Powstanie warszawskie miało za cel wypędzenie Niemców, którzy okupowali Warszawę. Powstanie rozpoczęło się 1 sierpnia 1944 roku, a skończyło 3 października 1944. Na siły niemieckie liczące 27 tys. żołnierzy wyruszyła armia składająca się z 47,5 tys. żołnierzy polskich. W wyniku dobrej organizacji, dobrego sprzętu wojskowego należącego do Rzeszy oraz brak pomocy dla Polaków (która była obiecana przez ZSRR), spowodowała, że próba wypędzenie Niemców zakończyła się niepowodzeniem.
W czasie powstania tylko co dziesiąty żołnierzy posiadał broń. Dzięki zdobywaniu broni w ciągu czterech dni powstańcy opanowali znaczną część wojska. Polacy po pokonaniu danej grupy wroga zabierali od niej broń (głównie broń ręczną przeciwpancerną Pancerfaust, pistolety maszynowe Szmajsery, łatwopalny płyn Koktajl Mołotowa oraz niemieckie miny samobieżne Goliaty).
Największe sukcesy w walkach odnosiła organizacja Szare Szeregi. Szare Szeregi składała się z harcerzy, którzy ochotniczo walczyli przeciwko okupantom. Organizacja działała w konspiracji i to mogło spowodować ten ogromny sukces w powstaniu. Do głównych zadań harcerzy należała dywersja (głównie blokowanie i niszczenie dróg i kolei), nauczaniem dzieci oraz szpiegowaniem.
Gdy wojska polskie osłabły Niemcy z łatwością dostali się do zbuntowanej Warszawy. Pomimo obietnicy Rosjan, wojska radzieckie nie dotarły do miasta. Na pomoc jednakże poszło wojsko gen. Zygmunta Berlinga, walczącego u boku Rosjan. Większość wojsk Berlinga nie dotarła do lewobrzeżnej części Warszawy, gdzie trwały największe walki. Po 63 dniach walki powstańcy skapitulowali.
Po stronie niemieckiej: ok. 2 tys. - 10 tys. zabitych, ok. 9 tys. rannych, ok. 6 tys. zaginionych, ok. 2 tys. w niewoli, ok. 300 zniszczonych czołgów i dział pancernych, 10 czołgów i samochodów panc. przejętych
Po stronie polskiej: ok. 10 tys. - 15,2 tys. zabitych żołnierzy, 120-200 tys. zabitych cywilów, ok. 5 tys. - 7 tys. zaginionych żołnierzy, 17,4 tys. wziętych do niewoli, ok. 170 tys. zabitych cywili.
