Sieci P2P/Dlaczego powstały sieci P2P?

Dlaczego powstały sieci P2P?

Pierwotnie idea Internetu była zbliżona do sieci P2P - wszystkie hosty pełniły równorzędną rolę w procesie wymiany informacji. W wyniku gwałtownego rozwoju, symetria Internetu została złamana. Rolę dystrybutorów przejęły firmy i instytucje, które było stać na utrzymanie stałych łącz o bardzo dużej przepustowości i zakup silnych komputerów, zdolnych obsługiwać ruch o dużym natężeniu.

Konsumenci informacji, których liczba od połowy lat 90-tych zaczęła gwałtownie wzrastać, musieli się zadowolić połączeniami modemowymi o małej przepustowości. Asymetrię umocniło pojawienie się asynchronicznych łącz abonenckich ADSL, które charakteryzowały się dużą szybkością pobierania informacji z Internetu i niewielką przepustowością zwrotną. Współcześnie są one najpopularniejszą formą stałego podłączenia do Internetu w przypadku komputerów klienckich.

Asymetryzacja Internetu, jeśli postępowałaby dalej, mogła w pewnym momencie doprowadzić do tego, że zwykły użytkownik mógłby jedynie korzystać z zasobów, nie zaś je udostępniać. Ponieważ udział komputerów zdolnych do udostępniania zasobów by spadał, konieczna byłaby koncentracja mocy obliczeniowej i przepustowości w rękach niewielu, co upodobniłoby Internet coraz bardziej do "tradycyjnych mediów", z wszystkimi ich wadami.

Scentralizowany Internet ułatwiał kontrolę nad elektronicznym rozpowszechnianiem materiałów chronionych prawem autorskim. Zaostrzenie kontroli Internetu, związane m.in. z jego komercjalizacją, zbiegło się ze wzrostem zainteresowania utworami muzycznymi przekształconymi na postać cyfrową za pomocą algorytmu kompresji stratnej MP3. Kompresja pozwoliła na zmniejszenie utworów do rozmiarów umożliwiających ich dystrybucję przez Internet, nawet za pośrednictwem wolnych łączy modemowych.

Publikowanie plików muzycznych MP3 w scentralizowanym Internecie nie było możliwe, gdyż ich zawartość, w większości wypadków, naruszała prawa autorskie. Scentralizowana i stabilna struktura ułatwiała zidentyfikowanie publicznego serwera z plikami i zamknięcie go przy pomocy instrumentów prawnych. Szybko stało się jasne, że Internet rozumiany jako sieć witryn WWW i serwerów FTP nie nadaje się do tego, czego pragnęli zwykli użytkownicy, czyli wymieniania się posiadanymi plikami z muzyką.

Na takim gruncie jesienią 1999 roku pojawiła się pierwsza sieć P2P - Napster, założony przez Shawna Fanninga, który umożliwiał każdemu, kto pobrał i zainstalował aplikację, na udostępnienie wybranych zasobów swojego komputera innym użytkownikom w Internecie. Ważną cechą Napstera, która przyczyniła się do gwałtownej popularyzacji, była łatwość obsługi. Żeby stać się węzłem sieci, nie trzeba było wykazać się żadną wiedzą techniczną. Dzięki temu miliony ludzi mogły zaangażować się w udostępnianie i pobieranie plików MP3.

Masowość wykorzystania sieci Napstera, a także płynność jej topologii (węzły zmieniały się w zależności od tego kto aktualnie był zalogowany), była dla użytkowników swoistym parasolem ochronnym przed roszczeniami koncernów muzycznych. Nawet najbogatsza firma nie była by w stanie ponieść kosztów wyśledzenia milionów użytkowników a następnie zapewnienia obsługi prawnej podczas procesów przeciwko łamiącym prawo autorskie uzytkownikom sieci P2P.

Ten mechanizm ochronny działa cały czas. Mimo pozwów wobec losowo wybranych, większość użytkowników sieci P2P czuje się bezpiecznie w swojej masie.