Nazwy języków są z reguły rzeczownikami odprzymiotnikowymi i występują w dwóch formach[1]
odmieniane wg deklinacji mocnej, rzeczownikowej (starke, substantivische Deklination), przy czym rodzajnik jest tu często opuszczany, jeżeli rzeczownikowi nie towarzyszy przymiotnik lub inny atrybut
rzeczowniki te są używane w określonym kontekście, np. jako język określonego człowieka, pewnej grupy ludzi itp.