Przejdź do zawartości

Uciążliwość zapachowa/Węch człowieka/Elementy anatomii narządu węchu

Z Wikibooks, biblioteki wolnych podręczników.
« ***
Elementy anatomii narządu węchu
»
Wstęp Elementy fizjologii narządu węchu
Spis treści

Anatomia narządu węchu

[edytuj]

Jama nosowa

[edytuj]

Nos jest częścią układu oddechowego, w którym strumień wdychanego powietrza jest nawilżany, ogrzewany i oczyszczany przed wprowadzeniem do płuc. Przepływa kanałami nosowymi utworzonymi w jamie nosowej przez małżowiny – dolną, środkową i górną. Małżowiny górna i średnia są częściami kostnej blaszki sitowej. Kość sitowa i parzysta kość nosowa są częściami twarzoczaszki (trzewioczaszki) – pierwotnej części ludzkiej czaszki (jej odpowiedniki występują u np. u lancetnika i osłonic). Kość sitowa jest porowatą częścią kostnej przegrody między jamą nosową i jamą czaszki[1][2][3].

Budowa czaszki człowieka. Lokalizacja jamy nosowej oraz kości nosowej i sitowej


Wnętrze jamy nosowej pokrywa nabłonekbłona śluzowa, zbudowana z komórek z ruchomymi mikrokosmkami i rzęskami (nabłonek migawkowy). W błonie znajdują się też gruczoły wydzielające śluz, który pełni funkcję absorbentu zanieczyszczeń powietrza (m.in. mikroorganizmów).

Blaszkę sitową (sklepienie jamy nosowej) pokrywa nabłonek zbudowany z komórek węchowych, komórek podporowych i gruczołów Bowmana. Komórki węchowe (receptorowe) są neuronami dwubiegunowymi zawierającymi białka receptorowe. Nabłonek składa się z ok. 50 mln komórek węchowych ulokowanych w dwóch obszarach o powierzchni po ok. 2,5 cm². Śluz wytwarzany przez gruczoły Bowmana ma żółtą lub brązowawą barwę.

Opuszka węchowa

[edytuj]
Schemat połączeń neuronów I (węchowe) i II (komórki mitralne)

Aksony komórek węchowych (neurony I) tworzą wiązki, które przenikają przez otwory blaszki sitowej do jamy czaszki. Ich zakończenia tworzą synaptyczne połączenia z neuronami II, należącymi do opuszki węchowej.

Opuszka człowieka jest znacznie mniejsza od zwierzęcej. Jest ona częścią węchomózgowia – jednej z wewnętrznych części kresomózgowia – przekaz informacji o składzie powietrza do mózgu jest więc bezpośredni i bardzo szybki. Odróżnia to węch od innych zmysłów, np.: zmysłu dotyku czy wzroku, gdzie między receptorami bodźców a odpowiednią częścią kory mózgowej jest wiele pośrednich stacji przekaźnikowych (analizator węchowy jest najszybszy ze wszystkich analizatorów wrażeń zmysłowych)[2].

Złożony system synaptycznych połączeń neuronów I z neuronami II mieści się w tzw. kłębuszkach opuszki (glomerule), mieszczących się w zewnętrznej warstwie opuszki. Liczba neuronów II wynosi ok. 60 tys.[2] – jest wielokrotnie mniejsza od liczby neuronów I (konwergencja sygnałów). Wnętrze opuszki jest jądrem nerwowym komórek mitralnych, których aksony tworzą włókna węchowe, przenoszące informację do wyższych pięter analizatora węchowego. Poza komórkami mitralnymi w opuszce znajdują się komórki kłębuszkowe, kiściowe i ziarniste[2].

Wyższe piętra analizatora węchowego

[edytuj]

Włókna nerwowe wychodzące z obu opuszek tworzą pasmo węchowe, prowadzące do struktury nazwanej trójkątem węchowym. Od trójkąta oddzielne pęczki włókien prowadzą do[1]:

W pierwszej połowie XX w. uważano, że korowa część analizatora węchowego znajduje się w obrębie haka zakrętu hipokampa[1]. Według publikacji z lat 70. korowe ośrodki odbiorcze znajdują się w[2]:

Przekazywanie sygnałów do hipokampa – struktury układu limbicznego – tłumaczy silne powiązanie odbieranych wrażeń węchowych z emocjami oraz trwałość pamięci węchowej.

Czy znasz odpowiedzi?

[edytuj]
  • Jakie są fizjologiczne funkcje nosa?

  • Jakie wymiary ma nabłonek węchowy człowieka i ile zawiera neuronów I?

  • Co to jest blaszka sitowa?

Przypisy

  1. 1,0 1,1 1,2 Powonienie. W: K.M. Bykow, G.E. Władimirow, W.J. Diełow, G.P. Konradi, A.D. Słonim: Podręcznik fizjologii. Warszawa: PZWL, 1957, s. 872–875. (pol.)
  2. 2,0 2,1 2,2 2,3 2,4 Nina Baryłko-Pikielna: Zarys analizy sensorycznej żywności. Warszawa: Wydawnictwo Naukowo-Techniczne, 1975, s. 77–81.
  3. Joanna Kośmider, Barbara Mazur-Chrzanowska, Bartosz Wyszyński: Odory. Wyd. 1. Warszawa: Wydawnictwo Naukowe PWN, 2002. ISBN 978-83-01-14525-5. [dostęp 2012-01-30]. (pol.)

Powrót do spisu treści