Wikijunior:Cywilizacje/Nubijczycy

Na jakim terenie żyli?

Nubijczycy zamieszkiwali obszar położony nad Nilem, na południe od Egiptu. Północna Nubia była w większości pustynna, na południo rozciągały się lasy tropikalne. Tamtejszą ludność stanowiły czarnoskóre plemiona Nubijczyków, które bardzo często walczyły z Egipcjanami. Kilkakrotnie udało im się nawet podporządkować sobie Egipt. W II tysiącleciu przed naszą erą powstało niezależne państwa, zwane Kusz, najpierw ze stolicą w Napacie, następnie w Meroe. Państwo Kusz przetrwało aż do IV wieku naszej ery, kiedy zostało podbite przez Aksum. Wtedy też rozpoczęła się chrystianizacja Nubii, czyli proces nawracania jej mieszkańców na religię chrześcijańską. Aż do końca średniowiecza Nubia pozostawała chrześcijańska, jednak była odizolowana od innych państwa, wyznających tą religię, przez Arabowie.

Jak wyglądały ich budynki?

O budynkach Nubijczyków nie wiadomo zbyt wiele: wznosili je z nietrwałych materiałów i do czasów dzisiejszych przetrwało tylko kilka z nich. Najczęściej wznoszono skromne chaty ze słomy lub wysuszanej na słońcu cegły bądź słomiane szałasy w kształcie walca, popularne dziś w Afryce. Archeolodzy odkryli w Nubii duży, ceglany budynek, prawdopodobnie należący do licznej rodziny. Znajdowały się w nim dwa pomieszczenia, spośród których jedno pełniło funkcję spiżarni, drugie, większe, kuchni i sypialni jednocześnie. Znajdowało się tam także palenisko.

W co wierzyli?

Nubijczycy wyznawali religię politeistyczną. Oznacza to, że wierzyli w wiele bóstw. Wiele elementów wiary zapożyczyli od starożytnych Egipcjan. Najważniejszym bogiem był bóg niebios Amon-Re, którego kult pochodził właśnie z Egiptu. Jego główna świątynia znajdowała się w Tebach, w Egipcie, ale mimo tego otrzymywała ona szczodre dary od królów nubijskich. W Nubii istniał także kult słońca, którego ośrodek znajdował się prawdopodobnie w Meroe.

O rdzennych bóstwach nubijskich wiemy niewiele. Zalicza się do nich m.in. Apedemak - król-lew, czy Sebiumeker.