Przejdź do zawartości

Szachy/Partia włoska

Z Wikibooks, biblioteki wolnych podręczników.
a b c d e f g h
8a8 black rookb8 black kingc8 black bishopd8 black queene8 black kingf8 black kingg8 black knighth8 black rook8
7a7 black pawnb7 black pawnc7 black pawnd7 black pawne7 black kingf7 black pawng7 black pawnh7 black pawn7
6a6 black kingb6 black kingc6 black knightd6 black kinge6 black kingf6 black kingg6 black kingh6 black king6
5a5 black kingb5 black kingc5 black bishopd5 black kinge5 black pawnf5 black kingg5 black kingh5 black king5
4a4 black kingb4 black kingc4 white bishopd4 black kinge4 white pawnf4 black kingg4 black kingh4 black king4
3a3 black kingb3 black kingc3 black kingd3 black kinge3 black kingf3 white knightg3 black kingh3 black king3
2a2 white pawnb2 white pawnc2 white pawnd2 white pawne2 black kingf2 white pawng2 white pawnh2 white pawn2
1a1 white rookb1 white knightc1 white bishopd1 white queene1 white kingf1 black kingg1 black kingh1 white rook1
a b c d e f g h
Partia włoska

Partia włoska – otwarcie szachowe, które charakteryzuje się posunięciami:

1.e4 e5
2.Sf3 Sc6
3.Gc4 Gc5

Partia włoska, nazywana również giuoco piano, co po włosku oznacza spokojną grę, jest debiutem otwartym. W klasyfikacji encyklopedii otwarć szachowych jest oznaczona kodami ECO C50-C54.

Pierwsze opisy tego debiutu były zawarte w manuskrypcie z Getyngii (ok. 1490 roku) i książce Luisa Luceny z 1497 roku. Do końca XIX wieku była jednym z najpopularniejszych sposobów rozgrywania początkowej fazy partii. Stosowali ją powszechnie dziewiętnastowieczni mistrzowie, między innymi Louis de la Bourdonnais, Paul Morphy i Adolf Anderssen. W XX wieku jej popularność znacznie spadła, niemniej do dzisiaj sporadycznie pojawia się w turniejach arcymistrzów. Chętnie grywali ją Aleksander Alechin, Max Euwe i Paul Keres, jednak raczej przeciw mniej utytułowanym przeciwnikom.

W trzecim ruchu (3.Gc4) biały goniec atakuje najsłabsze w obozie czarnych pole f7 (bronione jedynie przez króla) i uniemożliwia czarnym ruch pionem na pole d5. Analogiczną funkcję spełnia odpowiedź czarnych (3...Gc5). Białe mają kilka możliwości gry:

Gambit Evansa

[edytuj]

Gambit Evansa poświęca piona za opanowanie centrum.Jeśli czarne nie przyjmą gambitu (Gb6) to atak białych a4 spowoduje lekki ścisk w szeregach czarnych

Giuoco Pianissimo

[edytuj]

Białe ruszają pionem na d3 co jest nazywane grą bardzo spokojną.

Wariant klasyczny

[edytuj]

Białe przygotowywują się do centralnego ataku na d4, ruch ten ewentualnie wspiera piona e4.



Źródło: „https://pl.wikibooks.org/w/index.php?title=Szachy/Partia_włoska&oldid=420071”