Icon/Kod źródłowy

Kod źródłowy programu w języku Icon to zwykły plik tekstowy. Choć jest to więc ciąg znaków, najbardziej elementarnymi składnikami programu (w sensie języka Icon) są pewne ustalone ciągi znaków, tj.

1. identyfikatory
2. nazwy pól
3. słowa kluczowe
4. słowa zarezerwowane
5. stałe (literały)
   1. stałe numeryczne
   2. stałe znakowe
6. separatory
7. operatory i symbole
8. białe znaki.

W języku Icon duże i małe litery są rozróżniane. W języku przyjęto zasadę, że ciągiem leksykalnym jest najdłuższy - zgody ze składnią Iconu - ciąg znaków.

Identyfikatory

Identyfikatory służą do oznaczania obiektów w programie, którymi w języku Icon są:

• zmienne
• procedury
• parametry procedur
• nazwy rekordów (typów rekordowych).

Identyfikator może składać się z liter (dużych i małych, które są rozróżniane), cyfr i znaku podkreślenia, przy czym pierwszym znakiem musi być litera lub znak podkreślenia. Przykłady poprawnych identyfikatorów: wiersz, I, _licznik10, Stan_5.

Nazwy pól

Nazwy pól służą do identyfikacji pól deklarowanych rekordów. Nazwy pól tworzone są na identycznych zasadach jak identyfikatory, lecz nazwy te nie kolidują z identyfikatorami i nazwami pól w innych rekordach o identycznej składni znakowej, gdyż odwołania do pól jako nazwy kwalifikowane jednoznacznie odróżniają pole danego rekordu od zmiennej czy od pola w innym rekordzie.

Słowa kluczowe

Słowa kluczowe służą do identyfikacji pewnych wartości lub zmiennych udostępnianych przez Icon. Słowa kluczowe zawsze rozpoczynają się od znaku &, po którym następuje (oczywiście bez odstępu) słowo identyfikujące (pisane zawsze małymi literami.) wartość lub zmienną. Słowa kluczowe języka Icon:

Słowa zarezerwowane

Słowa zarezerwowane, to takie słowa, które mają określone znaczenie w języku Icon i nie mogą być stosowane jako identyfikatory. Słowa te są pisane zawsze małymi literami. Słowa zarezerwowane:

ICON:

• dynamic
• external

ICON i WINICON:

• break
• by
• case
• create
• default
• do
• else
• end
• every
• fail
• global
• if
• initial
• local
• next
• not
• of
• procedure
• record
• repeat
• return
• static
• suspend
• then
• to
• until
• while

WINICON:

• link

Stałe (literały)

Stałe to inaczej - stosując nomenklaturę znaną z innych języków programowania – literały, posiadające określoną wartość i wynikający z zapisu literału typ tej wartości. Istnieją dwa zasadnicze typy literałów, które dzielą się na podtypy:

• numeryczne
  • całkowite
    • dziesiętne
    • o określonej podstawie
  • rzeczywiste
    • w zapisie dziesiętnym stałopozycyjnym
    • w zapisie wykładniczym
• znakowe
  • zbiór znaków
  • łańcuch znaków.

Stała całkowita dziesiętna to po prostu ciąg cyfr 0..9, interpretowanych jako wartość dziesiętna, np. 0, 20, 123445.

Stała całkowita o określonej podstawie umożliwia zapis wartości całkowitej w postaci liczby w systemie liczbowym o podstawie od 2 (binarny) do 32. Postać zapisu jest następująca:

 podstawarliczba
 gdzie:
 podstawa to liczba całkowita dziesiętna z przedziału 0..32
 liczba to zapis liczby całkowitej w systemie liczbowym o podstawie określonej przez podstawę, 
    przy czym kolejne cyfry o wartości powyżej 9 oznaczane są przez kolejne litery od a do z, 
    w zapisie liczb całkowitych z podstawą można stosować zarówno litery małe i duże, 
    które oznaczają określone te same wartości, np.
 12: 2r1100, 16rC, 32rc,
 18: 2r10010, 16r11, 32rH,

Stała rzeczywista może zostać zapisana w postaci dziesiętnej stałopozycyjnej, tzn. w postaci:

 liczba_całkowita_dziesiętna.liczba_całkowita_dziesiętna, lub 
 liczba_całkowita_dziesiętna. (stała rzeczywista bez części ułamkowej), 
 np. 12.456, 7., 7777.8888; 

lub w postaci wykładniczej:

 liczba1ewykładnik, gdzie 
 liczba1 to liczba całkowita dziesiętna lub liczba rzeczywista w postaci dziesiętnej stałopozycyjnej, a 
 wykładnik to liczba całkowita dziesiętna ewentualnie poprzedzona znakiem + lub -. 

W zapisie tym można stosować małą literę e lub dużą literę E.

Stałe znakowe

Istnieją dwa rodzaje stałych znakowych:

• zbiory znaków, listę znaków wchodzących w skład takiego zbioru ujmuje się w apostrofy, np. 'azbcddde', przy czym powtórzenie znaku ddd, oraz kolejność znaków, nie ma znaczenie i wartością takiego zbioru jest zbiór znaków 'abcdez',
• łańcuchy znaków, które składają się z uporządkowanego w pewien sposób ciągu znaków, w tym przypadku każdy, nawet powtórzony znak ma oczywiście znaczenie jak również kolejność znaków w łańcuchu, łańcuch zapisuje się ujmując ciąg znaków w znaki cudzysłowia, np. "wiersz", "To jest tekst.", w zapisie ciągu znaków można stosować pewne ustalone symbole poprzedzone kreską ukośną, oznaczające głównie znaki specjalne.

Stałe znakowe podaje się umieszczając w odpowiednich ogranicznikach

• znaki, lub
• specjalne symbole albo kody znaków w następującej postaci:

WINICON:

lp.	symbol	kod				znak
		ctrl	dec	oct	hex
1.	\b	^H	008	010	08	backspace
2.	\d		127	177	7F	delete
3.	\e	^[	027	033	1B	escape
4.	\f	^L	012	014	0C	from feed
5.	\l					line feed
6.	\n	^J	010	012	0A	new line
7.	\r	^M	013	015	0D	carriage return
8.	\t	^I	009	011	09	horizontal tab
9.	\v	^K	011	013	0B	vertical tab
10.	\'		044	054	2C	single quote
11.	\"		034	042	22	double quote
12.	\\		092	134	5C	backslash
13.	\ddd			ddd		ddd - octal code
14.	\xdd				dd	dd - hexadecimal code
15.	\^c	^				control code

Separatory

Separatorem jest:

• średnik ;
• znak nowego wiersza (#10 UNIX, #13#10 DOS, WINDOWS).

Język nie wymaga stosowania średnika, z wyjątkiem sytuacji w której w jednym wierszu programu zapisanych jest kilka wyrażeń, np. a:=1; b:=10. Ponieważ znak nowego wiersza również jest separatorem, to dzielenie wyrażenia na kilka części musi być zapisane w taki sposób aby translator rozpoznał, że wyrażenie nie jest dokończone, np.

 a:=1+ # operator + nie kończy wyrażenia, co rozpoznana translator
 2 # zostanie zinterpretowane jako ciąg dalszy wyrażenia
 #a=3

 a:=1 # wyrażenie przypisania
 +2 # nowe wyrażenie bez znaczenia
 # a=1

Operatory i symbole

Symbole to zamknięta lista ciągów znakowych mających ustalone znaczenie w języku Icon. Gównie oznaczają one operatory, nawiasy lub inne elementy programu, przy czym (przeważnie) są to znaki inne niż litery. Lista symboli języka Icon:

Białe znaki

Białe znaki służą do rozdzielenia poszczególnych elementarnych składników kodu źródłowego (jednostek leksykalnych) i ewentualnie do formatowania tekstu w celu zwiększenia jego czytelności. Białymi znakami są:

• znak spacji i tabulacji,
• znak nowego wiersza (który może być także równocześnie separatorem),
• komentarz: komentarz rozpoczyna się do znaku # występującego na dowolnej pozycji wiersza kodu źródłowego, ale poza stałą znakową, a kończy się znakiem końca wiersza.