Niemiecki/Gramatyka/Deklinacja nazw języków

Z Wikibooks, biblioteki wolnych podręczników.
Spis treści

Deklinacja nazw nazw języków[edytuj]

Nazwy języków są z reguły rzeczownikami odprzymiotnikowymi i występują w dwóch formach[1]

  • odmieniane wg deklinacji mocnej, rzeczownikowej (starke, substantivische Deklination), przy czym rodzajnik jest tu często opuszczany, jeżeli rzeczownikowi nie towarzyszy przymiotnik lub inny atrybut
  • rzeczowniki te są używane w określonym kontekście, np. jako język określonego człowieka, pewnej grupy ludzi itp.
np. das Deutsch meines Vaters, der Akzent seines Italienisch(s), auf Französisch, in Polnisch, ...
  • odmieniane wg deklinacji słabej, przymiotnikowej (schwache, adjektivische Deklination), zawsze z rodzajnikiem
  • rzeczowniki te są używane w ogólnym (np. historycznym, terytorialnym itp.) kontekście języka
np. das Deutsche verfügt über 16 Vokale, im Englischen, ... .

Źródła[edytuj]

  1. U.e Röding-Lange, Bezeichnungen für 'Deutschland' in der Zeit der "Wende", Königshausen & Neumann, 1997, str. 38