Prawo karne/Szkoła klasyczna
W pierwszej połowie XIX wieku powstała szkoła klasyczna, kierunek charakteryzujący się formalno-dogmatycznym ujęciem prawa karnego. Czołowi przedstawiciele szkoły: A. Feuerbach (twórca teorii o przymusie psychologicznym kary), J. Bentham, bracia O. i P. Rossi, F. Carrara, E. Krzymuski, we wczesnym okresie także R. Hube (autor Ogólnych zasad nauki prawa karnego - pierwszego polskiego podręcznika prawa karnego i polskiej wersji rosyjskiego Kodeksu Kar Głównych i Poprawczych).
Przedstawiciele szkoły klasycznej w swych założeniach opierali się na następujących tezach: każdy czyn człowieka jest wyrazem jego wolnej woli (indeterminizm), a więc człowiek świadomie czyni zło; odpowiedzialność powinna być oparta na subiektywnej winie, powinna być proporcjonalna do stopnia tej winy i ciężkości czynu; kara jest sprawiedliwą odpłatą za popełniony czyn; kara powinna zniechęcać do popełniania przestępstw (Bentham - prewencja szczególna, Feuerbach - prewencja ogólna, dotycząca ogółu, formułująca psychologiczny przymus niepopełniania przestępstw); przepisy powinny jasno i precyzyjnie stanowić, które czyny są zabronione i jakim karom podlegają ich sprawcy.
Szkoła klasyczna traktowała przestępstwo i przestępcę bardzo abstrakcyjnie, nie wnikając za bardzo w przyczyny, dla których ludzie dopuszczają się czynów zabronionych.