Wikijunior:Polska/Legenda o powstaniu kraju

Legenda o powstaniu Polski

W odległym miejscu żyli trzej bracia, Lech, Czech i Rus ze swoimi plemionami. Gdy zabrakło dla nich tam miejsca, zgasili wieczny ogień, zebrali zapasy i ruszyli w podróż. Po długiej wędrówce Czech ze swym plemieniem oddzielił się i wyruszył na południe w kraj górzysty. Potem Rus ruszył ze swym plemieniem na wschód, w kraj stepowy. A Lech dalej szedł na zachód. Gdy przebył bory, zobaczył wzgórze, na nim dąb, a na nim orła białego na tle zachodu słońca. W tym miejscu się osiedlił. Założył tam Gniezno, pierwszą stolicę Polski, i Polskę założył. A orzeł biały w polu czerwonym do dziś jest w herbie Polski. Wiele lat póżniej Lech spotkał braci, polując w wielkopolskich lasach, a na pamiątkę w miejscu, gdzie ich rozpoznał, powstało miasto Poznań. Później Polska miała różnych władców, a każdy z nich był inny. Leszek wygrał tron w wyścigu koni, póżniej był też Popiel, którego wraz z żoną za złe czyny myszy zjadły. W międzyczasie Krak i Wanda w Krakowie rządili. Po pożarciu Popiela, który zyskał przydomek Myszowaty, Krajem z woli ludu rządził Piast. Za jego rządów tyrania ustała, a jego potomkowie długo rządzili krajem. Po czasach Siemowita, Lestka, Siemomysła i Mieszka, który przyjął chrzest, rządził Bolesław I, który został królem.