C++/Zarządzanie pamięcią: Różnice pomiędzy wersjami
Nie podano opisu zmian |
Nie podano opisu zmian |
||
Linia 2: | Linia 2: | ||
Rozważmy prosty przykład. Załóżmy, że chcemy stworzyć wektor 10 liczb typu całkowitego. Możemy to zrobić na dwa sposoby.W stylu znanym z języka C: |
Rozważmy prosty przykład. Załóżmy, że chcemy stworzyć wektor 10 liczb typu całkowitego. Możemy to zrobić na dwa sposoby.W stylu znanym z języka C: |
||
< |
<source lang="cpp"> |
||
int *Wektor = (int*)malloc(sizeof(int)*10); |
int *Wektor = (int*)malloc(sizeof(int)*10); |
||
free(Wektor);</ |
free(Wektor); |
||
</source> |
|||
Albo w stylu C++: |
Albo w stylu C++: |
||
< |
<source lang="cpp"> |
||
int *Wektor = new int[10]; |
int *Wektor = new int[10]; |
||
delete [] Wektor; |
delete [] Wektor; |
||
</ |
</source> |
||
Od razu widać, że drugi zapis jest zdecydowanie łatwiejszy i przyjemniejszy w użyciu. To jest podstawowa zaleta operatora new - krótszy zapis. Wystarczy wiedzieć jakiego typu ma być obiekt, który chcemy powołać do życia, nie martwiąc się o rozmiar alokowanego bloku pamięci. Za pomocą operatora new można również tworzyć tablice wielowymiarowe: |
Od razu widać, że drugi zapis jest zdecydowanie łatwiejszy i przyjemniejszy w użyciu. To jest podstawowa zaleta operatora new - krótszy zapis. Wystarczy wiedzieć jakiego typu ma być obiekt, który chcemy powołać do życia, nie martwiąc się o rozmiar alokowanego bloku pamięci. Za pomocą operatora new można również tworzyć tablice wielowymiarowe: |
||
< |
<source lang="cpp"> |
||
int **Wektory = new int *[5]; |
int **Wektory = new int *[5]; |
||
for( int i=0; i<5; ++i ) |
for( int i=0; i<5; ++i ) |
||
Wektory[i] = new int [10]; |
Wektory[i] = new int [10]; |
||
</ |
</source> |
||
W ten sposób stworzono tablicę dwuwymiarową którą statycznie zadeklarowalibyśmy jako: |
W ten sposób stworzono tablicę dwuwymiarową którą statycznie zadeklarowalibyśmy jako: |
||
< |
<source lang="cpp"> |
||
int Wektory[5][10]; |
int Wektory[5][10]; |
||
</ |
</source> |
||
Jenak w przeciwieństwie do <code>int Wektory[5][10]</code>, która jest tablicą dwuwymiarową, nasze <code>int **Wektory</code> jest tablicą tablic i może być rozrzucone po całej pamięci. |
|||
Ilość elementów poszczególnych wymiarów nie musi być jednakowa. Można np zadeklarować tablicę taką: |
Ilość elementów poszczególnych wymiarów nie musi być jednakowa. Można np zadeklarować tablicę taką: |
||
< |
<source lang="cpp"> |
||
int **Wektory = new int *[2]; |
int **Wektory = new int *[2]; |
||
Wektory[0] = new int [5]; |
Wektory[0] = new int [5]; |
||
Wektory[1] = new int; |
Wektory[1] = new int; |
||
</ |
</source> |
||
Przy takiej deklaracji pierwszy wiersz ma 5 elementów (tablica) a drugi to jeden element. |
Przy takiej deklaracji pierwszy wiersz ma 5 elementów (tablica) a drugi to jeden element. |
||
Deklaracja tablic o większej ilości wymiarów przebiega podobnie: |
Deklaracja tablic o większej ilości wymiarów przebiega podobnie: |
||
< |
<source lang="cpp"> |
||
int ***Wektory = NULL; // deklarujemy tablicę 3-wymiarową |
int ***Wektory = NULL; // deklarujemy tablicę 3-wymiarową |
||
Wektory = new int **[5]; // pierwszy wymiar |
Wektory = new int **[5]; // pierwszy wymiar |
||
Linia 47: | Linia 49: | ||
Wektory[1][2] = new int; // wymiar I = 1 -> wymiar II = 2 -> 1 element |
Wektory[1][2] = new int; // wymiar I = 1 -> wymiar II = 2 -> 1 element |
||
... |
... |
||
</ |
</source> |
||
Stosując ten algorytm ogólnie można deklarować tablice n-wymiarowe bez większego problemu. |
Stosując ten algorytm ogólnie można deklarować tablice n-wymiarowe bez większego problemu. |
||
Usuwanie tablic wielowymiarowych przebiega podobnie jak jednowymiarowych z tą różnicą, że usuwanie zaczynamy od "najgłębszego" wymiaru: |
Usuwanie tablic wielowymiarowych przebiega podobnie jak jednowymiarowych z tą różnicą, że usuwanie zaczynamy od "najgłębszego" wymiaru: |
||
< |
<source lang="cpp"> |
||
int ***Wektory = new int **[2]; |
int ***Wektory = new int **[2]; |
||
Wektory[0] = new int *[2]; |
Wektory[0] = new int *[2]; |
||
Linia 73: | Linia 75: | ||
// I wymiar |
// I wymiar |
||
delete [] Wektory; |
delete [] Wektory; |
||
</ |
</source> |
||
Zwrócić uwagę trzeba na dwie rzeczy: |
Zwrócić uwagę trzeba na dwie rzeczy: |
||
Linia 83: | Linia 85: | ||
Drugą zaletą jest fakt, że przy okazji alokacji pamięci możemy wywołać odpowiedni konstruktor inicjując wartości zmiennych obiektu, np. |
Drugą zaletą jest fakt, że przy okazji alokacji pamięci możemy wywołać odpowiedni konstruktor inicjując wartości zmiennych obiektu, np. |
||
< |
<source lang="cpp"> |
||
Test *Test = new Test(1,2); |
Test *Test = new Test(1,2); |
||
</ |
</source> |
||
zakładając, że obiekt Test posiada dwie zmienne typu całkowitego i zdefiniowany konstruktor Test(int,int). |
zakładając, że obiekt Test posiada dwie zmienne typu całkowitego i zdefiniowany konstruktor Test(int,int). |
||
Wersja z 12:04, 10 paź 2008
W języku C++ do alokowania pamięci służy operator new a do zwalniania - delete. W C++ można również stosować funkcje malloc i free, jednak należy być ostrożnym. Najczęstszym błędem jest mieszanie operatorów new i delete z funkcjami malloc i free, np. zwalnianie pamięci zaalokowanej przez new przy pomocy free.
Rozważmy prosty przykład. Załóżmy, że chcemy stworzyć wektor 10 liczb typu całkowitego. Możemy to zrobić na dwa sposoby.W stylu znanym z języka C:
int *Wektor = (int*)malloc(sizeof(int)*10);
free(Wektor);
Albo w stylu C++:
int *Wektor = new int[10];
delete [] Wektor;
Od razu widać, że drugi zapis jest zdecydowanie łatwiejszy i przyjemniejszy w użyciu. To jest podstawowa zaleta operatora new - krótszy zapis. Wystarczy wiedzieć jakiego typu ma być obiekt, który chcemy powołać do życia, nie martwiąc się o rozmiar alokowanego bloku pamięci. Za pomocą operatora new można również tworzyć tablice wielowymiarowe:
int **Wektory = new int *[5];
for( int i=0; i<5; ++i )
Wektory[i] = new int [10];
W ten sposób stworzono tablicę dwuwymiarową którą statycznie zadeklarowalibyśmy jako:
int Wektory[5][10];
Jenak w przeciwieństwie do int Wektory[5][10]
, która jest tablicą dwuwymiarową, nasze int **Wektory
jest tablicą tablic i może być rozrzucone po całej pamięci.
Ilość elementów poszczególnych wymiarów nie musi być jednakowa. Można np zadeklarować tablicę taką:
int **Wektory = new int *[2];
Wektory[0] = new int [5];
Wektory[1] = new int;
Przy takiej deklaracji pierwszy wiersz ma 5 elementów (tablica) a drugi to jeden element.
Deklaracja tablic o większej ilości wymiarów przebiega podobnie:
int ***Wektory = NULL; // deklarujemy tablicę 3-wymiarową
Wektory = new int **[5]; // pierwszy wymiar
Wektory[0] = new int *[10]; // pierwszy element pierwszego wymiaru
Wektory[1] = new int *[3]; // drugi element pierwszego wymiaru
....
Wektory[0][1] = new int [3] // wymiar I = 0 -> wymiar II = 1 -> 3 elementy(tablica)
Wektory[0][3] = new int [5] // wymiar I = 0 -> wymiar II = 3 -> 5 elementów(tablica)
Wektory[1][2] = new int; // wymiar I = 1 -> wymiar II = 2 -> 1 element
...
Stosując ten algorytm ogólnie można deklarować tablice n-wymiarowe bez większego problemu.
Usuwanie tablic wielowymiarowych przebiega podobnie jak jednowymiarowych z tą różnicą, że usuwanie zaczynamy od "najgłębszego" wymiaru:
int ***Wektory = new int **[2];
Wektory[0] = new int *[2];
Wektory[1] = new int *[2];
Wektory[0][0] = new int; // pojedyncza zmienna dynamniczna! nie tablica
Wektory[0][1] = new int [5]; // zmienna tablicowa
Wektory[1][0] = new int [3];
Wektory[1][1] = new int [2];
...
// Kod programu
...
// III wymiar
delete Wektory[0][0]; // kasujemy pojedynczą zmienną
delete [] Wektory[0][1];
delete [] Wektory[1][0];
delete [] Wektory[1][1];
// II wymiar
delete [] Wektory[0];
delete [] Wektory[1];
// I wymiar
delete [] Wektory;
Zwrócić uwagę trzeba na dwie rzeczy:
- delete [] używamy dla zmiennych tablicowych a delete dla pojedynczych zmiennych
- Kolejność zwalniania wymiarów jest odwrotna niż ich tworzenia
Drugą zaletą jest fakt, że przy okazji alokacji pamięci możemy wywołać odpowiedni konstruktor inicjując wartości zmiennych obiektu, np.
Test *Test = new Test(1,2);
zakładając, że obiekt Test posiada dwie zmienne typu całkowitego i zdefiniowany konstruktor Test(int,int).
Kolejną korzyścią jest możliwość przeciążania. Jednak to już jest temat na inny rozdział.