Pszczelarstwo/Produkty/Miód koniczynowy

Z Wikibooks, biblioteki wolnych podręczników.



Miód koniczynowy[edytuj]

Pochodzenie[edytuj]

Miód koniczynowy powstaje z nektaru kwiatów koniczyny, szczególnie białej koniczyny (Trifolium repens) oraz z nostrzyka (Melilotus)[1]. Głównymi producentami miodu koniczynowego są Kanada, Nowa Zelandia i Argentyna. W Europie pozyskiwany jest w niewielkich ilościach. W spektrum pyłkowym 80% stanowi pyłek koniczyny, poza nim często występujące pyłki pochodzą z lipy, roślin kapustowatych (Brassicaceae) i chabra (Centaurea)[1].

Właściwości[edytuj]

Miód koniczynowy ma łagodny smak z wyraźnym, niespotykanym w innych miodach, kwaskowatym posmakiem oraz aromatem. W stanie płynnym ma barwę słomkowo-żółtą i zapachem przpomina kwiaty koniczyny. Po skrystalizowaniu ma barwę jasnożółtą, smak bardzo słodki, łagodny, ale nieco mdły. Miód z koniczyny czerwonej jest jaśniejszy i długo pozostaje w stanie płynnym. Krystalizuje drobnoziarnisto i jednorodnie, po skrystalizowaniu jest prawie biały. Miody koniczynowe wykazują niską przewodność elektryczną (0,2 mS/cm)[1].

Działanie[edytuj]

W → apiterapii miód koniczynowy jest ceniony ze względu na działanie wykrztuśne, uspakajające, moczopędne oraz przeciwzapalne. Stosuje się go w zapaleniu oskrzeli, biegunkach, wyczerpaniu nerwowym.

Bibliografia[edytuj]

  1. 1,0 1,1 1,2 Dustmann, J., Honigsorten-Bezeichnungen, Informacka Niemieckiego Związku Pszczelarskiego, 2005]