Przejdź do zawartości

Wikijunior:Dinozaury/Pentaceratops

Z Wikibooks, biblioteki wolnych podręczników.

Spis treści

[edytuj]
  1. Jak wyglądał
  2. Kiedy i gdzie żył?
  3. Czym się żywił?
  4. Historia odkryć
  5. Literatura

Jak wyglądał

Pentaceratops był jednym z dinozaurów rogatych, których wygląd kojarzy się z nosorożcem. Pentaceratops w dosłownym tłumaczeniu oznacza twarz o pięciu rogach. Jednak nazwa ta jest myląca, ponieważ zwierzę to w rzeczywistości miało trzy rogi- dwa większe nad oczami i jeden na środku nosa. Dwa pozostałe znajdujące się pod oczami nie były rogami, a jedynie wyrostkami kostnymi. Czaszka Pentaceratopsa jest największa wśród wszystkich zwierząt lądowych. Od czubka nosa do wierzchu ogromnej kryzy na szyi mierzyła około 3 metrów. Pentaceratops ważył około 4-5 ton. Długość jego ciała dochodziła do 8 metrów. Miał krótki ogon, potężny, krępy tułów i proste, słupowate nogi z pazurami przekształconymi w kopyta.

Kiedy i gdzie żył

Pentaceratops występował w okresie późnej kredy, około 75–73 mln lat temu, na obszarze Ameryki Północnej. Jego kości zostały znalezione w USA na terenie stanów: Nowy Meksyk i Kolorado. Pentaceratops żył na Ziemi przez 2,5 mln lat, co czyni go najdłużej występującym dinozaurem z grupy ceratopsów.

Czym się żywił

Pentaceratops był roślinożerny, odżywiał się głównie sagowcami, sosnowatymi oraz paprociami. Pokarm zrywał za pomocą rogowego dzioba Pentaceratops był jednym z dinozaurów rogatych, których wygląd kojarzy się z nosorożcem. Na głowie miał aż trzy rogi i olbrzymią kostną

Historia odkryć

Pierwsze okazy zebrano przez Charles Hazelius Sternberg w San Juan Basin w stanie Nowy Meksyk . W 1921 odzyskano czaszkę i udo, zaś w 1922 Sternberg w lasach kopalnych San Juan County , odkrył kompletny szkielet. Gatunek ten nazwał i opisał amerykański paleontolog Henry Fairfield Osborn w 1923 roku, jako Pentaceratops sternbergii.

Literatura

Dinopedia. Najlepsza encyklopedia dinozaurów, Don Lessem, wyd. National Geographic, 2011 r. Gigantyczne Dinozaury. Potwory wszechczasów, Red. Dorota Szatańska, wyd. BUCHMANN, Warszawa 2013 r.