Śpiewnik/O Matko Polko

Opis

Muzyka

$\version "2.20.0" \header{ tagline = "" } \score{ \relative a'{ \clef treble \key d \major \time 4/4 \tempo 4 = 100 \autoBeamOff ^\mf \partial 4 { s8 a8 ^\< b cis \! } | d4. cis8 b a g fis | ^\> a4 g \! r8 ^\< g fis g \! | e'4. d8 cis b a g | ^\> g4 fis \! r8 %--- ^\< d8 g a \! | b4. cis8 d d cis b | ^\> a4 fis \! r8 a b ^\< cis | d4. \! fis,8 b a g ^\> cis, | e4 \! d r4 \bar "|." } \addlyrics { \small { O ma -- tko Po -- lko! gdy u sy -- na twe -- go W_źre -- ni -- cach bły -- szczy ge -- ni -- ju -- szu świe -- tność, Je -- śli mu pa -- trzy z_czo -- ła dzie -- cin -- ne -- go Da -- wnych Po -- la -- ków du -- ma i szla -- che -- tność; } } \layout{} \midi{} }$

Źródło: Stefan Surzyński, Echo polskie : największy zbiór pieśni polskich obyczajowych i okolicznościowych [... z melodyami. T. 2]. Tarnów : Z. Jeleń, [ok. 1912]. S. 150–151 (pieśń 82). Tekst za: Adam Mickiewicz, Poezye Adama Mickiewicza. T. 1.. Kraków : Księgarnia G. Gebethnera, 1899. S. 249–250.

Tekst

Autor: Adam Mickiewicz

1. O matko Polko! gdy u syna twego
W źrenicach błyszczy genijuszu świetność,
Jeśli mu patrzy z czoła dziecinnego
Dawnych Polaków duma i szlachetność;

2. Jeśli rzuciwszy rówienników grono,
Do starca bieży, co mu dumy pieje;
Jeżeli słucha z głową pochyloną,
Kiedy mu przodków powiadają dzieje;

3. O matko Polko! źle się twój syn bawi...
Klęknij przed Matki Bolesnej obrazem,
I na miecz patrzaj, co jej serce krwawi:
Takim wróg piersi twe przeszyje razem!

4. Bo choć w pokoju świat zakwitnie cały,
Choć się sprzymierzą rządy, ludy, zdania:
Syn twój wyzwany do boju bez chwały
I do męczeństwa... bez zmartwychpowstania.

5. Każże mu wcześnie w jaskinię samotną
Iść na dumanie... zalegać rohoże,
Oddychać parą zgniłą i wilgotną,
I z jadowitym gadem dzielić łoże!

6. Tam się nauczy pod ziemię kryć z gniewem,
I być jak otchłań w myśli niedościgły;
Mową truć z cicha, jak zgniłym wyziewem,
Postać mieć skromną, jako wąż wystygły...

7. Nasz Odkupiciel, dzieckiem w Nazarecie,
Piastował krzyżyk, na którym świat zbawił:
O matko Polko! jabym twoje dziecię,
Przyszłemi jego zabawkami bawił.

8. Wcześnie mu ręce okręcaj łańcuchem,
Do taczkowego każ zaprzęgać woza:
By przed katowskim nie zbladnął obuchem,
Ani się spłonił na widok powroza.

9. Bo on nie pójdzie, jak dawni rycerze,
Utkwić zwycięski krzyż w Jeruzalemie,
Albo jak świata nowego żołnierze
Na wolność orać... krwią polewać ziemię.

10. Wyzwanie przyśle mu szpieg nieznajomy,
Walkę z nim stoczy sąd krzywoprzysiężny;
A placem boju będzie dół kryjomy,
A wyrok o nim wyda wróg potężny.

11. Zwyciężonemu za pomnik grobowy
Zostaną suche drewna szubienicy,
Za całą sławę krótki płacz kobiécy
I długie, nocne rodaków rozmowy...

Źródło: Adam Mickiewicz, Poezye Adama Mickiewicza. T. 1.. Kraków : Księgarnia G. Gebethnera, 1899. S. 249–250.

Zobacz też

Do matki Polki w serwisie Cyfrowa Biblioteka Polskiej Piosenki