Reprezentacja historii w Gicie

typy

Istnieją cztery typy obiektów w obiektowej bazie danych Gita. Wszystkie z nich są globalnie unikalnymi 40-znakowymi szesnastkowymi nazwami powstałymi w wyniku obliczenia sumy haszującej ich typu i zawartości.

Obiekty blob zapisują zawartość pliku.
Obiekty drzewa zapisują zawartość katalogu; zawierają nazwy plików, uprawnienia i powiązane nazwy obiektów drzew i blob.
Obiekty tagi to wskaźniki do innych obiektów, które można współdzielić; generalnie są używane do przechowywania podpisów cyfrowych.
obiekty zatwierdzeń (ang. commit). Każde zatwierdzenie wskazuje na (zawiera nazwę) powiązanego obiektu drzewo, który zapisuje stan kodu źródłowego w czasie zatwierdzenia oraz pewne dane opisowe (czas, autor, zatwierdzający, komentarz zatwierdzenia) o zatwierdzeniu.

I najważniejsze, zawiera listę "zatwierdzeń przodkowych", starszych zatwierdzeń z których to jedno się wywodzi. Te wskaźniki są tym co tworzy graf historii.

Zwykle tylko jedno zatwierdzenie (inicjacyjne) ma zero przodków. Możliwe jest mieć więcej niż jeden takich zatwierdzeń (jeśli złączysz dwa projekty z różną historią), ale to nie jest typowe.

Wiele zatwierdzeń ma tylko jednego przodka. Te są tworzone zwykłe zatwierdzenie po edycji.

W wreszcie są zatwierdzenia które mają wielu przodków. Dwa jest najbardziej spotykane, ale git umożliwia dużo więcej. (Istnieje limit szesnastu w kodzie źródłowym, a najwięcej ktokolwiek użył w rzeczywistości to 12 i było to uważane za przesadę).

referencje

Na końcu są referencje, przechowywane w katalogu .git/refs. To są nazwy czytelne dla człowieka powiązane z zatwierdzeniami oraz "zestaw root", od którego wszystkie inne zatwierdzenia powinny być osiągalne.

Te referencje są generalnie podzielone na dwa typy, mimo że nie ma fundamentalnej różnicy:

Tagi są referencjami w zamierzeniu niezmienialnymi. Tag "v1.2" jest historycznym zapisem. Tag może wskazywać do obiektu tag (który będzie zawierał podpis) lub po prostu bezpośrednio na zatwierdzenie. Ten drugi nie jest uwierzytelniany kryptograficznie, ale działa całkiem dobrze w codziennym użyciu.
Głowice (head) to referencje przeznaczone do aktualizacji. Głowica to aktualnie synonim gałęzi, jednak pierwszy bardziej jest podpowiedzią, podczas gdy drugi kieruje twoją uwagę na całkowitą ścieżkę, która tu doprowadziła.

Czy tak czy tak, są po prostu 41-bajtowym plikiem, który zawiera po prostu 40-bajtowy szesnastkowy identyfikator obiektu, plus znak nowej linii. Tagi są przechowywane w .git/refs/tags, a głowice są przechowywane w .git/refs/heads. Tworzenie nowej gałęzi to po prostu wybranie nazwy pliku i zapisanie do niego identyfikatora istniejącego zatwierdzenia.

Polecenia git wymuszają niezmienialność tagów, ale to jest dodatek bezpieczeństwa, nie cecha fundamentalna. Możesz zmienić tag w głowicę i oszaleć.

Jedyne ograniczenie gałęzi to bałagan. Wiele poleceń gita umie operować na "wszystkich głowicach" i jeśli masz zbyt dużo, to może stać się nieznośne. Jeśli nie używasz gałęzi, usuń ją, lub przenieś gdzieś (na przykład do katalogu tags) gdzie nie będą zaśmiecać listę aktywnych aktualnie głowic.

(Zauważ, że CVS nie ma domyślnie włączonego operowania na wszystkich głowicach, więc ludzie zwykle używają dłuższych nazw gałęzi i pozostawiają je po tym, jak zostały złączone z aktywną gałęzią (trunkiem). Stare repozytoria CVS przekształcone do gita zwykle wymagają wyczyszczenia starego rozgałęziania.

Inną rzeczą wartą wspomnienia jest to, że nazwy głowic i tagów mogą zawierać ukośniki: np. możesz tworzyć podkatalogi w katalogach .git/refs/heads i .git/refs/tags. Pełny opis legalnych nazw na stronie podręcznika man git-check-ref-format.