</source>


Co prawda program nic nie robi, ale możemy go traktować jako szkielet do dalszych prób.
Co prawda program nic nie robi, ale możemy go traktować jako szkielet do dalszych prób.
Linia 11: Linia 11:


===własne puts===
===własne puts===
<source lang=c>
<syntaxhighlight lang=c>
/*
/*


Linia 25: Linia 25:
}
}


</syntaxhighlight>
</source>


===puts z biblioteki standardowej===
===puts z biblioteki standardowej===
Linia 31: Linia 31:


Funkcja ta jest zawarta w zbiorze wielu gotowych funkcji zwanym standardową biblioteką C (ang. ''C Standard Library''). W języku C deklaracje funkcji zawarte są w plikach nagłówkowych<ref> pliki te posiadają najczęściej rozszerzenie ''.h'' (lub ''.hpp'', które zwykło się stosować w języku [[C++]]). Rozszerzenie nie ma swych "technicznych" korzeni - jest to tylko pewna konwencja.</ref>. Taki plik dołączymy do naszego programu przy pomocy [[C/Preprocesor#.23include|dyrektywy <tt>#include</tt>]] <ref>Przed procesem kompilacji, w miejsce tej dyrektywy wstawiana jest treść podanego pliku nagłówkowego, dostarczając deklaracji funkcji</ref>. Interesuje nas plik <tt>[[C/Biblioteka standardowa/Indeks tematyczny#stdio.h|stdio.h]]</tt>, zawierający niezbędny dla kompilatora opis funkcji <tt>puts</tt>, który dołączyć do programu możemy w poniższy sposób:
Funkcja ta jest zawarta w zbiorze wielu gotowych funkcji zwanym standardową biblioteką C (ang. ''C Standard Library''). W języku C deklaracje funkcji zawarte są w plikach nagłówkowych<ref> pliki te posiadają najczęściej rozszerzenie ''.h'' (lub ''.hpp'', które zwykło się stosować w języku [[C++]]). Rozszerzenie nie ma swych "technicznych" korzeni - jest to tylko pewna konwencja.</ref>. Taki plik dołączymy do naszego programu przy pomocy [[C/Preprocesor#.23include|dyrektywy <tt>#include</tt>]] <ref>Przed procesem kompilacji, w miejsce tej dyrektywy wstawiana jest treść podanego pliku nagłówkowego, dostarczając deklaracji funkcji</ref>. Interesuje nas plik <tt>[[C/Biblioteka standardowa/Indeks tematyczny#stdio.h|stdio.h]]</tt>, zawierający niezbędny dla kompilatora opis funkcji <tt>puts</tt>, który dołączyć do programu możemy w poniższy sposób:
<source lang="C">
<syntaxhighlight lang="C">
#include <stdio.h>
#include <stdio.h>
</syntaxhighlight>
</source>


W programie definiujemy główną funkcję <tt>main</tt>, będzie to punkt startu dla naszego programu. Definicja funkcji zawiera jej nazwę, listę przyjmowanych argumentów, typ zwracanej wartości (wyniku) oraz kod funkcji.
W programie definiujemy główną funkcję <tt>main</tt>, będzie to punkt startu dla naszego programu. Definicja funkcji zawiera jej nazwę, listę przyjmowanych argumentów, typ zwracanej wartości (wyniku) oraz kod funkcji.
<source lang="C">
<syntaxhighlight lang="C">
int main (void)
int main (void)
{
{
return 0;
return 0;
}
}
</syntaxhighlight>
</source>


Nasza funkcja <tt>main</tt> zawiera tylko jedno polecenie do wykonania: zakończ funkcję z wynikiem 0. Liczba ta będzie zwrócona do systemu operacyjnego jako wynik działania programu. W pierwszej linijce oprócz nazwy funkcji zawarliśmy także informację o '''typie''' zwracanej wartości: <tt>int</tt> (''integer''), czyli liczba całkowita, a w nawiasach o nie przyjmowaniu żadnych parametrów (słowo <tt>void</tt> (pustka) w liście argumentów).
Nasza funkcja <tt>main</tt> zawiera tylko jedno polecenie do wykonania: zakończ funkcję z wynikiem 0. Liczba ta będzie zwrócona do systemu operacyjnego jako wynik działania programu. W pierwszej linijce oprócz nazwy funkcji zawarliśmy także informację o '''typie''' zwracanej wartości: <tt>int</tt> (''integer''), czyli liczba całkowita, a w nawiasach o nie przyjmowaniu żadnych parametrów (słowo <tt>void</tt> (pustka) w liście argumentów).
Linia 48: Linia 48:


Ostatecznie kod będzie wyglądał jak poniżej:
Ostatecznie kod będzie wyglądał jak poniżej:
<source lang="C">
<syntaxhighlight lang="C">
#include <stdio.h>
#include <stdio.h>
int main (void)
int main (void)
Linia 55: Linia 55:
return 0;
return 0;
}
}
</syntaxhighlight>
</source>
Napisy umieszcza się wewnątrz pary cudzysłowów. Teraz wystarczy program skompilować i uruchomić.
Napisy umieszcza się wewnątrz pary cudzysłowów. Teraz wystarczy program skompilować i uruchomić.


Linia 76: Linia 76:
Dodajmy do naszego programu polecenie wczytania pojedynczego znaku z wejścia (w zwykłym przypadku oznacza to oczekiwanie, aż użytkownik wciśnie jakiś klawisz na klawiaturze) - zadanie to wykona funkcja <tt>getch</tt>.
Dodajmy do naszego programu polecenie wczytania pojedynczego znaku z wejścia (w zwykłym przypadku oznacza to oczekiwanie, aż użytkownik wciśnie jakiś klawisz na klawiaturze) - zadanie to wykona funkcja <tt>getch</tt>.


<source lang="C">
<syntaxhighlight lang="C">
#include <stdio.h>
#include <stdio.h>
int main (void)
int main (void)
Linia 84: Linia 84:
return 0;
return 0;
}
}
</syntaxhighlight>
</source>


Tym razem program nie może zakończyć działania, póki nie wczyta znaku - dopiero po naciśnięciu dowolnego klawisza zamknie się okno konsoli (w przypadku zwykłego uruchomienia programu). Nasz pierwszy program gotowy!
Tym razem program nie może zakończyć działania, póki nie wczyta znaku - dopiero po naciśnięciu dowolnego klawisza zamknie się okno konsoli (w przypadku zwykłego uruchomienia programu). Nasz pierwszy program gotowy!

Wersja z 23:14, 19 kwi 2020

Pierwszy program

Pierwszy, minimalny program, który daje się skompilować i uruchomić:

void main(){}

Co prawda program nic nie robi, ale możemy go traktować jako szkielet do dalszych prób.

Hello world!

własne puts

/*

https://www.quora.com/How-can-I-print-%E2%80%9Cwelcome%E2%80%9D-without-using-in-C
Steve Baker

*/ 
int puts(const char *s);
 
int main ()
{
  puts ( "Hello world " ) ;
}

puts z biblioteki standardowej

Przyjęło się, że pierwszy program napisany w dowolnym języku programowania powinien wyświetlić tekst "Hello World!" (Witaj Świecie!). Sam język C nie ma żadnych mechanizmów przeznaczonych do wprowadzania i wypisywania danych, możemy jednak skorzystać z dostępnych rozwiązań - w tym przypadku gotowej funkcji puts, która umieszcza podany tekst na "strumieniu wyjściowym programu", co da nam efekt wyświetlenia napisu na ekranie (podobnie jak w Pascalu używa się do tego procedur. Pascalowskim odpowiednikiem funkcji puts jest writeln).

Funkcja ta jest zawarta w zbiorze wielu gotowych funkcji zwanym standardową biblioteką C (ang. C Standard Library). W języku C deklaracje funkcji zawarte są w plikach nagłówkowych[1]. Taki plik dołączymy do naszego programu przy pomocy dyrektywy #include [2]. Interesuje nas plik stdio.h, zawierający niezbędny dla kompilatora opis funkcji puts, który dołączyć do programu możemy w poniższy sposób:

#include <stdio.h>

W programie definiujemy główną funkcję main, będzie to punkt startu dla naszego programu. Definicja funkcji zawiera jej nazwę, listę przyjmowanych argumentów, typ zwracanej wartości (wyniku) oraz kod funkcji.

int main (void) 
{
   return 0;
}

Nasza funkcja main zawiera tylko jedno polecenie do wykonania: zakończ funkcję z wynikiem 0. Liczba ta będzie zwrócona do systemu operacyjnego jako wynik działania programu. W pierwszej linijce oprócz nazwy funkcji zawarliśmy także informację o typie zwracanej wartości: int (integer), czyli liczba całkowita, a w nawiasach o nie przyjmowaniu żadnych parametrów (słowo void (pustka) w liście argumentów).

Kod funkcji umieszcza się w nawiasach klamrowych { i }, kolejne polecenia rozdzielone są średnikami.

Ostatecznie kod będzie wyglądał jak poniżej:

#include <stdio.h>
int main (void)
{
   puts ("Hello World!");
   return 0;
}

Napisy umieszcza się wewnątrz pary cudzysłowów. Teraz wystarczy program skompilować i uruchomić.

Kompilacja programu

Uruchomienie programu

Linux

Jeśli nie nadaliśmy innej nazwy przy kompilacji to standardowe wpisujemy w konsoli:

./a.out

Rozwiązywanie problemów

Jeśli nie możesz skompilować powyższego programu, mogłeś popełnić literówkę przy przepisywaniu go. Więcej informacji o kompilacji tutaj.

Jeśli udało Ci się pomyślnie skompilować i uruchomić program, jest możliwe, że jedyne co zaobserwowałeś to mignięcie okienka konsoli. Dzieje się tak, ponieważ nasz program wraz z wykonaniem swojego zadania (wypisanie komunikatu) kończy działanie, nie czekając na reakcję użytkownika. Problem nie występuje, jeśli uruchomimy aplikację z poziomu linii poleceń (np. w oknie konsoli).

Dodajmy do naszego programu polecenie wczytania pojedynczego znaku z wejścia (w zwykłym przypadku oznacza to oczekiwanie, aż użytkownik wciśnie jakiś klawisz na klawiaturze) - zadanie to wykona funkcja getch.

#include <stdio.h>
int main (void)
{
   puts ("Hello World!");
   getch();
   return 0;
}

Tym razem program nie może zakończyć działania, póki nie wczyta znaku - dopiero po naciśnięciu dowolnego klawisza zamknie się okno konsoli (w przypadku zwykłego uruchomienia programu). Nasz pierwszy program gotowy!

Zobacz również


Przypisy

  1. pliki te posiadają najczęściej rozszerzenie .h (lub .hpp, które zwykło się stosować w języku C++). Rozszerzenie nie ma swych "technicznych" korzeni - jest to tylko pewna konwencja.
  2. Przed procesem kompilacji, w miejsce tej dyrektywy wstawiana jest treść podanego pliku nagłówkowego, dostarczając deklaracji funkcji