Przejdź do zawartości

Zanurkuj w Pythonie/Wersja do druku

Z Wikibooks, biblioteki wolnych podręczników.



Zanurkuj w Pythonie




 
 

Spis treści

Instalacja

  1. Który Python jest dla ciebie najlepszy? Etap rozwoju: 100% (w dniu 30.04.05)
  2. Python w systemie Windows Etap rozwoju: 100% (w dniu 30.04.05)
  3. Python w systemie Mac OS Etap rozwoju: 100% (w dniu 30.04.05)
  4. Python w systemach Linux Etap rozwoju: 100% (w dniu 30.04.05)
  5. Instalacja ze źródeł Etap rozwoju: 100% (w dniu 30.04.05)
  6. Interaktywna powłoka Etap rozwoju: 100% (w dniu 30.04.05)
  7. Podsumowanie Etap rozwoju: 100% (w dniu 30.04.05)

Pierwszy program

  1. Nurkujemy Etap rozwoju: 100% (w dniu 15.07.2007)
  2. Deklarowanie funkcji Etap rozwoju: 100% (w dniu 30.04.05)
  3. Dokumentowanie funkcji Etap rozwoju: 100% (w dniu 30.04.05)
  4. Wszystko jest obiektem Etap rozwoju: 100% (w dniu 30.04.05)
  5. Wcięcia kodu Etap rozwoju: 100% (w dniu 30.04.05)
  6. Testowanie modułów Etap rozwoju: 100% (w dniu 30.04.05)

Wbudowane typy danych

  1. Łańcuchy znaków i unikod Etap rozwoju: 100% (w dniu 21.08.07)
  2. Słowniki Etap rozwoju: 100% (w dniu 30.04.05)
  3. Listy Etap rozwoju: 100% (w dniu 30.04.05)
  4. Krotki Etap rozwoju: 100% (w dniu 30.04.05)
  5. Deklarowanie zmiennych Etap rozwoju: 100% (w dniu 30.04.05)
  6. Formatowanie łańcucha znaków Etap rozwoju: 100% (w dniu 30.04.05)
  7. Odwzorowywanie listy Etap rozwoju: 100% (w dniu 30.04.05)
  8. Łączenie list i dzielenie łańcuchów znaków Etap rozwoju: 100% (w dniu 30.04.05)
  9. Kodowanie znaków Etap rozwoju: 100% (w dniu 25.08.07)
  10. Praca z unikodem Etap rozwoju: 100% (w dniu 25.08.07)
  11. Podsumowanie Etap rozwoju: 100% (w dniu 30.04.05)

Potęga introspekcji

  1. Nurkujemy Etap rozwoju: 100% (w dniu 30.04.05)
  2. Argumenty opcjonalne i nazwane Etap rozwoju: 100% (w dniu 30.04.05)
  3. Dwa sposoby importowania modułów Etap rozwoju: 100% (w dniu 27.07.2007)
  4. type, str, dir i inne wbudowane funkcje Etap rozwoju: 100% (w dniu 30.04.05)
  5. Funkcja getattr Etap rozwoju: 100% (w dniu 16.05.05)
  6. Filtrowanie listy Etap rozwoju: 100% (w dniu 24.07.06)
  7. Operatory and i or Etap rozwoju: 100% (w dniu 24.07.06)
  8. Wyrażenia lambda Etap rozwoju: 100% (w dniu 24.07.06)
  9. Wszystko razem Etap rozwoju: 100% (w dniu 24.07.06)
  10. Podsumowanie Etap rozwoju: 100% (w dniu 24.07.06)

Obiekty i klasy

  1. Nurkujemy Etap rozwoju: 100% (w dniu 31.07.06)
  2. Definiowanie klas Etap rozwoju: 100% (w dniu 31.07.06)
  3. Tworzenie instancji klasy Etap rozwoju: 100% (w dniu 31.07.06)
  4. Klasa opakowująca UserDict Etap rozwoju: 100% (w dniu 29.08.07)
  5. Metody specjalne Etap rozwoju: 100% (w dniu 05.02.07)
  6. Zaawansowane metody specjalne Etap rozwoju: 100% (w dniu 09.02.07)
  7. Atrybuty klas Etap rozwoju: 100% (w dniu 07.02.07)
  8. Funkcje prywatne Etap rozwoju: 100% (w dniu 18.01.07)
  9. Podsumowanie Etap rozwoju: 100% (w dniu 30.01.07)

Wyjątki i operacje na plikach

  1. Obsługa wyjątków Etap rozwoju: 100% (w dniu 07.02.07)
  2. Praca na plikach Etap rozwoju: 100% (w dniu 07.02.07)
  3. Pętla for Etap rozwoju: 100% (w dniu 09.02.07)
  4. Korzystanie z sys.modules Etap rozwoju: 100% (w dniu 11.02.07)
  5. Praca z katalogami Etap rozwoju: 100% (w dniu 15.02.07)
  6. Wszystko razem Etap rozwoju: 100% (w dniu 18.02.07)
  7. Podsumowanie Etap rozwoju: 100% (w dniu 12.02.07)

Wyrażenia regularne

  1. Nurkujemy Etap rozwoju: 100% (w dniu 20.02.07)
  2. Analiza przypadku: Adresy ulic Etap rozwoju: 100% (w dniu 01.03.07)
  3. Analiza przypadku: Liczby rzymskie Etap rozwoju: 100% (w dniu 01.04.07)
  4. Składnia {n, m} Etap rozwoju: 100% (w dniu 10.04.07)
  5. Rozwlekłe wyrażenia regularne Etap rozwoju: 100% (w dniu 13.04.07)
  6. Analiza przypadku: Przetwarzanie numerów telefonów Etap rozwoju: 100% (w dniu 25.04.07)
  7. Podsumowanie Etap rozwoju: 100% (w dniu 13.04.07)

Przetwarzanie HTML-a

  1. Nurkujemy Etap rozwoju: 100% (w dniu 14.04.2007)
  2. Wprowadzenie do sgmllib.py Etap rozwoju: 100% (w dniu 20.04.2007)
  3. Wyciąganie danych z dokumentu HTML Etap rozwoju: 100% (w dniu 26.04.2007)
  4. Wprowadzenie do BaseHTMLProcessor.py Etap rozwoju: 100% (w dniu 27.04.2007)
  5. locals i globals Etap rozwoju: 100% (w dniu 30.04.2007)
  6. Formatowanie napisów w oparciu o słowniki Etap rozwoju: 100% (w dniu 04.05.2007)
  7. Dodawanie cudzysłowów do wartości atrybutów Etap rozwoju: 100% (w dniu 30.04.2007)
  8. Wprowadzenie do dialect.py Etap rozwoju: 100% (w dniu 29.04.2007)
  9. Wszystko razem Etap rozwoju: 100% (w dniu 20.04.2007)
  10. Podsumowanie Etap rozwoju: 100% (w dniu 20.04.2007)

Przetwarzanie XML-a

  1. Nurkujemy Etap rozwoju: 100% (w dniu 04.05.2007)
  2. Pakiety Etap rozwoju: 100% (w dniu 02.05.2007)
  3. Parsowanie XML-a Etap rozwoju: 100% (w dniu 01.05.2007)
  4. Wyszukiwanie elementów Etap rozwoju: 100% (w dniu 04.05.2007)
  5. Dostęp do atrybutów elementów Etap rozwoju: 100% (w dniu 08.05.2007)
  6. Podsumowanie Etap rozwoju: 100% (w dniu 07.05.2007)

Skrypty i strumienie

  1. Abstrakcyjne źródła wejścia Etap rozwoju: 100% (w dniu 17.05.2007)
  2. Standardowy strumień wejścia, wyjścia i błędów Etap rozwoju: 100% (w dniu 20.05.2007)
  3. Buforowanie odszukanego węzła Etap rozwoju: 100% (w dniu 19.05.2007)
  4. Wyszukanie bezpośrednich elementów potomnych Etap rozwoju: 100% (w dniu 19.05.2007)
  5. Tworzenie oddzielnych funkcji obsługi względem typu węzła Etap rozwoju: 100% (w dniu 23.05.2007)
  6. Obsługa argumentów linii poleceń Etap rozwoju: 100% (w dniu 31.05.2007)
  7. Wszystko razem Etap rozwoju: 100% (w dniu 31.05.2007)
  8. Podsumowanie Etap rozwoju: 100% (w dniu 12.05.2007)

HTTP

  1. Nurkujemy Etap rozwoju: 100% (w dniu 23.05.2007)
  2. Python/Jak nie pobierać danych poprzez HTTP Etap rozwoju: 100% (w dniu 31.05.2007)
  3. Python/Właściwości HTTP Etap rozwoju: 100% (w dniu 31.05.2007)
  4. Python/Debugowanie serwisów HTTP Etap rozwoju: 100% (w dniu 01.06.2007)
  5. Ustawianie User-Agent Etap rozwoju: 100% (w dniu 03.06.2007)
  6. Korzystanie z Last-Modified i ETag Etap rozwoju: 100% (w dniu 06.06.2007)
  7. Python/Obsługa przekierowań Etap rozwoju: 100% (w dniu 08.06.2007)
  8. Python/Obsługa skompresowanych danych Etap rozwoju: 100% (w dniu 14.06.2007)
  9. Wszystko razem Etap rozwoju: 100% (w dniu 20.06.2007)
  10. Podsumowanie Etap rozwoju: 100% (w dniu 08.06.2007)

SOAP

  1. Nurkujemy Etap rozwoju: 100% (w dniu 24.06.2007)
  2. Instalowanie odpowiednich bibliotek Etap rozwoju: 100% (w dniu 23.06.2007)
  3. Pierwsze kroki z SOAP Etap rozwoju: 100% (w dniu 23.06.2007)
  4. Debugowanie serwisu sieciowego SOAP Etap rozwoju: 100% (w dniu 23.06.2007)
  5. Wprowadzenie do WSDL Etap rozwoju: 100% (w dniu 04.07.2007)
  6. Introspekcja SOAP z użyciem WSDL Etap rozwoju: 100% (w dniu 12.07.2007)
  7. Wyszukiwanie w Google Etap rozwoju: 100% (w dniu 06.07.2007)
  8. Rozwiązywanie problemów Etap rozwoju: 100% (w dniu 15.07.2007)
  9. Podsumowanie Etap rozwoju: 100% (w dniu 15.07.2007)

Testowanie jednostkowe

  1. Wprowadzenie do liczb rzymskich Etap rozwoju: 100% (w dniu 24.07.2007)
  2. Nurkujemy Etap rozwoju: 100% (w dniu 24.07.2007)
  3. Wprowadzenie do romantest.py Etap rozwoju: 100% (w dniu 24.07.2007)
  4. Testowanie poprawnych przypadków Etap rozwoju: 100% (w dniu 24.07.2007)
  5. Testowanie niepoprawnych przypadków Etap rozwoju: 100% (w dniu 24.07.2007)
  6. Testowanie zdroworozsądkowe Etap rozwoju: 100% (w dniu 24.07.2007)

Testowanie 2

  1. roman.py, etap 1 Etap rozwoju: 100% (w dniu 24.07.2007)
  2. roman.py, etap 2 Etap rozwoju: 100% (w dniu 25.07.2007)
  3. roman.py, etap 3 Etap rozwoju: 100% (w dniu 25.07.2007)
  4. roman.py, etap 4 Etap rozwoju: 100% (w dniu 25.07.2007)
  5. roman.py, etap 5 Etap rozwoju: 100% (w dniu 25.07.2007)

Refaktoryzacja

  1. Obsługa błędów Etap rozwoju: 100% (w dniu 24.07.2007)
  2. Obsługa zmieniających się wymagań Etap rozwoju: 100% (w dniu 24.07.2007)
  3. Refaktoryzacja Etap rozwoju: 100% (w dniu 24.07.2007)
  4. Postscript Etap rozwoju: 100% (w dniu 26.07.2007)
  5. Podsumowanie Etap rozwoju: 100% (w dniu 26.07.2007)

Programowanie funkcyjne

  1. Nurkujemy Etap rozwoju: 100% (w dniu 27.07.2007)
  2. Znajdowanie ścieżki Etap rozwoju: 100% (w dniu 27.07.2007)
  3. Filtrowanie listy Etap rozwoju: 100% (w dniu 27.07.2007)
  4. Odwzorowywanie listy Etap rozwoju: 100% (w dniu 27.07.2007)
  5. Programowanie koncentrujące się na danych Etap rozwoju: 100% (w dniu 29.07.2007)
  6. Dynamiczne importowanie modułów Etap rozwoju: 100% (w dniu 27.07.2007)
  7. Wszystko razem Etap rozwoju: 100% (w dniu 29.07.2007)
  8. Podsumowanie Etap rozwoju: 100% (w dniu 29.07.2007)

Funkcje dynamiczne

  1. Nurkujemy Etap rozwoju: 100% (w dniu 31.07.2007)
  2. plural.py, etap 1 Etap rozwoju: 100% (w dniu 07.08.2007)
  3. plural.py, etap 2 Etap rozwoju: 100% (w dniu 07.08.2007)
  4. plural.py, etap 3 Etap rozwoju: 100% (w dniu 07.08.2007)
  5. plural.py, etap 4 Etap rozwoju: 100% (w dniu 07.08.2007)
  6. plural.py, etap 5 Etap rozwoju: 100% (w dniu 07.08.2007)
  7. plural.py, etap 6 Etap rozwoju: 100% (w dniu 07.08.2007)
  8. Podsumowanie Etap rozwoju: 100% (w dniu 07.08.2007)

Optymalizacja szybkości

  1. Nurkujemy Etap rozwoju: 100% (w dniu 28.07.2007)
  2. Korzystanie z modułu timeit Etap rozwoju: 100% (w dniu 05.08.2007)
  3. Optymalizacja wyrażeń regularnych Etap rozwoju: 100% (w dniu 05.08.2007)
  4. Optymalizacja przeszukiwania słownika Etap rozwoju: 100% (w dniu 05.08.2007)
  5. Optymalizacja operacji na listach Etap rozwoju: 100% (w dniu 05.08.2007)
  6. Optymalizacja operacji na napisach Etap rozwoju: 100% (w dniu 05.08.2007)
  7. Podsumowanie Etap rozwoju: 100% (w dniu 05.08.2007)


GNU Free Documentation License

  1. Podsumowanie

O podręczniku

Podręcznik ten powstaje na podstawie książki Dive into Python (w większości jest to tłumaczenie), której autorem jest Mark Pilgrim, a udostępnionej na licencji GNU Free Documentation License.

Autorzy i tłumacze

Kody źródłowe

Kody źródłowe oparte na źródłach z podręcznika "Dive Into Python", zatem do nauki można też wykorzystywać źródła ze strony Dive into Python (nieco się różnią od prezentowanych tutaj, ale funkcjonalność mają podobną).

Instalacja

Witamy w Pythonie. W tym rozdziale zajmiemy się instalacją Pythona.

Który Python jest dla ciebie najlepszy?

Aby móc korzystać z Pythona, najpierw należy go zainstalować. A może już go mamy?

Jeżeli posiadasz konto na jakimkolwiek serwerze, istnieje duże prawdopodobieństwo, że Python jest tam już zainstalowany. Wiele popularnych dystrybucji Linuksa standardowo instaluje ten język programowania. Systemy Mac OS X 10.2 i nowsze posiadają dosyć okrojoną wersję Pythona dostępnego jedynie z poziomu linii poleceń. Zapewne będziesz chciał zainstalować wersję, która da Ci więcej możliwości.

Windows domyślnie nie zawiera żadnej wersji Pythona, ale nie załamuj się! Istnieje wiele sposobów, by w łatwy sposób zainstalować Pythona w tym systemie operacyjnym.

Jak widzisz, wersje Pythona są dostępne na wiele platform i systemów operacyjnych. Możemy zdobyć Pythona zarówno dla Windowsa, Mac OS, Mac OS X, wszystkich wariantów Uniksa, oraz Linuksa czy Solarisa, jak i dla AmigaOS, AROS, OS/2, BeOS, czy też innych systemów, o których najprawdopodobniej nawet nie słyszałeś.

Co najważniejsze, program napisany w Pythonie na jednej platformie, przy zachowaniu niewielkiej dozy ostrożności, zadziała na jakiejkolwiek innej. Możesz na przykład rozwijać swój program pod Windowsem, a następnie przenieść go do Linuksa.

Wracając do pytania rozpoczynającego sekcję, "Który Python jest dla ciebie najlepszy?". Odpowiedź jest jedna: jakikolwiek, który możesz zainstalować na posiadanym komputerze.


Python w Windowsie

W Windowsie mamy parę sposobów zainstalowania Pythona.

Firma ActiveState tworzy instalator Pythona zwany ActivePython. Zawiera on kompletną wersje Pythona, IDE z bardzo dobrym edytorem kodu oraz kilka rozszerzeń dla Windowsa, które zapewniają dostęp do specyficznych dla Windowsa usług, API oraz rejestru.

ActivePython można pobrać nieodpłatnie, ale nie jest produktem Open Source. Wydawany jest kilka miesięcy po wersji oryginalnej.

Drugą opcją jest instalacja "oficjalnej" wersji Pythona, rozprowadzanej przez ludzi, którzy rozwijają ten język. Jest to wersja ogólnodostępna, Open Source i zawsze najnowsza.

Instalacja ActivePythona

Oto procedura instalacji ActivePythona:

  1. Pobieramy ActivePythona ze strony [https://www.activestate.com/products/python/downloads/ .
  2. Jeżeli używamy Windows 95/98/ME/NT4/2000, będziemy musieli najpierw zainstalować Windows Installer 2.0 dla Windowsa 95/98/Me lub Windows Installer 2.0 dla Windowsa NT4/2000.
  3. Klikamy dwukrotnie na pobrany plik ActivePython-(pobrana wersja)-win32-ix86.msi
  4. Przechodzimy wszystkie kroki instalatora.
  5. Po zakończeniu instalacji wybieramy Start->Programy->ActiveState ActivePython 2.2->PythonWin IDE. Zobaczymy wtedy ekran z napisem podobnym do poniższego:
PythonWin 2.2.2 (#37, Nov 26 2002, 10:24:37) [MSC 32 bit (Intel)] on win32.
Portions Copyright 1994-2001 Mark Hammond (mhammond@skippinet.com.au) -
see 'Help/About PythonWin' for further copyright information.
>>>

Instalacja Pythona z Python.org

  1. Pobieramy z http://www.python.org/download/ najnowszą wersję instalatora dla Windowsa, który oczywiście będzie miał rozszerzenie .exe.
  2. Klikamy dwukrotnie na instalatorze Python-2.xxx.yyy.msi. Nazwa zależeć będzie od pobranej wersji Pytona.
  3. Jeżeli używamy Windows 95/98/ME/NT4/2000, będziemy musieli najpierw zainstalować Windows Installer 2.0 dla Windowsa 95/98/Me lub Windows Installer 2.0 dla Windowsa NT4/2000.
  4. Przechodzimy przez wszystkie kroki instalatora.
  5. Jeżeli nie mamy uprawnień administratora, możemy wybrać Advanced Options, a następnie Non-Admin Install.
  6. Po zakończeniu instalacji, wybieramy Start->Programy->Python 2.x->IDLE (Python GUI). Zobaczymy ekran z napisem podobnym do poniższego:
Python 2.5.1 (r251:54863, Apr 18 2007, 08:51:08) [MSC v.1310 32 bit (Intel)] on win32
Type "copyright", "credits" or "license()" for more information.

    ****************************************************************
    Personal firewall software may warn about the connection IDLE
    makes to its subprocess using this computer's internal loopback
    interface.  This connection is not visible on any external
    interface and no data is sent to or received from the Internet.
    ****************************************************************
     
IDLE 1.2.1
>>> 

Po instalacji możemy przeskoczyć do modułu Interaktywna powłoka.


Python w Mac OS X

W Mac OS X możemy mieć Pythona na dwa sposoby: instalując go lub nie robiąc tego. Zapewne będziesz chciał go zainstalować.

Mac OS X 10.2 i nowsze domyślnie instalują okrojoną wersję Pythona dostępnego jedynie z linii poleceń. Jeżeli nie przeszkadza Ci praca w linii poleceń, to początkowo taka wersja może Ci wystarczyć. Jednak nie posiada ona parsera XML, więc kiedy dotrzesz do rozdziału mówiącego na ten temat i tak będziesz musiał zainstalować pełną wersję.

Zamiast więc używać domyślnie zainstalowanej wersji, lepiej będzie od razu zainstalować najnowszą dostępną wersję, która dostarczy Ci przy okazji wygodną, graficzną powłokę.

Uruchamianie wersji domyślnie zainstalowanej z systemem

  1. Otwieramy katalog /Applications
  2. Otwieramy katalog Utilities
  3. Klikamy dwukrotnie na Terminal, by otworzyć okienko terminala, które zapewni nam dostęp do linii poleceń.
  4. Wpisujemy polecenie python.

Powinniśmy otrzymać mniej więcej takie komunikaty:

Welcome to Darwin!
[localhost:~] you% python
Python 2.2 (#1, 07/14/02, 23:25:09)
[GCC Apple cpp-precomp 6.14] on darwin
Type "help", "copyright", "credits", or "license" for more information.
>>> [press Ctrl+D to get back to the command prompt]
[localhost:~] you%

Instalacja najnowszej wersji Pythona

Aby to zrobić postępujemy według poniższych kroków:

  1. Ściągamy obraz dysku MacPython-OSX z http://homepages.cwi.nl/~jack/macpython/download.html.
  2. Jeżeli pobrany program nie zostanie uruchomiony przez przeglądarkę, klikamy dwukrotnie na MacPython-OSX-(pobrana wersja).dmg by zamontować obraz dysku w systemie.
  3. Klikamy dwukrotnie na instalator MacPython-OSX.pkg.
  4. Instalator poprosi o login i hasło użytkownika z prawami administratora.
  5. Przechodzimy wszystkie kroki instalatora.
  6. Po zakończonej instalacji otwieramy katalog /Applications.
  7. Otwieramy katalog MacPython-2.x.
  8. Klikamy dwukrotnie na PythonIDE by uruchomić Pythona.

MacPython IDE wyświetli ekran powitalny, a następnie interaktywną powłokę. Jeżeli jednak powłoka się nie pojawi, wybieramy Window->Python Interactive (Cmd-0). Otwarte okno powinno wyglądać podobnie do tego:

Python 2.3 (#2, Jul 30 2003, 11:45:28)
[GCC 3.1 20020420 (prerelease)]
Type "copyright", "credits" or "license" for more information.
MacPython IDE 1.0.1
>>>

Po instalacji najnowszej wersji, domyślnie zainstalowana wersja Pythona nadal pozostanie w systemie. Podczas uruchamiania skryptów zwróć uwagę z jakiej wersji korzystasz.

Dwie wersje Pythona w Mac OS X

[localhost:~] you% python
Python 2.2 (#1, 07/14/02, 23:25:09)
[GCC Apple cpp-precomp 6.14] on darwin
Type "help", "copyright", "credits", or "license" for more information.
>>> [press Ctrl+D to get back to the command prompt]
[localhost:~] you% /usr/local/bin/python
Python 2.3 (#2, Jul 30 2003, 11:45:28)
[GCC 3.1 20020420 (prerelease)] on darwin
Type "help", "copyright", "credits", or "license" for more information.
>>> [press Ctrl+D to get back to the command prompt]
[localhost:~] you%

Instalacja Pythona z MacPortów

To najlepsza metoda. Należy najpierw pobrać i zainstalować MacPorts (http://www.macports.org). Następnie należy odświeżyć porty

sudo port selfupdate

Potem możemy wyszukiwać interesujące nas pakiety. Np. znalezienie wszystkich pakietów do Pythona 2.5.x:

port search py25

Właściwa instalacja Pythona:

sudo port install python25

Wszystkie programy instalowane tą metodą są składowane w /opt/local. Warto więc dodać do ścieżki PATH /opt/local/bin.

Dobrze jest też doinstalować setuptools, który daje dostęp do pythonowego instalatora pakietów, skryptu easy_install.

sudo port install py25-setuptools

Przydaje się, gdy nie ma w portach pakietu dla naszej wersji Pythona, np. IPythona. Część bibliotek można instalować MacPortami, a resztę za pomocą easy_setup. Na przykład IPythona doinstalujemy za pomocą:

sudo easy_install ipython

Można też aktualizować pakiety:

sudo easy_install -U Pylons

Duże i małe znaki w nazwach pakietów, w wypadku użycia easy_install, nie mają znaczenia.

Python w Mac OS 9

Mac OS 9 nie posiada domyślnie żadnej wersji Pythona, ale samodzielna instalacja jest bardzo prosta.

  1. Ściągamy plik MacPython23full.bin z http://homepages.cwi.nl/~jack/macpython/download.html.
  2. Jeżeli plik nie zostanie automatycznie rozpakowany przez przeglądarkę, klikamy dwukrotnie na MacPython23full.bin by to zrobić.
  3. Klikamy dwukrotnie instalator MacPython23full.
  4. Przechodzimy wszystkie kroki instalatora.
  5. Po zakończonej instalacji otwieramy katalog /Applications.
  6. Otwieramy katalog MacPython-OS9 2.x.
  7. Kliknij dwukrotnie na Python IDE by uruchomić Pythona.

MacPython IDE wyświetli ekran powitalny, a następnie interaktywną powłokę. Jeżeli jednak powłoka się nie pojawi, wybieramy Window->Python Interactive (Cmd-0). Otwarte okienko powinno wyglądać podobnie do tego:

Python 2.3 (#2, Jul 30 2003, 11:45:28)
[GCC 3.1 20020420 (prerelease)]
Type "copyright", "credits" or "license" for more information.
MacPython IDE 1.0.1
>>>

Po instalacji możemy przeskoczyć do modułu Interaktywna powłoka.


Python w dystrybucjach Linuksa

Instalacja z gotowych pakietów binarnych dla konkretnej dystrybucji Linuksa jest stosunkowo prosta. Większość dystrybucji posiada już zainstalowaną wersję Pythona. Możesz także pokusić się o instalację ze źródeł.

Wiele dystrybucji Linuksa zawiera graficzne narzędzia służące do instalacji oprogramowania. My jednak opiszemy, jak to zrobić w konsoli w wybranych dystrybucjach Linuksa.

Python w dystrybucji Red Hat Linux

Możemy zainstalować Pythona wykorzystując polecenie rpm:

 [?@localhost ?]$ wget http://python.org/ftp/python/2.3/rpms/redhat-9/python2.3-2.3-5pydotorg.i386.rpm
 Resolving python.org... done.
 Connecting to python.org[194.109.137.226]:80... connected.
 HTTP request sent, awaiting response... 200 OK
 Length: 7,495,111 [application/octet-stream]
 ...
 [?@localhost ?]$ sudo rpm -Uvh python2.3-2.3-5pydotorg.i386.rpm
 Preparing...                ########################################### [100%]
    1:python2.3              ########################################### [100%]
 [?@localhost ?]$ python
 Python 2.2.2 (#1, Feb 24 2003, 19:13:11)
 [GCC 3.2.2 20030222 (Red Hat Linux 3.2.2-4)] on linux2
 Type "help", "copyright", "credits", or "license" for more information.
 >>> [wciśnij Ctrl+D, żeby wyjść z programu]
 [?@localhost ?]$ python2.3
 Python 2.3 (#1, Sep 12 2003, 10:53:56)
 [GCC 3.2.2 20030222 (Red Hat Linux 3.2.2-5)] on linux2
 Type "help", "copyright", "credits", or "license" for more information.
 >>> [wciśnij Ctrl+D, żeby wyjść z programu]
 [?@localhost ?]$ which python2.3
 /usr/bin/python2.3
 
  1. Wpisując polecenie python zostaje uruchomiony Python. Jednak jest to starsza jego wersja, domyślnie zainstalowana wraz z systemem. To nie jest to, czego chcemy.
  2. Podczas pisania tej książki najnowszą wersją był Python 2.3. Za pomocą polecenia python2.3 uruchomimy nowszą, właśnie zainstalowaną wersje.
  3. Jest to pełna ścieżka do nowszej wersji Pythona, którą dopiero co zainstalowaliśmy.

Python w dystrybucjach Debian, Ubuntu, Mint i pochodnych

1. Pythona zainstalujemy wykorzystując polecenie apt-get.

sudo apt-get install python

2. Potwierdzamy chęć instalacji (Y lub enter):

Do you want to continue? [Y/n] Y

3. Uruchamiamy wpisując po prostu:

python

lub

 python3

Przykładowa sesja :

$ python
Python 2.7.12 (default, Nov 19 2016, 06:48:10) 
[GCC 5.4.0 20160609] on linux2
Type "help", "copyright", "credits" or "license" for more information.
>>> quit
Use quit() or Ctrl-D (i.e. EOF) to exit
>>> quit()
$ python3
Python 3.5.2 (default, Nov 17 2016, 17:05:23) 
[GCC 5.4.0 20160609] on linux
Type "help", "copyright", "credits" or "license" for more information.
>>>

4. Aby wyjść:

  • wciśnij Ctrl+D (i.e. EOF)
  • wpisz quit()

Python w dystrybucji Mandriva i pochodnych

W konsoli z użytkownika root wpisujemy polecenie:

$ sudo urpmi python

Python w dystrybucji Fedora i pochodnych

Aby zainstalować Pythona w dystrybucji Fedora/Fedora Core należy w konsoli wpisać:

$ sudo dnf install python

Można też zainstalować Pythona przy instalacji systemu, wybierając pakiety programistyczne.

Python w dystrybucji Gentoo i pochodnych

W Gentoo do instalacji Pythona możemy użyć programu emerge:

$ sudo emerge python

aczkolwiek, jako że narzędzie emerge (należące do pakietu sys-apps/portage) napisane jest w Pythonie, użytkownicy tej dystrybucji dostają Pythona wprost z pudełka.

Python w dystrybucji Arch Linux i pochodnych

Instalacja Pythona w dystrybucji Arch Linux ogranicza się do poleceń:

$ sudo pacman -S python

Potwierdzamy chęć instalacji:

rozwiązywanie zależności...
szukanie konfliktów międzypakietowych...

Cele (1): python-2.6.2-4 [15,01 MB]  

Całkowity rozmiar do pobrania: 15,01 MB
Całkowity rozmiar po instalacji:   61,38 MB

Kontynuować instalację? [T/n] t
:: Pobieranie pakietów z extra..
 python-2.6.2-4-i686      15,01M  746,6K/s 00:00:20 [###################] 100%
sprawdzanie spójności pakietów...
(1/1) sprawdzanie konfliktów plików                 [###################] 100%
(1/1) instalowanie python                           [###################] 100%
Opcjonalne zależności dla python
    tk: for IDLE, pynche and modulator

Po instalacji możemy przeskoczyć do modułu Interaktywna powłoka.

Zobacz również


Instalacja ze źródeł

Jeżeli wolimy zainstalować Pythona ze źródeł, będziemy musieli pobrać kod źródłowy z http://www.python.org/ftp/python/. Wybieramy najnowszą wersję (najwyższy numer) i ściągamy plik .tgz, a następnie wykonujemy standardowe komendy instalacyjne (./configure, make, make install).

localhost:~$ wget http://www.python.org/ftp/python/2.3/Python-2.3.tgz
Resolving www.python.org... done.
...
localhost:~$ tar xfz Python-2.3.tgz
localhost:~$ cd Python-2.3
localhost:~/Python-2.3$ ./configure
checking MACHDEP... linux2
...
localhost:~/Python-2.3$ sudo make
Password: [podajemy swoje hasło]
gcc -pthread -c -fno-strict-aliasing -DNDEBUG -g -O3 -Wall -Wstrict-prototypes -I. \
    -I./Include  -DPy_BUILD_CORE -o Modules/python.o Modules/python.c
...
localhost:~/Python-2.3$ sudo make install
/usr/bin/install -c python /usr/local/bin/python2.3
...
localhost:~$ which python
/usr/local/bin/python
localhost:~$ python
Python 2.3.1 (#2, Sep 24 2003, 11:39:14)
[GCC 3.3.2 20030908 (Debian prerelease)] on linux2
Type "help", "copyright", "credits" or "license" for more information.
>>> [wciśnij Ctrl+D, żeby wyjść z programu]
localhost:~$
 


Interaktywna powłoka

Teraz kiedy już mamy zainstalowanego Pythona, pewnie się zastanawiamy, co to jest ta interaktywna powłoka (interactive shell), którą uruchomiliśmy?

Powiedzmy tak: Python umożliwia pracę na dwa sposoby. Jest interpreterem skryptów, które możemy uruchomić z linii poleceń lub, jak inne aplikacje, dwukrotnie klikając na ikonce skryptu, a także jest interaktywną powłoką, dzięki której możemy debugować, sprawdzać działanie potrzebnych funkcji czy możliwości Pythona. Możesz nawet potraktować powłokę jako kalkulator!

Uruchom teraz powłokę Pythona w odpowiedni sposób dla twojego systemu i sprawdźmy co ona potrafi:

Przykład. Pierwsze kroki w interaktywnej powłoce
>>> 1 + 1                 #(1)
2
>>> print ("hello world") #(2)
hello world
>>> x = 1                 #(3)
>>> y = 2; z = 3
>>> x + y
3
>>> y + z
5
  1. Interaktywna powłoka Pythona może wyliczać dowolne wyrażenia matematyczne.
  2. Potrafi wykonywać dowolne polecenia Pythona.
  3. Możemy przypisać pewne wartości do zmiennych, które są pamiętane tak długo, jak długo jest uruchomiona nasza powłoka (ale nie dłużej).


Podsumowanie

W tym momencie powinniśmy już mieć zainstalowanego Pythona.

W zależności od platformy możesz mieć zainstalowaną więcej niż jedną wersję Pythona. Jeżeli tak właśnie jest to musisz uważać na ścieżki dostępu do programu. Pisząc tylko python w linii poleceń, może się okazać, że nie uruchamiasz wersji, której akurat potrzebujesz. Być może będziesz musiał podawać pełną ścieżkę dostępu lub odpowiednią nazwę (python2.2, python2.4 itp.)

Gratulujemy i witamy w Pythonie!


Pierwszy Program

Nurkujemy

Oto kompletny, działający program w Pythonie. Prawdopodobnie jest on dla Ciebie całkowicie niezrozumiały, ale nie przejmuj się tym, ponieważ zaraz przeanalizujemy go dokładnie, linia po linii. Przeczytaj go i sprawdź, czy coś jesteś w stanie z niego zrozumieć.

Przykład. odbchelper.py
#-*- coding: utf-8 -*-

def buildConnectionString(params):
    u"""Tworzy łańcuch znaków na podstawie słownika parametrów.
    
    Zwraca łańcuch znaków.
    """
    return ";".join(["%s=%s" % (k, v) for k, v in params.items()])

if __name__ == "__main__":
    myParams = {"server":"mpilgrim", \
                "database":"master", \
                "uid":"sa", \
                "pwd":"secret"
               }
    print (buildConnectionString(myParams))

Uruchomimy teraz ten program i zobaczymy, co się stanie.

W wyniku uruchomienia programu otrzymujemy:

pwd=secret;database=master;uid=sa;server=mpilgrim


Deklarowanie funkcji

Python, podobnie jak wiele innych języków programowania, posiada funkcje, lecz nie deklarujemy ich w oddzielnych plikach nagłówkowych (jak np. w C++), czy też nie dzielimy na sekcje interfejsu i implementacji jak w Pascalu. Jeśli potrzebujemy jakiejś funkcji, po prostu ją deklarujemy, na przykład:

def buildConnectionString(params):

Słowo kluczowe def rozpoczyna deklarację funkcji, następnie podajemy nazwę funkcji, a potem, w nawiasach, parametry. Większą liczbę parametrów podajemy po przecinkach.

Jak widać funkcja nie definiuje zwracanego typu. Podczas deklarowania pythonowych funkcji nie określamy, czy mają one zwracać jakąś wartość, a nawet czy mają cokolwiek zwracać. W rzeczywistości każda funkcja zwraca pewną wartość. Jeżeli w funkcji znajduje się instrukcja return, funkcja zwróci określoną wartość, wskazaną za pomocą tej instrukcji. W przeciwnym wypadku (gdy dana funkcja nie posiada instrukcji return) zostanie zwrócona wartość None, czyli tak zwana wartość "pusta", w innych językach często określana jako null lub nil.

Argument params nie ma określonego typu. W Pythonie typów zmiennych nie określamy w sposób jawny. Interpreter sam automatycznie rozpoznaje i śledzi typ zmiennej.

Typy danych w Pythonie a inne języki programowania

Jeśli chodzi o nadawanie typów, języki programowania można podzielić na:

statycznie typowane
Są to języki, w których typy są nadawane podczas kompilacji. Wiele tego typu języków programowania wymaga deklarowania wszystkich zmiennych przed ich użyciem, przez podanie ich typu. Przykładami takich języków są Java, C/C++, Pascal.
dynamicznie typowane
Są to języki, w których typy zmiennych są nadawane podczas działania programu. VBScript i Python są językami dynamicznie typowanymi, ponieważ nadają one typ zmiennej podczas przypisania do niej wartości.
silnie typowane
Są to języki, w których między różnymi typami widać wyraźną granicę. Jeśli mamy pewną liczbę całkowitą, to nie możemy jej traktować jak łańcuch znaków bez wcześniejszej konwersji.
słabo typowane
Są to języki, w których możemy nie zwracać uwagi na typ zmiennej. Do takich języków zaliczymy VBScript. Możemy w nim, nie wykonując żadnej wyraźnej konwersji, połączyć łańcuch znaków '12' z liczbą całkowitą 3 otrzymując łańcuch '123', a następnie potraktować go jako liczbę całkowitą 123. Konwersja jest wykonywana automatycznie.

Python jest językiem zarówno dynamicznie typowanym (ponieważ nie wymaga wyraźnej deklaracji typu), jak i silnie typowanym (ponieważ zmienne posiadają wyraźnie ustalone typy, które nie podlegają automatycznej konwersji).


Dokumentowanie funkcji

Funkcje można dokumentować wstawiając notkę dokumentacyjną (ang. doc string).

Przykład. Definiowanie notki dokumentacyjnej w funkcji buildConnectionString
def buildConnectionString(params):
    """Tworzy łańcuch znaków na podstawie słownika parametrów.
    
    Zwraca łańcuch znaków.
    """
    return ";".join(["%s=%s" % (k, v) for k, v in params.items()])

Trzy następujące po sobie cudzysłowy wykorzystuje się do tworzenia ciągu znaków, który może zajmować wiele linii. Wszystko co się znajduje pomiędzy nimi tworzy pojedynczy łańcuch znaków; dotyczy to także znaków powrotu karetki (powrotu do początku linii) i cudzysłowu. Potrójne cudzysłowy możemy używać wszędzie, ale najczęściej wykorzystuje się je do tworzenia notek dokumentacyjnych.

Dzięki przedrostkowi u Python zapamięta ten łańcuch znaków w taki sposób, że będzie potrafił poprawnie zinterpretować polskie litery. Więcej szczegółów na ten temat dowiemy się w dalszej części tej książki.

W powyższym przykładzie wszystko pomiędzy potrójnymi cudzysłowami jest notką dokumentacyjną funkcji, czyli opisem do czego dana funkcja służy i jak ją używać. Notka dokumentacyjna, o ile istnieje, musi znaleźć się pierwsza w definicji funkcji (czyli zaraz po dwukropku). Python nie wymaga, aby funkcja posiadała notkę dokumentacyjną, lecz powinniśmy ją zawsze tworzyć. Ułatwia ona nam, a także innym, zorientowanie się w programie. Warto zaznaczyć, że notka dokumentacyjna jest dostępna jako atrybut funkcji nawet w trakcie wykonywania programu.

Materiały dodatkowe

Materiały co prawda w języku angielskim, ale na pewno warto je chociaż przejrzeć:


Wszystko jest obiektem

Wspomnieliśmy już wcześniej, że funkcje w Pythonie posiadają atrybuty, które są dostępne podczas pracy programu.

Funkcje, podobnie jak wszystko inne w Pythonie, są obiektami.

Otwórz swój ulubiony IDE Pythona i wprowadź następujący kod:

Przykład. Dostęp do notki dokumentacyjnej funkcji buildConnectionString
import odbchelper                                #(1)                        
params = {"server":"mpilgrim", "database":"master", "uid":"sa", "pwd":"secret"}
print (odbchelper.buildConnectionString(params))   #(2)
pwd=secret;database=master;uid=sa;server=mpilgrim
print (odbchelper.buildConnectionString.__doc__)   #(3)
Tworzy łańcuch znaków na podstawie słownika parametrów.

    Zwraca łańcuch znaków.

  1. Pierwsza linia importuje program odbchelper jako moduł -- kawałek kodu, który możemy używać interaktywnie. (W Rozdziale 4 zobaczymy przykłady programów podzielonych na wiele modułów.) Kiedy już zaimportujemy moduł, możemy odwołać się do jego wszystkich publicznych funkcji, klas oraz atrybutów. Moduły także mogą odwoływać się do jeszcze innych modułów.
  2. Aby wykorzystać jakąś funkcję zdefiniowaną w zaimportowanym module, musimy przed nazwą funkcji dołączyć nazwę modułu. Nie możemy napisać buildConnectionString, lecz zamiast tego musimy dać odbchelper.buildConnectionString.
  3. Tym razem zamiast wywoływać funkcję, poprosiliśmy o dostęp do jednego z jej atrybutów -- atrybut __doc__. W nim Python przechowuje notkę dokumentacyjną.

Ścieżka przeszukiwania modułów

Zanim przejdziemy dalej, należy wspomnieć o ścieżce przeszukiwania modułów. W Pythonie przeglądanych jest kilka miejsc w poszukiwaniu importowanego modułu. Generalnie przeszukiwane są wszystkie katalogi zdefiniowane w sys.path. Jest to lista, którą możemy w łatwy sposób przeglądać i modyfikować w podobny sposób jak inne listy (jak to robić dowiemy się w kolejnych rozdziałach).

Przykład. Ścieżka przeszukiwania modułów
import sys                      #(1)
sys.path                        #(2)
['', '/usr/local/lib/python2.2', '/usr/local/lib/python2.2/plat-linux2', 
 '/usr/local/lib/python2.2/lib-dynload', '/usr/local/lib/python2.2/site-packages', 
 '/usr/local/lib/python2.2/site-packages/PIL', '/usr/local/lib/python2.2/site-packages/piddle']
sys                             #(3)            
<module 'sys' (built-in)>
sys.path.append('/my/new/path') #(4)
  1. Zaimportowanie modułu sys spowoduje, że wszystkie jego funkcje i atrybuty stają się dostępne.
  2. sys.path to lista nazw katalogów, które są obecnie przeszukiwane podczas importowania modułu. (Zawartość listy zależna jest od systemu operacyjnego, wersji Pythona i położenia jego instalacji, więc na twoim komputerze może wyglądać nieco inaczej.) Python przeszuka te katalogi (w zadanej kolejności) w poszukiwaniu pliku .py, który nazywa się tak samo jak importowany moduł.
  3. Właściwie to trochę rozminęliśmy się z prawdą. Sytuacja jest bardziej skomplikowana, ponieważ nie wszystkie moduły występują jako pliki z rozszerzeniem .py. Niektóre, tak jak syswbudowane w samego Pythona. Wbudowane moduły zachowują się w ten sam sposób co pozostałe, ale nie mamy bezpośredniego dostępu do ich kodu źródłowego, ponieważ nie są napisane w Pythonie (moduł sys napisany jest w C).
  4. Kiedy dodamy nowy katalog do ścieżki przeszukiwania, Python przy następnych importach przejrzy dodatkowo dodany katalog w poszukiwaniu modułu z rozszerzeniem .py. Nowy katalog będzie znajdował się w ścieżkach szukania tak długo, jak długo uruchomiony będzie interpreter. (Dowiesz się więcej o metodzie append i innych metodach list w kolejnym rozdziale).

Co to jest obiekt

W Pythonie wszystko jest obiektem i prawie wszystko posiada metody i atrybuty. Każda funkcja posiada wbudowany atrybut __doc__, który zwraca napis dokumentacyjny zdefiniowany w kodzie funkcji. Moduł sys jest obiektem, który posiada między innymi atrybut path.

W dalszym ciągu nie wyjaśniliśmy jeszcze, co to jest obiekt. Każdy język programowania definiuje "obiekt" w inny sposób. W niektórych językach "obiekt" musi posiadać atrybuty i metody, a w innych wszystkie "obiekty" mogą dzielić się na różne podklasy. W Pythonie jest inaczej, niektóre obiekty nie posiadają ani atrybutów ani metod (więcej o tym w kolejnym rozdziale) i nie wszystkie obiekty dzielą się na podklasy (więcej o tym w rozdziale 5). Wszystko jest obiektem w tym sensie, że może być przypisane do zmiennej albo stanowić argument funkcji (więcej o tym w rozdziale 4).

Ponieważ jest to bardzo ważne, więc powtórzmy to jeszcze raz: wszystko w Pythonie jest obiektem. Łańcuchy znaków to obiekty, listy to obiekty, funkcje to obiekty, a nawet moduły to obiekty...

Materiały dodatkowe

Wcięcia kodu

Funkcje w Pythonie nie posiadają sprecyzowanych początków i końców oraz żadnych nawiasów służących do zaznaczania, gdzie funkcja się zaczyna, a gdzie kończy. Jedynym separatorem jest dwukropek (:) i wcięcia kodu.

Przykład. Wcięcia w funkcji buildConnectionString
def buildConnectionString(params):
    u"""Tworzy łańcuch znaków na podstawie słownika parametrów.
    
    Zwraca łańcuch znaków.
    """
    return ";".join(["%s=%s" % (k, v) for k, v in params.items()])

Bloki kodu definiujemy poprzez wcięcia. Przez "blok kodu" rozumiemy funkcje, instrukcje if, pętle for i while i tak dalej. Wstawiając wcięcie zaczynamy blok, a kończymy go zmniejszając wielkość wcięcia do poprzedniej wartości. Nie ma żadnych nawiasów, klamer czy słów kluczowych. Oznacza to, że białe znaki (spacje itp.) mają znaczenie i ich stosowanie musi być konsekwentne. W powyższym przykładzie kod funkcji (włączając w to notkę dokumentacyjną) został wcięty czterema spacjami. Nie musimy stosować konkretnie czterech spacji, jednak musimy być konsekwentni (tzn. jeśli pierwsze wcięcie w funkcji miało trzy spacje, to kolejne wcięcia także muszą mieć trzy spacje). Linia bez wcięcia znajdować się będzie poza funkcją.

Przykład. Fragment kodu z wcięciem po instrukcji if
 def silnia(n):                  #(1)
     print ('n =', n)            #(2)
     if n > 1:                   #(3)
         return n * silnia(n - 1)
     else:                       #(4)
         print ('koniec')
         return 1
  1. Powyższa funkcja, nazwana silnia przyjmuje jeden argument: n. Cały kod wewnątrz funkcji jest wcięty.
  2. Wypisywanie danych (na standardowe wyjście) jest bardzo proste, wystarczy użyć słowa kluczowego print(). Wyrażenie print() może przyjąć każdy typ danych, na przykład łańcuchy znaków, liczby całkowite i inne wbudowane typy danych jak słowniki i listy, o których dowiemy się w następnym rozdziale. Możemy nawet drukować na ekran różne wartości w jednej linii. W tym celu podajemy ciąg wartości, które chcemy wyświetlić, oddzielając je przecinkiem. Każda wartość jest wtedy wyświetlana w tej samej linii i oddzielona spacją (znak przecinka nie jest drukowany). Tak więc, kiedy funkcję silnia wywołamy z argumentem 5, na ekranie zobaczymy "n = 5".
  3. Do bloku kodu zaliczamy także instrukcje if. Jeżeli wyrażenie za instrukcją if będzie prawdziwe, to zostanie wykonany wcięty kod znajdujący się zaraz pod instrukcją if. W przeciwnym wypadku wykonywany jest blok else.
  4. Oczywiście bloki if oraz else mogą składać się z większej ilości linii, o ile linie te mają wcięcia z równą ilością spacji. Tutaj blok else ma dwie linie. Python nie wymaga żadnej specjalnej składni dla bloków składających się z wielu linii.

Po początkowych problemach i nietrafionych porównaniach do Fortrana, pogodzisz się z tym i zobaczysz pozytywne cechy wcięć. Jedną z głównych zalet jest to, że wszystkie programy w Pythonie wyglądają podobnie, ponieważ wcięcia kodu są wymagane przez sam język i nie zależą od stylu pisania. Dzięki temu jakikolwiek kod jest prostszy do czytania i zrozumienia.

Materiały dodatkowe


Zainstalowane moduły

W konsoli wprowadź: [1]

 pydoc modules

przykładowy wynik:

Please wait a moment while I gather a list of all available modules...

/usr/lib/python2.7/dist-packages/variety/__init__.py:105: PyGIWarning: Gtk was imported without specifying a version first. Use gi.require_version('Gtk', '3.0') before import to ensure that the right version gets loaded.
  from gi.repository import Gtk, Gdk, GObject # pylint: disable=E0611
/usr/lib/python2.7/dist-packages/variety/VarietyWindow.py:25: PyGIWarning: Notify was imported without specifying a version first. Use gi.require_version('Notify', '0.7') before import to ensure that the right version gets loaded.
  from gi.repository import Gtk, Gdk, GdkPixbuf, GObject, Gio, Notify # pylint: disable=E0611
/usr/lib/python2.7/dist-packages/variety/AddPanoramioDialog.py:19: PyGIWarning: WebKit was imported without specifying a version first. Use gi.require_version('WebKit', '3.0') before import to ensure that the right version gets loaded.
  from gi.repository import Gtk, WebKit, GObject # pylint: disable=E0611
/usr/lib/python2.7/dist-packages/variety/QuoteWriter.py:19: PyGIWarning: PangoCairo was imported without specifying a version first. Use gi.require_version('PangoCairo', '1.0') before import to ensure that the right version gets loaded.
  from gi.repository import Gdk, Pango, PangoCairo, GdkPixbuf, GObject
/usr/lib/python2.7/dist-packages/variety/indicator.py:28: PyGIWarning: AppIndicator3 was imported without specifying a version first. Use gi.require_version('AppIndicator3', '0.1') before import to ensure that the right version gets loaded.
  from gi.repository import AppIndicator3 # pylint: disable=E0611
BaseHTTPServer      _testcapi           gobject             re
Bastion             _threading_local    grp                 readline
CDROM               _version            gtk                 repr
CGIHTTPServer       _warnings           gtkunixprint        resource
Canvas              _weakref            gzip                rexec
ConfigParser        _weakrefset         hashlib             rfc822
Cookie              abc                 heapq               rlcompleter
DLFCN               aifc                hmac                robotparser
Dialog              alabaster           hotshot             roman
DocXMLRPCServer     antigravity         html5lib            runpy
FileDialog          anydbm              htmlentitydefs      sched
FixTk               argparse            htmllib             select
HTMLParser          array               httplib             sets
IN                  ast                 ihooks              sgmllib
Image               asynchat            image_geometry      sha
ImageChops          asyncore            imaplib             shelve
ImageColor          atexit              imghdr              shlex
ImageCrackCode      atk                 imp                 shutil
ImageDraw           audiodev            importlib           signal
ImageEnhance        audioop             imputil             site
ImageFile           babel               indicator_keyboard  sitecustomize
ImageFileIO         base64              inspect             six
ImageFilter         bdb                 io                  smtpd
ImageFont           binascii            itertools           smtplib
ImageGL             binhex              jinja2              sndhdr
ImageGrab           bisect              json                socket
ImageMath           bs4                 jumble              sphinx
ImageOps            bsddb               keyword             sphinx_rtd_theme
ImagePalette        bz2                 lib2to3             spwd
ImagePath           cPickle             libexiv2python      sqlite3
ImageQt             cProfile            linecache           sre
ImageSequence       cStringIO           linuxaudiodev       sre_compile
ImageStat           cairo               locale              sre_constants
ImageTk             calendar            logging             sre_parse
ImageWin            cgi                 lsb_release         ssl
MimeWriter          cgitb               lxml                stat
PIL                 chardet             macpath             statvfs
PSDraw              chunk               macurl2path         std_msgs
PngImagePlugin      cmath               mailbox             string
Queue               cmd                 mailcap             stringold
ScrolledText        code                markupbase          stringprep
SimpleDialog        codecs              markupsafe          strop
SimpleHTTPServer    codeop              marshal             struct
SimpleXMLRPCServer  collections         math                subprocess
SocketServer        colorsys            md5                 sunau
StringIO            commands            mhlib               sunaudio
TYPES               compileall          mimetools           symbol
Tix                 compiler            mimetypes           symtable
Tkconstants         configobj           mimify              sys
Tkdnd               contextlib          mmap                sysconfig
Tkinter             cookielib           modulefinder        syslog
UserDict            copy                multifile           tabnanny
UserList            copy_reg            multiprocessing     talloc
UserString          crypt               mutex               tarfile
_LWPCookieJar       csv                 netrc               telnetlib
_MozillaCookieJar   ctypes              new                 tempfile
__builtin__         curl                nis                 termios
__future__          curses              nntplib             test
_abcoll             cv                  ntpath              textwrap
_ast                cv2                 nturl2path          this
_bisect             cv_bridge           numbers             thread
_bsddb              datetime            numpy               threading
_codecs             dbhash              opcode              time
_codecs_cn          dbm                 opencv_apps         timeit
_codecs_hk          dbus                operator            tkColorChooser
_codecs_iso2022     debconf             optparse            tkCommonDialog
_codecs_jp          decimal             os                  tkFileDialog
_codecs_kr          difflib             os2emxpath          tkFont
_codecs_tw          dircache            ossaudiodev         tkMessageBox
_collections        dis                 pango               tkSimpleDialog
_csv                distutils           pangocairo          toaiff
_ctypes             doctest             parser              token
_ctypes_test        docutils            pdb                 tokenize
_curses             dsextras            pickle              trace
_curses_panel       dumbdbm             pickletools         traceback
_dbus_bindings      dummy_thread        pipes               ttk
_dbus_glib_bindings dummy_threading     pkg_resources       tty
_elementtree        email               pkgutil             turtle
_functools          encodings           platform            types
_hashlib            ensurepip           plistlib            unicodedata
_heapq              errno               popen2              unittest
_hotshot            exceptions          poplib              urllib
_io                 fcntl               posix               urllib2
_json               filecmp             posixfile           urlparse
_locale             fileinput           posixpath           user
_lsprof             fnmatch             pprint              uu
_md5                formatter           profile             uuid
_multibytecodec     fpectl              pstats              validate
_multiprocessing    fpformat            pty                 variety
_osx_support        fractions           pwd                 variety_lib
_pyio               ftplib              py_compile          warnings
_random             functools           pyclbr              wave
_sha                future_builtins     pycurl              weakref
_sha256             gc                  pydoc               webbrowser
_sha512             genericpath         pydoc_data          whichdb
_socket             genmsg              pyexiv2             wsgiref
_sqlite3            genpy               pyexpat             xdrlib
_sre                getopt              pygments            xml
_ssl                getpass             pygtk               xmllib
_strptime           gettext             pygtkcompat         xmlrpclib
_struct             gi                  pynotify            xxsubtype
_symtable           gio                 pytz                zipfile
_sysconfigdata      glib                quopri              zipimport
_sysconfigdata_nd   glob                random              zlib

Enter any module name to get more help.  Or, type "modules spam" to search
for modules whose descriptions contain the word "spam".


Testowanie modułów

Moduły Pythona to obiekty, które posiadają kilka przydatnych atrybutów. Możemy ich użyć do łatwego testowania własnych modułów. Oto przykład zastosowania triku if __name__:

if __name__ == "__main__":

Zwróćmy uwagę na dwie ważne sprawy: pierwsza, że instrukcja warunkowa if nie wymaga nawiasów, a druga, że if kończy się dwukropkiem, a w następnych liniach wstawiamy wcięty kod.

Na czym polega zastosowany trik? Moduły to obiekty, a każdy z nich posiada wbudowany atrybut __name__, który zależy od tego, w jaki sposób korzystamy z danego modułu. Jeżeli importujemy moduł, wtedy __name__ jest nazwą pliku modułu bez ścieżki do katalogu, czy rozszerzenia pliku. Możemy także uruchomić bezpośrednio moduł jako samodzielny program, a wtedy __name__ przyjmie domyślną wartość "__main__".

>>> import odbchelper
>>> odbchelper.__name__
'odbchelper'

Wiedząc o tym, możemy zaprojektować test wewnątrz swojego modułu, wykorzystując do tego instrukcję if. Jeśli uruchomisz bezpośrednio dany moduł, atrybut __name__ jest równy "__main__", a więc test zostanie wykonany. Podczas importu tego modułu, __name__ przyjmie inną wartość, więc test się nie uruchomi. Pomoże nam to rozwijać i wyszukiwać błędy w programie (czyli debugować), zanim dany moduł zintegrujemy z większym programem.

Materiały dodatkowe


Źródła

  1. stackoverflow question : how-can-i-get-a-list-of-locally-installed-python-modules


Wbudowane typy danych

Za moment powrócimy do naszego pierwszego programu, jednak najpierw musimy zrozumieć, czym są słowniki, krotki i listy. Jeśli choć trochę umiesz programować w Perlu, to pewnie masz już pewną wiedzę na temat słowników, czy list, ale pewnie nie wiesz, czym są krotki. Najpierw zajmiemy się jednym z najczęściej używanych typów danych, czyli łańcuchami znaków.

Łańcuchy znaków i unikod

Łańcuchy znaków służą do przechowywania napisu lub pewnych danych bajtowych. W Pythonie, podobnie jak w większości innych języków programowania tworzymy łańcuchy znaków[1] (ang. string) poprzez umieszczenie danego tekstu w cudzysłowach.

Przykład. Definiowanie łańcucha znaków
>>> text = "Nie za długi tekst"                                                         #(1)
>>> text
'Nie za d\xc5\x82ugi tekst'                                                             #(2)
>> print (text)
Nie za długi tekst                                                                      #(3)
>>> text2 = 'Kolejny napis, ale bez polskich liter'                                     #(4)
>>> text2
'Kolejny napis, ale bez polskich liter'
>>> text3 = 'Długi tekst,\nktóry po przecinku znajdzie się w następnej linii'           #(5)
>>> print (text3)
Długi tekst,
który po przecinku znajdzie się w następnej linii
>>> text4 = r'Tutaj znaki specjalne np.\n \t, czy też \x26 nie zostaną zinterpretowane' #(6)
>>> print (text4)
Tutaj znaki specjalne np.\n \t, czy też \x26 nie zostaną zinterpretowane
  1. W ten sposób stworzyliśmy łańcuch znaków "Nie za długi tekst", który z kolei przypisaliśmy do zmiennej text. Zauważmy, że wewnątrz łańcucha mogą się znajdować polskie litery.
  2. Otrzymany w tym miejscu wynik na wyjściu może się nieco różnić na różnych systemach. Jest to zależne od kodowania znaków w systemie operacyjnym, z którego korzystamy. Komputer uruchomiony przez autorów korzystał z kodowania UTF-8. Zauważmy, że litera ł w systemie UTF-8 to dwa bajty "\xc5\x82".
  3. Wszystko zostało ładnie wypisane. Tam gdzie jest ł widzimy ł, a nie jakieś "krzaki".
  4. Łańcuch znaków nie musi być deklarowany w cudzysłowie, może być też ujęty w apostrofach.
  5. Znaki specjalne wstawiamy dodając odwrotny ukośnik (tzw. backslash) np. \n.
  6. Możemy także stworzyć łańcuch znaków w tzw. sposób surowy. Aby to uczynić, poprzedzamy łańcuch znaków literą r. Wewnątrz surowego łańcucha znaków znaki specjalne, zawierajace odwrotny ukośnik nie są specjalnie interpretowane. Można powiedzieć, że znaki specjalne w takim łańcuchu nie są znakami specjalnymi. To co napiszemy, to będziemy mieli.

Unikod

Ponieważ mówimy w języku polskim, piszemy w tym języku, a ponadto czytamy w tym języku, zapewne chcielibyśmy tworzyć programy, które dobrze sobie dają radę ze znakami tego języka. Doskonałym do tego rozwiązaniem jest unikod (ang. unicode). Unikod przechowuje nie tylko polskie znaki, ale jest systemem reprezentowania znaków ze wszystkich języków świata

Przykład. Definiowanie unikodowego łańcucha znaków
>>> text = u"Nie za długi tekst"    #(1)
>>> text
u'Nie za d\u0142ugi tekst'          #(2)
>>> print (text)
Nie za długi tekst
  1. Aby utworzyć unikodowy napis, dodajemy przedrostek u i tyle.
  2. Otrzymasz taki sam wynik. Dane przechowywane w unikodzie nie zależą od systemu kodowania z którego korzysta Twój komputer.

Pamiętamy, jak w poprzednim rozdziale powiedzieliśmy, że do notek dokumentacyjnych został dodany przedrostek u, aby Python potrafił poprawnie zinterpretować polskie znaki. Wtedy właśnie wykorzystaliśmy unikod.

Przykład. Unikod w buildConnectionString
def buildConnectionString(params):
    u"""Tworzy łańcuch znaków na podstawie słownika parametrów.
    
    Zwraca łańcuch znaków.
    """

Przypisy

  1. W tym podręczniku łańcuchy znaków będziemy czasami nazywali napisami.

Słowniki

Jednym z wbudowanych typów są słowniki (ang. dictionary). Określają one wzajemną relację między kluczem a wartością.

Definiowanie słowników

Przykład. Definiowanie słowników
>>> d = {"server":"mpilgrim", "database":"master"}   #(1)
>>> d
{'database': 'master', 'server': 'mpilgrim'}
>>> d["server"]                                      #(2)
'mpilgrim'
>>> d["database"]                                    #(3)
'master'
>>> d["mpilgrim"]                                    #(4)
Traceback (most recent call last):
  File "<stdin>", line 1, in ?
KeyError: 'mpilgrim'
  1. Najpierw utworzyliśmy nowy słownik z dwoma elementami i przypisaliśmy go do zmiennej d. Każdy element w słowniku jest parą klucz-wartość, a zbiór elementów jest ograniczony nawiasem klamrowym.
  2. 'server' jest kluczem, a skojarzoną z nim wartością jest 'mpilgrim', do której odwołujemy się poprzez d["server"].
  3. 'database' jest kluczem, a skojarzoną z nim wartością jest 'master', do której odwołujemy się poprzez d["database"].
  4. Możesz dostać się do wartości za pomocą klucza, ale nie możesz dostać się do klucza za pomocą wartości. Tak więc d["server"] zwraca 'mpilgrim', ale wywołanie d["mpilgrim"] sprawi, że zostanie rzucony wyjątek, ponieważ 'mpilgrim' nie jest kluczem słownika d.

Modyfikowanie słownika

Przykład. Modyfikowanie słownika
>>> d
{'database': 'master', 'server': 'mpilgrim'}
>>> d["database"] = "pubs"                              #(1)
>>> d
{'database': 'pubs', 'server': 'mpilgrim'}
>>> d["uid"] = "sa"                                     #(2)
>>> d
{'database': 'pubs', 'uid': 'sa', 'server': 'mpilgrim'}
  1. Klucze w słowniku nie mogą się powtarzać. Przypisując wartość do istniejącego klucza, będziemy nadpisywać starszą wartość.
  2. W każdej chwili możesz dodać nową parę klucz-wartość. Składnia jest identyczna do tej, która modyfikuje istniejącą wartość. Czasami może to spowodować pewien problem. Możemy myśleć, że dodaliśmy nową wartość do słownika, ale w rzeczywistości nadpisaliśmy już istniejącą.

Zauważmy, że słownik nie przechowuje kluczy w sposób posortowany. Wydawałoby się, że klucz 'uid' powinien się znaleźć za kluczem 'server', ponieważ litera s jest wcześniej w alfabecie niż u. Jednak tak nie jest. Elementy słownika znajdują się w losowej kolejności.

Pracując ze słownikami pamiętajmy, że wielkość liter kluczy ma znaczenie.

Przykład. Nazwy kluczy są wrażliwe na wielkość liter
>>> d = {}
>>> d["klucz"] = "wartość"
>>> d["klucz"] = "inna wartość"                          #(1)
>>> d
{'klucz': 'inna wartość'}
>>> d["Klucz"] = "jeszcze inna wartość"                  #(2)
>>> d
{'klucz': 'inna wartość', 'Klucz': 'jeszcze inna wartość'}
  1. Przypisując wartość do istniejącego klucza zamieniamy starą wartość na nową.
  2. Nie jest to przypisanie do istniejącego klucza, a ponieważ łańcuchy znaków w Pythonie są wrażliwe na wielkość liter, dlatego też 'klucz' nie jest tym samym co 'Klucz'. Utworzyliśmy nową parę klucz-wartość w słowniku. Obydwa klucze mogą się wydawać podobne, ale dla Pythona są zupełnie inne.
Przykład. Mieszanie typów danych w słowniku
>>> d
{'bazadanych': 'pubs', 'serwer': 'mpilgrim', 'uid': 'sa'}
>>> d["licznik"] = 3                                                        #(1)
>>> d
{'bazadanych': 'pubs', 'serwer': 'mpilgrim', 'licznik': 3, 'uid': 'sa'}
>>> d[42] = "douglas"                                                       #(2)
>>> d
{42: 'douglas', 'bazadanych': 'pubs', 'serwer': 'mpilgrim', 'licznik': 3, 'uid': 'sa'}
  1. Słowniki nie są przeznaczone tylko dla łańcuchów znaków. Wartość w słowniku może być dowolnym typem danych: łańcuchem znaków, liczbą całkowitą, obiektem, a nawet innym słownikiem. W pojedynczym słowniku wszystkie wartości nie muszą być tego samego typu; możemy wstawić do niego wszystko, co chcemy.
  2. Klucze w słowniku są bardziej restrykcyjne, ale mogą być łańcuchami znaków, liczbami całkowitymi i kilkoma innymi typami. Klucze wewnątrz jednego słownika nie muszą posiadać tego samego typu.

Usuwanie pozycji ze słownika

Przykład. Usuwanie pozycji ze słownika
>>> d
{'licznik': 3, 'bazadanych': 'master', 'serwer': 'mpilgrim', 42: 'douglas', 'uid': 'sa'}
>>> del d['42']                                                                               #(1)
>>> d
{'licznik': 3, 'bazadanych': 'master', 'serwer': 'mpilgrim', 'uid': 'sa'}
>>> d.clear()                                                                               #(2)
>>> d
{}
  1. Instrukcja del każe usunąć określoną pozycję ze słownika, która jest wskazywana przez podany klucz.
  2. Instrukcja clear usuwa wszystkie pozycje ze słownika. Zbiór pusty ograniczony przez nawiasy klamrowe oznacza, że słownik nie ma żadnego elementu.

Materiały dodatkowe


Listy

Lista to zmienna zawierająca zbiór elementów. Elementami listy mogą być wszystkie dostępne w Python typy danych. Listy są jednym z najczęściej używanych typów danych. Można je porównać z tablicami (PHP, Perl) lub matrycami.

Definiowanie list

Przykład. Definiowanie list
>>> li = ["a", "b", "mpilgrim", "z", "przykład"]    #(1)
>>> li
['a', 'b', 'mpilgrim', 'z', 'przykład']
>>> li[0]                                           #(2)
'a'
>>> li[4]                                           #(3)
'przykład'

  1. Najpierw zdefiniowaliśmy listę pięcioelementową. Zauważmy, że lista zachowuje swój oryginalny porządek i nie jest to przypadkowe. Lista jest uporządkowanym zbiorem elementów ograniczonym nawiasem kwadratowym.
  2. Lista może być używana tak jak tablica zaczynająca się od 0. Pierwszym elementem niepustej listy o nazwie li jest zawsze li[0].
  3. Ostatnim elementem pięcioelementowej listy jest li[4], ponieważ indeksy są liczone zawsze od 0.
Przykład. Ujemne indeksy w listach
>>> li
['a', 'b', 'mpilgrim', 'z', 'przykład']
>>> li[-1]                                     #(1)
'przykład'
>>> li[-3]                                     #(2)
'mpilgrim'
  1. Za pomocą ujemnych indeksów odnosimy się do elementów idących od końca do początku tzn. li[-1] oznacza ostatni element, li[-2] przedostatni, li[-3] odnosi się do 3 od końca elementu itd. Ostatnim elementem niepustej listy jest zawsze li[-1].
  2. Jeśli ciężko ci zrozumieć o co w tym wszystkim chodzi, możesz pomyśleć o tym w ten sposób: li[-n] == li[len(li) - n]. len to funkcja zwracająca ilość elementów listy. Tak więc w tym przypadku li[-3] == li[5 - 3] == li[2].
Przykład. Wycinanie list
>>> li
['a', 'b', 'mpilgrim', 'z', 'przyklad']
>>> li[1:3]                                 #(1)
['b', 'mpilgrim']
>>> li[1:-1]                                #(2)
['b', 'mpilgrim', 'z']
>>> li[0:3]                                 #(3)
['a', 'b', 'mpilgrim']
  1. Możesz pobrać podzbiór listy, który jest nazywany "wycinkiem" (ang. slice), poprzez określenie dwóch indeksów. Zwracaną wartością jest nowa lista zawierająca wszystkie elementy z listy rozpoczynające się od pierwszego wskazywanego indeksu (w tym przypadku li[1]) i idąc w górę kończy na drugim wskazywanym indeksie, nie dołączając go (w tym przypadku li[3]). Kolejność elementów względem wcześniejszej listy jest także zachowana.
  2. Możemy także podać ujemną wartość któregoś indeksu. Wycinanie wtedy także dobrze zadziała. Jeśli to pomoże, możemy pomyśleć tak: czytamy listę od lewej do prawej, pierwszy indeks określa pierwszy potrzebny element, a drugi określa element, którego nie chcemy. Zwracana wartość zawiera wszystko między tymi dwoma przedziałami.
  3. Listy są indeksowane od zera tzn. w tym przypadku li[0:3] zwraca pierwsze trzy elementy listy, rozpoczynając od li[0], a kończąc na li[2], ale nie dołączając li[3].
Przykład. Skróty w wycinaniu
>>> li
['a', 'b', 'mpilgrim', 'z', 'przykład']
>>> li[:3]                                    #(1)
['a', 'b', 'mpilgrim']
>>> li[3:]                                    #(2) (3)
['z', 'przykład']
>>> li[:]                                     #(2) (4)
['a', 'b', 'mpilgrim', 'z', 'przykład']
  1. Jeśli lewy indeks wynosi 0, możemy go opuścić, wartość 0 jest domyślna. li[:3] jest tym samym, co li[0:3] z poprzedniego przykładu.
  2. Podobnie, jeśli prawy indeks jest długością listy, możemy go pominąć. Tak więc li[3:] jest tym samym, co li[3:5], ponieważ lista ta posiada pięć elementów.
  3. Zauważmy pewną symetryczność: w pięcioelementowej liście li[:3] zwraca pierwsze 3 elementy, a li[3:] zwraca dwa ostatnie (a w sumie 3 + 2 = 5). W ogólnym przypadku li[:n] będzie zwracał zawsze pierwsze n elementów (a jeśli n bedzie większe od ilości elementów w liście to tyle, ile ma lista), a li[n:] pozostałą liczbę, bez względu na wielkość listy (n może być większe od ilości elementów w liście).
  4. Jeśli obydwa indeksy zostaną pominięte, wszystkie elementy zostaną dołączone. Nie jest to jednak to samo, co oryginalna lista li. Jest to nowa lista, która posiada wszystkie takie same elementy. li[:] tworzy po prostu kompletną kopię listy.

Dodawanie elementów do listy

Przykład. Dodawanie elementów do listy
>>> li
['a', 'b', 'mpilgrim', 'z', 'przykład']
>>> li.append("nowy")                                 #(1)
>>> li
['a', 'b', 'mpilgrim', 'z', 'przykład', 'nowy']
>>> li.insert(2, "nowy")                              #(2)
>>> li
['a', 'b', 'nowy', 'mpilgrim', 'z', 'przykład', 'nowy']
>>> li.extend(["dwa", "elementy"])                    #(3)
>>> li
['a', 'b', 'nowy', 'mpilgrim', 'z', 'przykład', 'nowy', 'dwa', 'elementy']
  1. Dodajemy pojedynczy element do końca listy za pomocą metody append.
  2. Za pomocą insert wstawiamy pojedynczy element do listy. Numeryczny argument jest indeksem, pod którym ma się znaleźć wstawiana wartość; reszta elementów, która znajdowała się pod tym indeksem lub miała większy indeks, zostanie przesunięta o jeden indeks dalej. Zauważmy, że elementy w liście nie muszą być unikalne i mogą się powtarzać; w przykładzie mamy dwa oddzielne elementy z wartością 'nowy' -- li[2] i li[6].
  3. Za pomocą extend łączymy listę z inną listą. Nie możemy wywołać extend z wieloma argumentami, trzeba ją wywoływać z pojedynczym argumentem -- listą. W tym przypadku ta lista ma dwa elementy.
Przykład. Różnice między extend a append
>>> li = ['a', 'b', 'c']
>>> li.extend(['d', 'e', 'f'])             #(1)
>>> li
['a', 'b', 'c', 'd', 'e', 'f']
>>> len(li)                                #(2)
6
>>> li[-1]
'f'
>>> li = ['a', 'b', 'c']
>>> li.append(['d', 'e', 'f'])             #(3)
>>> li
['a', 'b', 'c', ['d', 'e', 'f']]
>>> len(li)                                #(4)
4
>>> li[-1]
['d', 'e', 'f']

  1. Listy posiadają dwie metody -- extend i append, które wyglądają na to samo, ale w rzeczywistości są całkowicie różne. extend wymaga jednego argumentu, który musi być listą i dodaje każdy element z tej listy do oryginalnej listy.
  2. Rozpoczęliśmy z listą trójelementową ('a', 'b' i 'c') i rozszerzyliśmy ją o inne trzy elementy ('d', 'e' i 'f') za pomocą extend, tak więc mamy już sześć elementów.
  3. append wymaga jednego argumentu, który może być dowolnym typem danych. Metoda ta po prostu dodaje dany element na koniec listy. Wywołaliśmy append z jednym argumentem, który jest listą z trzema elementami.
  4. Teraz oryginalna lista, pierwotnie zawierająca trzy elementy, zawiera ich cztery. Dlaczego cztery? Ponieważ ostatni element przed chwilą do niej wstawiliśmy. Listy mogą wewnątrz przechowywać dowolny typ danych, nawet inne listy. Nie używajmy append, jeśli zamierzamy listę rozszerzyć o kilka elementów.

Przeszukiwanie list

Przykład. Przeszukiwanie list
>>> li
['a', 'b', 'nowy', 'mpilgrim', 'z', 'przykład', 'nowy', 'dwa', 'elementy']
>>> li.index("przykład")                                                   #(1)
5
>>> li.index("nowy")                                                       #(2)
2
>>> li.index("c")                                                          #(3)
Traceback (most recent call last):
  File "<stdin>", line 1, in ?
ValueError: list.index(x): x not in list
>>> "c" in li                                                              #(4)
False
  1. index znajduje pierwsze wystąpienie pewnej wartości w liście i zwraca jej indeks.
  2. index znajduje pierwsze wystąpienie wartości w liście. W tym przykładzie, 'nowy' występuje dwa razy -- w li[2] i li[6], ale metoda index będzie zawsze zwracać pierwszy indeks, czyli 2.
  3. Jeśli wartość nie zostanie znaleziona, Python zgłosi wyjątek. Takie zachowanie nie jest często spotykane w innych językach, w wielu językach w takich przypadkach zostaje zwrócony niepoprawny indeks. Taka reakcja Pythona jest dobrym zachowaniem, ponieważ umożliwia szybkie wychwycenie błędu w kodzie, a dzięki temu program nie będzie błędnie działał operując na niewłaściwym indeksie.
  4. Aby sprawdzić czy jakaś wartość jest w liście używamy słowa kluczowego in, który zwraca True, jeśli wartość zostanie znaleziona lub False jeśli nie.

Wszystkie powyższe punkty stosowane są w Pythonie 2.2.1 i nowszych, ale obecnie można także używać typu logicznego bool, który może przyjmować wartość True (prawda) lub False (fałsz). Zwróćmy uwagę, że wartości te, tak jak cała składnia języka Python, są wrażliwe na wielkość liter.

Usuwanie elementów z listy

Przykład. Usuwanie elementów z listy
>>> li
['a', 'b', 'nowy', 'mpilgrim', 'z', 'przykład', 'nowy', 'dwa', 'elementy']
>>> li.remove("z")                                                            #(1)
>>> li
['a', 'b', 'nowy', 'mpilgrim', 'przykład', 'nowy', 'dwa', 'elementy']
>>> li.remove("nowy")                                                         #(2)
>>> li
['a', 'b', 'mpilgrim', 'przykład', 'nowy', 'dwa', 'elementy']
>>> li.remove("c")                                                            #(3)
Traceback (most recent call last):
  File "<stdin>", line 1, in ?
ValueError: list.remove(x): x not in list
>>> li.pop()                                                                  #(4)
'elementy'
>>> li
['a', 'b', 'mpilgrim', 'przykład', 'nowy', 'dwa']

  1. remove usuwa pierwszą występującą wartość w liście.
  2. remove usuwa tylko pierwszą występującą wartość. W tym przypadku 'nowy' występuje dwa razy, ale li.remove("nowy") usuwa tylko pierwsze wystąpienie.
  3. Jeśli wartość nie zostanie znaleziona w liście, Python wygeneruje wyjątek. Naśladuje on w takich sytuacjach postępowanie metody index.
  4. pop jest ciekawą metodą, która wykonuje dwie rzeczy: usuwa ostatni element z listy i zwraca jego wartość. Metoda ta różni się od li[-1] tym, że li[-1] zwraca jedynie wartość, ale nie zmienia listy, a od li.remove(value) tym, że li.remove(value) zmienia listę, ale nie zwraca wartości.

Używanie operatorów na listach

Przykład. Operatory na listach
>>> li = ['a', 'b', 'mpilgrim']
>>> li = li + ['przykład', 'nowy']            #(1)
>>> li
['a', 'b', 'mpilgrim', 'przykład', 'nowy']
>>> li += ['dwa']                             #(2)
>>> li
['a', 'b', 'mpilgrim', 'przykład', 'nowy', 'dwa']
>>> li = [1, 2] * 3                           #(3)
>>> li
[1, 2, 1, 2, 1, 2]
  1. Aby połączyć dwie listy, można też skorzystać z operatora +. Za pomocą lista = lista + innalista uzyskujemy ten sam wynik, co za pomocą list.extend(innalista), ale operator + zwraca nową listę, podczas gdy extend zmienia tylko istniejącą listę. Ogólnie extend jest szybszy, szczególnie na dużych listach.
  2. Python posiada także operator +=. Operacja li += ['dwa'] jest równoważna li.extend(['dwa']). Operator += działa zarówno na listach, łańcuchach znaków jak i może być nadpisany dla dowolnego innego typu danych.
  3. Operator * zwielokrotnia podaną listę. li = [1, 2] * 3 jest równoważne z li = [1, 2] + [1, 2] + [1, 2], które łączy trzy listy w jedną.

Materiały dodatkowe


Krotki

Krotka (ang. tuple) jest niezmienną listą. Zawartość krotki określamy tylko podczas jej tworzenia. Potem nie możemy już jej zmienić.

Przykład. Definiowanie krotki
>>> t = ("a", "b", "mpilgrim", "z", "element")    #(1)
>>> t
('a', 'b', 'mpilgrim', 'z', 'element')
>>> t[0]                                          #(2)
'a'
>>> t[-1]                                         #(3)
'element'
>>> t[1:3]                                        #(4)
('b', 'mpilgrim')
  1. Krotki definiujemy w identyczny sposób jak listę, lecz z jednym wyjątkiem -- zbiór elementów jest ograniczony w nawiasach okrągłych, zamiast w kwadratowych.
  2. Podobnie jak w listach, elementy w krotce mają określony porządek. Są one indeksowane od 0, więc pierwszym elementem w niepustej krotce jest zawsze t[0].
  3. Ujemne indeksy idą od końca krotki, tak samo jak w listach.
  4. Krotki także można wycinać. Kiedy wycinamy listę, dostajemy nową listę. Podobnie, gdy wycinamy krotkę dostajemy nową krotkę.
Przykład. Krotki posiadają mniej metod niż listy
>>> t
('a', 'b', 'mpilgrim', 'z', 'element')
>>> t.append("nowy")                                        #(1)
Traceback (most recent call last):
  File "<stdin>", line 1, in ?
AttributeError: 'tuple' object has no attribute 'append'
>>> t.remove("z")                                           #(2)
Traceback (most recent call last):
  File "<stdin>", line 1, in ?
AttributeError: 'tuple' object has no attribute 'remove'
>>> t.index("z")                                            #(3)
3
>>> "z" in t                                                #(4)
True
  1. Nie można dodawać elementów do krotki. Krotki nie posiadają metod typu append, czy też extend.
  2. Nie można usuwać elementów z krotki. Nie posiadają one ani metody remove ani metody pop.
  3. Można wyszukiwać elementy w krotce wykorzystując metodę index.
  4. Można wykorzystać operator in, aby sprawdzić, czy krotka zawiera dany element.

To w końcu do czego są te krotki przydatne?

  • Krotki działają szybciej niż listy. Jeśli definiujemy stały zbiór wartości, który będzie używany tylko do iteracji, skorzystajmy z krotek zamiast z listy.
  • Jeśli chcielibyśmy używać danych "zabezpieczonych przed zapisem" (np. po to, żeby program był bezpieczniejszy), wykorzystajmy do tego krotki. Korzystając z krotek, zamiast z list, mamy pewność, że dane w nich zawarte nie zostaną nigdzie zmienione. To trochę tak, jakbyśmy mieli gdzieś ukrytą instrukcję assert sprawdzającą, czy dane są stałe. W przypadku, gdy nastąpi próba nadpisania pewnych wartości w krotce, program zwróci wyjątek.
  • Pamiętasz, jak powiedzieliśmy, że klucze w słowniku mogą być łańcuchami znaków, liczbami całkowitymi i "kilkoma innymi typami"? Krotki są jednym z tych "innych typów". W przeciwieństwie do list, mogą one zostać użyte jako klucz w słowniku. Dlaczego? Jest to dosyć skomplikowane. Klucze w słowniku muszą być niezmienne. Krotki same w sobie są niezmienne, jednak jeśli wewnątrz krotki znajdzie się lista, to krotka ta nie będzie mogła zostać użyta jako klucz, ponieważ lista jest zmienna. W takim przypadku krotka nie byłaby słownikowo-bezpieczna. Aby krotka mogła zostać wykorzystana jako klucz, musi ona zawierać wyłącznie łańcuchy znaków, liczby i inne słownikowo-bezpieczne krotki.
  • Krotki używane są do formatowania tekstu, co zobaczymy wkrótce.


Deklarowanie zmiennych

Wiemy już trochę o słownikach, krotkach i o listach, więc wrócimy do przykładowego kodu przedstawionego w rozdziale drugim, do odbchelper.py.

Podobnie jak większość języków programowania Python posiada zarówno zmienne lokalne jak i globalne, choć nie deklarujemy ich w jakiś wyraźny sposób. Zmienne zostają utworzone, gdy przypisujemy im pewne wartości. Natomiast kiedy zmienna wychodzi poza zasięg, zostaje automatycznie usunięta.

Przykład. Definiowanie zmiennej myParams
 if __name__ == "__main__":
     myParams = {"server":"mpilgrim", \
                 "database":"master", \
                 "uid":"sa", \
                 "pwd":"secret" \
                 }

Zwróćmy uwagę na wcięcia. Instrukcje warunkowe jako bloki kodu są identyfikowane za pomocą wcięć, podobnie jak funkcje.

Zauważmy też, że dzięki wykorzystaniu backslasha ("\") mogliśmy przypisanie wartości do zmiennej podzielić na kilka linii. Backslashe w Pythonie są specjalnymi znakami, które umożliwiają kontynuację danej instrukcji w następnej linii.

Ściśle mówiąc, wyrażenia w nawiasach okrągłych, kwadratowych i klamrowych (jak definiowanie słowników) można podzielić na wiele linii bez używania znaku kontynuacji ("\"). Niektórzy zalecają dodawać backslashe nawet wtedy, gdy nie jest to konieczne. Argumentują to tym, że kod staje się wtedy czytelniejszy. Jest to jednak wyłącznie kwestia gustu.

Wcześniej nigdy nie deklarowaliśmy żadnej zmiennej o nazwie myParams, ale właśnie przypisaliśmy do niej wartość. Zachowanie to przypomina trochę VBScript bez instrukcji option explicit. Na szczęście, w przeciwieństwie do VBScript, Python nie pozwala odwoływać się do zmiennych, do których nie zostały wcześniej przypisane żadne wartości. Jeśli spróbujemy to zrobić, Python rzuci wyjątek.

Odwoływanie się do zmiennych

Przykład. Odwoływanie się do niezdefiniowanej zmiennej
>>> x
Traceback (most recent call last):
  File "<stdin>", line 1, in ?
NameError: name 'x' is not defined
>>> x = 1
>>> x

1

Kiedyś będziesz za to dziękować...

Wielozmienne przypisania

Jednym z lepszych Pythonowych skrótów jest wielozmienne przypisanie (ang. multi-variable assignment), czyli jednoczesne (za pomocą jednego wyrażenia) przypisywanie kilku wartości do kilku zmiennych.

Przykład. Przypisywanie wielu wartości za pomocą jednego wyrażenia
>>> v = ('a', 'b', 'e')
>>> (x, y, z) = v                    #(1)
>>> x
'a'
>>> y
'b'
>>> z
'e'
  1. v jest krotką trzech elementów, a (x, y, z) jest krotką trzech zmiennych. Przypisując jedną krotkę do drugiej, przypisaliśmy każdą z wartości v do odpowiednich zmiennych (w odpowiedniej kolejności).

Może to zostać wykorzystane w wielu sytuacjach. Czasami chcemy przypisać pewnym zmiennym pewien zakres wartości np. od 1 do 10. W języku C możemy utworzyć typy wyliczeniowe (enum) poprzez ręczne utworzenie listy stałych i wartości jakie przechowują. Może to być trochę nudną i czasochłonną robotą, w szczególności gdy wartości są kolejnymi liczbami. W Pythonie możemy wykorzystać wbudowaną funkcję range i wielozmienne przypisanie. W ten sposób z łatwością przypiszemy kolejne wartości do wielu zmiennych.

Przykład. Przypisywanie kolejnych wartości
>>> range(7)                                                                       #(1)
[0, 1, 2, 3, 4, 5, 6]
>>> (PONIEDZIALEK, WTOREK, SRODA, CZWARTEK, PIATEK, SOBOTA, NIEDZIELA) = range(7)  #(2)
>>> PONIEDZIALEK                                                                   #(3)
0
>>> WTOREK
1
>>> NIEDZIELA
6
  1. Wbudowana funkcja range zwraca listę liczb całkowitych. W najprostszej formie funkcja ta bierze górną granicę i zwraca listę liczb od 0 do podanej granicy (ale już bez niej). (Możemy także ustawić początkową wartość różną niż 0, a krok może być inny niż 1. Aby otrzymać więcej szczegółów wykorzystaj instrukcję print range.__doc__.)
  2. PONIEDZIALEK, WTOREK, SRODA, CZWARTEK, PIATEK, SOBOTA i NIEDZIELA są zmiennymi, które zdefiniowaliśmy. (Ten przykład pochodzi z modułu calendar; nazwy zostały spolszczone. Moduł calendar umożliwia wyświetlanie kalendarzy, podobnie jak to robi Uniksowy program cal. Moduł calendar przechowuje dla odpowiednich dni tygodnia odpowiednie stałe.)
  3. Teraz każda zmienna ma własną wartość: PONIEDZIALEK ma 0, WTOREK ma 1 itd.

Wielozmienne przypisania możemy wykorzystać przy tworzeniu funkcji zwracających wiele wartości w postaci krotki. Zwróconą wartość takiej funkcji możemy potraktować jako normalną krotkę lub też przypisać wszystkie elementy tej krotki do osobnych zmiennych za pomocą wielozmiennego przypisania. Wiele standardowych bibliotek korzysta z tej możliwości np. moduł os, który omówimy w rozdziale 6.

Materiały dodatkowe

Formatowanie łańcucha znaków

W Pythonie możemy formatować wartości wewnątrz łańcucha znaków. Chociaż możemy tworzyć bardzo skomplikowane wyrażenia, jednak najczęściej w prostych przypadkach wystarczy wykorzystać pole %s, aby wstawić pewien łańcuch znaków wewnątrz innego.

Przykład. Pierwsza próba formatowania łańcucha
>>> k = "uid"
>>> v = "sa"
>>> "%s=%s" % (k, v)                        #(1)
'uid=sa'
  1. Rezultatem wykonania tego wyrażenia jest łańcuch znaków. Pierwsze %s zostało zastąpione wartością znajdującą się w k, a drugie wystąpienie %s zostało zastąpione wartością v. Wszystkie inne znaki (w tym przypadku znak równości) pozostały w miejscach, w których były.

Zauważmy, że (k, v) jest krotką. Niedługo zobaczymy, do czego to może być przydatne.

Mogłoby się wydawać, że formatowanie jest jedną z wielu możliwości połączenia łańcuchów znaków, jednak formatowanie łańcucha znaków nie jest tym samym co łączenie łańcuchów.

Przykład. Formatowanie tekstu a łączenie
>>> uid = "sa"
>>> pwd = "secret"
>>> print (pwd + " nie jest poprawnym hasłem dla " + uid)                #(1)
secret nie jest poprawnym hasłem dla sa
>>> print ("%s nie jest poprawnym hasłem dla %s" % (pwd, uid))           #(2)
secret nie jest poprawnym hasłem dla sa
>>> userCount = 6
>>> print ("Użytkowników: %d" % (userCount, ))                     #(3) (4)
Użytkowników: 6
>>> print ("Użytkowników: " + userCount)                           #(5)
Traceback (most recent call last):
  File "<stdin>", line 1, in ?
TypeError: cannot concatenate 'str' and 'int' objects
  1. + jest operatorem łączącym łańcuchy znaków.
  2. W tym trywialnym przypadku formatowanie daje ten sam wynik co łączenie.
  3. (userCount, ) jest jednoelementową krotką. Składnia ta wygląda trochę dziwnie, jednak takie oznaczenie jest jednoznaczne i wiadomo, że chodzi o krotkę. Zawsze można dołączać przecinek po ostatnim elemencie listy, krotki lub słownika. Jest on jednak wymagany tylko podczas tworzenia jednoelementowej krotki. Jeśli przecinek nie byłby wymagany, Python nie mógłby stwierdzić czy (userCount) ma być krotką, czy też tylko wartością zmiennej userCount.
  4. Formatowanie łańcucha znaków działa z liczbami całkowitymi. W tym celu używamy %d zamiast %s.
  5. Spróbowaliśmy połączyć łańcuch znaków z czymś, co nie jest łańcuchem znaków. Został rzucony wyjątek. W przeciwieństwie do formatowania, łączenie łańcucha znaków możemy wykonywać jedynie na innych łańcuchach.

Tak jak sprintf w C, formatowanie tekstu w Pythonie przypomina szwajcarski scyzoryk. Mamy mnóstwo opcji do wyboru, a także wiele pól dla różnych typów wartości.

Przykład. Formatowanie liczb
>>> print ("Dzisiejsza cena akcji: %f" % 50.4625)          #(1)
Dzisiejsza cena akcji: 50.462500
>>> print ("Dzisiejsza cena akcji: %.2f" % 50.4625)        #(2)
Dzisiejsza cena akcji: 50.46
>>> print ("Zmiana w stosunku do dnia wczorajszego: %+.2f" % 1.5)        #(3)
Zmiana w stosunku do dnia wczorajszego: +1.50
  1. Pole formatowania %f traktuje wartość jako liczbę rzeczywistą i pokazuje ją z dokładnością do 6 miejsc po przecinku.
  2. Modyfikator ".2" pola %f umożliwia pokazywanie wartości rzeczywistej z dokładnością do dwóch miejsc po przecinku.
  3. Można nawet łączyć modyfikatory. Dodanie modyfikatora + pokazuje plus albo minus przed wartością, w zależności od tego jaki znak ma liczba. Modyfikator ".2" został na swoim miejscu i nadal nakazuje wyświetlanie liczby z dokładnością dwóch miejsc po przecinku.

Materiały dodatkowe


Odwzorowywanie list

Jedną z bardzo użytecznych cech Pythona są wyrażenia listowe (ang. list comprehension), które pozwalają nam w zwięzły sposób odwzorować pewną listę na inną, wykonując na każdym jej elemencie pewną funkcję.

Przykład. Wprowadzenie do wyrażeń listowych
>>> li = [1, 9, 8, 4]
>>> [element*2 for element in li]      #(1)
[2, 18, 16, 8]
>>> li                                 #(2)
[1, 9, 8, 4]
>>> li = [elem*2 for elem in li]       #(3)
>>> li
[2, 18, 16, 8]

  1. Aby zrozumieć o co w tym chodzi, spójrzmy na to od strony prawej do lewej. li jest listą, którą odwzorowujemy. Python przechodzi po każdym elemencie li, tymczasowo przypisując wartość każdego elementu do zmiennej element, a następnie wyznacza wartość funkcji element*2 i wstawia wynik do nowej, zwracanej listy.
  2. Wyrażenia listowe nie zmieniają oryginalnej listy.
  3. Zwracany wynik możemy przypisać do zmiennej, którą odwzorowujemy. Nie spowoduje to żadnych problemów. Python tworzy nową listę w pamięci, a kiedy operacja odwzorowywania listy dobiegnie końca, do zmiennej zostanie przypisana lista znajdująca się w pamięci.

W funkcji buildConnectionString zadeklarowanej w rozdziale 2 skorzystaliśmy z wyrażeń listowych:

["%s=%s" % (k, v) for k, v in params.items()]

Zauważmy, że najpierw wykonujemy funkcję items, znajdującą się w słowniku params. Funkcja ta zwraca wszystkie dane znajdujące się w słowniku w postaci listy krotek.

Przykład. Funkcje keys, values i items
>>> params = {"server":"mpilgrim", "database":"master", "uid":"sa", "pwd":"secret"}
>>> params.keys()                        #(1)
['pwd', 'database', 'uid', 'server']
>>> params.values()                      #(2)
['secret', 'master', 'sa', 'mpilgrim']
>>> params.items()                       #(3)
[('pwd', 'secret'), ('database', 'master'), ('uid', 'sa'), ('server', 'mpilgrim')]

  1. W słowniku metoda keys zwraca listę wszystkich kluczy. Lista ta nie jest uporządkowana zgodnie z kolejnością, z jaką definiowaliśmy słownik (pamiętamy, że elementy w słowniku są nieuporządkowane).
  2. Metoda values zwraca listę wszystkich wartości. Lista ta jest zgodna z porządkiem listy zwracanej przez metodę keys, czyli dla wszystkich wartości x zachodzi params.values()[x] == params[params.keys()[x]].
  3. Metoda items zwraca listę krotek w formie (klucz, wartość). Lista zawiera wszystkie dane ze słownika.

Spójrzmy jeszcze raz na funkcję buildConnectionString. Przyjmuje ona listę params.items(), odwzorowuje ją na nową listę, korzystając dla każdego elementu z formatowania łańcucha znaków. Nowa lista ma tyle samo elementów co params.items(), lecz każdy element nowej listy jest łańcuchem znaków, który zawiera zarówno klucz, jak i skojarzoną z nim wartość ze słownika params.

Przykład. Wyrażenia listowe w buildConnectionString
>>> params = {"server":"mpilgrim", "database":"master", "uid":"sa", "pwd":"secret"}
>>> params.items()
[('server', 'mpilgrim'), ('uid', 'sa'), ('database', 'master'), ('pwd', 'secret')]
>>> [k for k, v in params.items()]                                                      #(1)
['server', 'uid', 'database', 'pwd']
>>> [v for k, v in params.items()]                                                      #(2)
['mpilgrim', 'sa', 'master', 'secret']
>>> ["%s=%s" % (k, v) for k, v in params.items()]                                       #(3)
['server=mpilgrim', 'uid=sa', 'database=master', 'pwd=secret']

  1. Wykonując iteracje po liście params.items() używamy dwóch zmiennych. Zauważmy, że w ten sposób korzystamy w pętli z wielozmiennego przypisania. Pierwszym elementem params.items() jest ('server', 'mpilgrim'), dlatego też podczas pierwszej iteracji odwzorowywania listy zmienna k będzie przechowywała wartość 'server', a v wartość 'mpilgrim'. W tym przypadku ignorujemy wartość v, dołączając tylko wartość znajdującą się w k do zwracanej listy. Otrzymamy taki sam wynik, gdy wywołamy params.keys().
  2. W tym miejscu wykonujemy to samo, ale zamiast zmiennej v ignorujemy zmienną k. Otrzymamy taki sam wynik, jakbyśmy wywołali params.values().
  3. Dzięki temu, że przerobiliśmy obydwa poprzednie przykłady i skorzystaliśmy z formatowania łańcucha znaków, otrzymaliśmy listę łańcuchów znaków. Każdy łańcuch znaków tej listy zawiera zarówno klucz, jak i wartość pewnego elementu ze słownika. Wynik wygląda podobnie do wyjścia pierwszego programu. Ponadto porządek został taki sam, jaki był w słowniku.

Materiały dodatkowe


Łączenie listy i dzielenie łańcuchów znaków

Mamy listę, której elementy są w formie klucz=wartość. Załóżmy, że chcielibyśmy połączyć je wszystkie w pojedynczy łańcuch. Aby to zrobić, wykorzystamy metodę join obiektu typu string.

Poniżej został przedstawiony przykład łączenia listy w łańcuch znaków, który wykorzystaliśmy w funkcji buildConnectionString:

    return ";".join(["%s=%s" % (k, v) for k, v in params.items()])

Zanim przejdziemy dalej zastanówmy się nad pewną kwestią. Funkcje są obiektami, łańcuchy znaków są obiektami... wszystko jest obiektem. Można by było dojść do wniosku, że także zmienna jest obiektem, ale to akurat nie jest prawdą. Spójrzmy na ten przykład i zauważmy, że łańcuch znaków ";" sam w sobie jest obiektem i z niego można wywołać metodę join. Zmienne są etykietami (nazwami) dla obiektów.

Metoda join łączy elementy listy w jeden łańcuch znaków, a każdy element w zwracanym łańcuchu jest oddzielony od innego separatorem. W naszym przykładzie jest nim ";", lecz może nim być dowolny łańcuch znaków.

Przykład. Wyjście odbchelper.py
>>> params = {"server":"mpilgrim", "database":"master", "uid":"sa", "pwd":"secret"}
>>> ["%s=%s" % (k, v) for k, v in params.items()]
['pwd=secret', 'database=master', 'uid=sa', 'server=mpilgrim']
>>> ";".join(["%s=%s" % (k, v) for k, v in params.items()])

'pwd=secret;database=master;uid=sa;server=mpilgrim'

Powyższy łańcuch znaków otrzymaliśmy podczas uruchamiania odbchelper.py.

W Pythonie znajdziemy także metodę analogiczną do metody join, ale która zamiast łączyć, dzieli łańcuch znaków na listę. Jest to funkcja split.

Przykład. Dzielenie łańcuchów znaków
>>> li = ['pwd=secret', 'database=master', 'uid=sa', 'server=mpilgrim']
>>> s = ";".join(li)
>>> s
'pwd=secret;database=master;uid=sa;server=mpilgrim'
>>> s.split(";")                                                     #(1)
['pwd=secret', 'database=master', 'uid=sa', 'server=mpilgrim']
>>> s.split(";", 1)                                                  #(2)
['pwd=secret', 'database=master;uid=sa;server=mpilgrim']
  1. split, przeciwieństwo funkcji join, dzieli łańcuch znaków na wieloelementową listę. Separator (w przykładzie ";") nie będzie występował w żadnym elemencie zwracanej listy, zostanie pominięty.
  2. Do funkcji split możemy dodać opcjonalny drugi argument, który określa, na jaką maksymalną liczbę kawałków ma zostać podzielony łańcuch. (O opcjonalnych argumentach w funkcji dowiemy się w następnym rozdziale.)

Materiały dodatkowe


Kodowanie znaków

W komputerze pewnym znakom odpowiadają pewne liczby, a kodowanie znaków określa, która liczba odpowiada jakiej literze. W łańcuchu znaków każdy symbol zajmuje 8 bitów, co daje nam do dyspozycji tylko 256 różnych symboli. Podstawowym systemem kodowania jest ASCII. Przyporządkowuje on liczbom z zakresu od 0 do 127 znaki alfabetu angielskiego, cyfry i niektóre inne symbole. Pozostałe standardowe systemy kodowania rozszerzają standard ASCII, dlatego znaki z przedziału od 0 do 127 w każdym systemie kodowania są takie same.

Przykład. Znaki jako liczby i na odwrót
>>> ord('a')                             #(1)
97
>>> chr(99)                             #(2)
'c'
>>> ord('%')
37                             #(3)
>>> chr(115)
's'
>>> chr(261)
Traceback (most recent call last):      #(4)
  File "<stdin>", line 1, in ?
ValueError: chr() arg not in range(261)
>>> chr(188)
'\xbc'                          #(5)

  1. Funkcja ord zwraca liczbę, która odpowiada danemu symbolowi. W tym przypadku literze "a" odpowiada liczba 97.
  2. Za pomocą funkcji chr dowiadujemy się, jaki znak odpowiada danej liczbie. Liczbie 99 odpowiada znak "c".
  3. Procent ("%") odpowiada liczbie 37.
  4. Każdy symbol odpowiada liczbie z zakresu od 0 do 255. Liczba 261 nie mieści się w jednym bajcie, dlatego wyskoczył nam wyjątek.
  5. Co prawda liczba 188 mieści się w 8-bitach, ale nie mieści się w standardzie ASCII i dlatego tego symbolu Python nie może jednoznacznie zinterpretować. W systemie kodowania ISO 8859-2 liczba ta odpowiada znakowi "ź", ale w systemie kodowania Windows-1250 (znany też jako CP-1250) znakowi "Ľ".

Każdy edytor tekstu zapisuje tworzone przez nas programy korzystając z jakiegoś kodowania, choćby z samego ASCII. Dobrze jest korzystać z edytora, który daje nam możliwość ustawienia kodowania znaków. Kiedy wiemy, w jakim systemie kodowania został zapisany nasz skrypt, powinniśmy jeszcze o tym poinformować Pythona.

Informowanie Pythona o kodowaniu znaków

Wróćmy do odbchelper.py. Na samym początku dodaliśmy linię[1]:

#-*- coding: utf-8 -*-

W ten sposób ustawiamy kodowanie znaków danego pliku, a nie całego programu (program może się składać z wielu plików). Zresztą, jeśli nie zdefiniujemy kodowania znaków, Python nas o tym uprzedzi:

sys:1: DeprecationWarning: Non-ASCII character '\xc5' in file test.py on line 5
but no encoding declared; see http://www.python.org/peps/pep-0263.html for detils

Jeśli skorzystaliśmy z innego kodowania znaków zamiast utf-8 oczywiście napiszemy coś innego. Dodając polskie znaki z reguły korzysta się z kodowania UTF-8 (obsługiwane przez wszystkie komputery) lub ISO-8859-2, a czasami w przypadku systemu Windows z Windows-1250 (lokalnie, tylko dla polskich komputerów i komputerów z Centralnej Europy).

Ale co wtedy, gdy nie mamy możliwości ustawić kodowania znaków i nie wiemy z jakiego korzysta nasz edytor? Można to sprawdzić metodą prób i błędów:

#-*- coding: {tu wstawiamy utf-8, iso-8859-2 lub windows-1250} -*-

print "zażółć gęślą jaźń"

A może pora zmienić edytor?

Unikod jeszcze raz

Jak wiemy, unikod jest systemem reprezentowania różnych znaków ze wszystkich języków świata.

Zaraz powrócimy do Pythona.

Notatka historyczna. Przed powstaniem unikodu istniały oddzielne systemy kodowania znaków dla każdego języka, a co przed chwilą trochę omówiliśmy. Każdy z nich korzystał z tych samych liczb (0-255) do reprezentowania znaków danego języka. Niektóre języki (jak rosyjski) miały wiele sprzecznych standardów reprezentowania tych samych znaków. Inne języki (np. japoński) posiadają tak wiele znaków, że wymagają wielu bajtów, aby zapisać cały zbiór jego znaków. Wymiana dokumentów pomiędzy tymi systemami była trudna, ponieważ komputer nie mógł stwierdzić, z którego systemu kodowania skorzystał autor. Komputer widział tylko liczby, a liczby mogą oznaczać różne rzeczy. Zaczęto się zastanawiać nad przechowywaniem tych dokumentów w tym samym miejscu (np. w tej samej tabeli bazy danych); trzeba było przechowywać informacje o kodowaniu każdego kawałku tekstu, a także trzeba było za każdym razem informować o kodowaniu przekazywanego tekstu. Wtedy też zaczęto myśleć o wielojęzycznych dokumentach, w których znaki z wielu języków znajdują się w tym samym dokumencie. (Wykorzystywały one zazwyczaj kod ucieczki, aby przełączyć tryb kodowania; ciach, jesteś w rosyjskim trybie, więc 241 znaczy to; ciach, jesteś w greckim trybie, więc 241 znaczy coś innego itd.) Unikod został zaprojektowany po to, aby rozwiązywać tego typu problemy.

Aby rozwiązać te problemy, unikod kataloguje wszystkie znaki pod indeksami od 0 do 0x10FFFF, a kodowanie UTF-8 reprezentuje te indeksy jako zestawy od 1 do 4 bajtów[2] Każdy bajt lub jednoznaczna sekwencja 2, 3 albo 4 bajtów reprezentuje unikalny znak, który jest wykorzystywany w co najmniej jednym języku świata. (Znaki które są wykorzystywane w wielu językach świata, mają ten sam kod numeryczny.) Mamy dokładnie jedną liczbę na znak i dokładnie jeden znak na liczbę. Dane unikodu nigdy nie są dwuznaczne.

7-bitowy ASCII koduje wszystkie angielskie znaki za pomocą liczb z zakresu od 0 do 127. (65 jest wielką literą "A", 97 jest małą literą "a" itd.) Język angielski ma bardzo prosty alfabet, więc może się całkowicie zmieścić w 7-bitowym ASCII. Języki zachodniej Europy jak język francuski, hiszpański czy też niemiecki, korzystają z systemu kodowania nazwanego ISO-8859-1 (inne określenie to "latin-1"), które korzysta z 7-bitowych znaków ASCII dla liczb od 0 do 127, ale rozszerza zakres 128-255 dla znaków typu "ñ" (241), czy "ü" (252). Numery znaków unikodu pokrywają się z wartościami bajtów 7-bitowego ASCII dla zakresu od 0 do 127, oraz ISO-8859-1 w zakresie od 128 do 255. Zgodność numerów kolejnych nie oznacza jednak, że bajty użyte do zapisania czy transmisji będą takie same. Kodowanie UTF-8 na przykład zapisuje znaki z zakresu numerów 128-255 na dwóch bajtach.

Kiedy korzystamy z danych w postaci unikodu, może zajść potrzeba przekonwertowania danych na jakiś inny system kodowania np. gdy potrzebujemy współdziałać z innym komputerowym systemem, a który oczekuje danych w określonym 1-bajtowym systemie kodowania, czy też wysłać dane na terminal, który nie obsługuje unikodu, czy też do drukarki.

I po tej notatce, powróćmy do Pythona.

Przykład. Unikod w Pythonie
>>> ord(u"ą")
261                          #(1)
>>> print unichr(378)           #(2)
ź

  1. W unikodzie polski znak "ą" jednoznacznie odpowiada liczbie 261.
  2. Za pomocą funkcji unichr, dowiadujemy się jakiemu znakowi odpowiada dana liczba. Liczbie 378 odpowiada polska litera "ź". Python automatycznie zakoduje wypisywany napis unikodowy, aby został poprawnie wyświetlony na naszym systemie.

Dlaczego warto korzystać z unikodu? Jest kilka powodów:

  • Unikod bardzo dobrze sobie radzi z różnymi międzynarodowymi znakami.
  • Reprezentacja unikodowa jest jednoznaczna; jednej liczbie odpowiada dokładnie jeden znak.
  • Nie musimy się zamartwiać szczegółami technicznymi np. czy dwa łańcuchy, które ze sobą łączymy są w takim samym systemie kodowania[3].
  • Python potrafi właściwie zinterpretować wszystkie znaki (np. co jest literą, co jest białym znakiem, a co jest cyfrą).
  • Korzystając z unikodu zapobiegamy wielu problemom.

Dlatego wszędzie, gdzie będziemy korzystali z polskich znaków, będziemy korzystali z unikodu.

Naprawianie polskich plików (pliki tekstowe, napisy...)

Aby naprawić plik zawierący tekst w formacie: «Wiêc wiedzia³em, ¿e ...» żeby naprawiony plik (UTF-8) wyglądał → «Więc wiedziałem, że ...» należy pisać w scripcie co następuje:

Python 2.x i Python 3.x
# -*- coding: utf-8 -*-
import codecs

try:
    # Python 2.x. Jesieli używamy Pythona > 2.x, bedzie exception.
    from tkFileDialog import askopenfilename
    from Tkinter import Tk, LabelFrame, Button, OptionMenu, StringVar
except ImportError:
    # Python 3.x
    from tkinter.filedialog import askopenfilename
    from tkinter import Tk, LabelFrame, Button, OptionMenu, StringVar

### Funkcja, która otwiera okienko po wybrania zestaw znaków
### Tylko w Python 3.x można ją nazywać wybierajZestawZnaków, więc zostawiamy wybierajZestawZnakow
def wybierajZestawZnakow(zestawieZnakow):
    gui = Tk()
    gui.resizable(0, 0)
    gui.title("")
    fra1 = LabelFrame(gui, text="Stary zestaw znaków")
    fra1.pack(padx=2, pady=2)
    var1 = StringVar()
    var1.set(zestawieZnakow[0])
    opt1 = OptionMenu(fra1, var1, *zestawieZnakow)
    opt1.pack(fill="x")
    but1 = Button(fra1, text="Otwieraj plik", command=lambda:gui.destroy())
    but1.pack(fill="x", padx=2, pady=2)
    gui.mainloop()
    return var1.get()

##Zaczyna się program

zestawieZnakow = ("windows-1250", "iso-8859-2", "windows-1252") # są inne kodowanie ...
stareKodowaniePliku = wybierajZestawZnakow(zestawieZnakow) #użytkownik wybiera kodowanie...

imiePlikuOryginalnego = askopenfilename() # użytkownik wybiera plik
plikOryginalny = codecs.open(imiePlikuOryginalnego, 'r', stareKodowaniePliku)

ostatkniaKropka = imiePlikuOryginalnego.rfind(".") #po ostatniej kropki zaczyna się rozszerzenie
imieNowegoPliku = imiePlikuOryginalnego[:ostatkniaKropka] + "_UTF-8"+imiePlikuOryginalnego[ostatkniaKropka:]

nowyPlik = codecs.open(imieNowegoPliku, 'w', 'utf-8')

for kreska in plikOryginalny.readlines():
    nowyPlik.write(kreska) # kreska "windows-1250 (albo inna)" --> do pliku UTF-8  => ąćęńłośżźĄĆĘŃŁÓŚŻŹ

plikOryginalny.close()
nowyPlik.close()
TYLKO Python 2.x (!!)
# -*- coding: utf-8 -*-
import codecs
import tkFileDialog
import sys

#1. Czytanie plik w kodowanie regionalnie (okienka TkFileDialog)
#2. Tworzenie nowegu pliku w uniwersalnym kodowanie (UTF-8)

stareKodowaniePliku = 'windows-1250' #regionalna; czasami może być 'iso-8859-2' (i są inne kodowanie dla innych regionów językowych)
reload(sys)
sys.setdefaultencoding( stareKodowaniePliku )

plikOryginalny = tkFileDialog.askopenfile(mode = 'r') # Plik z napisami (windows-1250) ¹æêñ³óœ¿Ÿ¥ÆÊÑ£ÓŒ¯

imieNowegoPliku = plikOryginalny.name[0:len(plikOryginalny.name)-4] + "_NOWY"+plikOryginalny.name[len(plikOryginalny.name)-4:]

nowyPlik = codecs.open(imieNowegoPliku, 'w', 'utf-8') # nowy plik z napisami jest UTF-8 (ąćęńłóśżźĄĆĘŃŁÓŚŻŹ)

for kreska in plikOryginalny.readlines():
    nowyPlik.write(kreska.encode(stareKodowaniePliku)) # kreska "windows-1250" --> do pliku UTF-8  (= ąćęńłóśżźĄĆĘŃŁÓŚŻŹ)

plikOryginalny.close()
nowyPlik.close()

Materiały dodatkowe

  • PEP 0263 wyjaśnia, w jaki sposób skonfigurować kodowanie kodu źródłowego.

Przypisy

  1. W tym podręczniku będziemy korzystać z kodowania UTF-8
  2. Istotne rozróżnienie: Unicode to katalog znaków, nadający im numery; UTF-8 to kodowanie tych numerów za pomocą jednoznacznych sekwencji bajtów
  3. W szczególności może się to zrobić niewygodne, kiedy korzystamy tylko ze standardowych łańcuchów znaków, a współpracujące ze sobą moduły korzystają z różnych systemów kodowania np. jedne z ISO 8859-2, a inne z UTF-8.

Praca z unikodem

Unikodowymi napisami posługujemy się w identyczny sposób jak normalnymi łańcuchami znaków.

Przykład. Posługiwanie się unikodem
>>> errmsg = u'Nie można otworzyć pliku'  #(1)
>>> print errmsg                         #(2)
Nie można otworzyć pliku
>>> print errmsg + u', brak dostępu.'   #(3)
Nie można otworzyć pliku, brak dostępu.
>>> errmsg.split()                      #(4)
[u'Nie', u'mo\u017cna', u'otworzy\u0107', u'pliku']
>>> print u"Błąd: %s"%errmsg
Błąd: Nie można otworzyć pliku

  1. Tworzymy unikodowy napis i przypisujemy go do zmiennej errmsg.
  2. Wypisując dowolny unikod, Python go zakoduje w taki sposób, aby był zgodny z kodowaniem znaków wyjścia, a więc dany napis zostanie zawsze wypisany z polskimi znakami.
  3. Z unikodem operujemy identycznie, jak z innymi łańcuchami znaków. Możemy na przykład dwa unikody ze sobą łączyć.
  4. Możemy także podzielić unikod na listę.
  5. Ponadto, podobnie jak w przypadku standardowego łancucha znaków, możemy też unikod formatować.

Unikod a łańcuchy znaków

Funkcjonalność unikodu możemy łączyć ze standardowymi łańcuchami znaków, o ile z operacji tych jasno wynika, co chcemy osiągnąć.

Przykład. Unikod w połączeniu z łańcuchami znaków
>>> file = 'myfile.txt'
>>> errmsg + ' ' + file         #(1)
u'Nie mo\u017cna otworzy\u0107 pliku myfile.txt'
>>> "%s %s"%(errmsg, file)      #(2)
u'Nie mo\u017cna otworzy\u0107 pliku myfile.txt'
>>> errmsg + ', brak dostępu.'   #(3)
Traceback (most recent call last):
  File "<stdin>", line 1, in ?
UnicodeDecodeError: 'ascii' codec can't decode byte 0xc4 in position 11: ordinal not in range(128)
>>> "Błąd: %s"%errmsg           #(4)
Traceback (most recent call last):
  File "<stdin>", line 1, in ?
UnicodeDecodeError: 'ascii' codec can't decode byte 0xc4 in position 11: ordinal not in range(128)
  1. Unikod możemy połączyć z łańcuchem znaków. Powstaje nowy napis unikodowy.
  2. Możemy formatować łańcuch znaków korzystając z unikodowych wartości. Tu także powstaje nowy unikod.
  3. Python rzucił wyjątek; nie potrafi przekształcić napisu ', brak dostępu' na napis unikodowy. Z unikodem możemy łączyć jedynie łańcuchy znaków w systemie ASCII (czyli zawierające jedynie angielskie litery i kilka innych symboli np. przecinki, kropki itp.). W tym przypadku Python nie wie, z jakiego kodowania korzystamy.
  4. Tutaj mamy analogiczną sytuację. Python nie potrafi przekształcić napisu 'Błąd: %s' na unikod i rzuca wyjątek.

Python zakłada, że kodowaniem wszystkich łańcuchów znaków jest ASCII[1], dlatego jeśli mieszamy tekst unikodowy z łańcuchami znaków, powinniśmy dopilnować, aby łańcuchy znaków zawierały znaki należące do ASCII (czyli nie mogą posiadać polskich znaków).

encode i decode

A co wtedy, gdy chcemy przekształcić unikodowy napis na łańcuch znaków? Łańcuchy znaków są jakoś zakodowane, więc aby stworzyć łańcuch znaków, musimy go na coś zakodować np. ISO 8859-2, czy też UTF-8. W tym celu korzystamy z metody encode unikodu.

Przykład. Metoda encode
>>> errmsg.encode('iso-8859-2')     #(1)
'Nie mo\xbfna otworzy\xe6 pliku'
>>> errmsg.encode('utf-8')
'Nie mo\xc5\xbcna otworzy\xc4\x87 pliku' #(2)

  1. Za pomocą metody encode informujemy Pythona na jakie kodowanie znaków chcemy zakodować dany łańcuch znaków. W tym przypadku otrzymujemy łańcuch znaków zakodowany w systemie ISO 8859-2.
  2. Tutaj otrzymujemy ten sam napis, ale zakodowany w systemie UTF-8.

Operację odwrotną, czyli odkodowania, wykonujemy za pomocą funkcji decode. Na przykład:

Przykład. Metoda decode
>>> msg = errmsg.encode('utf-8')       #(1)
>>> msg.decode('utf-8')                #(2)
u'Nie mo\u017cna otworzy\u0107 pliku'
>>> print msg.decode('utf-8')
Nie można otworzyć pliku

  1. W tym miejscu zakodowaliśmy napis errmsg na UTF-8.
  2. Za pomocą metody decode odkodowaliśmy zakodowany łańcuch znaków i zwrócony został unikod.

Przypisy

  1. Istnieje możliwość zmiany domyślnego kodowania łańcuchów znaków na inny, ale nie powinno się tego robić. Zmiana domyślnego kodowania wprowadza pewne komplikacje i sprawia, że programy stają się nieprzenośne, dlatego nie będziemy tego opisywać w tej książce.

Podsumowanie

Teraz już powinniśmy wiedzieć w jaki sposób działa program odbchelper.py i zrozumieć, dlaczego otrzymaliśmy takie wyjście.

def buildConnectionString(params):
    u"""Tworzy łańcuchów znaków na podstawie słownika parametrów.
    
    Zwraca łańcuch znaków.
    """
    return ";".join(["%s=%s" % (k, v) for k, v in params.items()])

if __name__ == "__main__":
    myParams = {"server":"mpilgrim", \
                "database":"master", \
                "uid":"sa", \
                "pwd":"secret"
               }
    print buildConnectionString(myParams)

Na wyjściu z programu otrzymujemy:

pwd=secret;database=master;uid=sa;server=mpilgrim

Zanim przejdziemy do następnego rozdziału, upewnijmy się czy potrafimy:


Potęga introspekcji

W tym rozdziale dowiemy się o jednej z mocnych stron Pythona -- introspekcji. Jak już wiemy, wszystko w Pythonie jest obiektem, natomiast introspekcja jest kodem, który postrzega funkcje i moduły znajdujące się w pamięci jako obiekty, a także pobiera o nich informacje i operuje nimi.

Nurkujemy

Zacznijmy od kompletnego, działającego programu. Przeglądając kod na pewno rozumiesz już niektóre jego fragmenty. Przy niektórych liniach znajdują się liczby w komentarzach; korzystamy tu z koncepcji, które wykorzystywaliśmy już w rozdziale drugim. Nie przejmuj się, jeżeli nie rozumiesz części tego programu. W rozdziale tym wszystkiego się jeszcze nauczysz.

Przykład. apihelper.py
def info(object, spacing=10, collapse=1): #(1) (2) (3)
    u"""Wypisuje metody i ich notki dokumentacyjne.

    Argumentem może być moduł, klasa, lista, słownik, czy też łańcuch znaków."""
    methodList = [method for method in dir(object) if callable(getattr(object, method))]
    processFunc = collapse and (lambda s: " ".join(s.split())) or (lambda s: s)
    print ("\n".join(["%s %s" %
                  (method.ljust(spacing),
                   processFunc(unicode(getattr(object, method).__doc__)))
                 for method in methodList]))
if __name__ == "__main__":    #(4) (5)
    print (info.__doc__)
  1. Ten moduł ma jedną funkcję info. Zgodnie ze swoją deklaracją wymaga ona trzech argumentów: object, spacing oraz collapse. Dwa ostatnie parametry są opcjonalne, co za chwilę zobaczymy.
  2. Funkcja info posiada wieloliniową notkę dokumentacyjną, która opisuje jej zastosowanie. Zauważ, że funkcja nie zwraca żadnej wartości. Ta funkcja będzie wykorzystywana, aby wykonać pewną czynność, a nie żeby otrzymać pewną wartość.
  3. Kod wewnątrz funkcji jest wcięty.
  4. Sztuczka z if __name__ pozwala wykonać programowi coś użytecznego, kiedy zostanie uruchomiony samodzielnie. Jeśli powyższy kod zaimportujemy jako moduł do innego programu, kod pod tą instrukcją nie zostanie wykonany. W tym wypadku program wypisuje po prostu notkę dokumentacyjną funkcji info.
  5. Instrukcja if wykorzystuje == (dwa znaki równości), aby porównać dwie wartości. W instrukcji if nie musimy korzystać z nawiasów okrągłych.

Funkcja info została zaprojektowana tak, aby ułatwić sobie pracę w IDE Pythona. IDE bierze jakiś obiekt, który posiada funkcje lub metody (jak na przykład moduł zawierający funkcje lub listę, która posiada metody) i wyświetla funkcje i ich notki dokumentacyjne.

Przykład. Proste zastosowanie apihelper.py
>>> from apihelper import info
>>> li = []
>>> info(li)

[...ciach...] append L.append(object) -- append object to end count L.count(value) -> integer -- return number of occurrences of value extend L.extend(iterable) -- extend list by appending elements from the iterable index L.index(value, [start, [stop]]) -> integer -- return first index of value insert L.insert(index, object) -- insert object before index pop L.pop([index]) -> item -- remove and return item at index (default last) remove L.remove(value) -- remove first occurrence of value reverse L.reverse() -- reverse *IN PLACE* sort L.sort(cmp=None, key=None, reverse=False) -- stable sort *IN PLACE*; cmp(x, y) -> -1, 0, 1

Domyślnie wynik jest formatowany tak, by był łatwy do odczytania. Notki dokumentacyjne składające się z wielu linii zamieniane są na jednoliniowe, ale tę opcję możemy zmienić ustawiając wartość 0 dla argumentu collapse. Jeżeli nazwa funkcji jest dłuższa niż 10 znaków, możemy określić inną wartość dla argumentu spacing, by ułatwić sobie czytanie.

Przykład. Zaawansowane użycie apihelper.py
>>> import odbchelper
>>> info(odbchelper)
buildConnectionString Tworzy łańcuchów znaków na podstawie słownika parametrów. Zwraca łańcuch znaków.
>>> info(odbchelper, 30)
buildConnectionString          Tworzy łańcuchów znaków na podstawie słownika parametrów. Zwraca łańcuch znaków.
>>> info(odbchelper, 30, 0)

buildConnectionString Tworzy łańcuchów znaków na podstawie słownika parametrów. Zwraca łańcuch znaków.

Argumenty opcjonalne i nazwane

W Pythonie argumenty funkcji mogą posiadać wartości domyślne. Jeżeli funkcja zostanie wywołana bez podania pewnego argumentu, argumentowi temu zostanie przypisana jego domyślna wartość. Co więcej możemy podawać argumenty w dowolnej kolejności poprzez użycie ich nazw.

Poniżej przykład funkcji info z dwoma argumentami opcjonalnymi:

def info(object, spacing=10, collapse=1):

spacing oraz collapse są argumentami opcjonalnymi, ponieważ mają przypisane wartości domyślne. Argument object jest wymagany, ponieważ nie posiada wartości domyślnej. Jeżeli info zostanie wywołana tylko z jednym argumentem, spacing przyjmie wartości 10, a collapse wartość 1. Jeżeli wywołamy tę funkcję z dwoma argumentami, jedynie collapse przyjmuje wartość domyślną (czyli 1).

Załóżmy, że chcielibyśmy określić wartość dla collapse, ale dla argumentu spacing chcielibyśmy skorzystać z domyślnej wartości. W większości języków programowania jest to niewykonalne, ponieważ wymagają one od nas wywołania funkcji z trzema argumentami. Na szczęście w Pythonie możemy określać argumenty w dowolnej kolejności poprzez odwołanie się do ich nazw.

Przykład. Różne sposoby wywołania funkcji info
info(odbchelper)                     #(1)
info(odbchelper, 12)                 #(2)
info(odbchelper, collapse=0)         #(3)
info(spacing=15, object=odbchelper)  #(4)
  1. Kiedy wywołamy tę funkcję z jednym argumentem, spacing przyjmie wartość domyślną równą 10, a collapse wartość 1.
  2. Kiedy podamy dwa argumenty, collapse przyjmie wartość domyślną, czyli 1.
  3. Tutaj podajemy argument collapse odwołując się do jego nazwy i określamy wartość, którą chcemy mu przypisać. spacing przyjmuje wartość domyślną -- 10.
  4. Nawet wymagany argument (jak object, który nie posiada wartości domyślnej) może zostać określony poprzez swoją nazwę i może wystąpić na jakimkolwiek miejscu w wywołaniu funkcji.

Takie działanie może się wydawać trochę niejasne, dopóki nie zdamy sobie sprawy, że lista argumentów jest po prostu słownikiem. Gdy wywołujemy daną funkcję w sposób "normalny", czyli bez podawania nazw argumentów, Python dopasowuje wartości do określonych argumentów w takiej kolejności w jakiej zostały zadeklarowane. Najczęściej będziemy wykorzystywali tylko "normalne" wywołania funkcji, ale zawsze mamy możliwość bardziej elastycznego podejścia do określania kolejności argumentów.

Materiały dodatkowe


Dwa sposoby importowania modułów

W Pythonie mamy dwa sposoby importowania modułów. Obydwa są przydatne, dlatego też powinniśmy umieć je wykorzystywać. Jednym ze sposobów jest użycie polecenia import module, który mogliśmy zobaczyć w podrozdziale "Wszystko jest obiektem". Istnieje inny sposób, który realizuje tę samą czynność, ale posiada pewne różnice. Poniżej został przedstawiony przykład wykorzystujący instrukcję from module import:

from apihelper import info

Jak widzimy, składnia tego wyrażenia jest bardzo podobna do import module, ale z jedną ważną różnicą: atrybuty i metody danego modułu są importowane bezpośrednio do lokalnej przestrzeni nazw, a więc będą dostępne bezpośrednio i nie musimy określać, z którego modułu korzystamy. Możemy importować określone pozycje albo skorzystać z from module import *, aby zaimportować wszystko.

Przykład. Różnice między import module a from module import
>>> import types
>>> types.FunctionType                    #(1)
<type 'function'>
>>> FunctionType                          #(2)
Traceback (most recent call last):
  File "<stdin>", line 1, in ?
NameError: name 'FunctionType' is not defined
>>> from types import FunctionType        #(3)
>>> FunctionType                          #(4)
<type 'function'>
  1. Moduł types nie posiada żadnych metod. Posiada on jedynie atrybuty określające wszystkie typy zdefiniowane przez Pythona. Zauważmy, że atrybut tego modułu (w tym przypadku FunctionType) musi być poprzedzony nazwą modułu -- types.
  2. FunctionType nie został sam w sobie określony w przestrzeni nazw; istnieje on tylko w kontekście modułu types.
  3. Za pomocą tego wyrażenia atrybut FunctionType z modułu types został zaimportowany bezpośrednio do lokalnej przestrzeni nazw.
  4. Teraz możemy odwoływać się bezpośrednio do FunctionType, bez odwoływania się do types.

Kiedy powinniśmy używać from module import?

  • Kiedy często odwołujemy się do atrybutów i metod, a nie chcemy wielokrotnie wpisywać nazwy modułu, wtedy najlepiej wykorzystać from module import.
  • Jeśli potrzebujemy selektywnie zaimportować tylko kilka atrybutów lub metod, powinniśmy skorzystać z from module import.
  • Jeśli moduł zawiera atrybuty lub metody, które posiadają taką samą nazwę jaka jest w naszym module, powinniśmy wykorzystać import module, aby uniknąć konfliktu nazw.

W pozostałych przypadkach to kwestia stylu programowania, można spotkać kod napisany obydwoma sposobami.

Materiały dodatkowe

type, str, dir i inne wbudowane funkcje

Python posiada mały zbiór bardzo użytecznych wbudowanych funkcji. Wszystkie inne funkcje znajdują się w różnych modułach. Była to świadoma decyzja projektowa, aby uniknąć przeładowania rdzenia języka, jak to ma miejsce w przypadku innych języków (jak np. Visual Basic czy Object Pascal).

Funkcja type

Funkcja type zwraca typ danych podanego obiektu. Wszystkie typy znajdują się w module types. Funkcja ta może się okazać przydatna podczas tworzenia funkcji obsługujących kilka typów danych.

Przykład. Wprowadzenie do type
>>> type(1)           #(1)
<type 'int'>
>>> li = []
>>> type(li)          #(2)
<type 'list'>
>>> import odbchelper
>>> type(odbchelper)  #(3)
<type 'module'>
>>> import types      #(4)
>>> type(odbchelper) == types.ModuleType
True
  1. Argumentem type może być cokolwiek: stała, łańcuch znaków, lista, słownik, krotka, funkcja, klasa, moduł, wszystkie typy są akceptowane.
  2. Kiedy podamy funkcji type dowolną zmienną, zostanie zwrócony jej typ.
  3. type także działa na modułach.
  4. Możemy używać stałych z modułu types, aby porównywać typy obiektów. Wykorzystuje to funkcja info, co wkrótce zobaczymy.

Funkcja str

Funkcja str przekształca dane w łańcuch znaków. Każdy typ danych może zostać przekształcony w łańcuch znaków.

Przykład. Wprowadzenie do str
>>> str(1)                                        #(1)
'1'
>>> horsemen = ['war', 'pestilence', 'famine']
>>> horsemen
['war', 'pestilence', 'famine']
>>> horsemen.append('Powerbuilder')
>>> str(horsemen)                                 #(2)
"['war', 'pestilence', 'famine', 'Powerbuilder']"
>>> str(odbchelper)                               #(3)
"<module 'odbchelper' from 'c:\\docbook\\dip\\py\\odbchelper.py'>"
>>> str(None)                                     #(4)
'None'
  1. Można było się spodziewać, że str działa na tych prostych, podstawowych typach takich jak np. liczby całkowite. Prawie każdy język programowania posiada funkcję konwertującą liczbę całkowitą na łańcuch znaków.
  2. Jakkolwiek funkcja str działa na każdym obiekcie dowolnego typu, w tym przypadku jest to lista składająca się z kilku elementów.
  3. Argumentem funkcji str może być także moduł. Zauważmy, że łańcuch reprezentujący moduł zawiera ścieżkę do miejsca, w którym się ten moduł znajduje. Na różnych komputerach może być ona inna.
  4. Subtelnym, lecz ważnym zachowaniem funkcji str jest to, że argumentem może być nawet wartość None (Pythonowej wartości pusta, często określanej w innych językach przez null). Dla takiego argumentu funkcja zwraca napis 'None'. Wkrótce wykorzystamy tę możliwość.

Funkcja unicode

Funkcja unicode pełni tą samą funkcję, co str, ale zamiast łańcucha znaków tworzy unikod.

Przykład. Wprowadzenie do unicode
>>> unicode(1)                              #(1)
u'1'
>>> unicode(odbchelper)                     #(2)
u"<module 'odbchelper' from 'c:\\docbook\\dip\\py\\odbchelper.py'>"
>>> print unicode(horsemen[0])    
u'war'
>>> unicode('jeździectwo')                  #(3)
Traceback (most recent call last):
  File "<stdin>", line 1, in ?
UnicodeDecodeError: 'ascii' codec can't decode byte 0xc5 in position 2: ordinal not in range(128)
>>> unicode('jeździectwo', 'utf-8')         #(4)
u'je\u017adziectwo'
  1. Podobnie, jak w przypadku str, do funkcji unicode możemy przekazać dowolny obiekt np. może to być liczba. Przekonwertowaliśmy liczbę na napis unikodowy.
  2. Argumentem funkcji unicode może być także moduł.
  3. Ponieważ litera "ź" nie należy do ASCII, więc Python nie potrafi jej zinterpretować. Zostaje rzucony wyjątek.
  4. Do funkcji unicode możemy przekazać drugi, opcjonalny argument encoding, który określa, w jakim systemie kodowania jest zakodowany łańcuch znaków. Komputer, na którym został uruchomiony ten przykład, korzystał z kodowania UTF-8, więc przekazany łańcuch znaków także będzie w tym systemie kodowania.

Funkcja dir

Kluczową funkcją wykorzystaną w info jest funkcja dir. Funkcja ta zwraca listę atrybutów i metod pewnego obiektu np. modułu, funkcji, łańcuch znaków, listy, słownika... niemal wszystkiego.

Przykład. Wprowadzenie do dir
>>> li = []
>>> dir(li)                                        #(1)
['__add__', '__class__', '__contains__', '__delattr__', '__delitem__', '__delslice__', '__doc__',
'__eq__', '__ge__', '__getattribute__', '__getitem__', '__getslice__', '__gt__', '__hash__', '__iadd__',
'__imul__', '__init__', '__iter__', '__le__', '__len__', '__lt__', '__mul__', '__ne__', '__new__', '__reduce__',
'__reduce_ex__', '__repr__', '__reversed__', '__rmul__', '__setattr__', '__setitem__', '__setslice__', '__str__',
'append', 'count', 'extend', 'index', 'insert', 'pop', 'remove', 'reverse', 'sort']
>>> d = {}
>>> dir(d)                                         #(2)
[[...,'clear', 'copy', 'fromkeys', 'get', 'has_key', 'items', 'iteritems', 'iterkeys',
'itervalues', 'keys', 'pop', 'popitem', 'setdefault', 'update', 'values']
>>> import odbchelper
>>> dir(odbchelper)                                #(3)
['__builtins__', '__doc__', '__file__', '__name__', 'buildConnectionString']
  1. li jest listą, dlatego też dir(li) zwróci nam listę wszystkich metod, które posiada lista. Zwróćmy uwagę na to, że zwracana lista zawiera nazwy metod w formie łańcucha znaków, a nie metody same w sobie. Metody zaczynające się i kończące dwoma znakami podkreślenia są metodami specjalnymi.
  2. d jest słownikiem, dlatego dir(d) zwróci listę nazw metod słownika. Co najmniej jedna z nich, metoda keys, powinna wyglądać znajomo.
  3. Dzięki temu funkcja ta staje się interesująca. odbchelper jest modułem, więc za pomocą dir(odbchelper) otrzymamy listę nazw atrybutów tego modułu włączając w to wbudowane atrybuty np. __name__, czy też __doc__, a także jakiekolwiek inne np. zdefiniowane przez nas funkcje. W tym przypadku odbchelper posiada tylko jedną, zdefiniowaną przez nas metodę -- funkcję buildConnectionString opisaną w rozdziale "Pierwszy program".

Funkcja callable

Funkcja callable zwraca True, jeśli podany obiekt może być wywoływany, a False w przeciwnym przypadku. Do wywoływalnych obiektów zaliczamy funkcje, metody klas, a nawet same klasy. (Więcej o klasach możemy przeczytać w następnym rozdziale.)

Przykład. Wprowadzenie do callable
>>> import string
>>> string.punctuation                              #(1)
'!"#$%&\'()*+,-./:;<=>?@[\\]^_`{|}~'
>>> string.join                                     #(2)
<function join at 00C55A7C>
>>> callable(string.punctuation)                    #(3)
False
>>> callable(string.join)                           #(4)
True
>>> print string.join.__doc__                       #(5)
join(list [,sep]) -> string

    Return a string composed of the words in list, with
    intervening occurrences of sep.  The default separator is a
    single space.

    (joinfields and join are synonymous)


  1. Nie zaleca się, żeby wykorzystywać funkcje z modułu string (chociaż wciąż wiele osób używa funkcji join), ale moduł ten zawiera wiele przydatnych stałych jak np. string.punctuation, który zawiera wszystkie standardowe znaki przestankowe, więc z niego tutaj skorzystaliśmy.
  2. Funkcja string.join łączy listę w łańcuch znaków.
  3. string.punctuation nie jest wywoływalny, jest łańcuchem znaków. (Typ string posiada metody, które możemy wywoływać, lecz sam w sobie nie jest wywoływalny.)
  4. string.join można wywołać. Jest to funkcja przyjmująca dwa argumenty.
  5. Każdy wywoływalny obiekt może posiadać notkę dokumentacyjną. Kiedy wykonamy funkcję callable na każdym atrybucie danego obiektu, będziemy mogli potencjalnie określić, którymi atrybutami chcemy się bardziej zainteresować (metody, funkcje, klasy), a które chcemy pominąć (stałe itp.).

Wbudowane funkcje

type, str, unicode, dir i wszystkie pozostałe wbudowane funkcje są umieszczone w specjalnym module o nazwie __builtin__ (nazwa z dwoma znakami podkreślenia przed i po nazwie). Jeśli to pomoże, możemy założyć, że Python automatycznie wykonuje przy starcie polecenie from __builtin__ import *, które bezpośrednio importuje wszystkie wbudowane funkcje do używanej przez nas przestrzeni nazw. Zaletą tego, że funkcje te znajdują się w module, jest to, że możemy dostać informacje o wszystkich wbudowanych funkcjach i atrybutach poprzez moduł __builtin__. Wykorzystajmy funkcje info podając jako argument ten moduł i przejrzyjmy wyświetlony spis. Niektóre z ważniejszych funkcji w module __builtin__ zgłębimy później. (Niektóre z wbudowanych klas błędów np. AttributeError, powinny wyglądać znajomo.).

Przykład. Wbudowane atrybuty i funkcje
>>> from apihelper import info
>>> import __builtin__
>>> info(__builtin__, 20)
ArithmeticError      Base class for arithmetic errors.
AssertionError       Assertion failed.
AttributeError       Attribute not found.
EOFError             Read beyond end of file.
EnvironmentError     Base class for I/O related errors.
Exception            Common base class for all exceptions.
FloatingPointError   Floating point operation failed.
IOError              I/O operation failed.

[...ciach...]

Materiały dodatkowe

Funkcja getattr

Powinniśmy już wiedzieć, że w Pythonie funkcje są obiektami. Ponadto możemy dostać referencję do funkcji bez znajomości jej nazwy przed uruchomieniem programu. W tym celu podczas działania programu należy wykorzystać funkcję getattr.

Przykład. Funkcja getattr
>>> li = ["Larry", "Curly"]
>>> li.pop                                 #(1)
<built-in method pop of list object at 010DF884>
>>> getattr(li, "pop")                     #(2)
<built-in method pop of list object at 010DF884>
>>> getattr(li, "append")("Moe")           #(3)
>>> li
["Larry", "Curly", "Moe"]
>>> getattr({}, "clear")                   #(4)
<built-in method clear of dictionary object at 00F113D4>
>>> getattr((), "pop")                     #(5)
Traceback (most recent call last):
  File "<stdin>", line 1, in ?
AttributeError: 'tuple' object has no attribute 'pop'
  1. Dzięki temu dostaliśmy referencję do metody pop. Zauważmy, że w ten sposób nie wywołujemy metody pop; aby ją wywołać musielibyśmy wpisać polecenie li.pop(). Otrzymujemy referencję do tej metody. (Adres szesnastkowy wygląda inaczej na różnych komputerach, dlatego wyjścia będą się nieco różnić.)
  2. Operacja ta także zwróciła referencję do metody pop, lecz tym razem nazwa metody jest określona poprzez łańcuch znaków w argumencie funkcji getattr. getattr jest bardzo przydatną, wbudowaną funkcją, która zwraca pewien atrybut dowolnego obiektu. Tutaj wykorzystujemy obiekt, który jest listą, a atrybutem jest metoda pop.
  3. Dzięki temu przykładowi możemy zobaczyć, jaki duży potencjał kryje się w funkcji getattr. W tym przypadku zwracaną wartością getattr jest metoda (referencja do metody). Metodę tę możemy wykonać podobnie, jak byśmy bezpośrednio wywołali li.append("Moe"). Tym razem nie wywołujemy funkcji bezpośrednio, lecz określamy nazwę funkcji za pomocą łańcucha znaków.
  4. getattr bez problemu pracuje na słownikach
  5. Teoretycznie getattr powinien pracować na krotkach, jednak krotki nie posiadają żadnej metody, dlatego getattr spowoduje wystąpienie wyjątku związanego z brakiem atrybutu o podanej nazwie.

getattr na modułach

getattr działa nie tylko na wbudowanych typach danych. Argumentem tej funkcji może być także moduł.

Przykład. Funkcja getattr w apihelper.py
>>> import odbchelper
>>> odbchelper.buildConnectionString             #(1)
<function buildConnectionString at 00D18DD4>
>>> getattr(odbchelper, "buildConnectionString") #(2)
<function buildConnectionString at 00D18DD4>
>>> object = odbchelper
>>> method = "buildConnectionString"
>>> getattr(object, method)                      #(3)
<function buildConnectionString at 00D18DD4>
>>> type(getattr(object, method))                #(4)
<type 'function'>
>>> import types
>>> type(getattr(object, method)) == types.FunctionType
True
>>> callable(getattr(object, method))            #(5)
True
  1. Polecenie to zwraca nam referencję do funkcji buildConnectionString z modułu odbchelper, który przeanalizowaliśmy w Rozdziale 2.
  2. Wykorzystując getattr, możemy dostać taką samą referencję, do tej samej funkcji. W ogólności getattr(obiekt, "atrybut") jest odpowiednikiem obiekt.atrybut. Jeśli obiekt jest modułem, atrybutem może być cokolwiek zdefiniowane w tym module np. funkcja, klasa czy zmienna globalna.
  3. Tę możliwość wykorzystaliśmy w funkcji info. Obiekt o nazwie object został przekazany jako argument do funkcji getattr, ponadto przekazaliśmy nazwę pewnej metody lub funkcji jako zmienną method.
  4. W tym przypadku zmienna method przechowuje nazwę funkcji, co można sprawdzić pobierając typ zwracanej wartości.
  5. Ponieważ zmienna method jest funkcją, więc można ją wywoływać. Zatem w wyniku wywołania callable otrzymaliśmy wartość True.

getattr jako funkcja pośrednicząca

Funkcja getattr jest powszechnie używana jako funkcja pośrednicząca (ang. dispatcher). Na przykład mamy napisany program, który może wypisywać dane w różnych formatach (np. HTML i PS). Wówczas dla każdego formatu wyjścia możemy zdefiniować odpowiednią funkcję, a podczas wypisywania danych na wyjście getattr będzie nam pośredniczył między tymi funkcjami. Jeśli wydaje się to trochę zagmatwane, zaraz zobaczymy przykład.

Wyobraźmy sobie program, który potrafi wyświetlać statystyki strony w formacie HTML, XML i w czystym tekście. Wybór właściwego formatu może być określony w linii poleceń lub przechowywany w pliku konfiguracyjnym. Moduł statsout definiuje trzy funkcje -- output_html, output_xml i output_text, a wówczas program główny może zdefiniować pojedynczą funkcję, która wypisuje dane na wyjście:

Przykład. Pośredniczenie za pomocą getattr
import statsout

def output(data, format="text"):                                #(1)
    output_function = getattr(statsout, "output_%s" % format)   #(2)
    return output_function(data)                                #(3)
  1. Funkcja output wymaga jednego argumentu o nazwie data, który ma zawierać dane do wypisania na wyjście. Funkcja ta może także przyjąć jeden opcjonalny argument format, który określa format wyjścia. Gdy argument format nie zostanie określony, przyjmie on wartość "text", a funkcja się zakończy wywołując funkcję output_text, która wypisuje dane na wyjście w postaci czystego tekstu.
  2. Łańcuch znaków "output_" połączyliśmy z argumentem format, aby otrzymać nazwę funkcji. Następnie pobraliśmy funkcję o tej nazwie z modułu statsout. Dzięki temu w przyszłości będzie łatwiej rozszerzyć program nie zmieniając funkcji pośredniczącej, aby obsługiwał więcej wyjściowych formatów. W tym celu wystarczy dodać odpowiednią funkcję do statsout np. output_pdf i wywołujemy funkcję output podając argument format jako "pdf".
  3. Teraz możemy wywołać funkcję wyjściową w taki sam sposób jak inne funkcje. Zmienna output_function jest referencją do odpowiedniej funkcji w statsout.

Czy znaleźliśmy błąd w poprzednim przykładzie? Jest to bardzo niestabilne rozwiązanie, ponadto nie ma tu kontroli błędów. Co się stanie gdy użytkownik poda format, którego nie zdefiniowaliśmy w statsout? Funkcja getattr rzuci nam wyjątek związany z błędnym argumentem, czyli podaną nazwą funkcji, która nie istnieje w module statsout.

Na szczęście do funkcji getattr możemy podać trzeci, opcjonalny argument, czyli domyślnie zwracaną wartość, gdy podany atrybut nie istnieje.

Przykład. Domyślnie zwracana wartość w getattr
import statsout

def output(data, format="text"):
    output_function = getattr(statsout, "output_%s" % format, statsout.output_text)
    return output_function(data)        #(1)
  1. Ta funkcja już na pewno będzie działała poprawnie, ponieważ podaliśmy trzeci argument w wywołaniu funkcji getattr. Trzeci argument jest domyślną wartością, która zostanie zwrócona, gdy podany atrybut, czy metoda nie zostanie znaleziona.

Jak mogliśmy zauważyć, funkcja getattr jest niezwykle użyteczna. Jest ona sercem introspekcji. W następnych rozdziałach zobaczymy jeszcze więcej przydatnych przykładów.

Filtrowanie listy

Jak już wiemy, Python ma potężne możliwości odwzorowania list w inne listy poprzez wyrażenia listowe (rozdział "Odwzorowywanie listy"). Wyrażenia listowe możemy też łączyć z mechanizmem filtrowania, dzięki któremu pewne elementy listy są odwzorowywane a pewne pomijane.

Poniżej przedstawiono składnię filtrowania listy:

[wyrażenie odwzorowujące for element in odwzorowywana lista if wyrażenie filtrujące]

Jest to wyrażenie listowe z pewnym rozszerzeniem. Początek wyrażenia jest identyczny, ale końcowa część zaczynająca się od if, jest wyrażeniem filtrującym. Wyrażenie filtrujące może być dowolnym wyrażeniem, które może zostać zinterpretowane jako wyrażenie logiczne. Każdy element dla którego wyrażenie to będzie prawdziwe, zostanie dołączony do wyjściowej listy. Wszystkie inne elementy dla których wyrażenie filtrujące jest fałszywe, zostaną pominięte i nie trafią do wyjściowej listy.

Przykład. Filtrowanie listy
>>> li = ["a", "mpilgrim", "foo", "b", "c", "b", "d", "d"]
>>> [elem for elem in li if len(elem) > 1]        #(1)
['mpilgrim', 'foo']
>>> [elem for elem in li if elem != "b"]          #(2)
['a', 'mpilgrim', 'foo', 'c', 'd', 'd']
>>> [elem for elem in li if li.count(elem) == 1]  #(3)
['a', 'mpilgrim', 'foo', 'c']

  1. W tym przykładzie wyrażenie odwzorowujące nie jest skomplikowane (zwraca po prostu wartość każdego elementu), więc skoncentrujmy się na wyrażeniu filtrującym. Kiedy Python przechodzi przez każdy element listy, sprawdza czy wyrażenie filtrujące jest prawdziwe dla tego elementu. Jeśli tak będzie, to Python wykona wyrażenie odwzorowujące na tym elemencie i wstawi odwzorowany element do zwracanej listy. W tym przypadku odfiltrowujemy wszystkie łańcuchy znaków, które mają więcej niż jeden znak, tak więc otrzymujemy listę wszystkich dłuższych napisów.
  2. Tutaj odfiltrowujemy elementy, które przechowują wartość "b". Zauważmy, że to wyrażenie listowe odfiltrowuje wszystkie wystąpienia "b", ponieważ za każdym razem, gdy dany element będzie równy "b", wyrażenie filtrujące będzie fałszywe, a zatem wartość ta nie zostanie wstawiona do zwracanej listy.
  3. count jest metodą listy, która zwraca ilość wystąpień danej wartości w liście. Można się domyślać, że ten filtr usunie duplikujące się wartości, przez co zostanie zwrócona lista, która zawiera tylko jedną kopię każdej wartości z oryginalnej listy. Jednak tak się nie stanie. Wartości, które pojawiają się dwukrotnie w oryginalnej liście (w tym wypadku "b" i "d") zostaną całkowicie odrzucone. Istnieje możliwość usunięcia duplikatów z listy, jednak filtrowanie listy nie daje nam takiej możliwości.

Wróćmy teraz do apihelper.py, do poniższej linii:

    methodList = [method for method in dir(object) if callable(getattr(object, method))]

To wyrażenie listowe wygląda skomplikowanie, a nawet jest skomplikowane, jednak podstawowa struktura jest taka sama. Całe to wyrażenie zwraca listę, która zostaje przypisana do zmiennej methodList. Pierwsza część to część odwzorowująca listę. Wyrażenie odwzorowujące zwraca wartość danego elementu. dir(object) zwraca listę atrybutów i metod obiektu object, czyli jest to po prostu lista, którą odwzorowujemy. Tak więc nową częścią jest tylko wyrażenie filtrujące znajdujące się za instrukcją if.

To wyrażenie nie jest takie straszne, na jakie wygląda. Już poznaliśmy funkcje callable, getattr oraz in. Jak już wiemy z poprzedniego podrozdziału, funkcja getattr(object, method) zwraca obiekt funkcji (czyli referencję do tej funkcji), jeśli object jest modułem, a method jest nazwą funkcji w tym module.

Podsumowując, wyrażenie bierze pewien obiekt (nazwany object). Następnie pobiera listę nazw atrybutów tego obiektu, a także metod i funkcji oraz kilka innych rzeczy. Następnie odrzuca te rzeczy, które nas nie interesują, czyli pobieramy nazwy każdego atrybutu/metody/funkcji, a następnie za pomocą getattr pobieramy referencje do atrybutów o tych nazwach. Potem za pomocą funkcji callable sprawdzamy, czy ten obiekt jest wywoływalny, a dzięki temu dowiadujemy się, czy mamy do czynienia z metodą lub jakąś funkcją. Mogą to być na przykład funkcje wbudowane (np. metoda listy o nazwie pop), czy też funkcje zdefiniowane przez użytkownika (np. funkcja buildConnectionString z modułu odbchelper). Nie musimy natomiast martwić się o inne atrybuty jak np. wbudowany do każdego modułu atrybut __name__ (nie jest on wywoływalny, czyli callable zwróci wartość False).

Materiały dodatkowe

Python Tutorial omawia inny sposób filtrowania listy, za pomocą wbudowanej funkcji filter.


Operatory and i or

Operatory and i or odpowiadają boolowskim operacjom logicznym, jednak nie zwracają one wartości logicznych. Zamiast tego zwracają którąś z podanych wartości.

Przykład. Poznajemy and
>>> 'a' and 'b'           #(1)
'b'
>>> '' and 'b'            #(2)
''
>>> 'a' and 'b' and 'c'   #(3)
'c'
  1. Podczas używania and wartości są oceniane od lewej do prawej. 0, '', [], (), {} i None są fałszem w kontekście logicznym, natomiast wszystko inne jest prawdą. Cóż, prawie wszystko. Domyślnie instancje klasy w kontekście logicznym są prawdą, ale możesz zdefiniować specjalne metody w swojej klasie, które sprawią, że będzie ona fałszem w kontekście logicznym. Wszystkiego o klasach i specjalnych metodach nauczymy się w rozdziale "Obiekty i klasy". Jeśli wszystkie wartości są prawdą w kontekście logicznym, and zwraca ostatnią wartość. W tym przypadku and najpierw bierze 'a', co jest prawdą, a potem 'b', co też jest prawdą, więc zwraca ostatnią wartość, czyli 'b'.
  2. Jeśli jakaś wartość jest fałszywa w kontekście logicznym, and zwraca pierwszą fałszywą wartość. W tym wypadku '' jest pierwszą fałszywą wartością.
  3. Wszystkie wartości są prawdą, tak więc and zwraca ostatnią wartość, 'c'.
Przykład. Poznajemy or
>>> 'a' or 'b'          #(1)
'a'
>>> '' or 'b'           #(2)
'b'
>>> '' or [] or {}      #(3)
{}
>>> def sidefx():
...     print "in sidefx()"
...     return 1
>>> 'a' or sidefx()     #(4)
'a'
  1. Używając or wartości są oceniane od lewej do prawej, podobnie jak w and. Jeśli jakaś wartość jest prawdą, or zwraca tą wartość natychmiast. W tym wypadku, 'a' jest pierwszą wartością prawdziwą.
  2. or wyznacza '' jako fałsz, ale potem 'b', jako prawdę i zwraca 'b'.
  3. Jeśli wszystkie wartości są fałszem, or zwraca ostatnią wartość. or ocenia '' jako fałsz, potem [] jako fałsz, potem {} jako fałsz i zwraca {}.
  4. Zauważmy, że or ocenia kolejne wartości od lewej do prawej, dopóki nie znajdzie takiej, która jest prawdą w kontekście logicznym, a pozostałą resztę ignoruje. Tutaj, funkcja sidefx nigdy nie jest wywołana, ponieważ już 'a' jest prawdą i 'a' zostanie zwrócone natychmiastowo.

Jeśli jesteś osobą programującą w języku C, na pewno znajome jest ci wyrażenie bool ? a : b, z którego otrzymamy a, jeśli bool jest prawdą, lub b w przeciwnym wypadku. Dzięki sposobowi działania operatorów and i or w Pythonie, możemy osiągnąć podobny efekt.

Sztuczka and-or

Przykład. Poznajemy sztuczkę and-or
>>> a = "first"
>>> b = "second"
>>> 1 and a or b     #(1)
'first'
>>> 0 and a or b     #(2)
'second'
  1. Ta składnia wygląda podobnie do wyrażenia bool ? a : b w C. Całe wyrażenie jest oceniane od lewej do prawej, tak więc najpierw określony zostanie and. Czyli 1 and 'first' daje 'first', potem 'first' or 'second' daje 'first'.
  2. 0 and 'first' daje 0, a potem 0 or 'second' daje 'second'.

Jakkolwiek te wyrażenia Pythona są po prostu logiką boolowską, a nie specjalną konstrukcją języka. Istnieje jedna bardzo ważna różnica pomiędzy Pythonową sztuczką and-or, a składnią bool ? a : b w C. Jeśli wartość a jest fałszem, wyrażenie to nie będzie działało tak, jakbyśmy chcieli. Można się na tym nieźle przejechać, co zobaczymy w poniższym przykładzie.

Przykład. Kiedy zawodzi sztuczka and-or
>>> a = ""
>>> b = "second"
>>> 1 and a or b         #(1)
'second'
  1. Ponieważ a jest pustym napisem, który Python uważa za fałsz w kontekście logicznym, więc 1 and '' daje '', a następnie '' or 'second' daje 'second'. Ups! To nie to, czego oczekiwaliśmy.

Sztuczka and-or, czyli wyrażenie bool and a or b, nie będzie działało w identyczny sposób, jak wyrażenie w C bool ? a : b, jeśli a będzie fałszem w kontekście logicznym.

Prawdziwą sztuczką kryjącą się za sztuczką and-or, jest upewnienie się, czy wartość a nigdy nie jest fałszywa. Jednym ze sposobów na wykonanie tego to przekształcenie a w [a] i b w [b], a potem pobranie pierwszego elementu ze zwróconej listy, którym będzie a lub b.

Przykład. Bezpieczne użycie sztuczki and-or
>>> a = ""
>>> b = "second"
>>> (1 and [a] or [b])[0] #(1)
''
  1. Jako że [a] jest niepustą listą, więc nigdy nie będzie fałszem (tylko pusta lista jest fałszem). Nawet gdy a jest równe 0 lub '' lub inną wartością dającą fałsz, lista [a] będzie prawdą, ponieważ ma jeden element.

Jak dotąd, ta sztuczka może wydawać się bardziej uciążliwa niż pomocna. Możesz przecież osiągnąć to samo zachowanie instrukcją if, więc po co to całe zamieszanie. Cóż, w wielu przypadkach, wybierasz pomiędzy dwoma stałymi wartościami, więc możesz użyć prostszego zapisu i się nie martwić, ponieważ wiesz, że wartość zawsze będzie prawdą. I nawet kiedy potrzebujesz użyć bardziej skomplikowanej, bezpiecznej formy, istnieją powody, aby i tak czasami korzystać z tej sztuczki. Na przykład, są pewne przypadki w Pythonie gdzie instrukcje if nie są dozwolone np. w wyrażeniach lambda.

Materiały dodatkowe


Wyrażenia lambda

Python za pomocą pewnych wyrażeń pozwala nam zdefiniować jednolinijkowe mini-funkcje. Te tzw. funkcje lambda są zapożyczone z Lispa i mogą być użyte wszędzie tam, gdzie potrzebna jest funkcja.

Przykład. Tworzymy funkcje lambda
>>> def f(x):
...     return x*2
...     
>>> f(3)
6
>>> g = lambda x: x*2      #(1)
>>> g(3)
6
>>> (lambda x: x*2)(3)     #(2)
6
  1. W ten sposób tworzymy funkcję lambda, która daje ten sam efekt jak normalna funkcja nad nią. Zwróćmy uwagę na skróconą składnię: nie ma nawiasów wokół listy argumentów, brakuje też słowa kluczowego return (cała funkcja może być tylko jednym wyrażeniem). Funkcja nie posiada również nazwy, ale może być wywołana za pomocą zmiennej, do której zostanie przypisana.
  2. Możemy użyć funkcji lambda bez przypisywania jej do zmiennej. Może taki sposób korzystania z wyrażeń lambda nie jest zbyt przydatny, ale w ten sposób możemy zobaczyć, że za pomocą tego wyrażenia tworzymy funkcję jednolinijkową.

Podsumowując, funkcja lambda jest funkcją, która pobiera dowolną liczbę argumentów (włączając argumenty opcjonalne) i zwraca wartość, którą otrzymujemy po wykonaniu pojedynczego wyrażenia. Funkcje lambda nie mogą zawierać poleceń i nie mogą zawierać więcej niż jednego wyrażenia. Nie próbujmy upchać zbyt dużo w funkcję lambda; zamiast tego jeśli potrzebujemy coś bardziej złożonego, zdefiniujmy normalną funkcję.

Funkcje lambda w prawdziwym świecie

Poniżej przedstawiamy funkcje lambda wykorzystaną w apihelper.py:

    processFunc = collapse and (lambda s: " ".join(s.split())) or (lambda s: s)

Zauważmy, że użyta jest tu prosta forma sztuczki and-or, która jest bezpieczna, ponieważ funkcja lambda jest zawsze prawdą w kontekście logicznym. (To nie znaczy, że funkcja lambda nie może zwracać wartości będącej fałszem. Funkcja jest zawsze prawdą w kontekście logicznym, ale jej zwracana wartość może być czymkolwiek.)

Zauważmy również, że używamy funkcji split bez argumentów. Widzieliśmy już ją użytą z jednym lub dwoma argumentami. Jeśli nie podamy argumentów, wówczas domyślnym separatorem tej funkcji są białe znaki (czyli spacja, znak nowej linii, znak tabulacji itp.).

Przykład. split bez argumentów
>>> s = "this   is\na\ttest"  #(1)
>>> print s
this   is
a	test
>>> print s.split()           #(2)
['this', 'is', 'a', 'test']
>>> print " ".join(s.split()) #(3)
'this is a test'
  1. Tutaj mamy wieloliniowy napis, zdefiniowany przy pomocy znaków sterujących zamiast użycia trzykrotnych cudzysłowów. \n jest znakiem nowej linii, a \t znakiem tabulacji.
  2. split bez żadnych argumentów dzieli na białych znakach, a trzy spacje, znak nowej linii i znak tabulacji są białymi znakami.
  3. Możemy unormować białe znaki poprzez podzielenie napisu za pomocą metody split, a potem powtórne złączenie metodą join, używając pojedynczej spacji jako separatora. To właśnie robi funkcja info, aby zwinąć wieloliniowe notki dokumentacyjne w jedną linię.

Co więc właściwie funkcja info robi z tymi funkcjami lambda, dzieleniami i sztuczkami and-or?

    processFunc = collapse and (lambda s: " ".join(s.split())) or (lambda s: s)

processFunc jest teraz referencją do funkcji, ale zależną od zmiennej collapse. Jeśli collapse jest prawdą, processFunc(string) będzie zwijać białe znaki, a w przeciwnym wypadku processFunc(string) zwróci swój argument niezmieniony.

Aby to zrobić w mniej zaawansowanym języku (np. w Visual Basicu), prawdopodobnie stworzylibyśmy funkcję, która pobiera napis oraz argument collapse i używa instrukcji if, aby określić czy zawijać białe znaki czy też nie, a potem zwracałaby odpowiednią wartość. Takie podejście nie byłoby zbyt efektywne, ponieważ funkcja musiałaby obsłużyć każdy możliwy przypadek. Za każdym jej wywołaniem, musiałaby zdecydować czy zawijać białe znaki zanim dałaby nam to, co chcemy. W Pythonie logikę wyboru możemy wyprowadzić poza funkcję i zdefiniować funkcję lambda, która jest dostosowana do tego, aby dać nam dokładnie to (i tylko to), co chcemy. Takie podejście jest bardziej efektywne, bardziej eleganckie i mniej podatne na błędy typu "Ups! Te argumenty miały być w odwrotnej kolejności...".

Wszystko razem

Ostatnia linia kodu, jedyna której jeszcze nie rozpracowaliśmy, to ta, która odwala całą robotę. Teraz umieszczamy wszystkie puzzle w jednym miejscu i nadchodzi czas, aby je ułożyć.

To jest najważniejsza część apihelper.py:

    print "\n".join(["%s %s" %
                   (method.ljust(spacing),
                    processFunc(unicode(getattr(object, method).__doc__)))
                   for method in methodList])

Zauważmy, że jest to tylko jedno wyrażenie podzielone na wiele linii, ale które nie używa znaku kontynuacji (znaku odwrotnego ukośnika, \). Pamiętasz jak powiedzieliśmy, że pewne instrukcje mogą być rozdzielone na kilka linii bez używania odwrotnego ukośnika? Wyrażenia listowe są jednym z tego typu wyrażeń, ponieważ całe wyrażenie jest zawarte w nawiasach kwadratowych.

Zacznijmy od końca i posuwajmy się w tył. Wyrażenie

for method in methodList

okazuje się być wyrażeniem listowym. Jak wiemy, methodList jest listą wszystkich metod danego obiektu, które nas interesują, więc za pomocą tej pętli przechodzimy tę listę wykorzystując zmienną method.

Przykład. Dynamiczne pobieranie notki dokumentacyjnej
>>> import odbchelper
>>> object = odbchelper                    #(1)
>>> method = 'buildConnectionString'       #(2)
>>> getattr(object, method)                #(3)
<function buildConnectionString at 010D6D74>
>>> print getattr(object, method).__doc__  #(4)
Tworzy łańcuchów znaków na podstawie słownika parametrów.

   Zwraca łańcuch znaków.
  1. W funkcji info, object jest obiektem do którego otrzymujemy pomoc, a ten obiekt zostaje przekazany jako argument.
  2. Podczas iterowania listy methodList, method jest nazwą aktualnej metody.
  3. Używając funkcji getattr otrzymujemy referencję do funkcji method z modułu object.
  4. Teraz wypisanie notki dokumentacyjnej będzie bardzo proste.

Następnym elementem puzzli jest użycie unicode na notce dokumentacyjnej. Jak sobie przypominamy, unicode jest wbudowaną funkcją, która przekształca dane na unikod, ale notka dokumentacyjna jest zawsze łańcuchem znaków, więc po co ją jeszcze konwertować na unikod? Nie każda funkcja posiada notkę dokumentacyjną, a jeśli ona nie istnieje, atrybut __doc__ ma wartość None.

Przykład. Po co używać unicode na notkach dokumentacyjnych?
>>> def foo(): print 2
>>> foo()
2
>>> foo.__doc__     #(1)
>>> foo.__doc__ == None #(2)
True
>>> unicode(foo.__doc__)    #(3)
u'None'
  1. Możemy łatwo zdefiniować funkcję, która nie posiada notki dokumentacyjnej, tak więc jej atrybut __doc__ ma wartość None. Dezorientujące jest to, że jeśli bezpośrednio odwołamy się do atrybutu __doc__, IDE w ogóle nic nie wypisze. Jednak jeśli się trochę zastanowimy nad tym, takie zachowanie IDE ma jednak pewien sens[1]
  2. Możemy sprawdzić, że wartość atrybutu __doc__ aktualnie wynosi None przez porównanie jej bezpośrednio z tą wartością.
  3. W tym przypadku funkcja unicode przyjmuje pustą wartość, None i zwraca jej unikodową reprezentację, czyli 'None'.
  4. li.append.__doc__ jest łańcuchem znaków. Zauważmy, że wszystkie angielskie notki dokumentacyjne Pythona korzystają ze znaków ASCII, dlatego możemy spokojnie je przekonwertować do unikodu za pomocą funkcji unicode.

Teraz kiedy już mamy pewność, że otrzymamy unikod, możemy przekazać otrzymany unikodowy napis do processFunc, którą już zdefiniowaliśmy jako funkcję zwijającą lub niezwijającą białe znaki (w zależności od przekazanego argumentu). Czy już wiemy, dlaczego wykorzystaliśmy unicode? Do przekonwertowania wartości None na reprezentację w postaci unikodowego łańcucha znaków. processFunc przyjmuje argument będący unikodem i wywołuje jego metodę split. Nie zadziałałoby to, gdybyśmy przekazali samo None, ponieważ None nie posiada metody o nazwie split i rzucony zostałby wyjątek. Może się zastanawiasz, dlaczego nie konwertujemy do str? Ponieważ tworzone przez nas notki są napisami unikodowymi, w których nie wszystkie znaki należą do ASCII, a zatem str rzuciłby wyjątek.

Idąc wstecz, widzimy, że ponownie używamy formatowania łańcucha znaków, aby połączyć wartości zwrócone przez processFunc i przez metodę ljust. Jest to metoda łańcucha znaków (dodajmy, że napis unikodowy także jest łańcuchem znaków, tylko nieco o większych możliwościach), której jeszcze nie poznaliśmy.

Przykład. Poznajemy ljust
>>> s = 'buildConnectionString'
>>> s.ljust(30) #(1)
'buildConnectionString         '
>>> s.ljust(20) #(2)
'buildConnectionString'
  1. ljust wypełnia napis spacjami do zadanej długości. Z tej możliwości korzysta funkcja info, aby stworzyć dwie kolumny na wyjściu i aby wszystkie notki dokumentacyjne umieścić w drugiej kolumnie.
  2. Jeśli podana długość jest mniejsza niż długość napisu, ljust zwróci po prostu napis niezmieniony. Metoda ta nigdy nie obcina łańcucha znaków.

Już prawie skończyliśmy. Mając nazwę metody method uzupełnioną spacjami poprzez ljust i (prawdopodobnie zwiniętą) notkę dokumentacyjną otrzymaną z wywołania processFunc, łączymy je i otrzymujemy pojedynczy napis, łańcuch znaków. Ponieważ odwzorowujemy listę methodList, dostajemy listę złożoną z takich łańcuchów znaków. Używając metody join z napisu "\n", łączymy tę listę w jeden łańcuch znaków, gdzie każdy elementem listy znajduje się w oddzielnej linii i ostatecznie wypisujemy rezultat.

Przykład. Wypisywanie listy
>>> li = ['a', 'b', 'c']
>>> print "\n".join(li)  #(1)
a
b
c
  1. Ta sztuczka może być pomocna do znajdowania błędów, gdy pracujemy na listach, a w Pythonie zawsze pracujemy na listach.

I to już był ostatni element puzzli. Teraz powinieneś zrozumieć ten kod.

    print "\n".join(["%s %s" %
                   (method.ljust(spacing),
                    processFunc(unicode(getattr(object, method).__doc__)))
                   for method in methodList])

Podsumowanie

Program apihelper.py i jego wyjście powinno teraz nabrać sensu.

def info(object, spacing=10, collapse=1):
    u"""Wypisuje metody i ich notki dokumentacyjne.

    Argumentem może być moduł, klasa, lista, słownik, czy też łańcuch znaków."""
    methodList = [e for e in dir(object) if callable(getattr(object, e))]
    processFunc = collapse and (lambda s: " ".join(s.split())) or (lambda s: s)
    print "\n".join(["%s %s" %
                    (method.ljust(spacing),
                     processFunc(unicode(getattr(object, method).__doc__)))
                    for method in methodList])

if __name__ == "__main__":
    print info.__doc__

A z tutaj mamy przykład wyjścia, które otrzymujemy z programu apihelper.py:

>>> from apihelper import info
>>> li = []
>>> info(li)
append     L.append(object) -- append object to end
count      L.count(value) -> integer -- return number of occurrences of value
extend     L.extend(iterable) -- extend list by appending elements from the iterable
index      L.index(value, [start, [stop]]) -> integer -- return first index of value
insert     L.insert(index, object) -- insert object before index
pop        L.pop([index]) -> item -- remove and return item at index (default last)
remove     L.remove(value) -- remove first occurrence of value
reverse    L.reverse() -- reverse *IN PLACE*
sort       L.sort(cmp=None, key=None, reverse=False) -- stable sort *IN PLACE*; cmp(x, y) -> -1, 0, 1 append

Zanim przejdziemy do następnego rozdziału, upewnijmy się, że nie mamy problemów z wykonywaniem poniższych czynności:


Obiekty i klasy

Rozdział ten zaznajomi nas ze zorientowanym obiektowo programowaniem przy użyciu języka Python.

Nurkujemy

Poniżej znajduje się kompletny program, który oczywiście działa. Czytanie notki dokumentacyjnej modułu, klasy, czy też funkcji jest pomocne w zrozumieniu co dany program właściwie robi i w jaki sposób działa. Jak zwykle, nie martwmy się, że nie możemy wszystkiego zrozumieć. W końcu zasada działania tego programu zostanie dokładnie opisana w dalszej części tego rozdziału.

Przykład. fileinfo.py
#-*- coding: utf-8 -*-

u"""Framework do pobierania metadanych specyficznych dla danego typu pliku.

Można utworzyć instancję odpowiedniej klasy podając jej nazwę pliku w konstruktorze.
Zwrócony obiekt zachowuje się jak słownik posiadający parę klucz-wartość
dla każdego fragmentu metadanych.

    import fileinfo
    info = fileinfo.MP3FileInfo("/music/ap/mahadeva.mp3")
    print "\\n".join(["%s=%s" % (k, v) for k, v in info.items()])

Lub użyć funkcji listDirectory, aby pobrać informacje o wszystkich plikach w katalogu.
    for info in fileinfo.listDirectory("/music/ap/", [".mp3"]):
        ...

Framework może być rozszerzony poprzez dodanie klas dla poszczególnych typów plików, np.:
HTMLFileInfo, MPGFileInfo, DOCFileInfo.  Każda klasa jest całkowicie odpowiedzialna
za właściwe sparsowanie swojego pliku; zobacz przykład MP3FileInfo.
"""

import os
import sys

def stripnulls(data):
    u"usuwa białe znaki i nulle"
    return data.replace("\00", " ").strip()

class FileInfo(dict):
    u"przechowuje metadane pliku"
    def __init__(self, filename=None):
        dict.__init__(self)
        self["plik"] = filename
    
class MP3FileInfo(FileInfo):
    u"przechowuje znaczniki ID3v1.0 MP3"
    tagDataMap = {u"tytuł"    : (  3,  33, stripnulls),
                  "artysta"   : ( 33,  63, stripnulls),
                  "album"     : ( 63,  93, stripnulls),
                  "rok"       : ( 93,  97, stripnulls),
                  "komentarz" : ( 97, 126, stripnulls),
                  "gatunek"   : (127, 128, ord)}
    
    def __parse(self, filename):
        u"parsuje znaczniki ID3v1.0 z pliku MP3"
        self.clear()
        try:
            fsock = open(filename, "rb", 0)
            try:
                fsock.seek(-128, 2)
                tagdata = fsock.read(128)
            finally:
                fsock.close()
            if tagdata[:3] == 'TAG':
                for tag, (start, end, parseFunc) in self.tagDataMap.items():
                    self[tag] = parseFunc(tagdata[start:end])
        except IOError:
            pass

    def __setitem__(self, key, item):
        if key == "plik" and item:
            self.__parse(item)
        FileInfo.__setitem__(self, key, item)

def listDirectory(directory, fileExtList):
    u"zwraca listę obiektów zawierających metadane dla plików o podanych rozszerzeniach"
    fileList = [os.path.normcase(f) for f in os.listdir(directory)]
    fileList = [os.path.join(directory, f) for f in fileList \
                if os.path.splitext(f)[1] in fileExtList]
    def getFileInfoClass(filename, module=sys.modules[FileInfo.__module__]):
        u"zwraca klasę metadanych pliku na podstawie podanego rozszerzenia"
        subclass = "%sFileInfo" % os.path.splitext(filename)[1].upper()[1:]
        return hasattr(module, subclass) and getattr(module, subclass) or FileInfo
    return [getFileInfoClass(f)(f) for f in fileList]

if __name__ == "__main__":
    for info in listDirectory("/music/_singles/", [".mp3"]):   #(1)
        print "\n".join("%s=%s" % (k, v) for k, v in info.items())
        print
  1. Wynik wykonania tego programu zależy od tego jakie pliki mamy na twardym dysku. Aby otrzymać sensowne wyjście, potrzebujemy zmienić ścieżkę, aby wskazywał na katalog, w którym przechowujemy pliki MP3.

W wyniku wykonania tego programu możemy otrzymać podobne wyjście do poniższego. Jest niemal niemożliwe, abyś otrzymał identyczne wyjście.

album=
rok=1999
komentarz=http://mp3.com/ghostmachine
tytuł=A Time Long Forgotten (Concept
artysta=Ghost in the Machine
gatunek=31
plik=/music/_singles/a_time_long_forgotten_con.mp3

album=Rave Mix
rok=2000
komentarz=http://mp3.com/DJMARYJANE
tytuł=HELLRAISER****Trance from Hell
artysta=***DJ MARY-JANE***
gatunek=31
plik=/music/_singles/hellraiser.mp3

album=Rave Mix
rok=2000
komentarz=http://mp3.com/DJMARYJANE
tytuł=KAIRO****THE BEST GOA
artysta=***DJ MARY-JANE***
gatunek=31
plik=/music/_singles/kairo.mp3

album=Journeys
rok=2000
komentarz=http://mp3.com/MastersofBalan
tytuł=Long Way Home
artysta=Masters of Balance
gatunek=31
plik=/music/_singles/long_way_home1.mp3

album=
rok=2000
komentarz=http://mp3.com/cynicproject
tytuł=Sidewinder
artysta=The Cynic Project
gatunek=18
plik=/music/_singles/sidewinder.mp3

album=Digitosis@128k
rok=2000
komentarz=http://mp3.com/artists/95/vxp
tytuł=Spinning
artysta=VXpanded
gatunek=255
plik=/music/_singles/spinning.mp3


Definiowanie klas

Python jest całkowicie zorientowany obiektowo: możemy definiować własne klasy, dziedziczyć z własnych lub wbudowanych klas, a także tworzyć instancje zdefiniowanych przez siebie klas.

Tworzenie klas w Pythonie jest proste. Podobnie jak z funkcjami, nie używamy oddzielnego interfejsu definicji. Po prostu definiujemy klasę i zaczynamy ją implementować. Klasa w Pythonie rozpoczyna się słowem kluczowym class, po którym następuje nazwa klasy, a następnie w nawiasach okrągłych umieszczamy, z jakich klas dziedziczymy.

Przykład. Prosta klasa
class Nicosc(object):   #(1)
    pass                #(2) (3)
  1. Nazwa tej klasy to Nicosc, a klasa ta dziedziczy z wbudowanej klasy object. Nazwy klas są zazwyczaj pisane przy użyciu wielkich liter np. KazdeSlowoOddzieloneWielkaLitera, ale to kwestia konwencji nazewnictwa; nie jest to wymagane.
  2. Klasa ta nie definiuje żadnych metod i atrybutów, ale żeby kod był zgodny ze składnią Pythona, musimy coś umieścić w definicji, tak więc użyliśmy pass. Jest to zastrzeżone przez Pythona słowo, które mówi interpreterowi "przejdź dalej, nic tu nie ma". Instrukcja ta nie wykonuje żadnej operacji i powinniśmy stosować ją, gdy chcemy zostawić funkcję lub klasę pustą.
  3. Prawdopodobnie zauważyliśmy już, że elementy w klasie są wyszczególnione za pomocą wcięć, podobnie jak kod funkcji, instrukcji warunkowych, pętli itp. Pierwsza niewcięta instrukcja nie będzie należała już do klasy.

W prawdziwym świecie większość klas definiuje własne metody i atrybuty. Jednak, jak można zobaczyć wyżej, definicja klasy, oprócz swojej nazwy z dodatkiem object w nawiasach, nie musi nic zawierać. Programiści C++ mogą zauważyć, że w Pythonie klasy nie mają wyraźnie sprecyzowanych konstruktorów i destruktorów. Pythonowe klasy mają coś, co przypomina konstruktor -- metodę __init__.

Przykład. Definiowanie klasy FileInfo
class FileInfo(dict): #(1)
  1. Jak już wiemy, klasy, z których chcemy dziedziczyć wyszczególniamy w nawiasach okrągłych, które z kolei umieszczamy bezpośrednio po nazwie naszej klasy. Tak więc klasa FileInfo dziedziczy z wbudowanej klasy dict, a ta klasa, to po prostu klasa słownika.

Python obsługuje dziedziczenie wielokrotne. Wystarczy w nawiasach okrągłych, umiejscowionych zaraz po nazwie klasy, wstawić nazwy klas, z których chcemy dziedziczyć i oddzielić je przecinkami np. class klasa(klasa1,klasa2).

Inicjalizowanie i implementowanie klasy

Ten przykład przedstawia inicjalizację klasy FileInfo za pomocą metody __init__.

Przykład. Inicjalizator klasy FileInfo
class FileInfo(dict):
    u"przechowuje metadane pliku"        #(1)
    def __init__(self, filename=None):   #(2) (3) (4)
  1. Klasy mogą (a nawet powinny) posiadać także notkę dokumentacyjną, podobnie jak moduły i funkcje.
  2. Metoda __init__ jest wywoływana bezpośrednio po utworzeniu instancji klasy. Może kusić, aby nazwać ją konstruktorem klasy, co jednak nie jest prawdą. Metoda __init__ wygląda podobnie do konstruktora (z reguły __init__ jest pierwszą metodą definiowaną dla klasy), działa podobnie (jest pierwszym fragmentem kodu wykonywanego w nowo utworzonej instancji klasy), a nawet podobnie brzmi (słowo "init" sugeruje, że jest to konstruktor). Niestety nie jest to prawda, ponieważ obiekt jest już utworzony przed wywołaniem metody __init__, a my już otrzymujemy poprawną referencję do świeżo utworzonego obiektu. Jednak __init__ w Pythonie, jest tym co najbardziej przypomina konstruktor, a ponadto pełni prawie taką samą rolę.
  3. Pierwszym argumentem każdej metody znajdującej się w klasie, włączając w to __init__, jest zawsze referencja do bieżącej instancji naszej klasy. Według powszechnej konwencji, argument ten jest zawsze nazywany self. W metodzie __init__ self odwołuje się do właśnie utworzonego obiektu; w innych metodach klasy, self odwołuje się do instancji, z której wywołaliśmy daną metodę. Mimo, że musimy wyraźnie określić argument self podczas definiowania metody, nie musimy go podawać w czasie wywoływania metody; Python dodaje go automatycznie.
  4. Metoda __init__ może posiadać dowolną liczbę argumentów i podobnie jak w funkcjach, argumenty mogą być zdefiniowane z domyślnymi wartościami (w ten sposób stają się argumentami opcjonalnymi). W tym przypadku argument filename ma domyślną wartość określoną jako None, który jest Pythonową pustą wartością.
Przykład. Kodowanie klasy FileInfo
class FileInfo(dict):
    u"przechowuje metadane pliku"
    def __init__(self, filename=None):
        dict.__init__(self)             #(1)
        self["plik"] = filename         #(2)
                                        #(3)
  1. Niektóre języki pseudo-zorientowane obiektowo jak Powerbuilder posiadają koncepcję "rozszerzania" konstruktorów i innych zdarzeń, w których metoda należąca do nadklasy jest wykonywana automatycznie przed metodą podklasy. Python takiego czegoś nie wykonuje; zawsze należy wyraźnie wywołać odpowiednią metodę należącą do przodka klasy.
  2. Klasa ta działa podobnie jak słownik (w końcu z niego dziedziczymy), co mogliśmy zauważyć po spojrzeniu na tę linię. Przypisaliśmy argument filename jako wartość klucza "plik" w naszym obiekcie.
  3. Zauważmy, że metoda __init__ nigdy nie zwraca żadnej wartości.

Kiedy używać self, a także __init__

Podczas definiowania metody pewnej klasy, musimy wyraźnie wstawić self jako pierwszy argument każdej metody, włączając w to __init__. Kiedy wywołujemy metodę z klasy nadrzędnej, musimy dołączyć argument self, ale jeśli wywołujemy metodę z zewnątrz, nie określamy argumentu self, po prostu go pomijamy. Python automatycznie wstawi odpowiednią referencję za nas. Na początku może się to wydawać trochę namieszane, jednak wynika to z pewnych różnic, o których jeszcze nie wiemy[2].

Przypisy

  1. Pamiętamy, że każda funkcja zwraca pewną wartość? Jeśli funkcja nie wykorzystuje instrukcji return, zostaje zwrócone None, a częste wyświetlanie None po wykonaniu pewnych funkcji przez IDE Pythona mogłoby być trochę uciążliwe.
  2. Wynika to z różnic pomiędzy metodami instancji klasy (ang. bound method), a metodami samej klasy (ang. unbound method)

Tworzenie instancji klasy

Tworzenie instancji klas jest dosyć proste. W tym celu wywołujemy klasę tak jakby była funkcją, dodając odpowiednie argumenty, które są określone w metodzie __init__. Zwracaną wartością będzie zawsze nowo utworzony obiekt.

Przykład. Tworzenie instacji klasy FileInfo
>>> import fileinfo
>>> f = fileinfo.FileInfo("/music/_singles/kairo.mp3") #(1)
>>> f.__class__                                        #(2)
<class 'fileinfo.FileInfo'>
>>> f.__doc__                                          #(3)
u'przechowuje metadane pliku'
>>> f                                                  #(4)
{'plik': '/music/_singles/kairo.mp3'}
  1. Utworzyliśmy instancję klasy FileInfo (zdefiniowaną w module fileinfo) i przypisaliśmy właśnie utworzony obiekt do zmiennej f. Skorzystaliśmy z parametru "/music/_singles/kairo.mp3", a który będzie odpowiadał argumentowi filename w metodzie __init__ klasy FileInfo.
  2. Każda instancja pewnej klasy ma wbudowany atrybut __class__, który jest klasą danego obiektu. Programiści Javy mogą być zaznajomieni z klasą Class, która posiada metody takie jak getName, czy też getSuperclass, aby pobrać metadane o pewnym obiekcie. W Pythonie ten rodzaj metadadanych, jest dostępny bezpośrednio z obiektu wykorzystując atrybuty takie jak __class__, __name__, czy __bases__.
  3. Możemy pobrać notkę dokumentacyjną w podobny sposób, jak to czyniliśmy w przypadku funkcji czy modułu. Wszystkie instancje klasy współdzielą tę samą notkę dokumentacyjną.
  4. Pamiętamy, że metoda __init__ przypisuje argument filename do self["plik"]? To dobrze, w tym miejscu mamy rezultat tej operacji. Argumenty podawane podczas tworzenia instancji pewnej klasy są wysłane do metody __init__ (wyłączając pierwszy argument, self. Python zrobił to za nas).

Odśmiecanie pamięci

Jeśli tworzenie nowej instancji jest proste, to jej usuwanie jest jeszcze prostsze. W ogólności nie musimy wyraźnie zwalniać instancji klasy, ponieważ Python robi to automatycznie, gdy wychodzi one poza swój zasięg. W Pythonie rzadko występują wycieki pamięci.

Przykład. Próba zaimplementowania wycieku pamięci
>>> def leakmem():
...     f = fileinfo.FileInfo('/music/_singles/kairo.mp3')  #(1)
...
>>> for i in range(100):
...     leakmem()                                           #(2)
  1. Za każdym razem, gdy funkcja leakmem jest wywoływana, zostaje utworzona instancja klasy FileInfo, a ta zostaje przypisana do zmiennej f, która jest lokalną zmienną wewnątrz funkcji. Funkcja ta kończy się bez jakiegokolwiek wyraźnego zwolnienia pamięci zajmowanej przez zmienną f, a więc spodziewalibyśmy się wycieku pamięci, lecz tak nie będzie. Kiedy funkcja się kończy, lokalna zmienna f wychodzi poza swój zasięg. W tym miejscu nie ma więcej żadnych referencji do nowej instancji FileInfo, ponieważ nigdzie nie przypisywaliśmy jej do czegoś innego niż f, tak więc Python zniszczy instancję za nas.
  2. Niezależnie od tego, jak wiele razy wywołamy funkcję leakmem, nigdy nie nastąpi wyciek pamięci, ponieważ za każdym razem kiedy to zrobimy, Python będzie niszczył nowo utworzony obiekt przed wyjściem z funkcji leakmem.

Technicznym terminem tego sposobu odśmiecania pamięci jest "zliczanie odwołań" (zobacz w Wikipedii). Python przechowuje listę referencji do każdej utworzonej instancji. W powyższym przykładzie, mamy tylko jedną referencję do instancji FileInfo -- zmienną f. Kiedy funkcja się kończy, zmienna f wychodzi poza zasięg, więc licznik odwołań zmniejsza się do 0 i Python zniszczy tę instancję automatycznie.

W poprzednich wersjach Pythona występowały sytuacje, gdy zliczanie odwołań zawodziło i Python nie mógł wyczyścić po nas pamięci. Jeśli tworzyliśmy dwie instancje, które odwoływały się do siebie nawzajem (np. instancja listy dwukierunkowej[1], w których każdy węzeł wskazuje na poprzedni i następny znajdujący się w liście), żadna instancja nie była niszczona automatycznie, ponieważ Python uważał (poprawnie), że ciągle mamy referencję do każdej instancji. Od Pythona 2.0 mamy dodatkowy sposób odśmiecania pamięci, nazywany po ang. mark-and-sweep (oznacz i zamiataj, zobacz w Wikipedii), dzięki któremu Python w sprytny sposób wykrywa różne wirtualne blokady i poprawnie czyści cykliczne odwołania.

Podsumowując, w języku tym można po prostu zapomnieć o zarządzaniu pamięcią i pozostawić tę sprawę Pythonowi.

Materiały dodatkowe


Klasa opakowująca UserDict

Wrócimy na chwilę do przeszłości. Za czasów, kiedy nie można było dziedziczyć wbudowanych typów danych np. słownika, powstawały tzw. klasy opakowujące, które pełniły te same funkcję, co typy wbudowane, ale można je było dziedziczyć. Klasą opakowującą dla słownika była klasa UserDict, która nadal jest dostępna wraz z nowymi wersjami Pythona. Przyjrzenie się implementacji tej klasy może być dla nas cenną lekcją. Zatem zajrzyjmy do kodu źródłowego klasy UserDict, który znajdują się w module UserDict. Moduł ten z kolei jest przechowywany w katalogu lib instalacji Pythona, a pełna nazwa pliku to UserDict.py (nazwa modułu z rozszerzeniem .py).

Przykład. Definicja klasy UserDict
class UserDict:             #(1)
    def __init__(self, dict=None):  #(2)
        self.data = {}              #(3)
        if dict is not None: self.data.update(dict)  #(4) (5)
  1. Klasa UserDict nie dziedziczy nic z innych klas. Jednak nie patrzmy się na to, pamiętajmy, żeby zawsze dziedziczyć z object (lub innego wbudowanego typu), bo wtedy mamy dostęp do dodatkowych możliwości, które dają nam klasy w nowym stylu.
  2. Jak pamiętamy, metoda __init__ jest wywoływana bezpośrednio po utworzeniu instancji klasy. Przy tworzeniu instancji klasy UserDict możemy zdefiniować początkowe wartości, poprzez przekazanie słownika w argumencie dict.
  3. W Pythonie możemy tworzyć atrybuty danych (zwane polami w Javie i PowerBuilderze). Atrybuty to kawałki danych przechowywane w konkretnej instancji klasy (moglibyśmy je nazwać atrybutami instancji). W tym przypadku każda instancja klasy UserDict będzie posiadać atrybut data. Aby odwołać się do tego pola z kodu spoza klasy, dodajemy z przodu nazwę instancji np. instancja.data; robimy to w identyczny sposób, jak odwołujemy się do funkcji poprzez nazwę modułu, w którym ta funkcja się znajduje. Aby odwołać się do atrybutu danych z wnętrza klasy, używamy self. Zazwyczaj wszystkie atrybuty są inicjalizowane sensownymi wartościami już w metodzie __init__. Jednak nie jest to wymagane, gdyż atrybuty, podobnie jak zmienne lokalne, są tworzone, gdy po raz pierwszy przypisze się do nich jakąś wartość.
  4. Metoda update powiela zachowanie metody słownika: kopiuje wszystkie klucze i wartości z jednego słownika do drugiego. Metoda ta nie czyści słownika docelowego (tego, z którego wywołaliśmy metodę), ale jeśli były tam już jakieś klucze, to zostaną one nadpisane tymi, które są w słowniku źródłowym; pozostałe klucze nie zmienią się. Myślmy o update jak o funkcji łączenia, nie kopiowania.
  5. Z tej składni nie korzystaliśmy jeszcze w tej książce. Jest to instrukcja if, ale zamiast wciętego bloku, który rozpoczynałby się w następnej linii, korzystamy tu z instrukcji, która znajduje się w jednej linii, zaraz za dwukropkiem. Jest to całkowicie poprawna, skrótowa składnia, której możemy używać, jeśli mamy tylko jedną instrukcję w bloku (tak jak pojedyncza instrukcja bez klamer w C++). Możemy albo skorzystać z tej skrótowej składni, albo tworzyć wcięte bloki, jednak nie możemy ich ze sobą łączyć w odniesieniu do tego samego bloku kodu.
Przykład. Standardowe metody klasy UserDict
def clear(self): self.data.clear()          #(1)
def copy(self):                             #(2)
    if self.__class__ is UserDict:          #(3)
        return UserDict(self.data)         
    import copy                             #(4)
    return copy.copy(self)                 
def keys(self): return self.data.keys()     #(5)
def items(self): return self.data.items()  
def values(self): return self.data.values()
  1. clear jest normalną metodą klasy; jest dostępna publicznie i może być wołana przez kogokolwiek w dowolnej chwili. Zauważmy, że w clear, jak we wszystkich metodach klas, pierwszym argumentem jest self. (Pamiętajmy, że nie dodajemy self, gdy wywołujemy metodę; Python robi to za nas.) Zwróćmy uwagę na podstawową cechę tej klasy opakowującej: przechowuje ona prawdziwy słownik w atrybucie data i definiuje wszystkie metody wbudowanego słownika, a w każdej z tych metod zwraca wynik identyczny do odpowiedniej metody słownika. (Gdybyśmy zapomnieli, metoda słownika clear czyści cały słownik kasując jego wszystkie klucze i wartości.)
  2. Metoda słownika o nazwie copy zwraca nowy słownik, który jest dokładną kopią oryginału (mający takie same pary klucz-wartość). Natomiast klasa UserDict nie może po prostu wywołać self.data.copy, ponieważ ta metoda zwraca wbudowany słownik, a my chcemy zwrócić nową instancję klasy tej samej klasy, jaką ma self.
  3. Używamy atrybutu __class__, żeby sprawdzić, czy self jest obiektem klasy UserDict; jeśli tak, to jesteśmy w domu, bo wiemy, jak zrobić kopię UserDict: tworzymy nowy obiekt UserDict i przekazujemy mu słownik wyciągnięty z self.data, a wtedy możemy od razu zwrócić nowy obiekt UserDict nie wykonując nawet instrukcji import copy z następnej linii.
  4. Jeśli self.__class__ nie jest UserDict-em, to self musi być jakąś podklasą UserDict-a, a w takim przypadku życie wymaga użycia pewnych trików. UserDict nie wie, jak utworzyć dokładną kopię jednego ze swoich potomków. W tym celu możemy np. znając atrybuty zdefiniowane w podklasie, wykonać na nich pętlę, podczas której kopiujemy każdy z tych atrybutów. Na szczęście istnieje moduł, który wykonuje dokładnie to samo, nazywa się on copy. Nie będziemy się tutaj wdawać w szczegóły (choć jest to wypaśny moduł, jeśli się w niego trochę wgłębimy). Wystarczy wiedzieć, że copy potrafi kopiować dowolne obiekty, a tu widzimy, jak możemy z niego skorzystać.
  5. Pozostałe metody są bezpośrednimi przekierowaniami, które wywołują wbudowane metody z self.data.

Materiały dodatkowe


Pobieranie i ustawianie elementów

Oprócz normalnych metod, jest też kilka (może kilkanaście) metod specjalnych, które można definiować w klasach Pythona. Nie wywołujemy ich bezpośrednio z naszego kodu (jak zwykłe metody). Wywołuje je za nas Python w określonych okolicznościach lub gdy użyjemy określonej składni np. za pomocą metod specjalnych możemy nadpisać operację dodawania, czy też odejmowania.

Z normalnym słownikiem możemy zrobić dużo więcej, niż bezpośrednio wywołać jego metody. Same metody nie wystarczą. Możemy na przykład pobierać i wstawiać elementy dzięki wykorzystaniu odpowiedniej składni, bez jawnego wywoływania metod. Możemy tak robić dzięki metodom specjalnym. Python odpowiednie elementy składni przekształca na odpowiednie wywołania funkcji specjalnych.

Przykład. Metoda __getitem__
>>> f = fileinfo.FileInfo("/music/_singles/kairo.mp3")
>>> f
{'plik':'/music/_singles/kairo.mp3'}
>>> f.__getitem__("plik")               #(1)
'/music/_singles/kairo.mp3'
>>> f["plik"]                           #(2)
'/music/_singles/kairo.mp3'
  1. Metoda specjalna __getitem__ wygląda dość prosto. Ta metoda specjalna pozwala słownikowi zwrócić pewną wartość na podstawie podanego klucza. A jak tę metodę możemy wywołać? Możemy to zrobić bezpośrednio, ale w praktyce nie robimy w ten sposób, byłoby to niezbyt wygodne. Najlepiej pozwolić Pythonowi wywołać tę metodę za nas.
  2. Z takiej składni korzystamy, by dostać pewną wartość ze słownika. W rzeczywistości Python automatycznie przekształca taką składnię na wywołanie metody f.__getitem__("plik"). Właśnie dlatego __getitem__ nazywamy metodą specjalną: nie tylko możemy ją wywołać, ale Python wywołuje tę metodę także za nas, kiedy skorzystamy z odpowiedniej składni.

Istnieje także analogiczna do __getitem__ metoda __setitem__, która zamiast pobierać pewną wartość, zmienia daną wartość korzystając z pewnego klucza.

Przykład. Metoda __setitem__
>>> f
 {'plik':'/music/_singles/kairo.mp3'}
 >>> f.__setitem__("gatunek", 31)         #(1)
 >>> f
 {'plik':'/music/_singles/kairo.mp3', 'gatunek':31}
 >>> f["gatunek"] = 32                    #(2)
 >>> f
 {'plik':'/music/_singles/kairo.mp3', 'gatunek':32}
  1. Analogicznie do __getitem__, możemy za pomocą __setitem__ zmienić wartość pewnego klucza znajdującego się w słowniku. Podobnie, jak w przypadku __getitem__ nie musimy jej wywoływać w sposób bezpośredni. Python wywoła __setitem__, jeśli tylko użyjemy odpowiedniej składni.
  2. W taki praktyczny sposób korzystamy ze słownika. Za pomocą tej linii kodu Python wywołuje w sposób ukryty f.__setitem__("gatunek", 32).

__setitem__ jest metodą specjalną, ponieważ Python wywołuje ją za nas, ale ciągle jest metodą klasy. Kiedy definiujemy klasy, możemy definiować pewne metody, nawet jeśli nadklasa ma już zdefiniowaną tę metodę. W ten sposób nadpisujemy (ang. override) metody nadklas. Tyczy się to także metod specjalnych.

Koncepcja ta jest bazą całego szkieletu, który analizujemy w tym rozdziale. Każdy typ plików może posiadać własną klasę obsługi, która wie, w jaki sposób pobrać metadane z konkretnego typu plików. Natychmiast po poznaniu niektórych atrybutów (jak nazwa pliku i położenie), klasa obsługi będzie wiedziała, jak pobrać dalsze metaatrybuty automatycznie. Możemy to zrobić poprzez nadpisanie metody __setitem__, w której sprawdzamy poszczególne klucze i jeśli dany klucz zostanie znaleziony, wykonujemy dodatkowe operacje.

Na przykład MP3FileInfo jest podklasą FileInfo. Kiedy w MP3FileInfo ustawiamy klucz "plik", nie tylko ustawiamy wartość samego klucza "plik" (jak to robi słownik), lecz także zaglądamy do samego pliku, odczytujemy tagi MP3 i tworzymy pełny zbiór kluczy. Poniższy przykład pokazuje, w jaki sposób to działa.

Przykład. Nadpisywanie metody __setitem__ w klasie MP3FileInfo
    def __setitem__(self, key, item):         #(1)
        if key == "plik" and item:            #(2)
            self.__parse(item)                #(3)
        FileInfo.__setitem__(self, key, item) #(4)
  1. Zwróćmy uwagę na kolejność i liczbę argumentów w __setitem__. Pierwszym argumentem jest instancja danej klasy (argument self), z której ta metoda została wywołana, następnym argumentem jest klucz (argument key), który chcemy ustawić, a trzecim jest wartość (argument item), którą chcemy skojarzyć z danym kluczem. Kolejność ta jest ważna, ponieważ Python będzie wywoływał tę metodą w takiej kolejności i z taką liczbą argumentów. (Nazwy argumentów nic nie znaczą, ważna jest ich ilość i kolejność.)
  2. W tym miejscu zawarte jest sedno całej klasy MP3FileInfo: jeśli przypisujemy pewną wartość do klucza "plik", chcemy wykonać dodatkowo pewne operacje.
  3. Dodatkowe operacje dla klucza "plik" zawarte są w metodzie __parse. Jest to inna metoda klasy MP3FileInfo. Kiedy wywołujemy metodę __parse używamy zmiennej self. Gdybyśmy wywołali samo __parse, odnieślibyśmy się do normalnej funkcji, która jest zdefiniowana poza klasą, a tego nie chcemy wykonać. Kiedy natomiast wywołamy self.__parse będziemy odnosić się do metody znajdującej się wewnątrz klasy. Nie jest to niczym nowym. W identyczny sposób odnosimy się do atrybutów obiektu.
  4. Po wykonaniu tej dodatkowej operacji, chcemy wykonać metodę nadklasy. Pamiętajmy, że Python nigdy nie zrobi tego za nas; musimy zrobić to ręcznie. Zwróćmy uwagę na to, że odwołujemy się do bezpośredniej nadklasy, czyli do FileInfo, chociaż on nie posiada żadnej metody o nazwie __setitem__. Jednak wszystko jest w porządku, ponieważ Python będzie wędrował po drzewie przodków jeszcze wyżej dopóki nie znajdzie klasy, która posiada metodę, którą wywołujemy. Tak więc ta linia kodu znajdzie i wywoła metodę __setitem__, która jest zdefiniowana w samej wbudowanej klasie słownika, w klasie dict.
Przykład. Ustawianie klucza "plik" w MP3FileInfo
>>> import fileinfo
 >>> mp3file = fileinfo.MP3FileInfo()                   #(1)
 >>> mp3file
 {'plik':None}
 >>> mp3file["plik"] = "/music/_singles/kairo.mp3"      #(2)
 >>> mp3file
 {'album': 'Rave Mix', 'rok': '2000', 'komentarz': 'http://mp3.com/DJMARYJANE',
u'tytu\u0142': 'KAIRO****THE BEST GOA', 'artysta': '***DJ MARY-JANE***', 
'gatunek': 31, 'plik': '/music/_singles/kairo.mp3'}
 >>> mp3file["plik"] = "/music/_singles/sidewinder.mp3" #(3)
 >>> mp3file
 {'album': '', 'rok': '2000', 'plik': '/music/_singles/sidewinder.mp3',
'komentarz': 'http://mp3.com/cynicproject', u'tytu\u0142': 'Sidewinder',
'artysta': 'The Cynic Project', 'gatunek': 18}
  1. Najpierw tworzymy instancję klasy MP3FileInfo bez podawania nazwy pliku. (Możemy tak zrobić, ponieważ argument filename metody __init__ jest opcjonalny.) Ponieważ MP3FileInfo nie posiada własnej metody __init__, Python idzie wyżej po drzewie nadklas i znajduje metodę __init__ w klasie FileInfo. Z kolei __init__ w tej klasie ręcznie wykonuje metodę __init__ w klasie dict, a potem ustawia klucz "plik" na wartość w zmiennej filename, który wynosi None, ponieważ pominęliśmy nazwę pliku. Ostatecznie mp3file początkowo jest słownikiem (a właściwie instancją klasy potomnej słownika) z jednym kluczem "plik", którego wartość wynosi None.
  2. Teraz rozpoczyna się prawdziwa zabawa. Ustawiając klucz "plik" w mp3file spowoduje wywołanie metody __setitem__ klasy MP3FileInfo (a nie słownika, czyli klasy dict). Z kolei metoda ta zauważa, że ustawiamy klucz "plik" z prawdziwą wartością (item jest prawdą w kontekście logicznym) i wywołuje self.__parse. Chociaż jeszcze nie analizowaliśmy działania metody __parse, możemy na podstawie wyjścia zobaczyć, że ustawia ona kilka innych kluczy jak "album", "artysta", "gatunek", u"tytuł" (w unikodzie, bo korzystamy z polskich znaków), "rok", czy też "komentarz".
  3. Kiedy zmienimy klucz "plik", proces ten zostanie wykonany ponownie. Python wywoła __setitem__, który następnie wywoła self.__parse, a ten ustawi wszystkie inne klucze.


Zaawansowane metody specjalne

W Pythonie, oprócz __getitem__ i __setitem__, są jeszcze inne metody specjalne, . Niektóre z nich pozwalają dodać funkcjonalność, której się nawet nie spodziewamy. Ten przykład pokazuje inne metody specjalne znanej już nam klasy UserDict.

Przykład. Inne metody specjalne w klasie UserDict
def __repr__(self): return repr(self.data)     #(1)
def __cmp__(self, dict):                       #(2)
    if isinstance(dict, UserDict):            
        return cmp(self.data, dict.data)
    else:                                     
        return cmp(self.data, dict)
def __len__(self): return len(self.data)       #(3)
def __delitem__(self, key): del self.data[key] #(4)
  1. __repr__ jest metodą specjalną, która zostanie wywołana, gdy użyjemy repr(obiekt). repr jest wbudowaną funkcją Pythona, która zwraca reprezentację danego obiektu w postaci łańcucha znaków. Działa dla dowolnych obiektów, nie tylko obiektów klas. Już wielokrotnie używaliśmy tej funkcji, nawet o tym nie wiedząc. Gdy w oknie interaktywnym wpisujemy nazwę zmiennej i naciskamy ENTER, Python używa repr do wyświetlenia wartości zmiennej. Stwórzmy słownik d z jakimiś danymi i wywołajmy repr(d), żeby się o tym przekonać.
  2. Metoda __cmp__ zostanie wywoływana, gdy porównujemy za pomocą == dwa dowolne obiekty Pythona, nie tylko instancje klas. Aby porównać wbudowane typy danych (i nie tylko), wykorzystywane są pewne reguły np. słowniki są sobie równe, gdy mają dokładnie takie same pary klucz-wartość; łańcuchy znaków są sobie równe, gdy mają taką samą długość i zawierają taki sam ciąg znaków. Dla instancji klas możemy zdefiniować metodę __cmp__ i zaimplementować sposób porównania własnoręcznie, a potem używać == do porównywania obiektów klasy. Python wywoła __cmp__ za nas.
  3. Metoda __len__ zostanie wywołana, gdy użyjemy len(obiekt). len jest wbudowaną funkcją Pythona, która zwraca długość obiektu. Ta metoda działa dla dowolnego obiektu, który można uznać za obiekt posiadający jakąś długość. Długość łańcucha znaków jest równa ilości jego znaków, długość słownika, to liczba jego kluczy, a długość listy lub krotki to liczba ich elementów. Dla obiektów klas możesz zdefiniować metodę __len__ i samemu zaimplementować obliczanie długości, a następnie możemy używać len(obiekt). Python za nas wywoła metodę specjalną __len__.
  4. Metoda __delitem__ zostanie wywołana, gdy użyjemy del obiekt[klucz]. Dzięki tej funkcji możemy usuwać pojedyncze elementy ze słownika. Kiedy użyjemy del dla pewnej instancji, Python wywoła metodę __delitem__ za nas.

Metody specjalne sprawiają, że dowolna klasa może przechowywać pary klucz-wartość w ten sposób, jak to robi słownik. W tym celu definiujemy metodę __setitem__. Każda klasa może działać jak sekwencja, dzięki metodzie __getitem__. Obiekty dowolnej klasy, które posiadają metodę __cmp__, mogą być porównywane przy użyciu ==. A jeśli dana klasa reprezentuje coś, co ma pewną długość, nie musimy definiować metody getLength; po prostu definiujemy metodę __len__ i korzystamy z len(obiekt).

Python posiada wiele innych metod specjalnych. Są takie, które pozwalają klasie zachowywać się jak liczby, umożliwiając dodawanie, odejmowanie i inne operacje arytmetyczne na obiektach. (Klasycznym przykładem jest klasa reprezentująca liczby zespolone z częścią rzeczywistą i urojoną, na których możemy wykonywać wszystkie działania). Metoda __call__ pozwala klasie zachowywać się jak funkcja, a dzięki czemu możemy bezpośrednio wywoływać instancję pewnej klasy.

Materiały dodatkowe


Atrybuty klas

Wiemy już, co to są atrybuty, które są częścią konkretnych obiektów. W Pythonie możemy tworzyć też atrybuty klas, czyli zmienne należące do samej klasy (a nie do instancji tej klasy).

Przykład. Atrybuty klas
class MP3FileInfo(FileInfo):
    u"przechowuje znaczniki ID3v1.0 MP3"
    tagDataMap = {u"tytuł"    : (  3,  33, stripnulls),
                  "artysta"   : ( 33,  63, stripnulls),
                  "album"     : ( 63,  93, stripnulls),
                  "rok"       : ( 93,  97, stripnulls),
                  "komentarz" : ( 97, 126, stripnulls),
                  "gatunek"   : (127, 128, ord)} 

>>> import fileinfo
>>> fileinfo.MP3FileInfo                     #(1)
<class 'fileinfo.MP3FileInfo'>
>>> fileinfo.MP3FileInfo.tagDataMap          #(2)
{'album': (63, 93, <function stripnulls at 0xb7c000d4>),
'rok': (93, 97, <function stripnulls at 0xb7c000d4>),
'komentarz': (97, 126, <function stripnulls at 0xb7c000d4>),
u'tytu\u0142': (3, 33, <function stripnulls at 0xb7c000d4>),
'artysta': (33, 63, <function stripnulls at 0xb7c000d4>),
'gatunek': (127, 128, <built-in function ord>)}
>>> m = fileinfo.MP3FileInfo()               #(3)
>>> m.tagDataMap
{'album': (63, 93, <function stripnulls at 0xb7c000d4>),
'rok': (93, 97, <function stripnulls at 0xb7c000d4>),
'komentarz': (97, 126, <function stripnulls at 0xb7c000d4>),
u'tytu\u0142': (3, 33, <function stripnulls at 0xb7c000d4>),
'artysta': (33, 63, <function stripnulls at 0xb7c000d4>),
'gatunek': (127, 128, <built-in function ord>)}
  1. MP3FileInfo jest klasą, nie jest instancją klasy.
  2. tagDataMap jest atrybutem klasy i jest dostępny już przed stworzeniem jakiegokolwiek obiektu danej klasy.
  3. Atrybuty klas są dostępne na dwa sposoby: poprzez bezpośrednie odwołanie do klasy lub poprzez jakąkolwiek instancję tej klasy.

Atrybuty klas mogą być używane jako stałe tych klas (w takim celu korzystamy z nich w klasie MP3FileInfo), ale tak naprawdę nie są stałe. Można je zmieniać.

Przykład. Modyfikowanie atrybutów klas
>>> class counter(object):
 ...     count = 0                       #(1)
 ...     def __init__(self):
 ...         self.__class__.count += 1   #(2)
 ...     
 >>> counter
 <class __main__.counter>
 >>> counter.count                       #(3)
 0
 >>> c = counter()
 >>> c.count                             #(4)
 1
 >>> counter.count
 1
 >>> d = counter()                       #(5)
 >>> d.count
 2
 >>> c.count
 2
 >>> counter.count
 2
  1. count jest atrybutem klasy counter.
  2. __class__ jest wbudowanym atrybutem każdego obiektu. Jest to referencja do klasy, której obiektem jest self (w tym wypadku do klasy counter).
  3. Ponieważ count jest atrybutem klasy, jest dostępny poprzez bezpośrednie odwołanie do klasy, przed stworzeniem jakiegokolwiek obiektu.
  4. Kiedy tworzymy instancję tej klasy, automatycznie zostanie wykonana metoda __init__, która zwiększa atrybut tej klasy o nazwie count o 1. Operacja ta wpływa na klasę samą w sobie, a nie tylko na dopiero co stworzony obiekt.
  5. Stworzenie drugiego obiektu ponownie zwiększy atrybut count. Zauważmy, że atrybuty klas są wspólne dla klasy i wszystkich jej instancji.


Funkcje prywatne

Jak większość języków programowania, Python posiada koncepcję elementów prywatnych:

  • prywatne funkcje, które nie mogą być wywoływane spoza modułów w których są zdefiniowane
  • prywatne metody klas, które nie mogą być spoza nich wywołane
  • prywatne atrybuty do których nie ma dostępu spoza klasy

Inaczej niż w większości języków, to czy element jest prywatny, czy nie, zależy tylko od jego nazwy.

Jeżeli nazwa funkcji, metody czy atrybutu zaczyna się od dwóch podkreśleń (ale nie kończy się nimi), to wtedy element ten jest prywatny, wszystko inne jest publiczne. Python nie posiada koncepcji chronionych metod (tak jak na przykład w Javie, C++, które są dostępnych tylko w tej klasie oraz w klasach z niej dziedziczących). Metody mogą być tylko prywatne (dostępne tylko z wnętrza klasy), bądź publiczne (dostępne wszędzie).

W klasie MP3FileInfo istnieją tylko dwie metody: __parse oraz __setitem__. Jak już zostało przedstawione, __setitem__ jest metodą specjalną: zostanie wywołana, gdy skorzystamy ze składni dostępu do słownika bezpośrednio na instancji danej klasy. Jednak ta metoda jest publiczna i można ją wywołać bezpośrednio (nawet z zewnątrz modułu fileinfo), jeśli istnieje jakiś dobry do tego powód. Jednak metoda __parse jest prywatna, ponieważ posiada dwa podkreślenia na początku nazwy.

Przykład. Próba wywołania metody prywatnej
>>> import fileinfo
>>> m = fileinfo.MP3FileInfo()
>>> m.__parse("/music/_singles/kairo.mp3")    #(1)
Traceback (most recent call last):
  File "<stdin>", line 1, in ?
AttributeError: 'MP3FileInfo' object has no attribute '__parse'
  1. Jeśli spróbujemy wywołać prywatną metodę, Python rzuci nieco mylący wyjątek, który informuje, że metoda nie istnieje. Oczywiście istnieje ona, lecz jest prywatna, więc nie jest możliwe uzyskanie dostępu do niej spoza klasy. Ściśle mówiąc, metody prywatne są dostępne spoza klasy w której były zdefiniowane, jednak nie w taki prosty sposób. Tak naprawdę nic w Pythonie nie jest prywatne, nazwy metod prywatnych są kodowane oraz odkodowane "w locie", aby wyglądały na niedostępne, gdy korzystamy z ich prawdziwych nazw. Możemy jednak wywołać metodę __parse klasy MP3FileInfo przy pomocy nazwy _MP3FileInfo__parse. Informacja ta jest dosyć interesująca, jednak obiecajmy sobie nigdy nie korzystać z niej w prawdziwym kodzie. Metody prywatne są prywatne nie bez powodu, lecz jak wiele rzeczy w Pythonie, ich prywatność jest kwestią konwencji, nie przymusu.

Materiały dodatkowe

Podsumowanie

To wszystko, jeśli chodzi o triki z obiektami. W rozdziale dwunastym zobaczymy, w jaki sposób wykorzystywać metody specjalne w normalnej aplikacji w której będziemy zajmowali się tworzeniem pośredników (ang. proxy) dla zdalnych usług sieciowych z użyciem getattr.

W następnym rozdziale dalej będziemy używać kodu programu fileinfo.py, aby poznać takie pojęcia jak wyjątki, operacje na plikach oraz pętlę for.

Zanim zanurkujemy w następnym rozdziale, upewnijmy się, że nie mamy problemów z:


Wyjątki i operacje na plikach

W tym rozdziale zajmiemy się wyjątkami, obiektami pliku, pętlami for oraz modułami os i sys. Jeśli używaliśmy wyjątków w innych językach programowania, możemy tylko szybko przyjrzeć się składni Pythona, która odpowiada za obsługę wyjątków, ale powinniśmy zwrócić uwagę na część, która omawia w jaki sposób zarządzać plikami.

Obsługa wyjątków

Jak wiele innych języków programowania, Python obsługuje wyjątki. Przy pomocy bloków try...except przechwytujemy wyjątki, natomiast raise rzuca wyjątek.

Wyjątki są w Pythonie wszędzie. Praktycznie każdy moduł w bibliotece standardowej Pythona ich używa. Sam interpreter Pythona również rzuca wyjątki w różnych sytuacjach. Już wiele razy widzieliśmy je w tej książce:

W każdym z tych przypadków, gdy używaliśmy IDE Pythona i wystąpił błąd, to został wypisany wyjątek (w zależności od użytego IDE na przykład na czerwono). Jest to tak zwany nieobsłużony wyjątek. Kiedy podczas wykonywania programu został rzucony wyjątek, nie było w nim specjalnego kodu, który by go wykrył i zaznajomił się z nim, dlatego obsługa tego wyjątku zostaje zrzucona na domyślne zachowanie Pythona, które z kolei wypisuje trochę informacji na temat błędu i kończy pracę programu. W przypadku IDE nie jest to wielka przeszkoda, ale wyobraźmy sobie, co by się stało, gdyby podczas wykonywania właściwego programu nastąpiłby taki błąd, a co z kolei spowodowałoby, że program wyłączyłby się.

Jednak efektem wyjątku nie musi być katastrofa programu. Kiedy wyjątki zostaną rzucone, mogą zostać obsłużone. Czasami przyczyną wystąpienia wyjątku jest błąd w kodzie (na przykład próba użycia zmiennej, która nie istnieje), jednak bardzo często wyjątek możemy przewidzieć. Jeśli otwieramy plik, może on nie istnieć. Jeśli łączysz się z bazą danych, może ona być niedostępna lub możemy nie mieć odpowiednich parametrów dostępu np. hasła. Jeśli wiemy, że jakaś linia kodu może wygenerować wyjątek, powinniśmy próbować ją obsłużyć przy pomocy bloku try...except.

Przykład. Otwieranie nieistniejącego pliku
>>> fsock = open("/niemapliku", "r")          #(1)
Traceback (most recent call last):
  File "<stdin>", line 1, in ?
IOError: [Errno 2] No such file or directory: '/niemapliku'
>>> try:
...     fsock = open("c:/niemapliku.txt")      #(2)   
... except IOError:                     
...     print "Plik nie istnieje"
... print "Ta linia zawsze zostanie wypisana"  #(3)
Plik nie istnieje
Ta linia zawsze zostanie wypisana
  1. Używając wbudowanej funkcji open, możemy spróbować otworzyć plik do odczytu (więcej o tej funkcji w następnym podrozdziale). Jednak ten plik nie istnieje i dlatego zostanie rzucony wyjątek IOError. Ponieważ nie przechwytujemy tego wyjątku Python po prostu wypisuje trochę danych pomocnych przy znajdywaniu błędu, a potem zakańcza działanie programu.
  2. Próbujemy otworzyć ten sam nieistniejący plik, jednak tym razem robimy to we wnętrzu bloku try...except. Gdy metoda open rzuca wyjątek IOError, jesteśmy na to przygotowani. Linia except IOError: przechwytuje ten wyjątek i wykonuje blok kodu, który w tym wypadku wypisuje bardziej przyjazny opis błędu.
  3. Gdy wyjątek zostanie już obsłużony, program wykonuje się dalej w sposób normalny, od pierwszej linii po bloku try...except. Zauważmy, że ta linia zawsze wypisze tekst "Ta linia zawsze zostanie wypisana", niezależnie, czy wyjątek wystąpi, czy też nie. Jeśli naprawdę mielibyśmy taki plik na dysku, to i tak ta linia zostałaby wykonana.

Wyjątki mogą wydawać się nieprzyjazne (w końcu, jeśli nie przechwycimy wyjątku, program zostanie przerwany), jednak pomyślmy, z jakiej innej alternatywy moglibyśmy skorzystać. Czy chcielibyśmy dostać bezużyteczny obiekt, który przedstawia nieistniejący plik? I tak musielibyśmy sprawdzić jego poprawność w jakiś sposób, a jeśli byśmy tego nie zrobili, to nasz program wykonałby jakieś dziwne, nieprzewidywalne operacje, których byśmy się nie spodziewali. Nie byłaby to wcale dobra zabawa. Z wyjątkami błędy występują natychmiast i możemy je obsługiwać w standardowy sposób u źródła problemu.

Wykorzystanie wyjątków do innych celów

Jest wiele innych sposobów wykorzystania wyjątków, oprócz do obsługi błędów. Dobrym przykładem jest importowanie modułów Pythona, sprawdzając czy nastąpił wyjątek. Jeśli moduł nie istnieje zostanie rzucony wyjątek ImportError. Dzięki temu możemy zdefiniować wiele poziomów funkcjonalności, które zależą od modułów dostępnych w czasie wykonania, a dzięki temu możemy wspierać różnorodne platformy (kod zależny od platformy jest podzielony na oddzielne moduły).

Możemy też zdefiniować własne wyjątki, tworząc klasę, która dziedziczy z wbudowanej klasy Exception, a następnie możemy rzucać wyjątki przy pomocy polecenia raise. Możemy zajrzeć do części "materiały dodatkowe", aby dowiedzieć się więcej na ten temat.

Następny przykład pokazuje, w jaki sposób wykorzystywać wyjątki, aby obsłużyć funkcjonalność zdefiniowaną jedynie dla konkretnej platformy. Kod pochodzi z modułu getpass, który jest modułem opakowującym, którym umożliwia pobranie hasła od użytkownika. Pobieranie hasła jest całkowicie różne na platformach UNIX, Windows, czy Mac OS, ale kod ten obsługuje wszystkie te różnice.

Przykład. Obsługa funkcjonalności zdefiniowanej dla konkretnej platformy
# Bind the name getpass to the appropriate function
try:
    import termios, TERMIOS                     #(1)
except ImportError:
    try:
        import msvcrt                           #(2)
    except ImportError:
        try:
            from EasyDialogs import AskPassword #(3)
        except ImportError:
            getpass = default_getpass           #(4)
        else:                                   #(5)
            getpass = AskPassword
    else:
        getpass = win_getpass
else:
    getpass = unix_getpass
  1. termios jest modułem określonym dla UNIX-a, który dostarcza niskopoziomową kontrolę nad terminalem wejścia. Jeśli moduł ten jest niedostępny (ponieważ, nie ma tego na naszym systemie, ponieważ system tego nie obsługuje), importowanie nawali, a Python rzuci wyjątek ImportError, który przechwycimy.
  2. OK, nie mamy termios, więc spróbujmy z msvcrt, który jest modułem charakterystycznym dla systemu Windows, a dostarcza on API do wielu przydatnych funkcji dla tego systemu. Jeśli to także nie zadziała, Python rzuci wyjątek ImportError, który także przechwycimy.
  3. Jeśli pierwsze dwa nie zadziałają, próbujemy zaimportować funkcję z EasyDialogs, która jest w module określonym dla Mac OS-a, który dostarcza funkcje przeznaczone dla wyskakujących okien dialogowych różnego typu. I ponownie, jeśli moduł nie istnieje, Python rzuci wyjątek ImportError, który też przechwytujemy.
  4. Żaden z tych modułów, które są przeznaczone dla konkretnej platformy, nie są dostępne (jest to możliwe, ponieważ Python został przeportowany na wiele różnych platform), więc musimy powrócić do domyślnej funkcji do pobierania hasła (która jest zdefiniowana gdzieś w module getpass). Zauważmy, co robimy: przypisujemy funkcję default_getpass do zmiennej getpass. Jeśli czytaliśmy oficjalną dokumentację getpass, mówi ona, że moduł getpass definiuje funkcję getpass. Wykonuje to poprzez powiązanie getpass z odpowiednią funkcją, która zależy od naszej platformy. Kiedy wywołujemy funkcję getpass, tak naprawdę wywołujemy funkcję określoną dla konkretnej platformy, którą określił za nas powyższy kod. Nie musimy się martwić, na jakiej platformie uruchamiamy nasz kod -- wywołujemy tylko getpass, a funkcja ta wykona zawsze odpowiednią czynność.
  5. Blok try...except, podobnie jak instrukcja if, może posiadać klauzule else. Jeśli żaden wyjątek nie zostanie rzucony podczas wykonywania bloku try, spowoduje to wywołanie klauzuli else. W tym przypadku oznacza to, że import from EasyDialogs import AskPassword zadziałał, a więc możemy powiązać getpass z funkcją AskPassword. Każdy inny blok try...except w przedstawionym kodzie posiada podobną klauzulę else, która pozwala, gdy zostanie zaimportowany działający moduł, przypisać do getpass odpowiednią funkcję.

Materiały dodatkowe

Praca z obiektami plików

Python posiada wbudowaną funkcję open, służącą do otwierania plików z dysku. open zwraca obiekt pliku posiadający metody i atrybuty, dzięki którym możemy dostać się do pliku i wykonywać na nim pewne operacje.

Przykład. Otwieranie plików
>>> f = open("/muzyka/_single/kairo.mp3", "rb")                     #(1)
>>> f                                                               #(2)
<open file '/muzyka/_single/kairo.mp3', mode 'rb' at 010E3988>
>>> f.mode                                                          #(3)
'rb'
>>> f.name                                                          #(4)
'/muzyka/_single/kairo.mp3'
  1. Metoda open przyjmuje do trzech argumentów: nazwę pliku, tryb i argument buforowania. Tylko pierwszy z nich, nazwa pliku, jest wymagany; pozostałe dwa są opcjonalne. Jeśli nie są podane, plik zostanie otwarty do odczytu w trybie tekstowym. Tutaj otworzyliśmy plik do odczytu w trybie binarnym. (print open.__doc__ da nam świetne objaśnienie wszystkich możliwych trybów.)
  2. Metoda open zwraca obiekt (w tym momencie nie powinno to już być zaskoczeniem). Obiekt pliku ma kilka użytecznych atrybutów.
  3. Atrybut mode obiektu pliku mówi nam, w jakim trybie został on otwarty.
  4. Atrybut name zwraca ścieżkę do pliku, który jest dostępny z tego obiektu.

Czytanie z pliku

Otworzywszy plik, będziemy chcieli odczytać z niego informacje, tak jak pokazano to w następnym przykładzie.

Przykład. Czytanie pliku
>>> f
<open file '/muzyka/_single/kairo.mp3', mode 'rb' at 010E3988>
>>> f.tell()                                                        #(1)
0
>>> f.seek(-128, 2)                                                 #(2)
>>> f.tell()                                                        #(3)
7542909
>>> tagData = f.read(128)                                           #(4)
>>> tagData
'TAGKAIRO****THE BEST GOA         ***DJ MARY-JANE***            
Rave Mix                      2000http://mp3.com/DJMARYJANE     \037'
>>> f.tell()                                                        #(5)
7543037
  1. Obiekt pliku przechowuje stan otwartego pliku. Metoda tell zwraca aktualną pozycję w otwartym pliku. Z uwagi na to, że nie robiliśmy jeszcze nic z tym plikiem, aktualna pozycja to 0, czyli początek pliku.
  2. Metoda seek obiektu pliku służy do poruszania się po otwartym pliku. Jej drugi argument określa znaczenie pierwszego argumentu; jeśli argument drugi wynosi 0, oznacza to, że pierwszy argument odnosi się do pozycji bezwzględnej (czyli licząc od początku pliku), 1 oznacza przeskok do innej pozycji względem pozycji aktualnej (licząc od pozycji aktualnej), 2 oznacza przeskok do danej pozycji względem końca pliku. Jako że tagi MP3, o które nam chodzi, przechowywane są na końcu pliku, korzystamy z opcji 2 i przeskakujemy do pozycji oddalonej o 128 bajtów od końca pliku.
  3. Metoda tell potwierdza, że rzeczywiście zmieniliśmy pozycję pliku.
  4. Metoda read czyta określoną liczbę bajtów z otwartego pliku i zwraca dane w postaci łańcucha znaków, które zostały odczytane. Opcjonalny argument określa maksymalną liczbę bajtów do odczytu. Jeśli nie zostanie podany argument, read będzie czytał do końca pliku. (W tym przypadku moglibyśmy użyć samego read(), ponieważ wiemy dokładnie w jakiej pozycji w pliku jesteśmy i w rzeczywistości odczytujemy ostanie 128 bajtów.) Odczytane dane przypisujemy do zmiennej tagData, a bieżąca pozycja zostaje uaktualniana na podstawie ilości odczytanych bajtów.
  5. Metoda tell potwierdza, że zmieniła się bieżąca pozycja. Jeśli pokusimy się o wykonanie obliczenia, zauważymy, że po odczytaniu 128 bajtów aktualna pozycja wzrosła o 128.

Zamykanie pliku

Otwarte pliki zajmują zasoby systemu, a inne aplikacje czasami mogą nie mieć do nich dostępu (zależy to od trybu otwarcia pliku), dlatego bardzo ważne jest zamykanie plików tak szybko, jak tylko skończymy na nich pracę.

Przykład. Zamykanie pliku
>>> f
<open file '/muzyka/_single/kairo.mp3', mode 'rb' at 010E3988>
>>> f.closed                                                        #(1)
False
>>> f.close()                                                       #(2)
>>> f
<closed file '/muzyka/_single/kairo.mp3', mode 'rb' at 010E3988>
>>> f.closed                                                        #(3)
True
>>> f.seek(0)                                                       #(4)
Traceback (most recent call last):
  File "<stdin>", line 1, in ?
ValueError: I/O operation on closed file
>>> f.tell()
Traceback (most recent call last):
  File "<stdin>", line 1, in ?
ValueError: I/O operation on closed file
>>> f.read()
Traceback (most recent call last):
  File "<stdin>", line 1, in ?
ValueError: I/O operation on closed file
>>> f.close()                                                       #(5)
  1. Atrybut closed obiektu pliku mówi, czy plik jest otwarty, czy też nie. W tym przypadku plik jeszcze jest otwarty (closed jest równe False).
  2. Aby zamknąć plik należy wywołać metodę close obiektu pliku. Zwalnia to blokadę, która nałożona była na plik (jeśli była nałożona), oczyszcza buforowane dane (jeśli jakiekolwiek dane w nim występują), które system nie zdążył jeszcze rzeczywiście zapisać, a następnie zwalnia zasoby.
  3. Atrybut closed potwierdza, że plik jest zamknięty.
  4. To że plik został zamknięty, nie oznacza od razu, że obiekt przestaje istnieć. Zmienna f będzie istnieć póki nie wyjdzie poza swój zasięg, lub nie zostanie skasowana ręcznie. Aczkolwiek żadna z metod służących do operowania na otwartym pliku, nie będzie działać od momentu jego zamknięcia; wszystkie rzucają wyjątek.
  5. Wywołanie close na pliku uprzednio zamkniętym nie zwraca wyjątku; w przypadku błędu cicho sobie z nim radzi.

Błędy wejścia/wyjścia

Zrozumienie kodu fileinfo.py z poprzedniego rozdziału, nie powinno już być problemem. Kolejny przykład pokazuje, jak bezpiecznie otwierać i zamykać pliki oraz jak należycie obchodzić się z błędami.

Przykład. Obiekty pliku w MP3FileInfo
try:                                                               #(1)
    fsock = open(filename, "rb", 0)                                #(2)
    try:
        fsock.seek(-128, 2)                                        #(3)
        tagdata = fsock.read(128)                                  #(4)
    finally:                                                       #(5)
        fsock.close()
    
    
    
except IOError:                                                    #(6)
    pass
  1. Ponieważ otwieranie pliku i czytanie z niego jest ryzykowne, a także operacje te mogą rzucić wyjątek, cały ten kod jest ujęty w blok try...except. (Hej, czy zestandaryzowane wcięcia nie są świetne? To moment, w którym zaczynasz je doceniać.)
  2. Funkcja open może rzucić wyjątek IOError. (Plik może nie istnieć.)
  3. Funkcja seek może rzucić wyjątek IOError. (Plik może być mniejszy niż 128 bajtów.)
  4. Funkcja read może rzucić wyjątek IOError. (Być może dysk posiada uszkodzony sektor, albo plik znajduje się na dysku sieciowym, a sieć właśnie przestała działać.)
  5. Nowość: blok try...finally. Nawet po udanym otworzeniu pliku przez open chcemy być całkowicie pewni, że zostanie on zamknięty niezależnie od tego, czy metody seek i read rzucą wyjątki, czy też nie. Właśnie do takich rzeczy służy blok try...finally: kod z bloku finally zostanie zawsze wykonany, nawet jeśli jakaś instrukcja bloku try rzuci wyjątek. Należy o tym myśleć jak o kodzie wykonywanym na zakończenie operacji, niezależnie od tego co działo się wcześniej.
  6. Nareszcie poradzimy sobie z wyjątkiem IOError. Może to być wyjątek wywołany przez którąkolwiek z funkcji open, seek, czy read. Tym razem nie jest to dla nas istotne, gdyż jedyną rzeczą, którą zrobimy to zignorowanie tego wyjątku i kontynuowanie dalszej pracy programu. (Pamiętajmy, pass jest wyrażeniem Pythona, które nic nie robi.) Takie coś jest całkowicie dozwolone; to że przechwyciliśmy dany wyjątek, nie oznacza, że musimy z nim cokolwiek robić. Wyjątek zostanie potraktowany tak, jakby został obsłużony, a kod będzie normalnie kontynuowany od następnej linijki kodu po bloku try...except.

Zapisywanie do pliku

Jak można przypuszczać, istnieje również możliwość zapisywania danych do plików w sposób bardzo podobny do odczytywania. Wyróżniamy dwa podstawowe tryby zapisywania plików:

  • w trybie "append", w którym dane będą dodawane na końcu pliku
  • w trybie "write", w którym plik zostanie nadpisany.

Oba tryby, jeśli plik nie będzie istniał, utworzą go automatycznie, dlatego nie ma potrzeby na fikuśne działania typu "jeśli dany plik jeszcze nie istnieje, utwórz nowy pusty plik, aby móc go otworzyć po raz pierwszy". Po prostu otwieramy plik i zaczynamy do niego zapisywać dane.

Przykład. Pisanie do pliku
>>> logfile = open('test.log', 'w')                                           #(1)
>>> logfile.write('udany test')                                               #(2)
>>> logfile.close()
>>> print open('test.log').read()                                             #(3)
udany test
>>> logfile = open('test.log', 'a')                                           #(4)
>>> logfile.write('linia 2')
>>> logfile.close()
>>> print open('test.log').read()                                             #(5)
udany testlinia 2
  1. Zaczynamy odważnie: tworzymy nowy lub nadpisujemy istniejący plik test.log, a następnie otwieramy do zapisu. (Drugi argument "w" oznacza otwieranie pliku do zapisu.) Tak, jest to dokładnie tak niebezpieczne, jak brzmi. Miejmy nadzieję, że poprzednia zawartość pliku nie była istotna, bo już jej nie ma.
  2. Dane do nowo otwartego pliku dodajemy za pomocą metody write obiektu zwróconego przez open.
  3. Ten jednowierszowiec otwiera plik, czyta jego zawartość i drukuje na ekran.
  4. Przypadkiem wiemy, że test.log istnieje (w końcu właśnie skończyliśmy do niego pisać), więc możemy go otworzyć i dodawać dane. (Argument "a" oznacza otwieranie pliku w trybie dodawania danych na koniec pliku.) Właściwie moglibyśmy to zrobić nawet wtedy, gdyby plik nie istniał, ponieważ otworzenie pliku w trybie "a" spowoduje jego powstanie, jeśli będzie to potrzebne. Otworzenie w trybie "a" nigdy nie uszkodzi aktualnej zawartości pliku.
  5. Jak widać, zarówno pierwotnie zapisane, jak i dopisane dane, aktualnie znajdują się w pliku test.log. Należy zauważyć, że znaki końca linii nie są uwzględnione. Jako że nie zapisywaliśmy znaków końca linii w żadnym z przypadków, plik ich nie zawiera. Znaki końca linii możemy zapisać za pomocą symbolu "\n". Z uwagi na fakt, iż tego nie zrobiliśmy, całość danych w pliku wylądowała w jednej linijce.

Materiały dodatkowe

Pętla for

Podobnie jak wiele innych języków, Python posiada pętlę for. Jedynym powodem, dla którego nie widzieliśmy tej pętli wcześniej jest to, że Python posiada tyle innych użytecznych rzeczy, że nie potrzebujemy jej aż tak często.

Wiele języków programowania nie posiada typu danych o takich możliwościach, jakie daje lista w Pythonie, dlatego też w tych językach trzeba wykonywać dużo manualnej pracy, trzeba określać początek, koniec i krok, aby przejść zakres liczb całkowitych, znaków lub innych iteracyjnych jednostek. Jednak pythonowa pętla for, przechodzi całą listę w identyczny sposób, jak ma to miejsce w wyrażeniach listowych.


Przykład. Wprowadzenie do pętli for
>>> li = ['a', 'b', 'e']
>>> for s in li:         #(1)
...     print s          #(2)
a
b
e
>>> print "\n".join(li)  #(3)
a
b
e
  1. Składnia pętli for jest bardzo podobna do składni wyrażenia listowego. li jest listą, a zmienna s będzie przyjmować kolejne wartości elementów tej listy podczas wykonywania pętli, zaczynając od elementu pierwszego.
  2. Podobnie jak wyrażenie if i inne bloki tworzone za pomocą wcięć, pętla for może posiadać dowolną liczbę linii kodu.
  3. To główna przyczyna, dla której jeszcze nie widzieliśmy pętli for. Po prostu jej nie potrzebowaliśmy. Jest to zadziwiające, jak często trzeba wykorzystywać pętle for w innych językach, podczas gdy tak naprawdę potrzebujemy metody join, czy też wyrażenia listowego.


Przykład. Prosty licznik
>>> for i in range(3):             #(1)
...     print i
0
1
2
>>> li = ['a', 'b', 'c', 'd']
>>> for i in range(len(li)):       #(2)
...     print li[i]
a
b
c
d
  1. Jak zobaczyliśmy w przykładzie 3.23, "Przypisywanie kolejnych wartości", funkcja range tworzy listę liczb całkowitych, a tę listę będziemy chcieli przejść za pomocą pętli. Powyższy kod być może wygląda trochę dziwacznie, lecz bywa przydatny do tworzenia pętli licznikowej.
  2. Nigdy tego nie róbmy. Jest to visualbasicowy styl myślenia. Skończmy z nim. Powinno się iterować listę, jak pokazano to w poprzednim przykładzie.

Pętle for nie zostały stworzone do tworzenia prostych pętli licznikowych. Służą one raczej do przechodzenia po wszystkich elementach w danym obiekcie. Poniżej pokazano przykład, jak można iterować po słowniku za pomocą pętli for:

Przykład. Iterowanie po elementach słownika
>>> import os
>>> for k, v in os.environ.items():      #(1) (2)
...     print ("%s=%s" % (k, v))
USERPROFILE=C:\Documents and Settings\mpilgrim
OS=Windows_NT
COMPUTERNAME=MPILGRIM
USERNAME=mpilgrim 
...
>>> print ("\n".join(["%s=%s" % (k, v) for k, v in os.environ.items()]) ) #(3)
USERPROFILE=C:\Documents and Settings\mpilgrim
OS=Windows_NT
COMPUTERNAME=MPILGRIM
USERNAME=mpilgrim
...
  1. os.environ jest słownikiem zmiennych środowiskowych zdefiniowanych w systemie operacyjnym. W Windowsie mamy tutaj zmienne użytkownika i systemu dostępne z MS-DOS-a. W Uniksie mamy tu zmienne wyeksportowane w twojej powłoce przez skrypty startowe. W systemie Mac OS nie ma czegoś takiego jak zmienne środowiskowe, więc słownik ten jest pusty.
  2. os.environ.items() zwraca listę krotek w postaci [(klucz1, wartosc1), (klucz2, wartosc2), ...]. Pętla for iteruje po tej liście. W pierwszym przebiegu pętli, przypisuje ona wartość klucz1 do zmiennej k, a wartość wartosc1 do v, więc k = "USERPROFILE", a v = "C:\Documents and Settings\mpilgrim". W drugim przebiegu pętli, k przyjmuje wartość drugiego klucza, czyli "OS", a v bierze odpowiadającą temu kluczowi wartość, czyli "Windows_NT".
  3. Za pomocą wielozmiennego przypisania i wyrażeń listowych, możemy zastąpić całą pętle for jednym wyrażeniem. Z której metody będziemy korzystać w kodzie, jest kwestią stylu pisania. Niektórym się to może podobać, ponieważ za pomocą wyrażenia listowego jasno stwierdzamy, że to co robimy to odwzorowywanie słownika na listę, a następnie łączymy otrzymaną listę w jeden napis. Inni z kolei preferują pisanie z użyciem pętli for. Otrzymane wyjście programu jest identyczne w obydwu przypadkach, jakkolwiek druga wersja w tym przykładzie jest nieco szybsza, ponieważ tylko raz wykorzystujemy instrukcję print.

Spójrzmy teraz na pętlę for w MP3FileInfo z przykładu fileinfo.py wprowadzonego w rozdziale 5.


Przykład. Pętla for w MP3FileInfo
    tagDataMap = {u"tytuł"     : (  3,  33, stripnulls),
                   "artysta"   : ( 33,  63, stripnulls),
                   "album"     : ( 63,  93, stripnulls),
                   "rok"       : ( 93,  97, stripnulls),
                   "komentarz" : ( 97, 126, stripnulls),
                   "gatunek"   : (127, 128, ord)}                              #(1)
    # [...]
            if tagdata[:3] == 'TAG':
                for tag, (start, end, parseFunc) in self.tagDataMap.items():  #(2)
                    self[tag] = parseFunc(tagdata[start:end])                 #(3)
  1. tagDataMap jest atrybutem klasy, który definiuje tagi, jakie będziemy szukali w pliku MP3. Tagi są przechowywane w polach o ustalonej długości. Ponieważ czytamy ostatnie 128 bajtów pliku, bajty od 3 do 32 z przeczytanych danych są zawsze tytułem utworu, bajty od 33 do 62 są zawsze nazwą artysty, od 63 do 92 mamy nazwę albumu itd. Zauważmy, że tagDataMap jest słownikiem krotek, a każda krotka przechowuje dwie liczby całkowite i jedną referencję do funkcji.
  2. Wygląda to skomplikowanie, jednak takie nie jest. Struktura zmiennych w pętli for odpowiada strukturze elementów listy zwróconej poprzez metodę items. Pamiętamy, że items zwraca listę krotek w formie (klucz, wartosc). Jeśli pierwszym elementem tej listy jest (u"tytuł", (3, 33, <function stripnulls at 0xb7c91f7c>)), tak więc podczas pierwszego przebiegu pętli, tag jest równe u"tytuł", start przyjmuje wartość 3, end wartość 33, a parseFunc zawiera funkcję stripnulls.
  3. Kiedy już wydobędziemy wszystkie parametry tagów pliku MP3, zapisanie danych odnoszących się do określonych tagów będzie proste. W tym celu wycinamy napis tagdata od wartości w zmiennej start do wartości w zmiennej end, aby pobrać aktualne dane dla tego tagu, a następnie wywołujemy funkcję parseFunc, aby przetworzyć te dane, a potem przypisujemy zwróconą wartość do klucza tag w słowniku self (ściślej, self jest instancją podklasy słownika). Po przejściu wszystkich elementów w tagDataMap, self będzie przechowywał wartości dla wszystkich tagów, a my będziemy mogli się dowiedzieć o utworze, co tylko będziemy chcieli.

Korzystanie z sys.modules

Moduły, podobnie jak wszystko inne w Pythonie, są obiektami. Jeśli wcześniej zaimportowaliśmy pewien moduł, możemy pobrać do niego referencję za pośrednictwem globalnego słownika sys.modules.

Przykład. Wprowadzenie do sys.modules
>>> import sys                          #(1)
>>> print '\n'.join(sys.modules.keys()) #(2)
win32api
os.path
os
exceptions
__main__
ntpath
nt
sys
__builtin__
site
signal
UserDict
stat
  1. Moduł sys zawiera informacje dotyczące systemu jak np. wersję uruchomionego Pythona (sys.version lub sys.version_info) i opcje dotyczące systemu np. maksymalna dozwolona głębokość rekurencji (sys.getrecursionlimit() i sys.setrecursionlimit()).
  2. sys.modules jest słownikiem zawierającym wszystkie moduły, które zostały zaimportowane od czasu startu Pythona. W słowniku tym kluczem jest nazwa danego modułu, a wartością jest obiekt tego modułu. Dodajmy, że jest tu więcej modułów niż nasz program zaimportował. Python wczytuje niektóre moduły podczas startu, a jeśli używasz IDE Pythona , sys.modules zawiera wszystkie moduły zaimportowane przez wszystkie programy uruchomione wewnątrz IDE.

Poniższy przykład pokazuje, jak wykorzystywać sys.modules.

Przykład. Korzystanie z sys.modules
>>> import fileinfo                    #(1)
>>> print '\n'.join(sys.modules.keys())
win32api
os.path
os
fileinfo
exceptions
__main__
ntpath
nt
sys
__builtin__
site
signal
UserDict
stat
>>> fileinfo
<module 'fileinfo' from 'fileinfo.pyc'>
>>> sys.modules["fileinfo"]            #(2)
<module 'fileinfo' from 'fileinfo.pyc'>
  1. Podczas importowania nowych modułów, zostają one dodane do sys.modules. To tłumaczy dlaczego ponowne zaimportowanie tego samego modułu jest bardzo szybkie. Otóż Python aktualnie posiada wczytany i zapamiętany moduł w sys.modules, więc za drugim razem kiedy importujemy moduł, Python spogląda po prostu tylko do tego słownika.
  2. Podając nazwę wcześniej zaimportowanego modułu (w postaci łańcucha znaków), możemy pobrać referencję do samego modułu poprzez bezpośrednie wykorzystanie słownika sys.modules.

Kolejny przykład pokazuje, jak wykorzystywać atrybut klasy __module__ razem ze słownikiem sys.modules, aby pobrać referencję do modułu, w którym ta klasa jest zdefiniowana.

Przykład. Atrybut klasy __module__
>>> from fileinfo import MP3FileInfo
>>> MP3FileInfo.__module__               #(1)
'fileinfo'
>>> sys.modules[MP3FileInfo.__module__]  #(2)
<module 'fileinfo' from 'fileinfo.pyc'>
  1. Każda klasa Pythona posiada wbudowany atrybut klasy, jakim jest __module__, a który przechowuje nazwę modułu, w którym dana klasa jest zdefiniowana.
  2. Łącząc to z sys.modules, możemy pobrać referencję do modułu, w którym ta klasa jest zdefiniowana.

Teraz już jesteś przygotowany do tego, aby zobaczyć w jaki sposób sys.modules jest wykorzystywany w fileinfo.py, czyli przykładowym programie wykorzystanym w rozdziale 5. Poniższy przykład przedstawia fragment kodu.

Przykład. sys.modules w fileinfo.py
    def getFileInfoClass(filename, module=sys.modules[FileInfo.__module__]):         #(1)
        u"zwraca klasę metadanych pliku na podstawie podanego rozszerzenia"                       
        subclass = "%sFileInfo" % os.path.splitext(filename)[1].upper()[1:]          #(2)
        return hasattr(module, subclass) and getattr(module, subclass) or FileInfo   #(3)
  1. Jest to funkcja z dwoma argumentami. Argument filename jest wymagany, ale module jest argumentem opcjonalnym i domyślnie wskazuje na moduł, który zawiera klasę FileInfo. Wygląda to nieefektywnie, ponieważ może się wydawać, że Python wykonuje wyrażenie sys.modules za każdym razem, gdy funkcja zostaje wywołana. Tak naprawdę, Python wykonuje domyślne wyrażenia tylko raz, podczas pierwszego zaimportowania modułu. Jak zobaczymy później, nigdy nie wywołamy tej funkcji z argumentem module, więc argument module służy nam raczej jako stała na poziomie tej funkcji.
  2. Funkcji tej przyjrzymy się później, po tym, jak zanurkujemy w module os. Na razie zaufaj, że linia ta sprawia, że subclass przechowuje nazwę klasy np. MP3FileInfo.
  3. Już wiemy, że funkcja getattr zwraca nam referencje do obiektu poprzez nazwę. hasattr jest funkcją uzupełniającą, która sprawdza, czy obiekt posiada określony atrybut. W tym przypadku sprawdzamy, czy moduł posiada określoną klasę (funkcja ta działa na dowolnym obiekcie i dowolnym atrybucie, podobnie jak getattr). Ten kod możemy na język polski przetłumaczyć w ten sposób: „Jeśli ten moduł posiada klasę o nazwie zawartej w zmiennej subclass, to ją zwróć, w przeciwnym wypadku zwróć klasę FileInfo”.

Materiały dodatkowe

Praca z katalogami

Moduł os.path zawiera kilka funkcji służących do manipulacji plikami i katalogami (w systemie Windows nazywanymi folderami). Przyjrzymy się teraz obsłudze ścieżek i odczytywaniu zawartości katalogów.

Przykład. Tworzenie ścieżek do plików
>>> import os
>>> os.path.join("c:\\music\\ap\\", "mahadeva.mp3")   #(1) (2)
'c:\\music\\ap\\mahadeva.mp3'
>>> os.path.join("c:\\music\\ap", "mahadeva.mp3")     #(3)
'c:\\music\\ap\\mahadeva.mp3'
>>> os.path.expanduser("~")                           #(4)
'c:\\Documents and Settings\\mpilgrim\\My Documents'
>>> os.path.join(os.path.expanduser("~"), "Python")   #(5)
'c:\\Documents and Settings\\mpilgrim\\My Documents\\Python'
  1. os.path jest referencją do modułu, a ten moduł zależy od platformy z jakiej korzystamy. Tak jak getpass niweluje różnice między platformami ustawiając getpass na funkcję odpowiednią dla naszego systemu, tak os ustawia path na moduł specyficzny dla konkretnej platformy.
  2. Funkcja join modułu os.path tworzy ścieżkę dostępu do pliku z jednej lub kilku ścieżek częściowych. W tym przypadku po prostu łączy dwa łańcuchy znaków. (Zauważmy, że w Windowsie musimy używać podwójnych ukośników.)
  3. W tym, trochę bardziej skomplikowanym, przypadku, join dopisze dodatkowy ukośnik do ścieżki przed dołączeniem do niej nazwy pliku. Nie musimy pisać małej, głupiej funkcji addSlashIfNecessary, ponieważ mądrzy ludzie zrobili już to za nas.
  4. expanduser rozwinie w ścieżce znak ~ na ścieżkę katalogu domowego aktualnie zalogowanego użytkownika. Ta funkcja działa w każdym systemie, w którym użytkownicy mają swoje katalogi domowe, między innymi w systemach Windows, UNIX i Mac OS X, ale w systemie Mac OS nie otrzymujemy żadnych efektów.
  5. Używając tych technik, możemy łatwo tworzyć ścieżki do plików i katalogów wewnątrz katalogu domowego.
Przykład. Rozdzielanie ścieżek
>>> os.path.split("c:\\music\\ap\\mahadeva.mp3")                        #(1)
('c:\\music\\ap', 'mahadeva.mp3')
>>> (filepath, filename) = os.path.split("c:\\music\\ap\\mahadeva.mp3") #(2)
>>> filepath                                                            #(3)
'c:\\music\\ap'
>>> filename                                                            #(4)
'mahadeva.mp3'
>>> (shortname, extension) = os.path.splitext(filename)                 #(5)
>>> shortname
'mahadeva'
>>> extension
'.mp3'
  1. Funkcja split dzieli pełną ścieżkę i zwraca krotkę, która zawiera ścieżkę do katalogu i nazwę pliku. Pamiętasz, jak mówiliśmy, że można używać wielozmiennego przypisania do zwracania kilku wartości z funkcji? split jest taką właśnie funkcją.
  2. Przypisujesz wynik działania funkcji split do krotki dwóch zmiennych. Każda zmienna będzie teraz zawierać wartość odpowiedniego elementu krotki zwróconej przez funkcję split.
  3. Pierwsza zmienna, filepath, zawiera pierwszy element zwróconej listy -- ścieżkę pliku.
  4. Druga zmienna, filename, zawiera drugi element listy -- nazwę pliku.
  5. Moduł os.path zawiera też funkcję splitext, która zwraca krotkę zawierającą właściwą nazwę pliku i jego rozszerzenie. Używamy tej samej techniki, co poprzednio, do przypisania każdej części do osobnej zmiennej.
Przykład. Wyświetlanie zawartości katalogu
>>> os.listdir("c:\\music\\_singles\\")                #(1)
['a_time_long_forgotten_con.mp3', 'hellraiser.mp3',
'kairo.mp3', 'long_way_home1.mp3', 'sidewinder.mp3', 
'spinning.mp3']
>>> dirname = "c:\\"
>>> os.listdir(dirname)                                #(2)
['AUTOEXEC.BAT', 'boot.ini', 'CONFIG.SYS', 'cygwin',
'docbook', 'Documents and Settings', 'Incoming', 'Inetpub', 'IO.SYS',
'MSDOS.SYS', 'Music', 'NTDETECT.COM', 'ntldr', 'pagefile.sys',
'Program Files', 'Python20', 'RECYCLER',
'System Volume Information', 'TEMP', 'WINNT']
>>> [f for f in os.listdir(dirname)
...     if os.path.isfile(os.path.join(dirname, f))]   #(3)
['AUTOEXEC.BAT', 'boot.ini', 'CONFIG.SYS', 'IO.SYS', 'MSDOS.SYS',
'NTDETECT.COM', 'ntldr', 'pagefile.sys']
>>> [f for f in os.listdir(dirname)
...     if os.path.isdir(os.path.join(dirname, f))]    #(4)
['cygwin', 'docbook', 'Documents and Settings', 'Incoming',
'Inetpub', 'Music', 'Program Files', 'Python20', 'RECYCLER',
'System Volume Information', 'TEMP', 'WINNT']
  1. Funkcja listdir pobiera ścieżkę do katalogu i zwraca listę jego zawartości.
  2. listdir zwraca zarówno pliki jak i katalogi, bez wskazania które są którymi.
  3. Możemy użyć filtrowania listy i funkcji isfile modułu os.path, aby oddzielić pliki od katalogów. isfile przyjmuje ścieżkę do pliku i zwraca True, jeśli reprezentuje ona plik albo False w innym przypadku. W przykładzie używamy os.path.join, aby uzyskać pełną ścieżkę, ale isfile pracuje też ze ścieżkami względnymi wobec bieżącego katalogu. Możemy użyć os.getcwd() aby pobrać bieżący katalog.
  4. os.path zawiera też funkcję isdir, która zwraca True, jeśli ścieżka reprezentuje katalog i False w innym przypadku. Możemy jej użyć do uzyskania listy podkatalogów.
Przykład. Listowanie zawartości katalogu w fileinfo.py
def listDirectory(directory, fileExtList):
    u"zwraca listę obiektów zawierających metadane dla plików o podanych rozszerzeniach"
    fileList = [os.path.normcase(f) for f in os.listdir(directory)]    #(1) (2)
    fileList = [os.path.join(directory, f) for f in fileList
                if os.path.splitext(f)[1] in fileExtList]              #(3) (4) (5)
  1. os.listdir(directory) zwraca listę wszystkich plików i podkatalogów w katalogu directory.
  2. Iterując po liście z użyciem zmiennej f, wykorzystujemy os.path.normcase(f), aby znormalizować wielkość liter zgodnie z domyślną wielkością liter w systemem operacyjnym. Funkcja normcase jest użyteczną, prostą funkcją, która stanowi równoważnik pomiędzy systemami operacyjnymi, w których wielkość liter w nazwie pliku nie ma znaczenia, w którym np. mahadeva.mp3 i mahadeva.MP3 są takimi samymi plikami. Na przykład w Windowsie i Mac OS, normcase będzie konwertował całą nazwę pliku na małe litery, a w systemach kompatybilnych z UNIX-em funkcja ta będzie zwracała niezmienioną nazwę pliku.
  3. Iterując ponownie po liście z użyciem f, wykorzystujemy os.path.splitext(f), aby podzielić nazwę pliku na nazwę i jej rozszerzenie.
  4. Dla każdego pliku sprawdzamy, czy rozszerzenie jest w liście plików, o które nam chodzi (czyli fileExtList, która została przekazana do listDirectory).
  5. Dla każdego pliku, który nas interesuje, wykorzystujemy os.path.join(directory, f), aby skonstruować pełną ścieżkę pliku i zwrócić listę zawierającą pełne ścieżki.

Jest jeszcze inna metoda dostania się do zawartości katalogu. Metoda ta jest bardzo potężna i używa zestawu symboli wieloznacznych (ang. wildcard), z którymi można się spotkać pracując w linii poleceń.

Przykład. Listowanie zawartości katalogu przy pomocy glob
>>> os.listdir("c:\\music\\_singles\\")               #(1)
['a_time_long_forgotten_con.mp3', 'hellraiser.mp3',
'kairo.mp3', 'long_way_home1.mp3', 'sidewinder.mp3',
'spinning.mp3']
>>> import glob
>>> glob.glob('c:\\music\\_singles\\*.mp3')           #(2)
['c:\\music\\_singles\\a_time_long_forgotten_con.mp3',
'c:\\music\\_singles\\hellraiser.mp3',
'c:\\music\\_singles\\kairo.mp3',
'c:\\music\\_singles\\long_way_home1.mp3',
'c:\\music\\_singles\\sidewinder.mp3',
'c:\\music\\_singles\\spinning.mp3']
>>> glob.glob('c:\\music\\_singles\\s*.mp3')          #(3)
['c:\\music\\_singles\\sidewinder.mp3',
'c:\\music\\_singles\\spinning.mp3']
>>> glob.glob('c:\\music\\*\\*.mp3')                  #(4)
  1. Jak wcześniej powiedzieliśmy, os.listdir pobiera ścieżkę do katalogu i zwraca wszystkie pliki i podkatalogi, które się w nim znajdują.
  2. Z drugiej strony, moduł glob na podstawie podanego wyrażenia składającego się z symboli wieloznacznych, zwraca pełne ścieżki wszystkich plików, które spełniają te wyrażenie. Tutaj wyrażenie jest ścieżką do katalogu plus "*.mp3", który będzie dopasowywał wszystkie pliki .mp3. Dodajmy, że każdy element zwracanej listy jest już pełną ścieżką do pliku.
  3. Jeśli chcemy znaleźć wszystkie pliki w określonym katalogu, gdzie nazwa zaczyna się od "s", a kończy na ".mp3", możemy to zrobić w ten sposób.
  4. Teraz rozważ taki scenariusz: mamy katalog z muzyką z kilkoma podkatalogami, wewnątrz których są pliki .mp3. Możemy pobrać listę wszystkich tych plików za pomocą jednego wywołania glob, wykorzystując połączenie dwóch wyrażeń. Pierwszym jest "*.mp3" (wyszukuje pliki .mp3), a drugim są same w sobie ścieżki do katalogów, aby przetworzyć każdy podkatalog w c:\music. Ta prosto wyglądająca funkcja daje nam niesamowite możliwości!

Materiały dodatkowe

Wszystko razem

Jeszcze raz ułożymy wszystkie puzzle domina w jednym miejscu. Już poznaliśmy, w jaki sposób działa każda linia kodu. Powrócimy do tego jeszcze raz i zobaczymy, jak to wszystko jest ze sobą dopasowane.

Przykład. listDirectory
def listDirectory(directory, fileExtList):             #(1)
    u"zwraca listę obiektów zawierających metadane dla plików o podanych rozszerzeniach"
    fileList = [os.path.normcase(f) for f in os.listdir(directory)]
    fileList = [os.path.join(directory, f) for f in fileList
                if os.path.splitext(f)[1] in fileExtList]                      #(2)
    def getFileInfoClass(filename, module=sys.modules[FileInfo.__module__]):   #(3)
        u"zwraca klasę metadanych pliku na podstawie podanego rozszerzenia"
        subclass = "%sFileInfo" % os.path.splitext(filename)[1].upper()[1:]    #(4)
        return hasattr(module, subclass) and getattr(module, subclass) or FileInfo  #(5)
    return [getFileInfoClass(f)(f) for f in fileList]                               #(6)
  1. listDirectory jest główną atrakcją tego modułu. Przyjmuje ona na wejściu katalog (np. c:\music\_singles\) i listę interesujących nas rozszerzeń plików (jak np. ['.mp3']), a następnie zwraca listę instancji klas, które są podklasami słownika, a przechowują metadane na temat każdego interesującego nas pliku w tym katalogu. I to wszystko jest wykonywane za pomocą kilku prostych linii kodu.
  2. Jak dowiedzieliśmy się w poprzednim podrozdziale, ta linia kodu zwraca listę pełnych ścieżek wszystkich plików z danego katalogu, które mają interesujące nas rozszerzenie (podane w argumencie fileExtList).
  3. Starzy programiści Pascala znają zagnieżdżone funkcje (funkcje wewnątrz funkcji), ale większość ludzi jest zdziwionych, gdy mówi się im, że Python je wspiera. Zagnieżdżona funkcja getFileInfoClass może być wywołana tylko z funkcji, w której jest zadeklarowana, czyli z listDirectory. Jak w przypadku każdej innej funkcji, nie musimy przejmować się deklaracją interfejsu, ani niczym innym. Po prostu definiujemy funkcję i implementujamy ją.
  4. Teraz, gdy już znamy moduł os, ta linia powinna nabrać sensu. Pobiera ona rozszerzenie pliku (os.path.splitext(filename)[1]), przekształca je do dużych liter (.upper()), odcina kropkę ([1:]) i tworzy nazwę klasy używając łańcucha formatującego. c:\music\ap\mahadeva.mp3 zostaje przekształcone na .mp3, potem na .MP3, a następnie na MP3 i na końcu otrzymujemy MP3FileInfo.
  5. Mając nazwę klasy obsługującej ten plik, sprawdzamy czy tak klasa istnieje w tym module. Jeśli tak, zwracamy tę klasę, jeśli nie -- klasę bazową FileInfo. To bardzo ważne: zwracamy klasę. Nie zwracamy obiektu, ale klasę samą w sobie.
  6. Dla każdego pliku z listy fileList wywołujemy getFileInfoClass z nazwą pliku (f). Wywołanie getFileInfoClass(f) zwraca klasę. Dokładnie nie wiadomo jaką, ale to nam nie przeszkadza. Potem tworzymy obiekt tej klasy (jaka by ona nie była) i przekazujemy nazwę pliku (znów f) do jej metody __init__. Jak pamiętamy z wcześniejszych rozdziałów, metoda __init__ klasy FileInfo ustawia wartość self["name"], co powoduje wywołanie __setitem__ klasy pochodnej, czyli MP3FileInfo, żeby odpowiednio przetworzyć plik i wyciągnąć jego metadane. Robimy to wszystko dla każdego interesującego pliku i zwracamy listę obiektów wynikowych.

Zauważmy, że metoda listDirectory jest bardzo ogólna. Nie wie w żaden sposób, z jakimi typami plików będzie pracować, ani jakie klasy są zdefiniowane do obsługi tych plików. Zaczyna pracę od przejrzenia katalogu, w poszukiwaniu plików do przetwarzania, a potem analizuje swój moduł, żeby sprawdzić, jakie klasy obsługi (np. MP3FileInfo) są zdefiniowane. Możemy rozszerzyć ten program, żeby obsługiwać inne typy plików definiując klasy o odpowiednich nazwach: HTMLFileInfo dla plików HTML, DOCFileInfo dla plików Worda itp. listDirectory, bez potrzeby modyfikacji kodu tej funkcji, obsłuży je wszystkie, zrzucając całe przetwarzanie na odpowiednie klasy i zbierając otrzymane wyniki.

Podsumowanie

Program fileinfo.py wprowadzony w rozdziale 5 powinien już być zrozumiały.

u"""Framework do pobierania matedanych specyficznych dla danego typu pliku.
 
Można utworzyć instancję odpowiedniej klasy podając jej nazwę pliku w konstruktorze.
Zwrócony obiekt zachowuje się jak słownik posiadający parę klucz-wartość
dla każdego fragmentu metadanych.
 
    import fileinfo
    info = fileinfo.MP3FileInfo("/music/ap/mahadeva.mp3")
    print "\\n".join(["%s=%s" % (k, v) for k, v in info.items()])
 
Lub użyć funkcji listDirectory, aby pobrać informacje o wszystkich plikach w katalogu.
    for info in fileinfo.listDirectory("/music/ap/", [".mp3"]):
        ...
 
Framework może być rozszerzony poprzez dodanie klas dla poszczególnych typów plików, np.:
HTMLFileInfo, MPGFileInfo, DOCFileInfo.  Każda klasa jest całkowicie odpowiedzialna
za właściwe sparsowanie swojego pliku; zobacz przykład MP3FileInfo.
"""

import os
import sys
 
def stripnulls(data):
    u"usuwa białe znaki i nulle"
    return data.replace("\00", " ").strip()
 
class FileInfo(dict):
    u"przechowuje metadane pliku"
    def __init__(self, filename=None):
        dict.__init__(self)
        self["plik"] = filename
 
class MP3FileInfo(FileInfo):
    u"przechowuje znaczniki ID3v1.0 MP3"
    tagDataMap = {u"tytuł"    : (  3,  33, stripnulls),
                  "artysta"   : ( 33,  63, stripnulls),
                  "album"     : ( 63,  93, stripnulls),
                  "rok"       : ( 93,  97, stripnulls),
                  "komentarz" : ( 97, 126, stripnulls),
                  "gatunek"   : (127, 128, ord)}
 
    def __parse(self, filename):
        u"parsuje znaczniki ID3v1.0 z pliku MP3"
        self.clear()
        try:
            fsock = open(filename, "rb", 0)
            try:
                fsock.seek(-128, 2)
                tagdata = fsock.read(128)
            finally:
                fsock.close()
            if tagdata[:3] == 'TAG':
                for tag, (start, end, parseFunc) in self.tagDataMap.items():
                    self[tag] = parseFunc(tagdata[start:end])
        except IOError:
            pass
 
    def __setitem__(self, key, item):
        if key == "plik" and item:
            self.__parse(item)
        FileInfo.__setitem__(self, key, item)
 
def listDirectory(directory, fileExtList):
    u"zwraca listę obiektów zawierających metadane dla plików o podanych rozszerzeniach"
    fileList = [os.path.normcase(f) for f in os.listdir(directory)]
    fileList = [os.path.join(directory, f) for f in fileList \
                if os.path.splitext(f)[1] in fileExtList]
    def getFileInfoClass(filename, module=sys.modules[FileInfo.__module__]):
        u"zwraca klasę metadanych pliku na podstawie podanego rozszerzenia"
        subclass = "%sFileInfo" % os.path.splitext(filename)[1].upper()[1:]
        return hasattr(module, subclass) and getattr(module, subclass) or FileInfo
    return [getFileInfoClass(f)(f) for f in fileList]
 
if __name__ == "__main__":
    for info in listDirectory("/music/_singles/", [".mp3"]):
        print "\n".join(["%s=%s" % (k, v) for k, v in info.items()])
        print

Zanim zanurkujemy w następnym rozdziale, upewnijmy się, że nie mamy problemów z:


Wyrażenia regularne

Wyrażenia regularne są bardzo użytecznymi, a zarazem standardowymi środkami wyszukiwania, zamiany i przetwarzania tekstu wykorzystując skomplikowane wzorce. Jeśli wykorzystywaliśmy już wyrażenia regularne w innych językach (np. w Perlu), to pewnie zauważymy, że składnia jest bardzo podobna, ponadto możemy przeczytać podsumowanie modułu re, aby przeglądnąć dostępne funkcje i ich argumenty.

Nurkujemy

Łańcuchy znaków mają metody, które służą wyszukiwaniu (index, find i count), zmienianiu (replace) i przetwarzaniu (split), ale są one ograniczone do najprostszych przypadków. Metody te wyszukują pojedynczy, zapisany na stałe ciąg znaków i zawsze uwzględniają wielkość liter. Aby wyszukać coś niezależnie od wielkości liter w łańcuchu s, musimy użyć s.lower() lub s.upper() i upewnić się, że nasz tekst do wyszukania ma odpowiednią wielkość liter. Metody służące do zamiany i podziału mają takie same ograniczenia.

Jeśli to, co próbujemy zrobić jest możliwe przy użyciu metod łańcucha znaków, powinniśmy ich użyć. Są szybkie, proste i czytelne. Jeśli jednak okazuje się, że używamy wielu różnych metod i instrukcji if do obsługi przypadków szczególnych albo jeśli łączysz je z użyciem split, join i wyrażeń listowych w dziwny i nieczytelny sposób, możemy być zmuszeni do przejścia na wyrażenia regularne.

Pomimo, że składnia wyrażeń regularnych jest zwarta i niepodobna do normalnego kodu, wynik może być czytelniejszy niż użycie długiego ciągu metod łańcucha znaków. Są nawet sposoby dodawania komentarzy wewnątrz wyrażeń regularnych, aby były one praktycznie samodokumentujące się.


Analiza przypadku: Adresy ulic

Ta seria przykładów została zainspirowana problemami z prawdziwego życia. Kilka lat temu gdzieś nie w Polsce, zaszła potrzeba oczyszczenia i ustandaryzowania adresów ulic zaimportowanych ze starego systemu, zanim zostaną zaimportowane do nowego. (Zauważmy, że nie jest to jakiś wyimaginowany przykład. Może on się okazać przydatny.) Poniższy przykład przybliży nas do tego problemu.

Przykład. Dopasowywanie na końcu napisu
>>> s = '100 NORTH MAIN ROAD'
>>> s.replace('ROAD', 'RD.')               #(1)
'100 NORTH MAIN RD.'
>>> s = '100 NORTH BROAD ROAD'
>>> s.replace('ROAD', 'RD.')               #(2)
'100 NORTH BRD. RD.'
>>> s[:-4] + s[-4:].replace('ROAD', 'RD.') #(3)
'100 NORTH BROAD RD.'
>>> import re                              #(4)
>>> re.sub('ROAD$', 'RD.', s)              #(5) (6)
'100 NORTH BROAD RD.'
  1. Naszym celem jest ustandaryzowanie adresów ulic, więc skrótem od 'ROAD' jest 'RD.'. Na pierwszy rzut oka wydaje się, że po prostu można wykorzystać metodę łańcucha znaków, jaką jest replace. Zakładamy, że wszystkie dane zapisane są za pomocą wielkich liter, więc nie powinno być problemów wynikających z niedopasowania, ze względu na wielkość liter. Wyszukujemy stały napis, jakim jest 'ROAD'. Jest to bardzo płytki przykład, więc s.replace poprawnie zadziała.
  2. Życie niestety jest trochę bardziej skomplikowane, o czym dość szybko można się przekonać. Problem w tym przypadku polega na tym, że 'ROAD' występuje w adresie dwukrotnie: raz jako część nazwy ulicy ('BROAD') i drugi raz jako oddzielne słowo. Metoda replace znajduje te dwa wystąpienia i ślepo je zamienia, niszcząc adres.
  3. Aby rozwiązać problem z adresami, gdzie podciąg 'ROAD' występuje kilka razy, możemy wykorzystać taki pomysł: tylko szukamy i zamieniamy 'ROAD' w ostatnich czterech znakach adresu (czyli s[-4:]), a zostawiamy pozostałą część (czyli s[:-4]). Jednak, jak możemy zresztą zobaczyć, takie rozwiązanie jest dosyć niewygodne. Na przykład polecenie, które chcemy wykorzystać, zależy od długość zamienianego napisu (jeśli chcemy zamienić 'STREET' na 'ST.', wykorzystamy s[:-6] i s[-6:].replace(...)). Chciałoby się do tego wrócić za sześć miesięcy i to debugować? Pewnie nie.
  4. Nadszedł odpowiedni czas, aby przejść do wyrażeń regularnych. W Pythonie cała funkcjonalność wyrażeń regularnych zawarta jest w module re.
  5. Spójrzmy na pierwszy parametr, 'ROAD$'. Jest to proste wyrażenie regularne, które dopasuje 'ROAD' tylko wtedy, gdy wystąpi on na końcu tekstu. Znak $ znaczy "koniec napisu". (Mamy także analogiczny znak, znak daszka ^, który znaczy "początek napisu".)
  6. Korzystając z funkcji re.sub, przeszukujemy napis s i podciąg pasujący do wyrażenia regularnego 'ROAD$' zamieniamy na 'RD.'. Dzięki temu wyrażeniu dopasowujemy 'ROAD' na końcu napisu s, lecz napis 'ROAD' nie zostanie dopasowany w słowie 'BROAD', ponieważ znajduje się on w środku napisu s.

Wracając do historii z porządkowaniem adresów, okazało się, że poprzedni przykład, dopasowujący 'ROAD' na końcu adresu, nie był poprawny, ponieważ nie wszystkie adresy dołączały 'ROAD' na końcu adresu. Niektóre adresy kończyły się tylko nazwą ulicy. Wiele razy to wyrażenie zadziałało poprawnie, jednak gdy mieliśmy do czynienia z ulicą 'BROAD', wówczas wyrażenie regularne dopasowywało 'ROAD' na końcu napisu jako część słowa 'BROAD', a takiego wyniku nie oczekiwaliśmy.

Przykład. Dopasowywanie całych wyrazów
>>> s = '100 BROAD'
>>> re.sub('ROAD$', 'RD.', s)
'100 BRD.'
>>> re.sub('\\bROAD$', 'RD.', s)  #(1)
'100 BROAD'
>>> re.sub(r'\bROAD$', 'RD.', s)  #(2)
'100 BROAD'
>>> s = '100 BROAD ROAD APT. 3'
>>> re.sub(r'\bROAD$', 'RD.', s)  #(3)
'100 BROAD ROAD APT. 3'
>>> re.sub(r'\bROAD\b', 'RD.', s) #(4)
'100 BROAD RD. APT. 3'
  1. W istocie chcieliśmy odnaleźć 'ROAD' znajdujące się na końcu napisu i będące samodzielnym słowem, a nie częścią dłuższego wyrazu. By opisać coś takiego za pomocą wyrażeń regularnych korzystamy z \b, które znaczy tyle co "tutaj musi znajdować się początek lub koniec wyrazu". W Pythonie jest to nieco skomplikowane przez fakt, iż znaki specjalne (takie jak np. \) muszą być poprzedzone właśnie znakiem \. Zjawisko to określane jest czasem plagą ukośników (ang. backslash plague) i wydaje się być jednym z powodów łatwiejszego korzystania z wyrażeń regularnych w Perlu niż w Pythonie. Z drugiej jednak strony, w Perlu składnia wyrażeń regularnych wymieszana jest ze składnią języka, co utrudnia stwierdzenie czy błąd tkwi w naszym wyrażeniu regularnym, czy w błędnym użyciu składni języka.
  2. Eleganckim obejściem problemu plagi ukośników jest wykorzystywanie tzw. surowych napisów (ang. raw string), które opisywaliśmy w rozdziale 3, poprzez umieszczanie przed napisami litery r. Python jest w ten sposób informowany o tym, iż żaden ze znaków specjalnych w tym napisie nie ma być interpretowany; '\t' odpowiada znakowi tab, jednak r'\t' oznacza tyle, co litera t poprzedzona znakiem \. Przy wykorzystaniu wyrażeń regularnych zalecane jest stosowanie surowych napisów; w innym wypadku wyrażenia szybko stają się niezwykle skomplikowane (a przecież już ze swej natury nie są proste).
  3. Cóż... Niestety wkrótce okazuje się, iż istnieje więcej przypadków przeczących logice naszego postępowania. W tym przypadku 'ROAD' było samodzielnym słowem, jednak znajdowało się w środku napisu, ponieważ na jego końcu umieszczony był jeszcze numer mieszkania. Z tego powodu nasze bieżące wyrażenie nie zostało odnalezione, funkcja re.sub niczego nie zamieniła, a co za tym idzie napis został zwrócony w pierwotnej postaci (co nie było naszym celem).
  4. Aby rozwiązać ten problem wystarczy zamienić w wyrażeniu regularnym $ na kolejne \b. Teraz będzie ono pasować do każdego samodzielnego słowa 'ROAD', niezależnie od jego pozycji w napisie.

Analiza przypadku: Liczby rzymskie

Najprawdopodobniej spotkaliśmy się już gdzieś z liczbami rzymskimi. Można je spotkać w starszych filmach oglądanych w telewizji (np. "Copyright MCMXLVI" zamiast "Copyright 1946") lub na ścianach bibliotek, czy uniwersytetów (napisy typu "założone w MDCCCLXXXVIII" zamiast "założone w 1888 roku"). Mogliśmy je także zobaczyć na przykład w referencjach bibliograficznych. Ten system reprezentowania liczb sięga czasów starożytnego Rzymu (stąd nazwa).

W liczbach rzymskich wykorzystuje się siedem znaków, które na różne sposoby się powtarza i łączy, aby zapisać pewną liczbę:

  • I = 1
  • V = 5
  • X = 10
  • L = 50
  • C = 100
  • D = 500
  • M = 1000

Poniżej znajdują się podstawowe zasady konstruowania liczb rzymskich:

  • Znaki są addytywne. I to 1, II to 2, a III to 3. VI to 6 (dosłownie, „5 i 1”), VII to 7, a VIII to 8.
  • Znaki dziesiątek (I, X, C i M) mogą się powtarzać do trzech razy. Za czwartym należy odjąć od następnego większego znaku piątek. Nie można zapisać liczby 4 jako IIII. Zamiast tego napiszemy IV ("o 1 mniej niż 5"). Liczba 40 zapisujemy jako XL (o 10 mniej niż 50), 41 jako XLI, 42 jako XLII, 43 jako XLIII, a potem 44 jako XLIV (o 10 mniej niż 50, a potem o 1 mniej niż 5).
  • Podobnie w przypadku 9. Musimy odejmować od wyższego znaku dziesiątek: 8 to VIII, lecz 9 zapiszemy jako IX (o 1 mniej niż 10), a nie jako VIIII (ponieważ znak nie może się powtarzać cztery razy). Liczba 90 to XC, a 900 zapiszemy jako CM.
  • Znaki piątek nie mogą się powtarzać. Liczba 10 jest zawsze reprezentowana przez X, nigdy przez VV. Liczba 100 to zawsze C, nigdy LL.
  • Liczby rzymskie są zawsze pisane od najwyższych do najniższych i czytane od lewej do prawej, więc porządek znaków jest bardzo ważny. DC to 600, jednak CD jest kompletnie inną liczbą (400, ponieważ o 100 mniej niż 500). CI to 101, jednak IC nie jest żadną poprawną liczbą rzymską (nie możemy bezpośrednio odejmować 1 od 100, musimy to zapisać jako XCIX, o 10 mniej niż 100, dodać 1 mniej niż 10).

Sprawdzamy tysiące

Jak sprawdzić, czy jakiś łańcuch znaków jest liczbą rzymską? Spróbujmy sprawdzać cyfra po cyfrze. Jako, że liczby rzymskie są zapisywane zawsze od najwyższych do najniższych, zacznijmy od tych najwyższych: tysięcy. Dla liczby 1000 i większych, tysiące zapisywane są przez serię liter M.

Przykład. Sprawdzamy tysiące
>>> import re
>>> pattern = '^M?M?M?$'         #(1)
>>> re.search(pattern, 'M')      #(2)
<SRE_Match object at 0106FB58>
>>> re.search(pattern, 'MM')     #(3)
<SRE_Match object at 0106C290>
>>> re.search(pattern, 'MMM')    #(4)
<SRE_Match object at 0106AA38>
>>> re.search(pattern, 'MMMM')   #(5)
>>> re.search(pattern, "")       #(6)
<SRE_Match object at 0106F4A8>
  1. Ten wzorzec składa się z 3 części:
    • ^, które umieszczone jest w celu dopasowania jedynie początku łańcucha. Gdybyśmy go nie umieścili, wzorzec pasowałby do każdego wystąpienia znaków M, czego przecież nie chcemy. Chcemy, aby dopasowane zostały jedynie znaki M znajdujące się na początku łańcucha, o ile w ogóle istnieją.
    • M?, które ma wykryć, czy istnieje pojedyncza litera M. Jako, że powtarzamy to trzykrotnie, dopasujemy od zera do trzech liter M w szeregu.
    • $, w celu dopasowania wzorca do końca łańcucha. Gdy połączymy to ze znakiem ^ na początku, otrzymamy wzorzec, który musi pasować do całego łańcucha, bez żadnych znaków przed czy po serii znaków M.
  2. Sednem modułu re jest funkcja search, która jako argumenty przyjmuje wyrażenie regularne (wzorzec) i łańcuch znaków ('M'), a następnie próbuje go dopasować do wzorca. Gdy zostanie dopasowany, search zwraca obiekt który posiada wiele metod, które opisują dopasowanie. Jeśli nie uda się dopasować, search zwraca None, co jest Pythonową pustą wartością i nic nie oznacza. Na razie jedyne, co nas interesuje, to czy wzorzec został dopasowany, czy nie, a co możemy stwierdzić przez sprawdzenie, co zwróciła funkcja search. 'M' pasuje do wzorca, gdyż pierwsze opcjonalne M zostało dopasowane, a drugie i trzecie zostało zignorowane.
  3. 'MM' pasuje, gdyż pierwsze i drugie opcjonalne M zostało dopasowane, a trzecie zignorowane.
  4. 'MMM' również pasuje do wzorca, gdyż wszystkie trzy opcjonalne wystąpienia M we wzorcu zostały dopasowane.
  5. 'MMMM' nie pasuje, gdyż pomimo dopasowania pierwszych trzech opcjonalnych znaków M, za trzecim wzorzec wymaga, aby łańcuch się skończył, a w naszym łańcuchu znaków znajduje się kolejna litera M. Tak więc search zwraca wartość None.
  6. Co ciekawe, pusty łańcuch też pasuje do wzorca, gdyż wszystkie wystąpienia M są opcjonalne.

Sprawdzamy setki

Setki są nieco trudniejsze, ponieważ schemat zapisu nie jest aż tak prosty jak w wypadku tysięcy. Mamy więc następujące możliwości:

  • 100 = C
  • 200 = CC
  • 300 = CCC
  • 400 = CD
  • 500 = D
  • 600 = DC
  • 700 = DCC
  • 800 = DCCC
  • 900 = CM

Wynika z tego, że mamy 4 wzorce:

  • CM
  • CD
  • Zero do trzech wystąpień C (zero, gdyż może nie być żadnej setki)
  • D, po którym następuje zero do trzech C

Ostatnie dwa wzorce możemy połączyć w opcjonalne D, a za nim od zera do trzech C.

Poniższy przykład ilustruje jak sprawdzać setki w liczbach Rzymskich.

Przykład. Sprawdzamy setki
>>> import re
>>> pattern = '^M?M?M?(CM|CD|D?C?C?C?)$'  #(1)
>>> re.search(pattern, 'MCM')             #(2)
<SRE_Match object at 01070390>
>>> re.search(pattern, 'MD')              #(3)
<SRE_Match object at 01073A50>
>>> re.search(pattern, 'MMMCCC')          #(4)
<SRE_Match object at 010748A8>
>>> re.search(pattern, 'MCMC')            #(5)
>>> re.search(pattern, "")                #(6)
<SRE_Match object at 01071D98>
  1. Ten wzorzec zaczyna się tak samo jak poprzedni, rozpoczynając sprawdzanie od początku łańcucha (^), potem sprawdzając tysiące (M?M?M?). Tutaj zaczyna się nowa część, która definiuje 3 alternatywne wzorce rozdzielone pionową kreską (|): CM, CD, i D?C?C?C? (opcjonalne D, po którym następuje od zera do trzech opcjonalnych znaków C). Analizator wyrażeń regularnych sprawdza każdy ze wzorców w kolejności od lewej do prawej, wybiera pierwszy pasujący i ignoruje resztę.
  2. 'MCM' pasuje, gdyż pierwsza litera M pasuje, drugie i trzecie M jest ignorowane, i CM pasuje (gdyż CD oraz D?C?C?C? nie są nawet sprawdzane). MCM to rzymska liczba 1900.
  3. 'MD' pasuje, ponieważ pierwsze M pasuje, drugie i trzecie M z wzorca jest ignorowane, oraz D pasuje do wzorca D?C?C?C? (wystąpienia znaku C jest opcjonalne, więc analizator je ignoruje). MD to rzymska liczba 1500.
  4. 'MMMCCC' pasuje, gdyż pasują wszystkie trzy pierwsze znaki M, a fragment D?C?C?C? we wzorcu pasuje do CCC (D jest opcjonalne). MMMCCC to 3300.
  5. 'MCMC' nie pasuje, Pierwsze M pasuje, CM również, ale $ już nie, gdyż nasz łańcuch zamiast się skończyć, ma kolejną literę C. Nie została ona dopasowana do wzorca D?C?C?C?, gdyż został on wykluczony przez wystąpienie wzorca CM.
  6. Co ciekawe, pusty łańcuch znaków dalej pasuje do naszego wzorca, gdyż wszystkie znaki M są opcjonalne, tak jak każdy ze znaków we wzorcu D?C?C?C?.

Uff! Widzimy, jak szybko wyrażenia regularne stają się brzydkie? A jak na razie wprowadziliśmy do niego tylko tysiące i setki. Ale jeśli dokładnie śledziliśmy cały ten rozdział, dziesiątki i jednostki nie powinny stanowić dla Ciebie problemu, ponieważ wzór jest identyczny. A teraz zajmiemy się inną metodą wyrażania wzorca.

Składnia {n, m}

W poprzednim podrozdziale poznaliśmy wzorce, w których ten sam znak mógł się powtarzać co najwyżej trzy razy. Tutaj przedstawimy inny sposób zapisania takiego wyrażenia, a który wydaje się być bardziej czytelny. Najpierw spójrzmy na metody wykorzystane w poprzednim przykładzie.

Przykład. Stary sposób: każdy znak opcjonalny
>>> import re
>>> pattern = '^M?M?M?$'
>>> re.search(pattern, 'M')   #(1)
<_sre.SRE_Match object at 0x008EE090>
>>> pattern = '^M?M?M?$'
>>> re.search(pattern, 'MM')   #(2)
<_sre.SRE_Match object at 0x008EEB48>
>>> pattern = '^M?M?M?$'
>>> re.search(pattern, 'MMM')  #(3)
<_sre.SRE_Match object at 0x008EE090>
>>> re.search(pattern, 'MMMM') #(4)
  1. Instrukcja ta dopasowuje początek napisu, a następnie pierwszą literę M, lecz nie dopasowuje drugiego i trzeciego M (wszystko jest w porządku, ponieważ są one opcjonalne), a następnie koniec napisu.
  2. Tutaj zostaje dopasowany początek napisu, a następnie pierwsze i drugie opcjonalne M, jednak nie zostaje dopasowane trzecie M (ale wszystko jest w ok, ponieważ jest to opcjonalne), ale zostaje dopasowany koniec napisu.
  3. Zostanie dopasowany początek napisu, a następnie wszystkie opcjonalne M, a potem koniec napisu.
  4. Dopasowany zostanie początek napisu, następnie wszystkie opcjonalne M, jednak koniec tekstu nie zostanie dopasowany, ponieważ pozostanie jedno niedopasowane M, dlatego też nic nie zostanie dopasowane, a operacja zwróci None.
Przykład. Nowy sposób: od n do m
>>> pattern = '^M{0,3}$'       #(1)
>>> re.search(pattern, 'M')    #(2)
<_sre.SRE_Match object at 0x008EEB48>
>>> re.search(pattern, 'MM')   #(3)
<_sre.SRE_Match object at 0x008EE090>
>>> re.search(pattern, 'MMM')  #(4)
<_sre.SRE_Match object at 0x008EEDA8>
>>> re.search(pattern, 'MMMM') #(5)
  1. Ten wzorzec mówi: "dopasuj początek napisu, potem od zera do trzech znaków M, a następnie koniec napisu". 0 i 3 może być dowolną liczbą. Jeśli chcielibyśmy dopasować co najmniej jeden, lecz nie więcej niż trzy znaki M, powinienniśmy napisać M{1,3}.
  2. Dopasowujemy początek napisu, potem jeden znak M z trzech możliwych, a następnie koniec napisu.
  3. Tutaj zostaje dopasowany początek napisu, następnie dwa M z trzech możliwych, a następnie koniec napisu.
  4. Zostanie dopasowany początek napisu, potem trzy znaki M z trzech możliwych, a następnie koniec napisu.
  5. W tym miejscu dopasowujemy początek napisu, potem trzy znaki M z pośród trzech możliwych, lecz nie dopasujemy końca napisu. To wyrażenie regularne pozwala wykorzystać tylko trzy litery M, zanim dojdzie do końca napisu, a my mamy cztery, więc ten wzorzec niczego nie dopasuje i zwróci None.

Sprawdzanie dziesiątek i jedności

Teraz rozszerzmy wyrażenie wykrywające liczby rzymskie, żeby odnajdywało też dziesiątki i jedności. Ten przykład pokazuje sprawdzanie dziesiątek.

Przykład. Sprawdzanie dziesiątek
>>> pattern = '^M?M?M?(CM|CD|D?C?C?C?)(XC|XL|L?X?X?X?)$'
>>> re.search(pattern, 'MCMXL')    #(1)
<_sre.SRE_Match object at 0x008EEB48>
>>> re.search(pattern, 'MCML')     #(2)
<_sre.SRE_Match object at 0x008EEB48>
>>> re.search(pattern, 'MCMLX')    #(3)
<_sre.SRE_Match object at 0x008EEB48>
>>> re.search(pattern, 'MCMLXXX')  #(4)
<_sre.SRE_Match object at 0x008EEB48>
>>> re.search(pattern, 'MCMLXXXX') #(5)
  1. To dopasuje początek łańcucha, potem pierwsze opcjonalne M, dalej CM i XL, a potem koniec łańcucha. Zapamiętajmy, że składnia (A|B|C) oznacza "dopasuj dokładnie jedno z A, B lub C". W tym wypadku dopasowaliśmy XL, więc ignorujemy XC i L?X?X?X? i przechodzimy do końca łańcucha. MCMXL to 1940.
  2. Tutaj dopasowujemy początek łańcucha, pierwsze opcjonalne M, potem CM i L?X?X?X?. Z tego ostatniego elementu dopasowane zostaje tylko L, a opcjonalne X zostają pominięte. Potem przechodzimy na koniec łańcucha. MCML to 1950.
  3. Dopasowuje początek napisu, potem pierwsze opcjonalne M, następnie CM, potem opcjonalne L i pierwsze opcjonalne X, pomijając drugie i trzecie opcjonalne X, a następnie dopasowuje koniec napisu. MCMLX jest rzymską reprezentacją liczby 1960.
  4. Tutaj zostanie dopasowany początek napisu, następnie pierwsze opcjonalne M, potem CM, następnie opcjonalne L, wszystkie trzy opcjonalne znaki X i w końcu dopasowany zostanie koniec napisu. MCMLXXX jest rzymską reprezentacją liczby 1980.
  5. To dopasuje początek napisu, następnie pierwsze opcjonalne M, potem CM, opcjonalne L, wszystkie trzy opcjonalne znaki X, jednak nie może dopasować końca napisu, ponieważ pozostał jeszcze jeden niewliczony znak X. Zatem cały wzorzec nie zostanie dopasowany, więc zostanie zwrócone None. MCMLXXXX nie jest poprawną liczbą rzymską.

Poniżej przedstawiono podobne wyrażenie, które dodatkowo sprawdza jedności. Oszczędzimy sobie szczegółów.

>>> pattern = '^M?M?M?(CM|CD|D?C?C?C?)(XC|XL|L?X?X?X?)(IX|IV|V?I?I?I?)$'

Jak będzie wyglądało to wyrażenie wykorzystując składnię {n,m}? Zobaczmy na poniższy przykład.

Przykład. Sprawdzanie liczb rzymskich korzystając ze składni {n, m}
>>> pattern = '^M{0,3}(CM|CD|D?C{0,3})(XC|XL|L?X{0,3})(IX|IV|V?I{0,3})$'
>>> re.search(pattern, 'MDLV')             #(1)
<_sre.SRE_Match object at 0x008EEB48>
>>> re.search(pattern, 'MMDCLXVI')         #(2)
<_sre.SRE_Match object at 0x008EEB48>
>>> re.search(pattern, 'MMMDCCCLXXXVIII') #(3)
<_sre.SRE_Match object at 0x008EEB48>
>>> re.search(pattern, 'I')                #(4)
<_sre.SRE_Match object at 0x008EEB48>
  1. Dopasowany zostanie początek napisu, potem jeden z możliwych czterech znaków M i następnie D?C{0,3}. Z kolei D?C{0,3} dopasuje opcjonalny znak D i zero z trzech możliwych znaków C. Idąc dalej, dopasowany zostanie L?X{0,3} poprzez dopasowanie opcjonalnego znaku L i zero z możliwych trzech znaków X. Następnie dopasowujemy V?I{0,3} dodając opcjonalne V i zero z trzech możliwych znaków I, a ostatecznie dopasowujemy koniec napisu. MDLV jest rzymską reprezentacją liczby 1555.
  2. To dopasuje początek napisu, następnie dwa z czterech możliwych znaków M, a potem D?C{0,3} z D i jednym z trzech możliwych znaków C. Dalej dopasujemy L?X{0,3} z L i jednym z trzech możliwych znaków X, a następnie V?I{0,3} z V i jednym z trzech możliwych znaków I, a w końcu koniec napisu. MMDCLXVI jest reprezentacją liczby 2666.
  3. Tutaj dopasowany zostanie początek napisu, a potem trzy z trzech znaków M, a następnie D?C{0,3} ze znakiem D i trzema z trzech możliwych znaków C. Potem dopasujemy L?X{0,3} z L i trzema z trzech znaków X, następnie V?I{0,3} z V i trzema z trzech możliwych znaków I, a ostatecznie koniec napisu. MMMDCCCLXXXVIII jest reprezentacją liczby 3888 i ponadto jest najdłuższą liczbą Rzymską, którą można zapisać bez rozszerzonej składni.
  4. Obserwuj dokładnie. Dopasujemy początek napisu, potem zero z czterech M, następnie dopasowujemy D?C{0,3} pomijając opcjonalne D i dopasowując zero z trzech znaków C. Następnie dopasowujemy L?X{0,3} pomijając opcjonalne L i dopasowując zero z trzech znaków X, a potem dopasowujemy V?I{0,3} pomijając opcjonalne V, ale dopasowując jeden z trzech możliwych I. Ostatecznie dopasowujemy koniec napisu.

Jeśli prześledziłeś to wszystko i zrozumiałeś to za pierwszym razem, jesteś bardzo bystry. Teraz wyobraźmy sobie sytuację, że próbujemy zrozumieć jakieś inne wyrażenie regularne, które znajduje się w centralnej, krytycznej funkcji wielkiego programu. Albo wyobraź sobie nawet, że wracasz do swojego wyrażenia regularnego po kilku miesiącach. Sytuacje takie mogą nie wyglądać ciekawie...

W następnym podrozdziale dowiemy się o alternatywnej składni, która pomaga zrozumieć i zarządzać wyrażeniami.


Rozwlekłe wyrażenia regularne

Jak na razie, mieliśmy do czynienia z czymś, co nazywam "zwięzłymi" wyrażeniami regularnymi. Jak pewnie zauważyliśmy, są one trudne do odczytania i nawet, jeśli już je rozszyfrujemy, nie ma gwarancji, że zrobimy to za np. sześć miesięcy. To, czego potrzebujemy, to dokumentacja w ich treści.

Python pozwala na to przez tworzenie rozwlekłych wyrażeń regularnych (ang. verbose regular expressions). Różnią się one od zwięzłych dwoma rzeczami:

  • Białe znaki są ignorowane. Spacje, znaki tabulacji, znaki nowej linii nie są dopasowywane jako spacje, znaki tabulacji lub znaki nowej linii. Znaki te nie są w ogóle dopasowywane. (Jeśli byśmy chcieli jednak dopasować któryś z nich, musisz poprzedzić je odwrotnym ukośnikiem (\).)
  • Komentarze są ignorowane. Komentarz w rozwlekłym wyrażeniu regularnym wygląda dokładnie tak samo, jak w kodzie Pythona: zaczyna się od # i leci aż do końca linii. W tym przypadku jest to komentarz w wieloliniowym łańcuchu znaków, a nie w kodzie źródłowym, ale zasada działania jest taka sama.

Łatwiej będzie to zrozumieć jeśli skorzystamy z przykładu. Skorzystajmy ze zwięzłego wyrażenia regularnego, które utworzyliśmy wcześniej i zróbmy z niego rozwlekłe. Ten przykład pokazuje jak.

Przykład. Wyrażenia regularne z komentarzami
>>> pattern = """
    ^                   # początek łańcucha znaków
    M{0,3}              # tysiące - 0 do 3 M
    (CM|CD|D?C{0,3})    # setki - 900 (CM), 400 (CD), 0-300 (0 do 3 C),
                        #        lub 500-800 (D, a po nim 0 do 3 C)
    (XC|XL|L?X{0,3})    # dziesiątki - 90 (XC), 40 (XL), 0-30 (0 do 3 X),
                        #        lub 50-80 (L, a po nim 0 do 3 X)
    (IX|IV|V?I{0,3})    # jedności - 9 (IX), 4 (IV), 0-3 (0 do 3 I),
                        #        lub 5-8 (V, a po nim 0 do 3 I)
    $                   # koniec łańcucha znaków
    """
>>> re.search(pattern, 'M', re.VERBOSE)                #(1)
<_sre.SRE_Match object at 0x008EEB48>
>>> re.search(pattern, 'MCMLXXXIX', re.VERBOSE)        #(2)
<_sre.SRE_Match object at 0x008EEB48>
>>> re.search(pattern, 'MMMDCCCLXXXVIII', re.VERBOSE) #(3)
<_sre.SRE_Match object at 0x008EEB48>
>>> re.search(pattern, 'M')                            #(4)
  1. Najważniejszą rzeczą o której należy pamiętać, gdy korzystamy z rozwlekłych wyrażeń regularnych jest to, że musimy przekazać dodatkowy argument: re.VERBOSE. Jest to stała zdefiniowana w module re, która sygnalizuje, że wyrażenie powinno być traktowane jako rozwlekłe. Jak widzimy, ten wzorzec ma mnóstwo białych znaków (które są ignorowane) i kilka komentarzy (które też są ignorowane). Gdy usuniemy białe znaki i komentarze, to pozostanie dokładnie to samo wyrażenie regularne, jakie otrzymaliśmy w poprzednim przykładzie, ale o wiele mniej czytelne. (Zauważmy, że co prawda łańcuch znaków posiada polskie znaki, ale nie tworzymy go w unikodzie, ponieważ i tak te znaki nie mają dla nas żadnego znaczenia, ponieważ są w komentarzach.)
  2. To dopasowuje początek łańcucha, potem jedno z trzech możliwych M, potem CM, L i trzy z trzech możliwych X, a następnie IX i koniec łańcucha.
  3. To dopasowuje początek łańcucha, potem trzy z trzech możliwych M, dalej D, trzy z trzech możliwych C, L z trzema możliwymi X, potem V z trzema możliwymi I i na koniec koniec łańcucha.
  4. Tutaj nie udało się dopasować niczego. Czemu? Ponieważ nie przekazaliśmy flagi re.VERBOSE, więc funkcja re.search traktuje to wyrażenie regularne jako zwięzłe, z dużą ilością białych znaków i kratek. Python nie rozpoznaje samodzielnie, czy każemy mu dopasować zwięzłe, czy może rozwlekłe wyrażenie regularne i przyjmuje, że każde jest zwięzłe, chyba że wyraźnie wskażemy, że tak nie jest.

Analiza przypadku: Przetwarzanie numerów telefonów

Do tej pory koncentrowaliśmy się na dopasowywaniu całych wzorców. Albo pasowały, albo nie. Ale wyrażenia regularne są dużo potężniejsze. Gdy zostaną dopasowane, można wyciągnąć z nich wybrane kawałki i dzięki temu sprawdzić, co i gdzie zostało dopasowane.

Oto kolejny przykład z życia wzięty, z jakim można się spotkać: przetwarzanie amerykańskich numerów telefonów. Klient chciał móc wprowadzać numer w dowolnej formie w jednym polu, ale potem chciał, żeby przechowywać oddzielnie numer kierunkowy, numer w dwóch częściach i opcjonalny numer wewnętrzny w bazie danych firmy. W Internecie można znaleźć wiele takich wyrażeń regularnych, ale żadne z nich nie jest aż tak bardzo restrykcyjne.

Oto przykłady numerów telefonów, jakie program miał przetwarzać:

  • 800-555-1212
  • 800 555 1212
  • 800.555.1212
  • (800) 555-1212
  • 1-800-555-1212
  • 800-555-1212-1234
  • 800-555-1212x1234
  • 800-555-1212 ext. 1234
  • work 1-(800) 555.1212 #1234

Całkiem duże zróżnicowanie! W każdym z tych przypadków musimy wiedzieć, że numerem kierunkowym jest 800, pierwszą częścią numeru jest 555, drugą 1212, a numerem wewnętrznym (jeśli istnieje) - 1234.

Spróbujmy rozwiązać ten problem. Poniższy przykład pokazuje pierwszy krok.

Przykład. Odnajdywanie numerów
>>> phonePattern = re.compile(r'^(\d{3})-(\d{3})-(\d{4})$') #(1)
>>> phonePattern.search('800-555-1212').groups()            #(2)
('800', '555', '1212')
>>> phonePattern.search('800-555-1212-1234')                #(3)
>>>
  1. Zawsze odczytujemy wyrażenie regularne od lewej do prawej. Tutaj dopasowujemy początek łańcucha znaków, potem (\d{3}). Co to takiego te (\d{3})? {3} oznacza "dopasuj dokładnie 3 wystąpienia" (jest to wariacja składni {n, m}). \d oznacza "jakakolwiek cyfra" (od 0 do 9). Umieszczenie ich w nawiasach oznacza "dopasuj dokładnie 3 cyfry, i zapamiętaj je jako grupę, o którą można zapytać później". Następnie mamy dopasować myślnik. Dalej dopasuj kolejną grupę dokładnie trzech cyfr, a następnie kolejny myślnik, i ostatnią grupę tym razem czterech cyfr. Na koniec dopasuje koniec łańcucha znaków.
  2. Aby otrzymać grupy, które zapamięta moduł przetwarzania wyrażeń regularnych, należy skorzystać z metody groups() obiektu zwracanego przez funkcję search. Zwróci ona krotkę z ilością elementów równą ilości grup zdefiniowanych w wyrażeniu regularnym. W tym przypadku mamy trzy grupy: dwie po 3 cyfry i ostatnią czterocyfrową.
  3. To jednak nie jest rozwiązaniem naszego problemu, bo nie dopasowuje numeru telefonu z numerem wewnętrznym. Musimy więc je rozszerzyć.
Przykład. Odnajdywanie numeru wewnętrznego
>>> phonePattern = re.compile(r'^(\d{3})-(\d{3})-(\d{4})-(\d+)$') #(1)
>>> phonePattern.search('800-555-1212-1234').groups()             #(2)
('800', '555', '1212', '1234')
>>> phonePattern.search('800 555 1212 1234')                      #(3)
>>> 
>>> phonePattern.search('800-555-1212')                           #(4)
>>>
  1. To wyrażenie regularne jest praktycznie identyczne z wcześniejszym. Tak jak wcześniej, dopasowujemy początek łańcucha, potem zapamiętywaną grupę trzech cyfr, myślnik, zapamiętywaną grupę trzech cyfr, myślnik i zapamiętywaną grupę czterech cyfr. Nową częścią jest kolejny myślnik i zapamiętywana grupa jednej lub więcej cyfr. Na końcu jak w poprzednim przykładzie dopasowujemy koniec łańcucha.
  2. Metoda groups() zwraca teraz krotkę czterech elementów, ponieważ wyrażenie regularne definiuje teraz cztery grupy do zapamiętania.
  3. Niestety nie jest to wersja ostateczna, gdyż zakładamy, że każda część numeru telefonu jest rozdzielona myślnikiem. Co jeśli będą rozdzielone spacją, kropką albo przecinkiem? Potrzebujemy bardziej ogólnego rozwiązania.
  4. Ups! Nie tylko to wyrażenie nie robi wszystkiego co powinno, ale cofnęliśmy się, gdyż teraz nie dopasowuje ono numerów bez numeru wewnętrznego. To nie jest to co chcieliśmy; jeśli w numerze jest podany numer wewnętrzny, to chcemy go znać, ale jeśli go nie ma, to i tak chcemy znać inne części numeru telefonu.

Następny przykład pokazuje wyrażenie regularne, które obsługuje różne separatory między częściami numeru telefonu.

Przykład. Obsługa różnych separatorów
>>> phonePattern = re.compile(r'^(\d{3})\D+(\d{3})\D+(\d{4})\D+(\d+)$') #(1)
>>> phonePattern.search('800 555 1212 1234').groups()                   #(2)
('800', '555', '1212', '1234')
>>> phonePattern.search('800-555-1212-1234').groups()                   #(3)
('800', '555', '1212', '1234')
>>> phonePattern.search('80055512121234')                               #(4)
>>>
>>> phonePattern.search('800-555-1212')                                 #(5)
>>>
  1. Teraz dopasowujemy początek łańcucha, grupę trzech cyfr, potem \D+... zaraz, zaraz, co to jest? \D dopasowuje dowolny znak, który nie jest cyfrą, a + oznacza "jeden lub więcej". Więc \D+ dopasowuje jeden lub więcej znaków nie będących cyfrą. Korzystamy z niego, aby dopasować różne separatory, nie tylko myślniki.
  2. Korzystanie z \D+ zamiast z - pozwala na dopasowywanie numerów telefonów ze spacjami w roli separatora części.
  3. Oczywiście myślniki też działają.
  4. Niestety, to dalej nie jest ostateczna wersja, ponieważ nie obsługuje ona braku jakichkolwiek separatorów.
  5. No i dalej nie rozwiązany pozostał problem możliwości braku numeru wewnętrznego. Mamy więc dwa problemy do rozwiązania, ale w obu przypadkach rozwiążemy problem tą samą techniką.

Następny przykład pokazuje wyrażenie regularne pasujące także do numeru bez separatorów.

Przykład. Obsługa numerów bez separatorów
>>> phonePattern = re.compile(r'^(\d{3})\D*(\d{3})\D*(\d{4})\D*(\d*)$') #(1)
>>> phonePattern.search('80055512121234').groups()                      #(2)
('800', '555', '1212', '1234')
>>> phonePattern.search('800.555.1212 x1234').groups()                  #(3)
('800', '555', '1212', '1234')
>>> phonePattern.search('800-555-1212').groups()                        #(4)
('800', '555', '1212', '')
>>> phonePattern.search('(800)5551212 x1234')                           #(5)
>>>
  1. Jedyna zmiana jakiej dokonaliśmy od ostatniego kroku to zamiana wszystkich + na *. Zamiast \D+ pomiędzy częściami numeru telefonu dopasowujemy teraz \D*. Pamiętasz, że + oznacza "1 lub więcej"? * oznacza "0 lub więcej". Tak więc teraz jesteśmy w stanie przetworzyć numer nawet bez separatorów.
  2. Nareszcie działa! Dlaczego? Dopasowany został początek łańcucha, grupa 3 cyfr (800), potem zero znaków nienumerycznych, potem znowu zapamiętywana grupa 3 cyfr (555), znowu zero znaków nienumerycznych, zapamiętywana grupa 4 cyfr (1212), zero znaków nienumerycznych, numer wewnętrzny (1234) i nareszcie koniec łańcucha.
  3. Inne odmiany też działają np. numer rozdzielony kropkami ze spacją i x-em przed numerem wewnętrznym.
  4. Wreszcie udało się też rozwiązać problem z brakiem numeru wewnętrznego. Tak czy siak groups() zwraca nam krotkę z 4 elementami, ale ostatni jest tutaj pusty.
  5. Niestety jeszcze nie skończyliśmy. Co tutaj jest nie tak? Przed numerem kierunkowym znajduje się dodatkowy znak "(", a nasze wyrażenie zakłada, że numer kierunkowy znajduje się na samym przodzie. Nie ma problemu, możemy zastosować tę samą metodę, co do znaków rozdzielających.

Następny przykład pokazuje jak sobie radzić ze znakami wiodącymi w numerach telefonów.

Przykład. Obsługa znaków na początku numeru telefonu
>>> phonePattern = re.compile(r'^\D*(\d{3})\D*(\d{3})\D*(\d{4})\D*(\d*)$') #(1)
>>> phonePattern.search('(800)5551212 ext. 1234').groups()                 #(2)
('800', '555', '1212', '1234')
>>> phonePattern.search('800-555-1212').groups()                           #(3)
('800', '555', '1212', '')
>>> phonePattern.search('work 1-(800) 555.1212 #1234')                     #(4)
>>>
  1. Wzorzec w tym przykładzie jest taki sam jak w poprzednim, z wyjątkiem tego, że teraz na początku łańcucha dopasowujemy \D* przed pierwszą zapamiętywaną grupą (numerem kierunkowym). Zauważ że tych znaków nie zapamiętujemy (nie są one w nawiasie). Jeśli je napotkamy, to ignorujemy je i przechodzimy do numeru kierunkowego.
  2. Teraz udało się przetworzyć numer telefonu z nawiasem otwierającym na początku. (Zamykający był już wcześniej obsługiwany; był traktowany jako nienumeryczny znak pasujący do teraz drugiego \D*.)
  3. Tak na wszelki wypadek sprawdzamy czy nie popsuliśmy czegoś. Jako, że początkowy znak jest całkowicie opcjonalny, następuje dopasowanie w dokładnie taki sam sposób jak w poprzednim przykładzie.
  4. W tym miejscu wyrażenia regularne sprawiają, że chce się człowiekowi rozbić bardzo dużym młotem monitor. Dlaczego to nie pasuje? Wszystko za sprawą 1 przed numerem kierunkowym (numer kierunkowy USA), a przecież przyjęliśmy, że na początku mogą być tylko nienumeryczne znaki. Ech...

Cofnijmy się na chwilę. Jak na razie wszystkie wyrażenia dopasowywaliśmy od początku łańcucha. Ale teraz widać wyraźnie, że na początku naszego łańcucha mamy nieokreśloną liczbę znaków których kompletnie nie potrzebujemy. Po co mamy więc dopasowywać początek łańcucha? Jeśli tego nie zrobimy, to przecież pominie on tyle znaków ile mu się uda, a przecież o to nam chodzi. Takie podejście prezentuje następny przykład.

Przykład. Numerze telefonu, znajdę cię, gdziekolwiek jesteś!
>>> phonePattern = re.compile(r'(\d{3})\D*(\d{3})\D*(\d{4})\D*(\d*)$') #(1)
>>> phonePattern.search('work 1-(800) 555.1212 #1234').groups()        #(2)
('800', '555', '1212', '1234')
>>> phonePattern.search('800-555-1212')                                #(3)
('800', '555', '1212', '')
>>> phonePattern.search('80055512121234')                              #(4)
('800', '555', '1212', '1234')
  1. Zauważ, że brakuje ^ w tym wyrażeniu regularnym, Teraz już nie dopasowujemy początku łańcucha, bo przecież nikt nie powiedział, że wyrażenie musi pasować do całego łańcucha, a nie do fragmentu. Mechanizm wyrażeń regularnych sam zadba o namierzenie miejsca do którego ono pasuje (o ile w ogóle).
  2. Teraz nareszcie pasuje numer ze znakami na początku (w tym cyframi) i dowolnymi, jakimikolwiek separatorami w środku.
  3. Na wszelki wypadek sprawdzamy i to. Działa!
  4. To też działa.

Widzimy, jak szybko wyrażenia regularne wymykają się spod kontroli? Rzućmy okiem na jedną z poprzednich przykładów. Widzimy różnice pomiędzy nim i następnym?

Póki jeszcze rozumiemy to, co napisaliśmy, przekształćmy to w rozwlekłe wyrażenie regularne, żeby nie zapomnieć, co odpowiada za co i dlaczego.

Przykład. Przetwarzanie numerów telefonu (wersja finalna)
>>> phonePattern = re.compile(r'''
                 # nie dopasowuj początku łańcucha, numer może się zacząć gdziekolwiek
     (\d{3})     # numer kierunkowy - 3 cyfry (np. '800')
     \D*         # opcjonalny nienumeryczny separator
     (\d{3})     # pierwsza część numeru - 3 cyfry (np. '555')
     \D*         # opcjonalny separator
     (\d{4})     # druga część numeru (np. '1212')
     \D*         # opcjonalny separator
     (\d*)       # numer wewnętrzny jest opcjonalny i może mieć dowolną długość
     $           # koniec łańcucha
     ''', re.VERBOSE)
>>> phonePattern.search('work 1-(800) 555.1212 #1234').groups()        #(1)
('800', '555', '1212', '1234')
>>> phonePattern.search('800-555-1212')                                #(2)
('800', '555', '1212', '')
  1. Pomijając fakt, że jest ono podzielone na wiele linii, to wyrażenie jest dokładnie takie samo jak po ostatnim kroku, więc nie jest niespodzianką, że dalej działa jak powinno.
  2. Jeszcze jedna próba. Tak, działa! Skończone!

Podsumowanie

To, co przedstawiliśmy tutaj, to zaledwie wierzchołek góry lodowej, odnośnie tego, co potrafią wyrażenia regularne. Innymi słowy, mimo że jesteśmy teraz nimi przytłoczeni, uwierzmy, że jeszcze nic nie widzieliśmy.

Powinieneś już być zaznajomiony z poniższymi technikami:

  • ^ dopasowuje początek napisu.
  • $ dopasowuje koniec napisu.
  • \b dopasowuje początek lub koniec słowa.
  • \d dopasowuje dowolną cyfrę.
  • \D dopasowuje dowolny znak, który nie jest cyfrą.
  • x? dopasowuje opcjonalny znak x (innymi słowy, dopasowuje x zero lub jeden raz).
  • x* dopasowuje x zero lub więcej razy.
  • x+ dopasowuje x jeden lub więcej razy.
  • x{n,m} dopasowuje znak x co najmniej n razy, lecz nie więcej niż m razy.
  • (a|b|c) dopasowuje a albo b albo c.
  • (x) generalnie jest to zapamiętana grupa. Można otrzymać wartość, która została dopasowana, wykorzystując metodę groups() obiektu zwróconego przez re.search.

Wyrażenia regularne dają potężne możliwości, lecz nie zawsze są poprawnym rozwiązaniem do każdego problemu. Powinno się więcej o nich poczytać, aby dowiedzieć się, kiedy będą one odpowiednie podczas rozwiązywania pewnych problemów, a kiedy mogą raczej powodować problemy, niż je rozwiązywać.

"Niektórzy ludzie, kiedy napotkają problem, myślą: 'Wiem, użyję wyrażeń regularnych'. I teraz mają dwa problemy."

-- Jamie Zawinski


Przetwarzanie HTML-a

Nurkujemy

Na comp.lang.python często można zobaczyć pytania w stylu "jak można znaleźć wszystkie nagłówki/obrazki/linki w moim dokumencie HTML?", "jak mogę sparsować/przetłumaczyć/przerobić tekst mojego dokumentu HTML tak, aby zostawić znaczniki w spokoju?" lub też "jak mogę natychmiastowo dodać/usunąć/zacytować atrybuty z wszystkich znaczników mojego dokumentu HTML?". Rozdział ten odpowiada na wszystkie te pytania.

Poniżej przedstawiono w dwóch częściach całkowicie działający program. Pierwsza część, BaseHTMLProcessor.py jest ogólnym narzędziem, które przetwarza pliki HTML przechodząc przez wszystkie znaczniki i bloki tekstowe. Druga część, dialect.py, jest przykładem tego, jak wykorzystać BaseHTMLProcessor.py, aby przetłumaczyć tekst dokumentu HTML, lecz przy tym zostawiając znaczniki w spokoju. Przeczytaj notki dokumentacyjne i komentarze w celu zorientowania się, co się tutaj właściwie dzieje. Duża część tego kodu wygląda jak czarna magia, ponieważ nie jest oczywiste w jaki sposób dowolna z metod klasy jest wywoływana. Jednak nie martw się, wszystko zostanie wyjaśnione w odpowiednim czasie.

#-*- coding: utf-8 -*-

from sgmllib import SGMLParser
import htmlentitydefs
 
class BaseHTMLProcessor(SGMLParser):
    def reset(self):
        # dodatek (wywoływane przez SGMLParser.__init__)
        self.pieces = []
        SGMLParser.reset(self)
 
    def unknown_starttag(self, tag, attrs):
        # wywoływane dla każdego początkowego znacznika
        # attrs jest listą krotek (atrybut, wartość)
        # np. dla <pre class="screen"> będziemy mieli tag="pre", attrs=[("class", "screen")]
        # Chcielibyśmy zrekonstruować oryginalne znaczniki i atrybuty, ale
        # może się zdarzyć, że umieścimy w cudzysłowach wartości, które nie były zacytowane
        # w źródle dokumentu, a także możemy zmienić rodzaj cudzysłowów w wartości danego
        # atrybutu (pojedyncze cudzysłowy lub podwójne).
        # Dodajmy, że niepoprawnie osadzony kod nie-HTML-owy (np. kod JavaScript)
        # może zostać źle sparsowany przez klasę bazową, a to spowoduje błąd wykonania skryptu.
        # Cały nie-HTML musi być umieszczony w komentarzu HTML-a (<!-- kod -->),
        # aby parser zostawił ten niezmieniony (korzystając z handle_comment).
        strattrs = "".join([' %s="%s"' % (key, value) for key, value in attrs])
        self.pieces.append("<%(tag)s%(strattrs)s>" % locals())
 
    def unknown_endtag(self, tag):
        # wywoływane dla każdego znacznika końcowego np. dla </pre>, tag będzie równy "pre"
        # Rekonstruuje oryginalny znacznik końcowy w wyjściowym dokumencie
        self.pieces.append("</%(tag)s>" % locals())
 
    def handle_charref(self, ref):
        # wywoływane jest dla każdego odwołania znakowego np. dla "&#160;", ref będzie równe "160"
        # Rekonstruuje oryginalne odwołanie znakowe.
        self.pieces.append("&#%(ref)s;" % locals())
 
    def handle_entityref(self, ref):
        # wywoływane jest dla każdego odwołania do encji np. dla "&copy;", ref będzie równe "copy"
        # Rekonstruuje oryginalne odwołanie do encji.
        self.pieces.append("&%(ref)s" % locals())
        # standardowe encje HTML-a są zakończone średnikiem; pozostałe encje (encje spoza HTML-a)
        # nie są
        if htmlentitydefs.entitydefs.has_key(ref):
            self.pieces.append(";")
 
    def handle_data(self, text):
        # wywoływane dla każdego bloku czystego teksu np. dla danych spoza dowolnego
        # znacznika, w których nie występują żadne odwołania znakowe, czy odwołania do encji.
        # Przechowuje dosłownie oryginalny tekst.
        self.pieces.append(text)
 
    def handle_comment(self, text):
        # wywoływane dla każdego komentarza np. <!-- wpis kod JavaScript w tym miejscu -->
        # Rekonstruuje oryginalny komentarz.
        # Jest to szczególnie ważne, gdy dokument zawiera kod przeznaczony
        # dla przeglądarki (np. kod Javascript) wewnątrz komentarza, dzięki temu
        # parser może przejść przez ten kod bez zakłóceń;
        # więcej szczegółów w komentarzu metody unknown_starttag.
        self.pieces.append("<!--%(text)s-->" % locals())
 
    def handle_pi(self, text):
        # wywoływane dla każdej instrukcji przetwarzania np. <?instruction>
        # Rekonstruuje oryginalną instrukcję przetwarzania
        self.pieces.append("<?%(text)s>" % locals())
 
    def handle_decl(self, text):
        # wywoływane dla deklaracji typu dokumentu, jeśli występuje, np.
        # <!DOCTYPE html PUBLIC "-//W3C//DTD HTML 4.01 Transitional//EN"
        #     "http://www.w3.org/TR/html4/loose.dtd">
        # Rekonstruuje oryginalną deklarację typu dokumentu
        self.pieces.append("<!%(text)s>" % locals())
 
    def output(self):
        u"""Zwraca przetworzony HTML jako pojedynczy łańcuch znaków"""
        return "".join(self.pieces)
 
if __name__ == "__main__":
    for k, v in globals().items():
        print k, "=", v
Przykład. dialect.py
#-*- coding: utf-8 -*-

import re
from BaseHTMLProcessor import BaseHTMLProcessor

class Dialectizer(BaseHTMLProcessor):
    subs = ()
    
    def reset(self):
        # dodatek (wywoływany przez __init__ klasy bazowej)
        # Resetuje wszystkie atrybuty
        self.verbatim = 0
        BaseHTMLProcessor.reset(self)
        
    def start_pre(self, attrs):
        # wywoływane dla każdego znacznika <pre> w źródle HTML
        # Zwiększa licznik trybu dosłowności verbatim, a następnie
        # obsługuje ten znacznik normalnie
        self.verbatim += 1
        self.unknown_starttag("pre", attrs)

    def end_pre(self):
        # wywoływane dla każdego znacznika </pre>
        # Zmniejsza licznik trybu dosłowności verbatim
        self.unknown_endtag("pre")
        self.verbatim -= 1

    def handle_data(self, text):
        # metoda nadpisana
        # wywoływane dla każdego bloku tekstu w źródle
        # Jeśli jest w trybie dosłownym, zapisuje tekst niezmieniony;
        # inaczej przetwarza tekst za pomocą szeregu podstawień
        self.pieces.append(self.verbatim and text or self.process(text))

    def process(self, text):
        # wywoływane z handle_data
        # Przetwarza każdy blok wykonując serie podstawień
        # za pomocą wyrażeń regularnych (podstawienia są definiowane przez klasy pochodne)
        for fromPattern, toPattern in self.subs:
            text = re.sub(fromPattern, toPattern, text)
        return text

class ChefDialectizer(Dialectizer):
    u"""konwertuje HTML na mowę szwedzkiego szefa kuchni

    oparte na klasycznym chef.x, copyright (c) 1992, 1993 John Hagerman
    """
    subs = ((r'a([nu])', r'u\1'),
            (r'A([nu])', r'U\1'),
            (r'a\B', r'e'),
            (r'A\B', r'E'),
            (r'en\b', r'ee'),
            (r'\Bew', r'oo'),
            (r'\Be\b', r'e-a'),
            (r'\be', r'i'),
            (r'\bE', r'I'),
            (r'\Bf', r'ff'),
            (r'\Bir', r'ur'),
            (r'(\w*?)i(\w*?)$', r'\1ee\2'),
            (r'\bow', r'oo'),
            (r'\bo', r'oo'),
            (r'\bO', r'Oo'),
            (r'the', r'zee'),
            (r'The', r'Zee'),
            (r'th\b', r't'),
            (r'\Btion', r'shun'),
            (r'\Bu', r'oo'),
            (r'\BU', r'Oo'),
            (r'v', r'f'),
            (r'V', r'F'),
            (r'w', r'w'),
            (r'W', r'W'),
            (r'([a-z])[.]', r'\1.  Bork Bork Bork!'))

class FuddDialectizer(Dialectizer):
    u"""konwertuje HTML na mowę Elmer Fudda"""
    subs = ((r'[rl]', r'w'),
            (r'qu', r'qw'),
            (r'th\b', r'f'),
            (r'th', r'd'),
            (r'n[.]', r'n, uh-hah-hah-hah.'))

class OldeDialectizer(Dialectizer):
    u"""konwertuje HTML na pozorowany język średnioangielski"""
    subs = ((r'i([bcdfghjklmnpqrstvwxyz])e\b', r'y\1'),
            (r'i([bcdfghjklmnpqrstvwxyz])e', r'y\1\1e'),
            (r'ick\b', r'yk'),
            (r'ia([bcdfghjklmnpqrstvwxyz])', r'e\1e'),
            (r'e[ea]([bcdfghjklmnpqrstvwxyz])', r'e\1e'),
            (r'([bcdfghjklmnpqrstvwxyz])y', r'\1ee'),
            (r'([bcdfghjklmnpqrstvwxyz])er', r'\1re'),
            (r'([aeiou])re\b', r'\1r'),
            (r'ia([bcdfghjklmnpqrstvwxyz])', r'i\1e'),
            (r'tion\b', r'cioun'),
            (r'ion\b', r'ioun'),
            (r'aid', r'ayde'),
            (r'ai', r'ey'),
            (r'ay\b', r'y'),
            (r'ay', r'ey'),
            (r'ant', r'aunt'),
            (r'ea', r'ee'),
            (r'oa', r'oo'),
            (r'ue', r'e'),
            (r'oe', r'o'),
            (r'ou', r'ow'),
            (r'ow', r'ou'),
            (r'\bhe', r'hi'),
            (r've\b', r'veth'),
            (r'se\b', r'e'),
            (r"'s\b", r'es'),
            (r'ic\b', r'ick'),
            (r'ics\b', r'icc'),
            (r'ical\b', r'ick'),
            (r'tle\b', r'til'),
            (r'll\b', r'l'),
            (r'ould\b', r'olde'),
            (r'own\b', r'oune'),
            (r'un\b', r'onne'),
            (r'rry\b', r'rye'),
            (r'est\b', r'este'),
            (r'pt\b', r'pte'),
            (r'th\b', r'the'),
            (r'ch\b', r'che'),
            (r'ss\b', r'sse'),
            (r'([wybdp])\b', r'\1e'),
            (r'([rnt])\b', r'\1\1e'),
            (r'from', r'fro'),
            (r'when', r'whan'))

def translate(url, dialectName="chef"):
    u"""pobiera plik na podstawie URL-a
    i tłumaczy korzystając z dialektu, gdzie
    dialekt in ("chef", "fudd", "olde")"""
    import urllib
    sock = urllib.urlopen(url)
    htmlSource = sock.read()
    sock.close()
    parserName = "%sDialectizer" % dialectName.capitalize()
    parserClass = globals()[parserName]
    parser = parserClass()
    parser.feed(htmlSource)
    parser.close()
    return parser.output()

def test(url):
    u"""testuje wszystkie dialekty na pewnym URL-u"""
    for dialect in ("chef", "fudd", "olde"):
        outfile = "%s.html" % dialect
        fsock = open(outfile, "wb")
        fsock.write(translate(url, dialect))
        fsock.close()
        import webbrowser
        webbrowser.open_new(outfile)
    
if __name__ == "__main__":
    test("http://diveintopython.org/odbchelper_list.html")

Uruchamiając ten skrypt, przetłumaczymy podrozdział 3.2, z książki "Dive Into Python", na pozorowany szwedzki kuchmistrza z Muppetów, udawany język Elmer Fudda (z kreskówek Królik Bugs) i pozorowany język średnioangielski (luźno oparty na "Chaucer's The Canterbury Tales"). Jeśli spojrzymy na źródło HTML wyjściowej strony, zobaczymy, że znaczniki i atrybuty zostały nietknięte, lecz tekst między znacznikami został "przetłumaczony" na udawany język. Jeśli przyglądniemy się jeszcze bardziej, zobaczymy, że tylko tytuły i akapity zostały przetłumaczone. Przedstawione kody i wyniki działania programu zostały niezmienione.

Przykład. Wyjście z dialect.py
<div class="abstract">
<p>Lists awe <span class="application">Pydon</span>'s wowkhowse datatype.
If youw onwy expewience wif wists is awways in
<span class="application">Visuaw Basic</span> ow (God fowbid) de datastowe
in <span class="application">Powewbuiwdew</span>, bwace youwsewf fow
<span class="application">Pydon</span> wists.</p>
</div>


Wprowadzenie do sgmllib.py

Przetwarzanie HTML-a jest podzielone na trzy etapy: podzielenie dokumentu na elementy składowe, manipulowanie tymi elementami i ponowna rekonstrukcja tych kawałków do HTML-a. Pierwszy krok jest wykonywany przez sgmllib.py, który jest częścią standardowej biblioteki Pythona.

Kluczem do zrozumienia tego rozdziału jest uświadomienie sobie, że HTML to nie tylko tekst, jest to tekst z pewną strukturą. Struktura ta powstaje z mniej lub bardziej hierarchicznych sekwencji znaczników początkowych i znaczników końcowych. Zazwyczaj nie pracujemy z HTML-em w sposób strukturalny, raczej tekstowo w edytorze tekstu lub wizualnie w przeglądarce internetowej, czy innym narzędziu. sgmllib.py prezentuje HTML strukturalnie.

sgmllib.py zawiera jedną ważną klasę: SGMLParser. SGMLParser rozbiera HTML na użyteczne kawałki takie jak znaczniki początkowe i znaczniki końcowe. Jak tylko udaje mu się rozebrać jakieś dane na przydatne kawałki, wywołuję odpowiednią metodę, w zależności co zostało znalezione. Żeby wykorzystać parser, tworzymy podklasę SGMLParser-a i nadpisujemy te metody. Mówiąc, że sgmllib.py prezentuje HTML strukturalnie, mieliśmy na myśli to, że struktura dokumentu HTML jest określana poprzez wywoływane metody, a także argumenty przekazywane do tych metod.

SGMLParser parsuje HTML na 8 rodzajów danych i wykonuje odpowiednie metody dla każdego z nich:

Znacznik początkowy
Znacznik HTML, który rozpoczyna blok np. <html>, <head>, <body> lub <pre> lub samodzielne znaczniki jak <br> lub <img>. Kiedy odnajdzie znacznik tagname, to SGMLParser będzie szukał metod o nazwie start_tagname lub do_tagname. Na przykład, jeśli odnajdzie znacznik <pre>, to będzie szukał metod start_pre lub do_pre . Jeśli je znajdzie, SGMLParser wywoła te metody z listą atrybutów tego znacznika. W przeciwnym wypadku wywoła unknown_starttag z nazwą znacznika i listą atrybutów.
Znacznik końcowy
Znacznik HTML, który kończy blok np. </html>, </head>, </body> lub </pre>. Kiedy odnajdzie znacznik końcowy, SGMLParser będzie szukał metody o nazwie end_tagname. Jeśli ją znajdzie, wywoła tę metodę, jeśli nie, wywoła metodę unknown_endtag z nazwą znacznika.
Odwołania znakowe
Znak specjalny, do którego dowołujemy się podając jego dziesiętny lub szesnastkowy odpowiednik np. &#160;. Kiedy odwołanie znakowe zostanie odnalezione, SGMLParser wywoła handle_charref z tekstem dziesiętnego lub szesnastkowego odpowiednika znaku.
Odwołanie do encji
Encja HTML to np. &copy;. Kiedy zostanie znaleziona, SGMLParser wywołuje handle_entityref z nazwą encji.
Komentarz
Element HTML, który jest ograniczony przez <!-- ... -->. Kiedy zostanie znaleziony, SGMLParser wywołuje handle_comment z zawartością komentarza.
Instrukcje przetwarzania
Instrukcje przetwarzania HTML są ograniczone przez <? ... >. Kiedy zostaną odnalezione, SGMLParser wywołuje handle_pi z zawartością instrukcji przetwarzania.
Deklaracja
Deklaracja HTML np. typu dokumentu (DOCTYPE), jest ograniczona przez <! ... >. Kiedy zostanie znaleziona, SGMLParser wywołuje handle_decl z zawartością deklaracji.
Dane tekstowe
Bloki tekstu. Wszystko inne, co się nie mieści w innych 7 kategoriach. Kiedy zostaną one znalezione, SGMLParser wywoła handle_data z tekstem.

sgmllib.py posiada zestaw testów, które to ilustrują. Możemy uruchomić sgmllib.py, podając w linii poleceń nazwę pliku, a będzie on wyświetlał znaczniki i inne elementy podczas parsowania. Zrobione jest to poprzez utworzenie podklasy SGMLParser i zdefiniowanie metod unknown_starttag, unknown_endtag, handle_data i innych metod, które będą po prostu wyświetlać swoje argumenty.

Przykład. Test sgmllib.py
c:\python23\lib> type "c:\downloads\diveintopython\html\toc\index.html"
<!DOCTYPE html
   PUBLIC "-//W3C//DTD HTML 4.01//EN" "http://www.w3.org/TR/html4/strict.dtd">
 <html lang="en">
    <head>
       <meta http-equiv="Content-Type" content="text/html; charset=ISO-8859-1">
    
       <title>Dive Into Python</title>
       <link rel="stylesheet" href="diveintopython.css" type="text/css">
 
 [...ciach...]

Tutaj jest kawałek spisu treści angielskiej wersji tej książki, w HTML-u. Oczywiście ścieżki do plików możesz mieć trochę inne. (Angielską wersję tej książki, w formacie HTML, możesz znaleźć na http://diveintopython.org/.)

Uruchomiając to za pomocą zestawu testów sgmllib.py, zobaczymy:

c:\python23\lib> python sgmllib.py "c:\downloads\diveintopython\html\toc\index.html"

data: '\n\n' start tag: <html lang="en" > data: '\n ' start tag: <head> data: '\n ' start tag: <meta http-equiv="Content-Type" content="text/html; charset=ISO-8859-1" > data: '\n \n ' start tag: <title> data: 'Dive Into Python' end tag: </title> data: '\n ' start tag: <link rel="stylesheet" href="diveintopython.css" type="text/css" > data: '\n ' [...ciach...]

Taki jest plan reszty tego rozdziału:

  • Dziedziczymy po SGMLParser, aby stworzyć klasy, które wydobywają interesujące dane z dokumentu HTML.
  • Dziedziczymy po SGMLParser, aby stworzyć podklasę BaseHTMLProcessor, która nadpisuje wszystkie 8 metod obsługi i wykorzystujemy je, aby zrekonstruować oryginalny dokument HTML z otrzymywanych kawałków.
  • Dziedziczymy po BaseHTMLProcessor, aby utworzyć Dialectizer, który dodaje kilka metod w celu specjalnego przetworzenia określonych znaczników HTML. Ponadto nadpisuje metodę handle_data, aby zapewnić możliwość przetwarzania bloków tekstowych pomiędzy znacznikami HTML.
  • Dziedziczymy po Dialectizer, aby stworzyć klasy, które definiują zasady przetwarzania tekstu wykorzystane w Dialectizer.handle_data.
  • Piszemy zestaw testów, które korzystają z prawdziwej strony internetowej, http://diveintopython.org/, i ją przetwarzają.

Przy okazji dowiemy się, czym jest locals i globals, a także jak formatować łańcuchy znaków za pomocą słowników.


Wyciąganie danych z dokumentu HTML

Aby wyciągnąć dane z dokumentu HTML, tworzymy podklasę klasy SGMLParser i definiujemy dla encji lub każdego znacznika, który nas interesuje, odpowiednią metodę.

Pierwszym krokiem do wydobycia danych z dokumentu HTML jest zdobycie jakiegoś dokumentu. Jeśli posiadamy jakiś dokument HTML na swoim twardym dysku, możemy wykorzystać funkcje do obsługi plików, aby go odczytać, jednak prawdziwa zabawa rozpoczyna się, gdy weźmiemy HTML z istniejącej strony internetowej.

Przykład. Moduł urllib
>>> import urllib                                        #(1)
>>> sock = urllib.urlopen("http://diveintopython.org/")  #(2)
>>> htmlSource = sock.read()                             #(3)
>>> sock.close()                                         #(4)
>>> print htmlSource                                     #(5)
<!DOCTYPE html
  PUBLIC "-//W3C//DTD HTML 4.01//EN" "http://www.w3.org/TR/html4/strict.dtd">
<html lang="en">
   <head>
      <meta http-equiv="Content-Type" content="text/html; charset=ISO-8859-1">

      <title>Dive Into Python</title>
      <link rel="stylesheet" href="diveintopython.css" type="text/css">
      <link rev="made" href="mailto:f8dy@diveintopython.org">
      <meta name="generator" content="DocBook XSL Stylesheets V1.52.2">
      <meta name="description" content=" This book lives at .  
 If you're reading it somewhere else, you may not have the latest version.">
      <meta name="keywords" content="Python, Dive Into Python, tutorial, object-oriented, programming,
 documentation, book, free">
      <link rel="alternate" type="application/rss+xml" title="RSS" href="http://diveintopython.org/history.xml">
   </head>
   <body>
      <table id="Header" width="100%" border="0" cellpadding="0" cellspacing="0" summary="">
         <tr>
            <td id="breadcrumb" colspan="6"> </td>
         </tr>
         <tr>
            <td colspan="3" id="logocontainer">
               <h1 id="logo">Dive Into Python</h1>
               <p id="tagline">Python from novice to pro</p>
            </td>
 
 [...ciach...]
  1. Moduł urllib jest częścią standardowej biblioteki Pythona. Zawiera on funkcje służące do pobierania informacji o danych, a także pobierania samych danych z internetu na podstawie adresu URL (głównie strony internetowe).
  2. Najprostszym sposobem wykorzystania urllib-a jest pobranie całego tekstu strony internetowej przy pomocy funkcji urlopen. Otworzenie URL-a jest równie proste, jak otworzenie pliku. Zwracana wartość funkcji urlopen przypomina normalny obiekt pliku i posiada niektóre analogiczne metody do obiektu pliku.
  3. Najprostszą czynnością, którą możemy wykonać na obiekcie zwróconym przez urlopen, jest wywołanie read. Metoda ta odczyta cały HTML strony internetowej i zwróci go w postaci łańcucha znaków. Obiekt ten posiada także metodę readlines, która czyta tekst linia po linii, dodając kolejne linie do listy.
  4. Kiedy skończymy pracę na tym obiekcie, powinniśmy go jeszcze zamknąć za pomocą close, podobnie jak normalny plik.
  5. Mamy kompletny dokument HTML w postaci łańcucha znaków, pobrany ze strony domowej http://diveintopython.org/ i jesteśmy przygotowani do tego, aby go sparsować.
Przykład. Wprowadzenie do urllister.py
from sgmllib import SGMLParser
class URLLister(SGMLParser):
    def reset(self):                              #(1)
        SGMLParser.reset(self)
        self.urls = []
 
    def start_a(self, attrs):                     #(2)
        href = [v for k, v in attrs if k=='href'] #(3) (4)
        if href:
            self.urls.extend(href)
  1. reset jest wywoływany przez metodę __init__ SGMLParser-a, a także można go wywołać ręcznie już po utworzeniu instancji parsera. Zatem, jeśli potrzebujemy powtórnie zainicjalizować instancję parsera, który był wcześniej używany, zrobimy to za pomocą reset (nie przez __init__). Nie ma potrzeby tworzenia nowego obiektu.
  2. Zawsze, kiedy parser odnajdzie znacznik <a>, wywoła metodę start_a. Znacznik może posiadać atrybut href, a także inne jak na przykład name, czy title. Parametr attrs jest listą krotek [(atrybut1, wartość1), (atrybut2, wartość2), ...]. Znacznik ten może być także samym <a>, poprawnym (lecz bezużytecznym) znacznikiem HTML, a w tym przypadku attrs będzie pustą listą.
  3. Możemy stwierdzić, czy znacznik <a> posiada atrybut href, za pomocą prostego wielozmiennego wyrażenie listowego.
  4. Porównywanie napisów (np. k=='href') jest zawsze wrażliwe na wielkość liter, lecz w tym przypadku takie użycie jest bezpieczne, ponieważ SGMLParser konwertuje podczas tworzenia attrs nazwy atrybutów na małe litery.
Przykład. Korzystanie z urllister.py
 >>> import urllib, urllister
 >>> usock = urllib.urlopen("http://diveintopython.org/")
 >>> parser = urllister.URLLister()
 >>> parser.feed(usock.read())         #(1)
 >>> usock.close()                     #(2)
 >>> parser.close()                    #(3)
 >>> for url in parser.urls: print url #(4)
toc/index.html
#download
#languages
toc/index.html
appendix/history.html
download/diveintopython-html-5.0.zip
download/diveintopython-pdf-5.0.zip
download/diveintopython-word-5.0.zip
download/diveintopython-text-5.0.zip
download/diveintopython-html-flat-5.0.zip
download/diveintopython-xml-5.0.zip
download/diveintopython-common-5.0.zip

[... ciach ...]
  1. Wywołujemy metodę feed zdefiniowaną w SGMLParser, aby "nakarmić" parser przekazując mu kod HTML-a. Metoda ta przyjmuje łańcuch znaków, którym w tym przypadku będzie wartość zwrócona przez usock.read().
  2. Podobnie jak pliki, powinniśmy zamknąć swoje obiekty URL, kiedy już nie będą ci potrzebne.
  3. Powinieneś także zamknąć obiekt parsera, lecz z innego powodu. Podczas czytania danych przekazujemy je do parsera, lecz metoda feed nie gwarantuje, że wszystkie przekazane dane, zostały przetworzone. Parser może te dane zbuforować i czekać na dalszą porcję danych. Kiedy wywołamy close, mamy pewność, że bufor zostanie opróżniony i wszystko zostanie całkowicie sparsowane.
  4. Ponieważ parser został zamknięty, więc parsowanie zostało zakończone i parser.urls zawiera listę wszystkich URL-i, do których linki zawiera dokument HTML. (Twoje wyjście może wyglądać inaczej, ponieważ z biegiem czasu linki mogły ulec zmianie.)


Wprowadzenie do BaseHTMLProcessor.py

SGMLParser nie tworzy niczego samodzielnie. On po prostu parsuje, parsuje i parsuje i wywołuje metodę dla każdej interesującej rzeczy jaką znajdzie, ale te metody nie wykonują niczego. SGMLParser jest konsumentem HTML-a: bierze HTML-a i rozkłada go na małe, strukturalne części. Jak już widzieliśmy w poprzednim podrozdziale, możemy dziedziczyć po klasie SGMLParser, aby zdefiniować klasy, które przechwycą poszczególne znaczniki i jakoś to pożytecznie wykorzystają, np. stworzą listę odnośników na danej stronie internetowej. Teraz pójdziemy krok dalej i zdefiniujemy klasę, która przechwyci wszystko, co zgłosi SGMLParser i zrekonstruuje kompletny dokument HTML. Używając terminologii technicznej nasza klasa będzie producentem HTML-a.

BaseHTMLProcessor dziedziczy po SGMLParser i dostarcza 8 istotnych metod obsługi: unknown_starttag, unknown_endtag, handle_charref, handle_entityref, handle_comment, handle_pi, handle_decl i handle_data.

Przykład. Wprowadzenie do BaseHTMLProcessor.py
 class BaseHTMLProcessor(SGMLParser):
     def reset(self):                        #(1)
         self.pieces = []
         SGMLParser.reset(self)
 
     def unknown_starttag(self, tag, attrs): #(2)
         strattrs = "".join([' %s="%s"' % (key, value) for key, value in attrs])
         self.pieces.append("<%(tag)s%(strattrs)s>" % locals())
 
     def unknown_endtag(self, tag):          #(3)
         self.pieces.append("</%(tag)s>" % locals())
 
     def handle_charref(self, ref):          #(4)
         self.pieces.append("&#%(ref)s;" % locals())
 
     def handle_entityref(self, ref):        #(5)
         self.pieces.append("&%(ref)s" % locals())
         if htmlentitydefs.entitydefs.has_key(ref):
             self.pieces.append(";")
 
     def handle_data(self, text):            #(6)
         self.pieces.append(text)
 
     def handle_comment(self, text):         #(7)
         self.pieces.append("<!--%(text)s-->" % locals())
 
     def handle_pi(self, text):              #(8)
         self.pieces.append("<?%(text)s>" % locals())
 
     def handle_decl(self, text):
         self.pieces.append("<!%(text)s>" % locals())
  1. reset, wołany przez SGMLParser.__init__, inicjalizuje self.pieces jako pustą listę przed wywołaniem metody klasy przodka. self.pieces jest atrybutem, który będzie przechowywał części konstruowanego dokumentu HTML. Każda metoda będzie rekonstruować HTML parsowany przez SGMLParser i każda z tych metod będzie dodawać jakiś tekst do self.pieces. Zauważmy, że self.pieces jest listą. Moglibyśmy ulec pokusie, aby zdefiniować ten atrybut jako obiekt łańcucha znaków i po prostu dołączać do niego kolejne kawałki tekstu. To także by działało, ale Python jest dużo bardziej wydajny pracując z listami[2].
  2. Ponieważ BaseHTMLProcessor nie definiuje żadnej metody dla poszczególnych znaczników (jak np. metoda start_a w URLLister), SGMLParser będzie wywoływał dla każdego początkowego znacznika metodę unknown_starttag. Ta metoda przyjmuje na wejściu znacznik (argument tag) i listę par postaci nazwa atrybutu/wartość atrybutu (argument attrs), a następnie rekonstruuje oryginalnego HTML-a i dodaje do self.pieces. Napis formatujący jest tutaj nieco dziwny; rozwikłamy to później w tym rozdziale (a także tą dziwnie wyglądającą funkcję locals).
  3. Rekonstrukcja znaczników końcowych jest dużo prostsza; po prostu pobieramy nazwę znacznika i opakowujemy nawiasami ostrymi </...>.
  4. Gdy SGMLParser napotka odwołanie znakowe wywołuje metodę handle_charref i przekazuje jej samą wartość odwołania. Jeśli dokument HTML zawiera  , ref przyjmie wartość 160. Rekonstrukcja oryginalnego kompletnego odwołania znakowego wymaga po prostu dodania znaków &#...;.
  5. Odwołanie do encji jest podobne do odwołania znakowego, ale nie zawiera znaku kratki (#). Rekonstrukcja oryginalnego odwołania do encji wymaga dodania znaków &;...;. (Właściwie, jak wskazał na to pewien czytelnik, jest to nieco bardziej skomplikowane. Tylko niektóre standardowe encje HTML-a kończą się znakiem średnika; inne podobnie wyglądające encje już nie. Na szczęście dla nas zbiór standardowych encji HTML-a zdefiniowany jest w Pythonie w słowniku w module o nazwie htmlentitydefs. Stąd ta dodatkowa instrukcja if.)
  6. Bloki tekstu są po prostu dołączane do self.pieces bez żadnych zmian, w postaci dosłownej.
  7. Komentarze HTML-a opakowywane są znakami <!--...-->.
  8. Instrukcje przetwarzania wstawiane są pomiędzy znakami <?...>.
Przykład. BaseHTMLProcessor i jego metoda output
     def output(self):               #(1)
         u"""Zwraca przetworzony HTML jako pojedynczy łańcuch znaków"""
         return "".join(self.pieces)
  1. To jest jedyna metoda, która nie jest wołana przez klasę przodka, czyli klasę SGMLParser. Ponieważ pozostałe metody umieszczają swoje zrekonstruowane kawałki HTML-a w self.pieces, ta funkcja jest potrzebna, aby połączyć wszystkie te kawałki w jeden napis. Gdyż jak już wspomniano wcześniej Python jest świetny w obsłudze list i z reguły mierny w obsłudze napisów, kompletny napis wyjściowy tworzony jest tylko wtedy, gdy ktoś o to wyraźnie poprosi.

Materiały dodatkowe

Przypisy

  1. ang. double linked list
  2. Powodem dla którego Python jest lepszy w pracy z listami niż napisami, jest fakt iż listy są modyfikowalne (mutable), a napisy są niemodyfikowalne (immutable). Co oznacza, że zwiększeniem listy jest dodanie do niej po prostu nowego elementu i zaktualizowanie indeksu. Natomiast ponieważ napis nie może być zmieniony po utworzeniu, z reguły kod s = s + nowy utworzy całkowicie nowy napis powstały z połączenia oryginalnego napisu s i napisu nowy, a oryginalny napis zostanie zniszczony. To wymaga wielu kosztownych operacji zarządzania pamięcią, a wielkość zaangażowanego wysiłku rośnie wraz z długością napisu, a więc wykonywanie kodu s = s + nowy w pętli jest zabójcze. W terminologii technicznej dodanie n elementów do listy oznacza złożoność O(n), podczas gdy dodanie n elementów do napisu złożoność O(n2). Z drugiej strony Python korzysta z prostej optymalizacji, polegającej na tym, że jeśli dany łańcuch znaków posiada tylko jedno odwołanie, to nie tworzy nowego łańcucha, tylko rozszerza stary i akurat w tym przypadku byłoby nieco szybciej na łańcuchach znaków (wówczas złożoność byłaby O(n)).


locals i globals

Odejdźmy teraz na minutkę od przetwarzania HTML-a. Porozmawiajmy o tym, jak Python obchodzi się ze zmiennymi. Python posiada dwie wbudowane funkcje, locals i globals, które pozwalają nam uzyskać w słownikowy sposób dostęp do zmiennych lokalnych i globalnych.

Pamiętasz locals? Pierwszy raz mogliśmy ją zobaczyć tutaj:

     def unknown_starttag(self, tag, attrs):
         strattrs = "".join([' %s="%s"' % (key, value) for key, value in attrs])
         self.pieces.append("<%(tag)s%(strattrs)s>" % locals())

Nie, czekaj, nie możesz jeszcze się uczyć o locals. Najpierw, musisz nauczyć się, czym są przestrzenie nazw. Przedstawimy teraz trochę suchego materiału, lecz ważnego, dlatego też zachowaj uwagę.

Python korzysta z czegoś, co się nazywa przestrzenią nazw (ang. namespace), aby śledzić zmienne. Przestrzeń nazw jest właściwie słownikiem, gdzie kluczami są nazwy zmiennych, a wartościami słownika są wartości tych zmiennych. Możemy dostać się do przestrzeni nazw, jak do Pythonowego słownika, co zresztą zobaczymy za chwilkę.

Z dowolnego miejsca Pythonowego programu mamy dostęp do kilku przestrzeni nazw. Każda funkcja posiada własną przestrzeń nazw, nazywaną lokalną przestrzenią nazw, a która śledzi zmienne funkcji, włączając w to jej argumenty i lokalnie zdefiniowane zmienne. Każdy moduł posiada własną przestrzeń nazw, nazwaną globalną przestrzenią nazw, a która śledzi zmienne modułu, włączając w to funkcje, klasy i inne zaimportowane moduły, a także zmienne zdefiniowane w tym module i stałe. Jest także wbudowana przestrzeń nazw, dostępna z każdego modułu, a która przechowuje funkcje wbudowane i wyjątki.

Kiedy pewna linia kodu pyta się o wartość zmiennej x, Python przeszuka wszystkie przestrzenie nazw, aby ją znaleźć, w poniższym porządku:

  1. lokalna przestrzeń nazw -- określona dla bieżącej funkcji lub metody pewnej klasy. Jeśli funkcja definiuje jakąś lokalną zmienną x, Python wykorzysta ją i zakończy szukanie.
  2. przestrzeni nazw, w której dana funkcja została zagnieżdżona i przestrzeniach nazw, które znajdują się wyżej w "zagnieżdżonej" hierarchii.
  3. globalna przestrzeń nazw -- określona dla bieżącego modułu. Jeśli moduł definiuje zmienną lub klasę o nazwie x, Python wykorzysta ją i zakończy szukanie.
  4. wbudowana przestrzeń nazw -- globalna dla wszystkich modułów. Ponieważ jest to ostatnia deska ratunku, Python przyjmie, że x jest nazwą wbudowanej funkcji lub zmiennej.

Jeśli Python nie znajdzie x w żadnej z tych przestrzeni nazw, poddaje się i wyrzuca wyjątek NameError z wiadomością "name 'x' is not defined", którą zobaczyliśmy w przykładzie 3.21, lecz nie jesteśmy w stanie ocenić, jak Python zadziała, zanim dostaniemy ten błąd.

Zmieszałeś się? Nie panikuj! Jest to naprawdę wypaśne. Podobnie, jak wiele rzeczy w Pythonie, przestrzenie nazw są bezpośrednio dostępne podczas wykonywania programu. Jak? Do lokalnej przestrzeni nazw mamy dostęp poprzez wbudowaną funkcję locals, a globalna (na poziomie modułu) przestrzeń nazw jest dostępna poprzez wbudowaną funkcję globals.

Przykład. Wprowadzenie do locals
>>> def foo(arg): #(1)
...     x = 1
...     print locals()
...     
>>> foo(7)        #(2)
{'arg': 7, 'x': 1}
>>> foo('bar')    #(3)
{'arg': 'bar', 'x': 1}
  1. Funkcja foo posiada dwie zmienne w swojej lokalnej przestrzeni nazw: arg, której wartość jest przekazana do funkcji, a także x, która jest zdefiniowana wewnątrz funkcji.
  2. locals zwraca słownik par nazwa/wartość. Kluczami słownika są nazwy zmiennych w postaci napisów. Wartościami słownika są bieżące wartości tych zmiennych. Zatem wywołując foo z 7, wypiszemy słownik zawierający dwie lokalne zmienne tej funkcji, czyli arg (o wartości 7) i x (o wartości 1).
  3. Pamiętaj, Python jest dynamicznie typowany, dlatego też możemy w prosty sposób jako argument arg przekazać napis. Funkcja (a także wywołanie locals) będą nadal działać jak należy. locals działa z wszystkimi zmiennymi dowolnych typów danych.

To co locals robi dla lokalnej (należącej do funkcji) przestrzeni nazw, globals robi dla globalnej (modułu) przestrzeni nazw. globals jest bardziej ekscytujące, ponieważ przestrzeń nazw modułu jest bardziej pasjonująca [1]. Przestrzeń nazw modułu nie tylko przechowuje zmienne i stałe na poziomie tego modułu, lecz także funkcje i klasy zdefiniowane w tym module. Ponadto dołączone do tego jest cokolwiek, co zostało zaimportowane do tego modułu.

Pamiętasz różnicę między from module import, a import module? Za pomocą import module, zaimportujemy sam moduł, który zachowa własną przestrzeń nazw, a to jest przyczyną, dlaczego musimy odwołać się do nazwy modułu, aby dostać się do jakiejś funkcji lub atrybutu (pisząc module.function). Z kolei za pomocą from module import rzeczywiście importujemy do własnej przestrzeni nazw określoną funkcje i atrybuty z innego modułu, a dzięki temu odwołujemy się do niego bezpośrednio, bez wskazywania modułu, z którego one pochodzą. Dzięki funkcji globals możemy zobaczyć, że rzeczywiście tak jest.

Spójrzmy na poniższy blok kodu, który znajduje się na dole BaseHTMLProcessor.py.

Przykład. Wprowadzenie do globals
 if __name__ == "__main__":
     for k, v in globals().items():             #(1)
         print k, "=", v
  1. Na wypadek gdyby wydawało Ci się to straszne, to pamiętaj, że widzieliśmy to już wcześniej. Funkcja globals zwraca słownik, następnie iterujemy go wykorzystując metodę items i wielozmienne przypisanie. Jedyną nową rzeczą jest funkcja globals.

Teraz, uruchamiając skrypt z linii poleceń otrzymamy takie wyjście (twoje wyjście może się nieco różnić, jest zależne od systemu i miejsca instalacji Pythona):

c:\docbook\dip\py> python BaseHTMLProcessor.py

SGMLParser = sgmllib.SGMLParser                #(1)
htmlentitydefs = <module 'htmlentitydefs' from 'C:\Python23\lib\htmlentitydefs.py'> #(2)
BaseHTMLProcessor = __main__.BaseHTMLProcessor #(3)
__name__ = __main__                            #(4)
[...ciach ...]
  1. SGMLParser został zaimportowany z sgmllib, wykorzystując from module import. Oznacza to, że został zaimportowany bezpośrednio do przestrzeni nazw modułu i w tym też miejscu jest.
  2. W przeciwieństwie do SGMLParsera, htmlentitydefs został zaimportowany wykorzystując instrukcję import. Oznacza to, że moduł htmlentitydefs sam w sobie jest przestrzenią nazw, ale zmienna entitydefs wewnątrz htmlentitydefs już nie.
  3. Moduł ten definiuje jedną klasę, BaseHTMLProcessor i oto ona. Dodajmy, że ta wartość jest klasą samą w sobie, a nie jakąś specyficzną instancją tej klasy.
  4. Pamiętasz trik if __name__? Kiedy uruchamiamy moduł (zamiast importować go z innego modułu), to wbudowany atrybut __name__ ma specjalną wartość, "__main__". Ponieważ uruchomiliśmy ten moduł jako skrypt z linii poleceń, wartość __name__ wynosi "__main__", dlatego też zostanie wykonany mały kod testowy, który wypisuje globals.

Poniżej pokażemy inną ważną różnicę między funkcjami locals i globals, a o której powinniśmy się dowiedzieć, zanim nas to ukąsi. Jakkolwiek to i tak Ciebie ukąsi, ale przynajmniej będziesz pamiętał, że była o tym mowa w tym podręczniku.

Przykład. locals jest tylko do odczytu, a globals już nie
 def foo(arg):
     x = 1
     print locals()    #(1)
     locals()["x"] = 2 #(2)
     print "x=",x      #(3)

 z = 7
 print "z=",z
 foo(3)
 globals()["z"] = 8    #(4)
 print "z=",z          #(5)
  1. Ponieważ foo zostało wywołane z argumentem 3, więc zostanie wypisane {'arg': 3, 'x': 1}. Nie powinno to być zaskoczeniem.
  2. locals jest funkcją zwracającą słownik i w tym miejscu zmieniamy wartość w tym słowniku. Możemy myśleć, że wartość zmiennej x zostanie zmieniona na 2, jednak tak nie będzie. locals właściwie nie zwraca lokalnej przestrzeni nazw, zwraca jego kopię. Zatem zmieniając ją, nie zmieniamy wartości zmiennych w lokalnej przestrzeni nazw.
  3. Zostanie wypisane x= 1, a nie x= 2.
  4. Po tym, jak zostaliśmy poparzeni przez locals, możemy myśleć, że ta operacja nie zmieni wartości z, ale w rzeczywistości zmieni. W skutek wewnętrznych różnic implementacyjnych [2], globals zwraca aktualną, globalną przestrzeń nazw, a nie jej kopię; całkowicie odwrotne zachowanie w stosunku do locals. Tak więc dowolna zmiana zwróconego przez globals słownika bezpośrednio wpływa na zmienne globalne.
  5. Wypisze z= 8, a nie z= 7.

Przypisy

  1. To zdanie za wiele nie wnosi.
  2. Nie będziemy się wdawać w szczegóły


Formatowanie napisów w oparciu o słowniki

Dlaczego uczyliśmy się na temat funkcji locals i globals? Ponieważ teraz możemy się nauczyć formatowania napisów w oparciu o słowniki. Jak już mówiliśmy, regularne formatowanie napisów umożliwia w łatwy sposób wstawianie wartości do napisów. Wartości są wyszczególnione w krotce i w odpowiednim porządku wstawione do napisu, gdzie występuje pole formatujące. O ile jest to skuteczne, nie zawsze tworzy kod łatwy do czytania, zwłaszcza, gdy zostaje wstawianych wiele wartości. Żeby zrozumieć o co chodzi, nie wystarczy po prostu jednorazowo prześledzić napis; trzeba ciągle skakać między czytanym napisem, a czytaną krotką wartości.

Mamy tutaj alternatywną metodę formatowania napisu, wykorzystującą słowniki zamiast krotek.

Przykład. Formatowanie napisów w oparciu o słowniki
>>> params = {"server":"mpilgrim", "database":"master", "uid":"sa", "pwd":"secret"}
>>> "%(pwd)s" % params                                    #(1)
'secret'
>>> "%(pwd)s nie jest poprawnym hasłem dla %(uid)s" % params #(2)
'secret nie jest poprawnym hasłem dla sa'
>>> "%(database)s of mind, %(database)s of body" % params #(3)
'master of mind, master of body'
  1. Zamiast korzystać z krotki wartości, formujemy napis formatujący, który korzysta ze słownika params. Ponadto zamiast prostego pola %s w napisie, pole zawiera nazwę w nawiasach okrągłych. Nazwa ta jest wykorzystana jako klucz w słowniku params i zostaje zastąpione odpowiednią wartością, secret, w miejscu wystąpienia pola %(pwd)s.
  2. Takie formatowanie może posiadać dowolną liczbę odwołań do kluczy. Każdy klucz musi istnieć w podanym słowniku, ponieważ inaczej formatowanie zakończy się niepowodzeniem i zostanie rzucony wyjątek KeyError.
  3. Możemy nawet wykorzystać ten sam klucz kilka razy. Każde wystąpienie zostanie zastąpione odpowiednią wartością.

Zatem dlaczego używać formatowania napisu w oparciu o słowniki? Może to wyglądać na nadmierne wmieszanie słownika z kluczami i wartościami, aby wykonać proste formatowanie napisu. W rzeczywistości jest bardzo przydatne, kiedy już się ma słownik z kluczami o sensownych nazwach i wartościach, jak np. locals.

Przykład. Formatowanie napisu w BaseHTMLProcessor.py
     def handle_comment(self, text):        
         self.pieces.append("<!--%(text)s-->" % locals()) #(1)
  1. Formatowanie za pomocą słowników jest powszechnie używane z wbudowaną funkcją locals. Oznacza to, że możemy wykorzystywać nazwy zmiennych lokalnych wewnątrz napisu formatującego (w tym przypadku text, który został przykazany jako argument do metody klasy) i każda nazwa zmiennej zostanie zastąpiona jej wartością. Jeśli text przechowuje wartość 'Początek stopki', formatowany napis "<!--%(text)s-->" % locals() zostanie wygenerowany jako '<!--Początek stopki-->'.
Przykład. Więcej formatowania opartego na słownikach
     def unknown_starttag(self, tag, attrs):
         strattrs = "".join([' %s="%s"' % (key, value) for key, value in attrs])     #(1)
         self.pieces.append("<%(tag)s%(strattrs)s>" % locals())                      #(2)
  1. Kiedy metoda ta zostaje wywołana, attrs jest listą krotek postaci klucz/wartość, podobnie jak zwrócona wartość metody słownika items, a to oznacza, że możemy wykorzystać wielozmienne przypisanie, aby wykonać na niej iterację. Powinniśmy już być zaznajomieni z tymi operacjami, ale występuje ich tutaj sporo, więc prześledźmy je po kolei:
    1. Przypuśćmy, że attrs wynosi [('href', 'index.html'), ('title', 'Idź do strony domowej')].
    2. W pierwszym przebiegu odwzorowywania listy, key przyjmie wartość 'href', a value weźmie wartość 'index.html'.
    3. Formatowanie napisu ' %s="%s"' % (key, value) przekształci się na ' href="index.html"'. Napis ten będzie pierwszym elementem zwróconej listy.
    4. W drugim przebiegu, key przyjmie wartość 'title', a value wartość 'Idź do strony domowej'.
    5. Formatowanie napisu przekształci to na ' title="Idź do strony domowej"'.
    6. Po wykonaniu wyrażenia listowego zwrócona lista będzie przechowywała te dwa wygenerowane napisy, a strattrs będzie połączeniem obydwu tych elementów, czyli będzie przechowywał ' href="index.html" title="Idź do strony domowej"'.
  2. Teraz formatując napis za pomocą słownika, wstawiamy wartość zmiennej tag i strattrs do napisu. Zatem jeśli tag wynosił 'a', w ostateczności otrzymamy wynik '<a href="index.html" title="Idź do strony domowej'">' i to następnie dodajemy do self.pieces.


Dodawanie cudzysłowów do wartości atrybutów

Dość powszechnym pytaniem na comp.lang.python jest "Mam kilka dokumentów HTML z wartościami atrybutów bez cudzysłowów i chciałbym odpowiednio te cudzysłowy dodać. Jak mogę to zrobić?"[1] (Przeważnie wynika to z dołączenia do projektu nowego kierownika, będącego wyznawcą HTML-owych standardów i bezwzględnie wymagającego, aby wszystkie strony bezbłędnie przechodziły kontrolę HTML-owych walidatorów. Wartości atrybutów bez cudzysłowów są powszechnym naruszeniem HTML-wego standardu.) Niezależnie od powodu, uzupełnienie cudzysłowów jest łatwe przy pomocy klasy BaseHTMLProcessor.

BaseHTMLProcessor konsumuje HTML-a (ponieważ jest potomkiem klasy SGMLParser) i produkuje równoważny HTML, ale ten wyjściowy HTML nie jest identyczny z wejściowym. Znaczniki i nazwy atrybutów zostaną zapisane małymi literami, nawet jeśli wcześniej były dużymi lub wymieszanymi, a wartości atrybutów zostaną zamknięte w podwójnych cudzysłowach, nawet jeśli wcześniej były otoczone pojedynczymi cudzysłowami lub nie miały żadnych cudzysłowów. To jest taki efekt uboczny, z którego możemy tu skorzystać.

Przykład. Dodawanie cudzysłowów do wartości atrybutów
>>> htmlSource = """        #(1)
...     <html>
...     <head>
...     <title>Test page</title>
...     </head>
...     <body>
...     <ul>
...     <li><a href=index.html>Strona główna</a></li>
...     <li><a href=toc.html>Spis treści</a></li>
...     <li><a href=history.html>Historia zmian</a></li>
...     </body>
...     </html>
...     """
>>> from BaseHTMLProcessor import BaseHTMLProcessor
>>> parser = BaseHTMLProcessor()
>>> parser.feed(htmlSource) #(2)
>>> print parser.output()   #(3)
<html>
<head>
<title>Test page</title>
</head>
<body>
<ul>
<li><a href="index.html">Strona główna</a></li>
<li><a href="toc.html">Spis treści</a></li>
<li><a href="history.html">Historia zmian</a></li>
</body>
</html>
  1. Zauważmy, że wartości atrybutów href w znacznikach <a> nie są ograniczone cudzysłowami. (Jednocześnie zauważmy, że używamy potrójnych cudzysłowów do czegoś innego niż notki dokumentacyjnej i to bezpośrednio w IDE. Są one bardzo użyteczne.)
  2. "Karmimy" parser.
  3. Używając funkcji output zdefiniowanej w klasie BaseHTMLProcessor, otrzymujemy wyjście jako pojedynczy kompletny łańcuch znaków ze wszystkimi wartościami atrybutów w cudzysłowach. Pomyślmy, jak wiele właściwie się tutaj działo: SGMLParser sparsował cały dokument HTML, podzielił go na znaczniki, odwołania, dane tekstowe itp.; BaseHTMLProcessor użył tych elementów do zrekonstruowania części HTML-a (które nadal są składowane w parser.pieces, jeśli chcesz je zobaczyć); na końcu wywołaliśmy parser.output, która to metoda połączyła wszystkie części HTML-a w jeden napis.

Przypisy

  1. No dobra, to nie jest aż tak powszechne pytanie. Nie jest częstsze niż "Jakiego edytora powinienem używać do pisania kodu w Pythonie?" (odpowiedź: Emacs) lub "Python jest lepszy czy gorszy od Perla?" (odpowiedź: "Perl jest gorszy od Pythona, ponieważ ludzie chcieli aby był gorszy." -Larry Wall, 10/14/1998). Jednak pytania o przetwarzanie HTML-a pojawiają się w takiej czy innej formie około raz na miesiąc i wśród tych pytań, to jest dość popularne.


Wprowadzenie do dialect.py

Dialectizer jest prostym (i niezbyt mądrym) potomkiem klasy BaseHTMLProcessor. Dokonuje on na bloku tekstu serii podstawień, ale wszystko co znajduje się wewnątrz bloku <pre>...</pre> pozostawia niezmienione.

Aby obsłużyć bloki <pre> definiujemy w klasie Dialectizer metody: start_pre i end_pre.

Przykład. Obsługa określonych znaczników
     def start_pre(self, attrs):                 #(1)
         self.verbatim += 1                  #(2)
         self.unknown_starttag("pre", attrs) #(3)
 
 def end_pre(self):                      #(4)
         self.unknown_endtag("pre")          #(5)
         self.verbatim -= 1                  #(6)
  1. start_pre jest wywoływany za każdym razem, gdy SGMLParser znajdzie znacznik <pre> w źródle HTML-a. (Za chwilę zobaczymy dokładnie, jak to się dzieje.) Ta metoda przyjmuje jeden parametr: attrs, który zawiera atrybuty znacznika (jeśli jakieś są). attrs jest listą krotek postaci klucz/wartość, taką samą jaką przyjmuje unknown_starttag.
  2. W metodzie reset, inicjalizujemy atrybut, który służy jako licznik znaczników <pre>. Za każdym razem, gdy natrafiamy na znacznik <pre>, zwiększamy licznik, natomiast gdy natrafiamy na znacznik </pre> zmniejszamy licznik. (Moglibyśmy też użyć po prostu flagi i ustawiać ją na wartość True, a następnie False, ale nasz sposób jest równie łatwy, a dodatkowo obsługujemy dziwny (ale możliwy) przypadek zagnieżdżonych znaczników <pre>.) Za chwilę zobaczymy jak można wykorzystać ten licznik.
  3. To jest ta jedyna akcja wykonywana dla znaczników <pre>. Przekazujemy tu listę atrybutów do metody unknown_starttag, aby wykonała ona domyślną akcję.
  4. Metoda end_pre jest wywoływana za każdym razem, gdy SGMLParser znajdzie znacznik </pre>. Ponieważ znaczniki końcowe nie mogą mieć atrybutów, ta metoda nie przyjmuje żadnych parametrów.
  5. Po pierwsze, chcemy wykonać domyślną akcję dla znacznika końcowego.
  6. Po drugie, zmniejszamy nasz licznik, co sygnalizuje nam zamknięcie bloku <pre>.

W tym momencie warto się zagłębić nieco bardziej w klasę SGMLParser. Wielokrotnie stwierdzaliśmy, że SGMLParser wyszukuje i wywołuje specyficzne metody dla każdego znacznika, jeśli takowe istnieją. Na przykład właśnie zobaczyliśmy definicje metod start_pre i end_pre do obsługi <pre> i </pre>. Ale jak to się dzieje? No cóż, to nie jest żadna magia. To jest po prostu dobry kawałek kodu w Pythonie.

Przykład. SGMLParser
     def finish_starttag(self, tag, attrs):                   #(1)
         try:                                            
             method = getattr(self, 'start_' + tag)       #(2)
         except AttributeError:                           #(3)
             try:                                        
                 method = getattr(self, 'do_' + tag)      #(4)
             except AttributeError:                      
                 self.unknown_starttag(tag, attrs)        #(5)
                 return -1                               
             else:                                       
                 self.handle_starttag(tag, method, attrs) #(6)
                 return 0                                
         else:                                           
             self.stack.append(tag)                      
             self.handle_starttag(tag, method, attrs)    
             return 1                                     #(7)
 
     def handle_starttag(self, tag, method, attrs):      
         method(attrs)                                    #(8)
  1. W tym momencie SGMLParser znalazł już początkowy znacznik i sparsował listę atrybutów. Ostatnia rzecz jaka została do zrobienia, to ustalenie czy istnieje specjalna metoda obsługi dla tego znacznika lub czy powinniśmy skorzystać z metody domyślnej (unknown_starttag).
  2. Za "magią" klasy SGMLParser nie kryje się nic więcej niż nasz stary przyjaciel getattr. Może jeszcze tego wcześniej nie zauważyliśmy, ale getattr poszukuje metod zdefiniowanych zarówno w danym obiekcie jak i w jego potomkach. Tutaj obiektem jest self, czyli bieżąca instancja. A więc jeśli tag przyjmie wartość 'pre', to wywołanie getattr będzie poszukiwało metody start_pre w bieżącej instancji, którą jest instancja klasy Dialectizer.
  3. Metoda getattr rzuca wyjątek AttributeError, jeśli metoda, której szuka nie istnieje w danym obiekcie (oraz w żadnym z jego potomków), ale to jest w porządku, ponieważ wywołanie getattr zostało otoczone blokiem try...except i wyjątek AttributeError zostaje przechwycony.
  4. Ponieważ nie znaleźliśmy metody start_xxx, sprawdzamy jeszcze metodę do_xxx zanim się poddamy. Ta alternatywna grupa metod generalnie służy do obsługi znaczników samodzielnych, jak np. <br>, które nie mają znacznika końcowego. Jednak możemy używać metod z obu grup. Jak widać SGMLParser sprawdza obie grupy dla każdego znacznika. (Jednak nie powinieneś definiować obu metod obsługi start_xxx i do_xxx dla tego samego znacznika; wtedy i tak zostanie wywołana tylko start_xxx.)
  5. Następny wyjątek AttributeError, który oznacza, że kolejne wywołanie getattr odnoszące się do do_xxx także zawiodło. Ponieważ nie znaleźliśmy ani metody start_xxx, ani do_xxx dla tego znacznika, przechwytujemy wyjątek i wycofujemy się do metody domyślnej unknown_starttag.
  6. Pamiętajmy, bloki try...except mogą mieć także klauzulę else, która jest wywoływana jeśli nie wystąpi żaden wyjątek wewnątrz bloku try...except. Logiczne, to oznacza, że znaleźliśmy metodę do_xxx dla tego znacznika, a więc wywołujemy ją.
  7. A tak przy okazji nie przejmuj się tymi różnymi zwracanymi wartościami; teoretycznie one coś oznaczają, ale w praktyce nie są wykorzystywane. Nie martw się także tym self.stack.append(tag); SGMLParser śledzi samodzielnie, czy znaczniki początkowe są zrównoważone z odpowiednimi znacznikami końcowymi, ale jednocześnie do niczego tej informacji nie wykorzystuje. Teoretycznie moglibyśmy wykorzystać ten moduł do sprawdzania, czy znaczniki są całkowicie zrównoważone, ale prawdopodobnie nie warto i wykracza to poza zakres tego rozdziału. W tej chwili masz lepsze powody do zmartwienia.
  8. Metody start_xxx i do_xxx nie są wywoływane bezpośrednio. Znacznik tag, metoda method i atrybuty attrs są przekazywane do tej funkcji, czyli do handle_starttag, aby klasy potomne mogły ją nadpisać i tym samym zmienić sposób obsługi znaczników początkowych. Nie potrzebujemy aż tak niskopoziomowej kontroli, a więc pozwalamy tej metodzie zrobić swoje, czyli wywołać metody (start_xxx lub do_xxx) z listą atrybutów. Pamiętajmy, argument method jest funkcją zwróconą przez getattr, a funkcje są obiektami. (Wiem, wiem, zaczynasz mieć dość słuchania tego w kółko. Przestaniemy o tym powtarzać, jak tylko zabraknie sposobów na wykorzystanie tego faktu.) Tutaj obiekt funkcji method jest przekazywany do metody jako argument, a ta metoda wywołuje tę funkcję. W tym momencie nie istotne jest co to jest za funkcja, jak się nazywa, gdzie jest zdefiniowana; jedyna rzecz jaka jest ważna, to to że jest ona wywoływana z jednym argumentem, attrs.

A teraz wróćmy do naszego początkowego programu: Dialectizer. Gdy go zostawiliśmy, byliśmy w trakcie definiowania metod obsługi dla znaczników <pre> i </pre>. Pozostała już tylko jedna rzecz do zrobienia, a mianowicie przetworzenie bloków tekstu przy pomocy zdefiniowanych podstawień. W tym celu musimy nadpisać metodę handle_data.

Przykład. Nadpisanie metody handle_data
     def handle_data(self, text):                                             #(1)
         self.pieces.append(self.verbatim and text or self.process(text)) #(2)
  1. Metoda handle_data jest wywoływana z tylko jednym argumentem, tekstem do przetworzenia.
  2. W klasie nadrzędnej BaseHTMLProcessor metoda handle_data po prostu dodaje tekst do wyjściowego bufora self.pieces. Tutaj zasada działania jest tylko trochę bardziej skomplikowana. Jeśli jesteśmy w bloku <pre>...</pre>, self.verbatim będzie miało jakąś wartość większą od 0 i tekst trafi do bufora wyjściowego nie zmieniony. W przeciwnym razie wywołujemy oddzielną metodę do wykonania podstawień i rezultat umieszczamy w buforze wyjściowym. Wykorzystujemy tutaj jednolinijkowiec, który wykorzystuje sztuczkę and-or.

Już jesteś blisko całkowitego zrozumienia Dialectizer. Ostatnim brakującym ogniwem jest sam charakter podstawień w tekście. Jeśli znasz Perla, to wiesz, że kiedy wymagane są kompleksowe zmiany w tekście, to jedynym prawdziwym rozwiązaniem są wyrażenia regularne. Klasy w dalszej części dialect.py definiuje serię wyrażeń regularnych, które operują na tekście pomiędzy znacznikami HTML. My już mamy przeanalizowany cały rozdział o wyrażeniach regularnych. Zapewne nie masz ochoty znowu mozolić się z wyrażeniami regularnymi, prawda? Już wystarczająco dużo się nauczyliśmy, jak na jeden rozdział.


Wszystko razem

Nadszedł czas, aby połączyć w całość wiedzę, którą zdobyliśmy do tej pory.

Przykład. Funkcja translate, część 1
 def translate(url, dialectName="chef"):  #(1)
     import urllib                        #(2)
     sock = urllib.urlopen(url)           #(3)
     htmlSource = sock.read()           
     sock.close()
  1. Funkcja translate przyjmuje opcjonalny argument dialectName, który jest łańcuchem znaków określającym używany dialekt. Zaraz zobaczymy, jak to jest wykorzystywane.
  2. Moment, tam jest ważna instrukcja w tej funkcji! Jest to w pełni dozwolone w Pythonie działanie. Instrukcję import używaliśmy zwykle na samym początku programu, aby zaimportowany moduł był dostępny w dowolnym miejscu. Ale możemy także importować moduły w samej funkcji, przez co będą one dostępne tylko z jej poziomu. Jeżeli jakiegoś modułu potrzebujemy użyć tylko w jednej funkcji, jest to najlepszy sposób aby zachować modularność twojego programu. (Docenisz to, gdy okaże się, że twój weekendowy hack wyrósł na ważące 800 linii dzieło sztuki, a ty właśnie zdecydujesz się podzielić to na mniejsze części).
  3. Tutaj otwieramy połączenie i do zmiennej htmlSource pobieramy źródło HTML spod wskazanego adresu URL.
Przykład. Funkcja translate, część 2: coraz ciekawiej
     parserName = "%sDialectizer" % dialectName.capitalize() #(1)
     parserClass = globals()[parserName]                     #(2)
     parser = parserClass()                                  #(3)
  1. capitalize jest metodą łańcucha znaków, z którą się jeszcze nie spotkaliśmy; zmienia ona pierwszy znak na wielką literę, a wszystkie pozostałe znaki na małe litery. W połączeniu z prostym formatowaniem napisu, nazwa dialektu zamieniana jest na nazwę odpowiadającej mu klasy. Jeżeli dialectName ma wartość 'chef', parserName przyjmie wartość 'ChefDialectizer'.
  2. W tym miejscu mamy nazwę klasy (w zmiennej parserName) oraz dostęp do globalnej przestrzeni nazw, poprzez słownik globals(). Łącząc obie informacje dostajemy referencje do klasy o określonej nazwie. (Pamiętajmy, że klasy są obiektami i mogą być przypisane do zmiennej, jak każdy inny obiekt). Jeżeli parserName ma wartość 'ChefDialectizer', parserClass będzie klasą ChefDialectizer.
  3. Ostatecznie, mając obiekt klasy (parserClass) chcemy zainicjować tę klasę. Wiemy już jak zrobić –- po prostu wywołujemy klasę w taki sposób, jakby była to funkcja. Fakt, że klasa jest przechowywana w lokalnej zmiennej nie robi żadnej różnicy, po prostu wywołujemy lokalną zmienną jak funkcję, i na wyjściu wyskakuje instancja klasy. Jeżeli parserClass jest klasą ChefDialectizer, parser będzie instancją klasy ChefDialectizer.

Zastanawiasz się, ponieważ istnieją tylko 3 klasy Dialectizer, dlaczego by nie użyć po prostu instrukcji case? (W porządku, w Pythonie nie ma instrukcji case, ale zawsze można użyć serii instrukcji if). Z jednego powodu: elastyczności programu. Funkcja translate nie ma pojęcia, jak wiele zdefiniowaliśmy podklas Dialectizer-a. Wyobraźmy sobie, że definiujemy jutro nową klasę FooDialectizer -– funkcja translate zadziała bez przeróbek.

Nawet lepiej – wyobraźmy sobie, że umieszczasz klasę FooDialectizer w osobnym module i importujesz ją poprzez from module import. Jak wcześniej mogliśmy się przekonać, taka operacja dołączy to do globals(), więc funkcja translate nadal będzie działać prawidłowo bez konieczności dokonywania modyfikacji, nawet wtedy, gdy FooDialectizer znajdzie się w oddzielnym pliku.

Teraz wyobraźmy sobie, że nazwa dialektu pochodzi skądś spoza programu, może z bazy danych lub z wartości wprowadzonej przez użytkownika. Możemy użyć jakąkolwiek ilość pythonowych skryptów po stronie serwera, aby dynamicznie generować strony internetowe; taka funkcja mogłaby przekazać URL i nazwę dialektu (oba w postaci łańcucha znaków) w zapytania żądania strony internetowej, i zwrócić "przetłumaczoną" stronę.

Na koniec wyobraźmy sobie framework Dialectizer z wbudowaną obsługą plug-inów. Możemy umieścić każdą podklasę Dialectizer-a w osobnym pliku pozostawiając jedynie w pliku dialect.py funkcję translate. Jeżeli zachowasz stały schemat nazewnictwa klas, funkcja translate może dynamicznie importować potrzebną klasę z odpowiedniego pliku, jedynie na podstawie podanej nazwy dialektu. (Dynamicznego importowanie omówimy to w dalszej części tego podręcznika). Aby dodać nowy dialekt, wystarczy, że utworzymy odpowiednio nazwany plik (np. foodialect.py zawierający klasę FooDialectizer) w katalogu z plug-inami. Wywołując funkcję translate z nazwą dialektu 'foo', odnajdzie ona moduł foodialect.py i automatycznie zaimportuje klasę FooDialectizer.


Przykład. Funkcja translate, część 3
     parser.feed(htmlSource) #(1)
     parser.close()          #(2)
     return parser.output()  #(3)
  1. Po tym całym wyobrażaniu sobie, co robiło się już nudne, mamy funkcję feed, która przeprowadza całą transformację. Ponieważ całe źródło HTML-a mamy w jednym łańcuchu znaków, więc funkcję feed wywołujemy tylko raz. Oczywiście możemy wywoływać ją dowolną ilość razy, a parser za każdym razem przeprowadzi transformację. Na przykład, jeżeli obawiamy się o zużycie pamięci (albo wiemy, że będziemy parsowali naprawdę wielkie strony HTML), możemy umieścić tą funkcję w pętli, w której będziemy odczytywał tylko kawałek HTML-a i karmił nim parser. Efekty będą takie same.
  2. Ponieważ funkcja feed wykorzystuje wewnętrzny bufor, powinniśmy zawsze po zakończeniu operacji wywołać funkcję close() parsera (nawet jeżeli przesłaliśmy parserowi całość za jednym razem). W przeciwnym wypadku możemy stwierdzić, że w otrzymanym wyniku brakuje kilku ostatnich bajtów.
  3. Pamiętajmy, że funkcja output, którą zdefiniowaliśmy samodzielnie w klasie BaseHTMLProcessor, łączy wszystkie zbuforowane kawałki i zwraca całość w postaci pojedynczego łańcucha znaków.

I właśnie w taki sposób, "przetłumaczyliśmy" stronę internetową, podając jedynie jej adres URL i nazwę dialektu.


Podsumowanie

Python dostarcza potężne narzędzie do operowania na HTML-u - bibliotekę sgmllib.py, która obudowuje kod HTML w model obiektowy. Możemy używać tego narzędzia na wiele sposobów:

Po tych wszystkich przykładach, powinniśmy umieć wykonywać wszystkie z tych operacji:


Przetwarzanie XML-a

Nurkujemy

Kolejne dwa rozdziały są na temat przetwarzania XML-a w Pythonie. Będzie to przydatne, jeśli już wiesz, jak wyglądają dokumenty XML, a które są wykonane ze strukturalnych znaczników określających hierarchię elementów itp. Jeśli nic z tego nie rozumiesz, możesz przeczytać coś na ten temat na Wikipedii.

Nawet jeśli nie interesuje Ciebie temat XML-a i tak dobrze by było przeczytać te rozdziały, ponieważ omawiają one wiele ważnych tematów jak pakiety, argumenty linii poleceń, a także jak wykorzystywać getattr jako pośrednik metod.

Bycie magistrem filozofii nie jest wymagane, chociaż jeśli kiedyś spotkaliśmy się z tekstami napisanymi przez Immanuel Kanta, lepiej zrozumiemy przykładowy program.

Mamy dwa sposoby pracy z XML-em. Jeden jest nazywany SAX (Simple API for XML), który działa w ten sposób, że czyta przez chwilę dokument XML i wywołuje dla każdego odnalezionego elementu odpowiednie metody. (Jeśli przeczytaliśmy rozdział 8, powinno to wyglądać znajomo, ponieważ w taki sposób pracuje moduł sgmllib.) Inny jest nazywany DOM (Document Object Model), a pracuje w ten sposób, że jednorazowo czyta cały dokument XML i tworzy wewnętrzną reprezentację, wykorzystując klasy Pythona powiązane w strukturę drzewa. Python posiada standardowe moduły do obydwu sposobów parsowania, ale rozdział ten opisze tylko, jak wykorzystywać DOM.

Poniżej znajduje się kompletny program Pythona, który generuje pseudolosowe wyjście oparte na gramatyce bezkontekstowej zdefiniowanej w formacie XML. Nie przejmujmy się, jeśli nie zrozumieliśmy, co to znaczy. Będziemy głębiej badać zarówno wejście programu, jak i jego wyjście w tym i następnym rozdziale.

Przykład. kgp.py
u"""Generator Kanta dla Pythona

Generuje pseudofilozofię opartą na gramatyce bezkontekstowej

Użycie: python kgp.py [options] [source]

Opcje:
  -g ..., --grammar=...   używa określonego pliku gramatyki lub adres URL
  -h, --help              wyświetla ten komunikat pomocy
  -d                      wyświetla informacje debugowania podczas parsowania

Przykłady:
  kgp.py                  generuje kilka akapitów z filozofią Kanta
  kgp.py -g husserl.xml   generuje kilka akapitów z filozofią Husserla
  kpg.py "<xref id='paragraph'/>"  generuje akapit Kanta
  kgp.py template.xml     czyta template.xml, aby określić, co ma generować
 """

from xml.dom import minidom
import random
import toolbox
import sys
import getopt

_debug = 0

class NoSourceError(Exception): pass

class KantGenerator(object):
    u"""generuje pseudofilozofię opartą na gramatyce bezkontekstowej"""
    
    def __init__(self, grammar, source=None):
        self.loadGrammar(grammar)
        self.loadSource(source and source or self.getDefaultSource())
        self.refresh()

    def _load(self, source):
        u"""wczytuje XML-owe źródło wejścia, zwraca sparsowany dokument XML

        - adres URL z plikiem XML ("http://diveintopython.org/kant.xml")
        - nazwę lokalnego pliku XML ("~/diveintopython/common/py/kant.xml")
        - standardowe wejście ("-")
        - bieżący dokument XML w postaci łańcucha znaków
        """
        sock = toolbox.openAnything(source)
        xmldoc = minidom.parse(sock).documentElement
        sock.close()
        return xmldoc

    def loadGrammar(self, grammar):
        u"""wczytuje gramatykę bezkontekstową"""
        self.grammar = self._load(grammar)
        self.refs = {}
        for ref in self.grammar.getElementsByTagName("ref"):
            self.refs[ref.attributes["id"].value] = ref
        
    def loadSource(self, source):
        u"""wczytuje źródło source"""
        self.source = self._load(source)

    def getDefaultSource(self):
        u"""zgaduje domyślne źródło bieżącej gramatyki
        
        Domyślnym źródłem będzie jeden z <ref>-ów, do którego nic się
        nie odwołuje. Może brzmi to skomplikowanie, ale tak naprawdę nie jest.
        Przykład: Domyślnym źródłem dla kant.xml jest
        "<ref id='section'/>", ponieważ 'section' jest jednym <ref>-em, który
        nie jest nigdzie <xref>-em w gramatyce.
        W wielu gramatykach, domyślne źródło będzie tworzyło
        najdłuższe (i najbardziej interesujące) wyjście.
        """
        xrefs = {}
        for xref in self.grammar.getElementsByTagName("xref"):
            xrefs[xref.attributes["id"].value] = 1
        xrefs = xrefs.keys()
        standaloneXrefs = [e for e in self.refs.keys() if e not in xrefs]
        if not standaloneXrefs:
            raise NoSourceError, "can't guess source, and no source specified"
        return '<xref id="%s"/>' % random.choice(standaloneXrefs)
        
    def reset(self):
        u"""resetuje parser"""
        self.pieces = []
        self.capitalizeNextWord = 0

    def refresh(self):
        u"""resetuje bufor wyjściowy, ponownie parsuje cały plik źródłowy i zwraca wyjście
        
        Ponieważ parsowanie dosyć dużo korzysta z przypadkowości, jest to
        łatwy sposób, aby otrzymać nowe wyjście bez potrzeby ponownego wczytywania
        pliku gramatyki.
        """
        self.reset()
        self.parse(self.source)
        return self.output()

    def output(self):
        u"""wyjściowy, wygenerowany tekst"""
        return "".join(self.pieces)

    def randomChildElement(self, node):
        u"""wybiera przypadkowy potomek węzła
        
        Jest to użyteczna funkcja wykorzystywana w do_xref i do_choice.
        """
        choices = [e for e in node.childNodes
                   if e.nodeType == e.ELEMENT_NODE]
        chosen = random.choice(choices)
        if _debug:
            sys.stderr.write('%s available choices: %s\n' % \
                (len(choices), [e.toxml() for e in choices]))
            sys.stderr.write('Chosen: %s\n' % chosen.toxml())
        return chosen

    def parse(self, node):
        u"""parsuje pojedynczy węzeł XML
        
        Parsowany dokument XML (from minidom.parse) jest drzewem węzłów
        złożonym z różnych typów.  Każdy węzeł reprezentuje instancję
        odpowiadającej jej klasy Pythona (Element dla znacznika, Text 
        dla danych tekstowych, Document dla dokumentu).  Poniższe wyrażenie
        konstruuje nazwę klasy opartej na typie węzła, który parsujemy
        ("parse_Element" dla węzła o typie Element,
        "parse_Text" dla węzła o typie Text itp.), a następnie wywołuje te metody.
        """
        parseMethod = getattr(self, "parse_%s" % node.__class__.__name__)
        parseMethod(node)

    def parse_Document(self, node):
        u"""parsuje węzeł dokumentu
        
        Węzeł dokument sam w sobie nie jest interesujący (przynajmniej dla nas), ale
        jego jedyne dziecko, node.documentElement jest głównym węzłem gramatyki.
        """
        self.parse(node.documentElement)

    def parse_Text(self, node):
        u"""parsuje węzeł tekstowy
        
        Tekst węzła tekstowego jest zazwyczaj dodawany bez zmiany do wyjściowego bufora. 
        Jedynym wyjątkiem jest to, że <p class='sentence'> ustawia flagę, aby
        pierwsza litera następnego słowa była wielka. Jeśli ta flaga jest ustawiona,
        pierwszą literę tekstu robimy wielką i resetujemy tę flagę.
        """
        text = node.data
        if self.capitalizeNextWord:
            self.pieces.append(text[0].upper())
            self.pieces.append(text[1:])
            self.capitalizeNextWord = 0
        else:
            self.pieces.append(text)

    def parse_Element(self, node):
        u"""parsuje element
        
        XML-owy element odpowiada bieżącemu znacznikowi źródła:
        <xref id='...'>, <p chance='...'>, <choice> itp.
        Każdy typ elementu jest obsługiwany za pomocą odpowiedniej, własnej metody. 
        Podobnie jak to robiliśmy w parse(), konstruujemy nazwę metody
        opartej na nazwie elementu ("do_xref" dla znacznika <xref> itp.), a potem
        wywołujemy tę metodę.
        """
        handlerMethod = getattr(self, "do_%s" % node.tagName)
        handlerMethod(node)

    def parse_Comment(self, node):
        u"""parsuje komentarz
        
        Gramatyka może zawierać komentarze XML, ale my je pominiemy
        """
        pass
    
    def do_xref(self, node):
        u"""obsługuje znacznik <xref id='...'>
        
        Znacznik <xref id='...'> jest odwołaniem do znacznika <ref id='...'>.
        Znacznik <xref id='sentence'/> powoduje to, że zostaje wybrany w przypadkowy sposób
        potomek znacznika <ref id='sentence'>.
        """
        id = node.attributes["id"].value
        self.parse(self.randomChildElement(self.refs[id]))

    def do_p(self, node):
        u"""obsługuje znacznik <p>
        
        Znacznik <p> jest jądrem gramatyki. Może zawierać niemal
        wszystko: tekst w dowolnej formie, znaczniki <choice>, znaczniki <xref>, a nawet
        inne znaczniki <p>. Jeśli atrybut "class='sentence'" zostanie znaleziony, flaga
        zostaje ustawiona i następne słowo będzie zapisane dużą literą.  Jeśli zostanie
        znaleziony atrybut "chance='X'", to mamy X% szansy, że znacznik zostanie wykorzystany
        (i mamy (100-X)% szansy, że zostanie całkowicie pominięty)
        """
        keys = node.attributes.keys()
        if "class" in keys:
            if node.attributes["class"].value == "sentence":
                self.capitalizeNextWord = 1
        if "chance" in keys:
            chance = int(node.attributes["chance"].value)
            doit = (chance > random.randrange(100))
        else:
            doit = 1
        if doit:
            for child in node.childNodes: self.parse(child)

    def do_choice(self, node):
        u"""obsługuje znacznik <choice>
        
        Znacznik <choice> zawiera jeden lub więcej znaczników <p>. Jeden znacznik <p>
        zostaje wybrany przypadkowo i jest następnie wykorzystywany do generowania
        tekstu wyjściowego.
        """
        self.parse(self.randomChildElement(node))

def usage():
    print __doc__

def main(argv):
    grammar = "kant.xml"
    try:
        opts, args = getopt.getopt(argv, "hg:d", ["help", "grammar="])
    except getopt.GetoptError:
        usage()
        sys.exit(2)
    for opt, arg in opts:
        if opt in ("-h", "--help"):
            usage()
            sys.exit()
        elif opt == '-d':
            global _debug
            _debug = 1
        elif opt in ("-g", "--grammar"):
            grammar = arg
    
    source = "".join(args)
    k = KantGenerator(grammar, source)
    print k.output()

if __name__ == "__main__":
    main(sys.argv[1:])
Przykład. toolbox.py
u"""Różnorodne użyteczne funkcje"""

def openAnything(source):
    u"""URI, nazwa pliku lub łańcuch znaków --> strumień

    Funkcja ta pozwala zdefiniować parser, który przyjmuje dowolne źródło wejścia
    (URL, ścieżkę do lokalnego pliku lub znajdującego się gdzieś w sieci, 
    czy też bieżące dane w postaci łańcucha znaków)
    i traktuje je w odpowiedni sposób. Zwracany obiekt będzie zawierał
    wszystkie podstawowe metody odczytu (read, readline, readlines).
    Kiedy już obiekt nie będzie potrzebny, należy go 
    zamknąć za pomocą metody .close().
    
    Przykłady:
    >>> from xml.dom import minidom
    >>> sock = openAnything("http://localhost/kant.xml")
    >>> doc = minidom.parse(sock)
    >>> sock.close()
    >>> sock = openAnything("c:\\inetpub\\wwwroot\\kant.xml")
    >>> doc = minidom.parse(sock)
    >>> sock.close()
    >>> sock = openAnything("<ref id='conjunction'><text>and</text><text>or</text></ref>")
    >>> doc = minidom.parse(sock)
    >>> sock.close()
    """

    if hasattr(source, "read"):
        return source
    
    if source == "-":
        import sys
        return sys.stdin

    # próbuje otworzyć za pomocą modułu urllib (gdy source jest plikiem dostępnym z http,
    # ftp lub URL-a)
    import urllib
    try:
        return urllib.urlopen(source)
    except (IOError, OSError):
        pass
    
    # próbuje otworzyć za pomocą wbudowanej funkcji open (jeśli source jest ścieżką
    # do lokalnego pliku)
    try:
        return open(source)
    except (IOError, OSError):
        pass
    
    # traktuje source jako łańcuch znaków
    import StringIO
    return StringIO.StringIO(str(source))

Uruchom sam program kgp.py, który będzie parsował domyślną, opartą na XML gramatykę w kant.xml, a następnie wypisze kilka filozoficznych akapitów w stylu Immanuela Kanta.

Przykład. Przykładowe wyjście kgp.py
[you@localhost kgp]$ python kgp.py
    As is shown in the writings of Hume, our a priori concepts, in
reference to ends, abstract from all content of knowledge; in the study
of space, the discipline of human reason, in accordance with the
principles of philosophy, is the clue to the discovery of the
Transcendental Deduction.  The transcendental aesthetic, in all
theoretical sciences, occupies part of the sphere of human reason
concerning the existence of our ideas in general; still, the
never-ending regress in the series of empirical conditions constitutes
the whole content for the transcendental unity of apperception.  What
we have alone been able to show is that, even as this relates to the
architectonic of human reason, the Ideal may not contradict itself, but
it is still possible that it may be in contradictions with the
employment of the pure employment of our hypothetical judgements, but
natural causes (and I assert that this is the case) prove the validity
of the discipline of pure reason.  As we have already seen, time (and
it is obvious that this is true) proves the validity of time, and the
architectonic of human reason, in the full sense of these terms,
abstracts from all content of knowledge.  I assert, in the case of the
discipline of practical reason, that the Antinomies are just as
necessary as natural causes, since knowledge of the phenomena is a
posteriori.
    The discipline of human reason, as I have elsewhere shown, is by
its very nature contradictory, but our ideas exclude the possibility of
the Antinomies.  We can deduce that, on the contrary, the pure
employment of philosophy, on the contrary, is by its very nature
contradictory, but our sense perceptions are a representation of, in
the case of space, metaphysics.  The thing in itself is a
representation of philosophy.  Applied logic is the clue to the
discovery of natural causes.  However, what we have alone been able to
show is that our ideas, in other words, should only be used as a canon
for the Ideal, because of our necessary ignorance of the conditions.

[...ciach...]

Jest to oczywiście kompletny bełkot. No dobra, nie całkowity bełkot. Jest składniowo i gramatycznie poprawny (chociaż bardzo wielomówny). Niektóre fragmenty mogą być rzeczywiście prawdą (lub przy najmniej z niektórymi Kant by się zgodził), a niektóre są ewidentnie nieprawdziwe, a wiele fragmentów jest po prostu niespójnych. Lecz wszystko jest w stylu Immanuela Kanta.

Interesującą rzeczą w tym programie jest to, że nie ma tu nic, co określa Kanta. Cała zawartość poprzedniego przykładu pochodzi z pliku gramatyki, kant.xml. Jeśli każemy programowi wykorzystać inny plik gramatyki (który możemy określić z linii poleceń), wyjście będzie kompletnie różne.

Przykład. Proste wyjście kgp.py
[you@localhost kgp]$ python kgp.py -g binary.xml
00101001
[you@localhost kgp]$ python kgp.py -g binary.xml

10110100


Pakiety

W rzeczywistości przetwarzanie dokumentu XML jest bardzo proste, wystarczy jedna linia kodu. Jednakże, zanim dojdziemy do tej linii kodu, będziemy musieli krótko omówić, czym są pakiety.

Przykład. Ładowanie dokumentu XML
>>> from xml.dom import minidom    #(1)
>>> xmldoc = minidom.parse('~/diveintopython/common/py/kgp/binary.xml')
  1. Tej składni jeszcze nie widzieliśmy. Wygląda to niemal, jak from module import, który znamy i kochamy, ale z "." wygląda na coś wyższego i innego niż proste import. Tak na prawdę xml jest czymś, co jest znane pod nazwą pakiet (ang. package), dom jest zagnieżdżonym pakietem wewnątrz xml-a, a minidom jest modułem znajdującym się wewnątrz xml.dom.

Brzmi to skomplikowanie, ale tak naprawdę nie jest. Jeśli spojrzymy na konkretną implementację, może nam to pomóc. Pakiet to niewiele więcej niż katalog z modułami, a zagnieżdżone pakiety są podkatalogami. Moduły wewnątrz pakietu (lub zagnieżdżonego pakietu) są nadal zwykłymi plikami .py z wyjątkiem tego, że są w podkatalogu, zamiast w głównym katalogu lib/ instalacji Pythona.

Przykład. Plikowa struktura pakietu

Python21/ katalog główny instalacji Pythona (katalog domowy plików wykonywalnych) | +−−lib/ katalog bibliotek (katalog domowy standardowych modułów) | +−− xml/ pakiet xml (w rzeczywistości katalog z innymi rzeczami wewnątrz niego) | +−−sax/ pakiet xml.sax (ponownie, po prostu katalog) | +−−dom/ pakiet xml.dom (zawiera minidom.py) | +−−parsers/ pakiet xml.parsers (używany wewnętrznie)

Dlatego kiedy powiesz from xml.dom import minidom, Python zrozumie to jako "znajdź w katalogu xml katalog dom, a następnie szukaj tutaj modułu minidom i zaimportuj go jako minidom". Lecz Python jest nawet mądrzejszy; nie tylko możemy zaimportować cały moduł zawarty wewnątrz pakietu, ale także możemy wybiórczo zaimportować wybrane klasy czy funkcje z modułu znajdującego się wewnątrz pakietu. Możemy także zaimportować sam pakiet jako moduł. Składnia będzie taka sama; Python wywnioskuje, co masz na myśli na podstawie struktury plików pakietu i automatycznie wykona poprawną czynność.

Przykład. Pakiety także są modułami
>>> from xml.dom import minidom          #(1)
>>> minidom
<module 'xml.dom.minidom' from 'C:\Python21\lib\xml\dom\minidom.pyc'>
>>> minidom.Element
<class xml.dom.minidom.Element at 01095744>
>>> from xml.dom.minidom import Element  #(2)
>>> Element
<class xml.dom.minidom.Element at 01095744>
>>> minidom.Element
<class xml.dom.minidom.Element at 01095744>
>>> from xml import dom                  #(3)
>>> dom
<module 'xml.dom' from 'C:\Python21\lib\xml\dom\__init__.pyc'>
>>> import xml                           #(4)
>>> xml
<module 'xml' from 'C:\Python21\lib\xml\__init__.pyc'>
  1. W tym miejscu importujemy moduł (minidom) z zagnieżdżonego pakietu (xml.dom). W wyniku tego minidom został zaimportowany do naszej przestrzeni nazw. Aby się odwołać do klasy wewnątrz tego modułu (np. Element), będziemy musieli nazwę klasy poprzedzić nazwą modułu.
  2. Tutaj importujemy klasę (Element) z modułu (minidom), a ten moduł z zagnieżdżonego pakietu (xml.dom). W wyniku tego Element został zaimportowany bezpośrednio do naszej przestrzeni nazw. Dodajmy, że nie koliduje to z poprzednim importem; teraz do klasy Element możemy się odwoływać na dwa sposoby (lecz nadal jest to ta sama klasa).
  3. W tym miejscu importujemy pakiet dom (zagnieżdżony pakiet xml-a) jako sam w sobie moduł. Dowolny poziom pakietu może być traktowany jako moduł, co zresztą zobaczymy za moment. Może nawet mieć swoje własne atrybuty i metody, tak jak moduły, które widzieliśmy wcześniej.
  4. Tutaj importujemy jako moduł główny poziom pakietu xml.

Więc jak może pakiet (który na dysku jest katalogiem) zostać zaimportowany i traktowany jako moduł (który jest zawsze plikiem na dysku)? Odpowiedzią jest magiczny plik __init__.py. Wiemy, że pakiety nie są po prostu katalogami, ale są one katalogami ze specyficznym plikiem wewnątrz, __init__.py. Plik ten definiuje atrybuty i metody tego pakietu. Na przykład xml.dom posiada klasę Node, która jest zdefiniowana w xml/dom/__init__.py. Kiedy importujemy pakiet jako moduł (np. dom z xml-a), to tak naprawdę importujemy jego plik __init__.py.

Więc dlaczego męczyć się z pakietami? Umożliwiają one logiczne pogrupowanie powiązanych ze sobą modułów. Zamiast stworzenia pakietu xml z wewnętrznymi pakietami sax i dom, autorzy mogliby umieścić całą funkcjonalność sax w xmlsax.py, a całą funkcjonalność dom w xmldom.py, czy też nawet zamieścić wszystko w pojedynczym module. Jednak byłoby to niewygodne (podczas pisania tego podręcznika pakiet xml posiadał prawie 6000 linii kodu) i trudne w zarządzaniu (dzięki oddzielnym plikom źródłowym, wiele osób może równocześnie pracować nad różnymi częściami).

Jeśli kiedykolwiek będziemy planowali napisać wielki podsystem w Pythonie (lub co bardziej prawdopodobne, kiedy zauważymy, że nasz mały podsystem rozrósł się do dużego), zainwestujmy trochę czasu w zaprojektowanie dobrej architektury systemu pakietów. Jest to jedna z wielu rzeczy w Pythonie, w których jest dobry, więc skorzystajmy z tej zalety.


Parsowanie XML-a

Jak już mówiliśmy, parsowanie XML-a właściwie jest bardzo proste: jedna linijka kodu. Co z tym zrobimy dalej, to już zależy wyłącznie od nas samych.

Przykład. Ładowanie dokumentu XML (tym razem naprawdę)
>>> from xml.dom import minidom                                           #(1)
>>> xmldoc = minidom.parse('~/zanurkuj_w_pythonie/py/kgp/binary.xml')     #(2)
>>> xmldoc                                                                #(3)
<xml.dom.minidom.Document instance at 010BE87C>
>>> print xmldoc.toxml()                                                  #(4)
<?xml version="1.0" ?>
<grammar>
<ref id="bit">
  <p>0</p>
  <p>1</p>
</ref>
<ref id="byte">
  <p><xref id="bit"/><xref id="bit"/><xref id="bit"/><xref id="bit"/>\
<xref id="bit"/><xref id="bit"/><xref id="bit"/><xref id="bit"/></p>
</ref>
</grammar>
  1. Jak już widzieliśmy w poprzednim podrozdziale, ta instrukcja importuje moduł minidom z pakietu xml.dom.
  2. Tutaj jest ta jedna linia kodu, która wykonuje całą robotę: minidom.parse pobiera jeden argument i zwraca sparsowaną reprezentację dokumentu XML. Argumentem może być wiele rzeczy; w tym wypadku jest to po prostu nazwa pliku dokumentu XML na lokalnym dysku. (Aby kontynuować musimy zmienić ścieżkę tak, aby wskazywała na katalog, w którym przechowujemy pobrane z sieci przykłady.) Możemy także jako parametr przekazać obiekt pliku lub nawet obiekt plikopodobny (ang. file-like object). Skorzystamy z tej elastyczności później w tym rozdziale.
  3. Obiektem zwróconym przez minidom.parse jest obiekt Document, który jest klasą pochodną klasy Node. Ten obiekt Document jest korzeniem złożonej struktury drzewiastej połączonych ze sobą obiektów Pythona, która w pełni reprezentuje dokument XML przekazany funkcji minidom.parse.
  4. toxml jest metodą klasy Node (a zatem jest też dostępna w obiekcie Document otrzymanym z minidom.parse). toxml wypisuje XML reprezentowany przez dany obiekt Node. Dla węzła, którym jest obiekt Document, wypisuje ona cały dokument XML.

Skoro już mamy dokument XML w pamięci, możemy zacząć po nim wędrować.

Przykład. Pobieranie węzłów potomnych
>>> xmldoc.childNodes        #(1)
[<DOM Element: grammar at 17538908>]
>>> xmldoc.childNodes[0]     #(2)
<DOM Element: grammar at 17538908>
>>> xmldoc.firstChild        #(3)
<DOM Element: grammar at 17538908>
  1. Każdy węzeł posiada atrybut childNodes, który jest listą obiektów Node. Obiekt Document zawsze ma tylko jeden węzeł potomny, element główny (korzeń) dokumentu XML (w tym przypadku element grammar).
  2. Aby dostać się do pierwszego (i w tym wypadku jedynego) węzła potomnego, używamy po prostu zwykłej składni do obsługi list. Pamiętajmy, tu nie dzieje się nic nadzwyczajnego; to jest po prostu zwykła lista Pythona zwykłych pythonowych obiektów.
  3. Ponieważ pobieranie pierwszego węzła potomnego danego węzła jest bardzo użyteczną i częstą czynnością, klasa Node posiada atrybut firstChild, który jest synonimem dla childNodes[0]. (Jest też atrybut lastChild, który jest synonimem dla childNodes[-1].)
Przykład. Metoda toxml działa w każdym węźle
>>> grammarNode = xmldoc.firstChild
>>> print grammarNode.toxml()       #(1)
<grammar>
<ref id="bit">
  <p>0</p>
  <p>1</p>
</ref>
<ref id="byte">
  <p><xref id="bit"/><xref id="bit"/><xref id="bit"/><xref id="bit"/>\
<xref id="bit"/><xref id="bit"/><xref id="bit"/><xref id="bit"/></p>
</ref>
</grammar>
  1. Ponieważ metoda toxml jest zdefiniowana w klasie Node, jest ona dostępna w każdym węźle XML-a, nie tylko w elemencie Document.
Przykład. Węzłami potomnymi może być także tekst
>>> grammarNode.childNodes                  #(1)
[<DOM Text node "\n">, <DOM Element: ref at 17533332>, \
<DOM Text node "\n">, <DOM Element: ref at 17549660>, <DOM Text node "\n">]
>>> print grammarNode.firstChild.toxml()    #(2)



>>> print grammarNode.childNodes[1].toxml() #(3)
<ref id="bit">
  <p>0</p>
  <p>1</p>
</ref>
>>> print grammarNode.childNodes[3].toxml() #(4)
<ref id="byte">
  <p><xref id="bit"/><xref id="bit"/><xref id="bit"/><xref id="bit"/>\
<xref id="bit"/><xref id="bit"/><xref id="bit"/><xref id="bit"/></p>
</ref>
>>> print grammarNode.lastChild.toxml()     #(5)
  1. Patrząc na XML w kgp/binary.xml, moglibyśmy pomyśleć, że węzeł grammar ma tylko dwa węzły potomne, czyli dwa elementy ref. Ale chyba o czymś zapominamy: o znakach końca linii! Za elementem '<grammar>' i przed pierwszym '<ref>' jest znak końca linii i zalicza się on do węzłów potomnych elementu grammar. Podobnie jest też znak końca linii po każdym '</ref>'; to także zalicza się do węzłów potomnych. Tak więc grammar.childNodes jest właściwie listą 5 obiektów: 3 obiekty Text i 2 obiekty Element.
  2. Pierwszym potomkiem jest obiekt Text reprezentujący znak końca linii za znacznikiem '<grammar>' i przed pierwszym '<ref>'.
  3. Drugim potomkiem jest obiekt Element reprezentujący pierwszy element ref.
  4. Czwartym potomkiem jest obiekt Element reprezentujący drugi element ref.
  5. Ostatnim potomkiem jest obiekt Text reprezentujący znak końca linii za znacznikiem końcowym '</ref>' i przed znacznikiem końcowym '</grammar>'.
Przykład. Drążenie aż do tekstu
>>> grammarNode
<DOM Element: grammar at 19167148>
>>> refNode = grammarNode.childNodes[1] #(1)
>>> refNode
<DOM Element: ref at 17987740>
>>> refNode.childNodes                  #(2)
[<DOM Text node "\n">, <DOM Text node "  ">, <DOM Element: p at 19315844>, \
<DOM Text node "\n">, <DOM Text node "  ">, \
<DOM Element: p at 19462036>, <DOM Text node "\n">]
>>> pNode = refNode.childNodes[2]
>>> pNode
<DOM Element: p at 19315844>
>>> print pNode.toxml()                 #(3)
<p>0</p>
>>> pNode.firstChild                    #(4)
<DOM Text node "0">
>>> pNode.firstChild.data               #(5)
u'0'
  1. Jak już widzieliśmy w poprzednim przykładzie, pierwszym elementem ref jest grammarNode.childNodes[1], ponieważ childNodes[0] jest węzłem typu Text dla znaku końca linii.
  2. Element ref posiada swój zbiór węzłów potomnych, jeden dla znaku końca linii, oddzielny dla znaków spacji, jeden dla elementu p i tak dalej.
  3. Możesz użyć metody toxml nawet tutaj, głęboko wewnątrz dokumentu.
  4. Element p ma tylko jeden węzeł potomny (nie możemy tego zobaczyć na tym przykładzie, ale spójrzmy na pNode.childNodes jeśli nie wierzymy) i jest nim obiekt Text dla pojednyczego znaku '0'.
  5. Atrybut .data węzła Text zawiera rzeczywisty napis, jaki ten tekstowy węzeł reprezentuje. Zauważmy, że wszystkie dane tekstowe przechowywane są w unikodzie.


Wyszukiwanie elementów

Przemierzanie dokumentu XML poprzez przechodzenie przez każdy węzeł z osobna mogłoby być nużące. Jeśli poszukujesz czegoś szczególnego, co jest zagrzebane głęboko w dokumencie XML, istnieje skrót, którego możesz użyć, aby znaleźć to szybko: getElementsByTagName.

W tym podrozdziale używać będziemy pliku gramatyki binary.xml, który wygląda tak:

Przykład. binary.xml
<?xml version="1.0"?>
<!DOCTYPE grammar PUBLIC "-//diveintopython.org//DTD Kant Generator Pro v1.0//EN" "kgp.dtd">
<grammar>
<ref id="bit">
  <p>0</p>
  <p>1</p>
</ref>
<ref id="byte">
  <p><xref id="bit"/><xref id="bit"/><xref id="bit"/><xref id="bit"/>\
<xref id="bit"/><xref id="bit"/><xref id="bit"/><xref id="bit"/></p>
</ref>
</grammar>

Zawiera on dwa elementy ref: 'bit' i 'byte'. 'bit' może przyjmować wartości '0' lub '1', a 'byte' może się składać z ośmiu bitów.

Przykład. Wprowadzenie do getElementsByTagName
>>> from xml.dom import minidom
>>> xmldoc = minidom.parse('binary.xml')
>>> reflist = xmldoc.getElementsByTagName('ref') #(1)
>>> reflist
[<DOM Element: ref at 136138108>, <DOM Element: ref at 136144292>]
>>> print reflist[0].toxml()
<ref id="bit">
  <p>0</p>
  <p>1</p>
</ref>
>>> print reflist[1].toxml()
<ref id="byte">
   <p><xref id="bit"/><xref id="bit"/><xref id="bit"/><xref id="bit"/>\
 <xref id="bit"/><xref id="bit"/><xref id="bit"/><xref id="bit"/></p>
 </ref>
  1. getElementsByTagName przyjmuje jeden argument: nazwę elementu, który chcemy znaleźć. Zwraca listę obiektów Element, odpowiednią do znalezionych elementów XML posiadających podaną nazwę. W tym przypadku znaleźliśmy dwa elementy ref.
Przykład. Każdy element możemy przeszukiwać
>>> firstref = reflist[0]                      #(1)
>>> print firstref.toxml()
<ref id="bit">
   <p>0</p>
   <p>1</p>
 </ref>
>>> plist = firstref.getElementsByTagName("p") #(2)
>>> plist
[<DOM Element: p at 136140116>, <DOM Element: p at 136142172>]
>>> print plist[0].toxml()                     #(3)
<p>0</p>
>>> print plist[1].toxml()
<p>1</p>
  1. Kontynuując poprzedni przykład, pierwszy obiekt naszej listy reflist jest elementem ref 'bit'.
  2. Możemy użyć tej samej metody getElementsByTagName na tym obiekcie klasy Element, aby znaleźć wszystkie elementy <p> wewnątrz tego elementu ref 'bit'.
  3. Tak jak poprzednio metoda getElementsByTagName zwraca listę wszystkich elementów jakie znajdzie. W tym przypadku mamy dwa, po jednym na każdy bit.
Przykład. Przeszukiwanie jest właściwie rekurencyjne
>>> plist = xmldoc.getElementsByTagName("p") #(1)
>>> plist
[<DOM Element: p at 136140116>, <DOM Element: p at 136142172>, <DOM Element: p at 136146124>]
>>> plist[0].toxml()                         #(2)
'<p>0</p>'
>>> plist[1].toxml()
'<p>1</p>'
>>> plist[2].toxml()                         #(3)
'<p><xref id="bit"/><xref id="bit"/><xref id="bit"/><xref id="bit"/>\
 <xref id="bit"/><xref id="bit"/><xref id="bit"/><xref id="bit"/></p>'
  1. Zauważmy różnicę pomiędzy tym i poprzednim przykładem. Poprzednio szukaliśmy elementów p wewnątrz firstref, lecz teraz szukamy elementów p wewnątrz xmldoc, czyli obiektu najwyższego poziomu reprezentującego cały dokument XML. To wyszukiwanie znajduje elementy p zagnieżdżone wewnątrz elementów ref wewnątrz głównego elementu gramatyki.
  2. Pierwsze dwa elementy p znajdują się wewnątrz pierwszego elementu ref (element ref 'bit').
  3. Ostatni element p, to ten wewnątrz drugiego elementu ref (element ref 'byte').


Dostęp do atrybutów elementów

Elementy XML-a mogą mieć jeden lub wiele atrybutów i jest niewiarygodnie łatwo do nich dotrzeć, gdy dokument XML został już sparsowany.

W tym podrozdziale będziemy korzystać z pliku binary.xml, który już widzieliśmy w poprzednim podrozdziale.

Przykład. Dostęp do atrybutów elementów
>>> xmldoc = minidom.parse('binary.xml')
>>> reflist = xmldoc.getElementsByTagName('ref')
>>> bitref = reflist[0]
>>> print bitref.toxml()
<ref id="bit">
  <p>0</p>
  <p>1</p>
</ref>
>>> bitref.attributes          #(1)
<xml.dom.minidom.NamedNodeMap instance at 0x81e0c9c>
>>> bitref.attributes.keys()   #(2) (3)
[u'id']
>>> bitref.attributes.values() #(4)
[<xml.dom.minidom.Attr instance at 0x81d5044>]
>>> bitref.attributes["id"]    #(5)
<xml.dom.minidom.Attr instance at 0x81d5044>
  1. Każdy obiekt Element ma atrybut o nazwie attributes, który jest obiektem klasy NamedNodeMap. Brzmi groźnie, ale takie nie jest, ponieważ obiekt NamedNodeMap jest obiektem działającym jak słownik, a więc już wiemy, jak go używać.
  2. Traktując obiekt NamedNodeMap jak słownik, możemy pobrać listę nazw atrybutów tego elementu używając attributes.keys(). Ten element ma tylko jeden atrybut: 'id'.
  3. Nazwy atrybutów, jak każdy inny tekst w dokumencie XML, są zapisane w postaci unikodu.
  4. Znowu traktując NamedNodeMap jak słownik, możemy pobrać listę wartości atrybutów używając attributes.values(). Wartości same w sobie także są obiektami typu Attr. Jak wydobyć użyteczne informacje z tego obiektu zobaczymy w następnym przykładzie.
  5. Nadal traktując NamedNodeMap jak słownik, możemy dotrzeć do poszczególnych atrybutów poprzez ich nazwy, używając normalnej składni dla słowników. (Szczególnie uważni czytelnicy już wiedzą jak klasa NamedNodeMap realizuje ten fajny trik: poprzez definicję metody specjalnej o nazwie __getitem__. Inni czytelnicy mogą pocieszyć się faktem, iż nie muszą rozumieć jak to działa, aby używać tego efektywnie.)
Przykład. Dostęp do poszczególnych atrybutów
>>> a = bitref.attributes["id"]
>>> a
<xml.dom.minidom.Attr instance at 0x81d5044>
>>> a.name  #(1)
u'id'
>>> a.value #(2)
u'bit'
  1. Obiekt Attr w całości reprezentuje pojedynczy atrybut XML-a pojedynczego elementu XML-a. Nazwa atrybutu (ta sama, której użyliśmy do znalezienia tego obiektu w bitref.attributes pseudo-słownikowym obiekcie NamedNodeMap) znajduje się w a.name.
  2. Właściwa wartość tekstowa tego atrybutu XML-a znajduje się w a.value.


Podsumowanie

OK, to by było na tyle ciężkich tematów o XML-u. Następny rozdział będzie nadal wykorzystywał te same przykładowe programy, ale będzie zwracał uwagę na inne aspekty, które sprawiają, że program jest bardziej elastyczny: wykorzystywanie strumieni do przetwarzania wejścia, używanie funkcji getattr jako pośrednika, a także korzystanie z flag w linii poleceń, aby pozwolić użytkownikom skonfigurować program bez zmieniania kodu źródłowego.

Przed przejściem do następnego rozdziału, powinniśmy nie mieć problemów z:



Skrypty i strumienie

Abstrakcyjne źródła wejścia

Jedną z najważniejszych możliwości Pythona jest jego dynamiczne wiązanie, a jednym z najbardziej przydatnych przykładów wykorzystania tego jest obiekt plikopodobny (ang. file-like object).

Wiele funkcji, które wymagają jakiegoś źródła wejścia, mogłyby po prostu przyjmować jako argument nazwę pliku, następnie go otwierać, czytać, a na końcu go zamykać. Jednak tego nie robią. Zamiast działać w ten sposób, jako argument przyjmują obiekt pliku lub obiekt plikopodobny.

W najprostszym przypadku obiekt plikopodobny jest dowolnym obiektem z metodą read, która przyjmuje opcjonalny parametr wielkości, size, a następnie zwraca łańcuch znaków. Kiedy wywołujemy go bez parametru size, odczytuje wszystko, co jest do przeczytania ze źródła wejścia, a potem zwraca te wszystkie dane jako pojedynczy łańcuch znaków. Natomiast kiedy wywołamy metodę read z parametrem size, to odczyta ona tyle bajtów ze źródła wejścia, ile wynosi wartość size, a następnie zwróci te dane. Kiedy ponownie wywołamy tę metodę, zostanie odczytana i zwrócona dalsza porcja danych (czyli dane będą czytane od miejsca, w którym wcześniej skończono czytać).

Powyżej opisaliśmy, w jaki sposób działają prawdziwe pliki. Jednak nie musimy się ograniczać do prawdziwych plików. Źródłem wejścia może być wszystko: plik na dysku, strona internetowa, czy nawet jakiś łańcuch znaków. Dopóki przekazujemy do funkcji obiekt plikopodobny, a funkcja ta po prostu wywołuje metodę read, to funkcja może obsłużyć dowolny rodzaj wejścia, bez posiadania jakiegoś specjalnego kodu dla każdego rodzaju wejścia.

Może się zastanawiamy, co ma to wspólnego z przetwarzaniem XML-a? Otóż minidom.parse jest taką funkcją, do której możemy przekazać obiekt plikopodobny.

Przykład. Parsowanie XML-u z pliku
>>> from xml.dom import minidom
>>> fsock = open('binary.xml')    #(1)
>>> xmldoc = minidom.parse(fsock) #(2)
>>> fsock.close()                 #(3)
>>> print xmldoc.toxml()          #(4)
<?xml version="1.0" ?>
<grammar>
<ref id="bit">
  <p>0</p>
  <p>1</p>
</ref>
<ref id="byte">
  <p><xref id="bit"/><xref id="bit"/><xref id="bit"/><xref id="bit"/>\
<xref id="bit"/><xref id="bit"/><xref id="bit"/><xref id="bit"/></p>
</ref>
</grammar>
  1. Najpierw otwieramy plik z dysku. Otrzymujemy przez to obiekt pliku.
  2. Przekazujemy obiekt pliku do funkcji minidom.parse, która wywołuje metodę read z fsock i czyta dokument XML z tego pliku.
  3. Koniecznie wywołujemy metodę close obiektu pliku, jak już skończyliśmy na nim pracę. minidom.parse nie zrobi tego za nas.
  4. Wywołując ze zwróconego dokumentu XML metodę toxml(), wypisujemy cały dokument.

Dobrze, to wszystko wygląda jak kolosalne marnotrawstwo czasu. W końcu już wcześniej widzieliśmy, że minidom.parse może przyjąć jako argument nazwę pliku i wykonać całą robotę z otwieraniem i zamykaniem automatycznie. Prawdą jest, że jeśli chcemy sparsować lokalny plik, możemy przekazać nazwę pliku do minidom.parse, a funkcja ta będzie umiała mądrze to wykorzystać. Lecz zauważmy jak podobne i łatwe jest także parsowanie dokumentu XML pochodzącego bezpośrednio z Internetu.

Przykład. Parsowanie XML-a z URL-a
>>> import urllib
>>> usock = urllib.urlopen('http://slashdot.org/slashdot.rdf') #(1)
>>> xmldoc = minidom.parse(usock)                              #(2)
>>> usock.close()                                              #(3)
>>> print xmldoc.toxml()                                       #(4)
<?xml version="1.0" ?>
<rdf:RDF xmlns="http://my.netscape.com/rdf/simple/0.9/"
 xmlns:rdf="http://www.w3.org/1999/02/22-rdf-syntax-ns#">
 
<channel>
<title>Slashdot</title>
<link>http://slashdot.org/</link>
<description>News for nerds, stuff that matters</description>
</channel>
 
<image>
<title>Slashdot</title>
<url>http://images.slashdot.org/topics/topicslashdot.gif</url>
<link>http://slashdot.org/</link>
</image>
 
<item>
<title>To HDTV or Not to HDTV?</title>
<link>http://slashdot.org/article.pl?sid=01/12/28/0421241</link>
</item>
 
[...ciach...]
  1. Jak już zaobserwowaliśmy w poprzednim rozdziale, urlopen przyjmuje adres URL strony internetowej i zwraca obiekt plikopodobny. Ponadto, co jest bardzo ważne, obiekt ten posiada metodę read, która zwraca źródło danej strony internetowej.
  2. Teraz przekazujemy ten obiekt plikopodobny do minidom.parse, która posłusznie wywołuje metodę read i parsuje dane XML, które zostają zwrócone przez read. Fakt, że te dane przychodzą teraz bezpośrednio z Internetu, jest kompletnie nieistotny. minidom.parse nie ma o stronach internetowych żadnego pojęcia; on tylko wie coś o obiektach plikopodobnych.
  3. Jak tylko obiekt plikopodobny, który podarował nam urlopen, nie będzie potrzebny, koniecznie zamykamy go.
  4. Przy okazji, ten URL jest prawdziwy i on naprawdę jest dokumentem XML. Reprezentuje on aktualne nagłówki, techniczne newsy i plotki w Slashdocie.
Przykład. Parsowanie XML-a z łańcucha znaków (prosty sposób, ale mało elastyczny)
>>> contents = "<grammar><ref id='bit'><p>0</p><p>1</p></ref></grammar>"
>>> xmldoc = minidom.parseString(contents) #(1)
>>> print xmldoc.toxml()
<?xml version="1.0" ?>
 <grammar><ref id="bit"><p>0</p><p>1</p></ref></grammar>
  1. minidom posiada metodę parseString, która przyjmuje cały dokument XML w postaci łańcucha znaków i parsuje go. Możemy ją wykorzystać zamiast minidom.parse, jeśli wiemy, że posiadamy cały dokument w formie łańcucha znaków.

OK, to możemy korzystać z funkcji minidom.parse zarówno do parsowania lokalnych plików jak i odległych URL-ów, ale do parsowania łańcuchów znaków wykorzystujemy... inną funkcję. Oznacza to, że jeśli chcielibyśmy, aby nasz program mógł dać wyjście z pliku, adresu URL lub łańcucha znaków, potrzebujemy specjalnej logiki, aby sprawdzić czy mamy do czynienia z łańcuchem znaków, a jeśli tak, to wywołać funkcję parseString zamiast parse. Jakie to niesatysfakcjonujące...

Gdyby tylko był sposób, aby zmienić łańcuch znaków na obiekt plikopodobny, to moglibyśmy po prostu przekazać ten obiekt do minidom.parse. I rzeczywiście, istnieje moduł specjalnie zaprojektowany do tego: StringIO.

Przykład. Wprowadzenie do StringIO
>>> contents = "<grammar><ref id='bit'><p>0</p><p>1</p></ref></grammar>"
>>> import StringIO
>>> ssock = StringIO.StringIO(contents)   #(1)
>>> ssock.read()                          #(2)
"<grammar><ref id='bit'><p>0</p><p>1</p></ref></grammar>"
>>> ssock.read()                          #(3)
''
>>> ssock.seek(0)                         #(4)
>>> ssock.read(15)                        #(5)
'<grammar><ref i'
>>> ssock.read(15)
"d='bit'><p>0</p"
>>> ssock.read()
'><p>1</p></ref></grammar>'
>>> ssock.close()                         #(6)
  1. Moduł StringIO zawiera tylko jedną klasę, także nazwaną StringIO, która pozwala zamienić napis w obiekt plikopodobny. Klasa StringIO podczas tworzenia instancji przyjmuje jako parametr łańcuch znaków.
  2. Teraz już mamy obiekt plikopodobny i możemy robić wszystkie możliwe plikopodobne operacje. Na przykład read, która zwraca oryginalny łańcuch.
  3. Wywołując ponownie read otrzymamy pusty napis. W ten sposób działa prawdziwy obiekt pliku; kiedy już zostanie przeczytany cały plik, nie można czytać więcej bez wyraźnego przesunięcia do początku pliku. Obiekt StringIO pracuje w ten sam sposób.
  4. Możemy jawnie przesunąć się do początku napisu, podobnie jak możemy się przesunąć w pliku, wykorzystując metodę seek obiektu klasy StringIO.
  5. Możemy także czytać fragmentami łańcuch znaków, dzięki przekazaniu parametr wielkości size do metody read.
  6. Za każdym razem, kiedy wywołamy read, zostanie nam zwrócona pozostała część napisu, która nie została jeszcze przeczytana. W dokładnie ten sam sposób działa obiekt pliku.
Przykład. Parsowanie XML-a z łańcucha znaków (sposób z obiektem plikopodobnym)
>>> contents = "<grammar><ref id='bit'><p>0</p><p>1</p></ref></grammar>"
>>> ssock = StringIO.StringIO(contents)
>>> xmldoc = minidom.parse(ssock) #(1)
>>> ssock.close()
>>> print xmldoc.toxml()
<?xml version="1.0" ?>
<grammar><ref id="bit"><p>0</p><p>1</p></ref></grammar>
  1. Teraz możemy przekazać obiekt plikopodobny (w rzeczywistości instancję StringIO) do funkcji minidom.parse, która z kolei wywoła metodę read z tego obiektu plikopodobnego i szczęśliwie wszystko przeparsuje, nie zdając sobie nawet sprawy, że wejście to pochodzi z łańcucha znaków.

To już wiemy, jak za pomocą pojedynczej funkcji, minidom.parse, sparsować dokument XML przechowywany na stronie internetowej, lokalnym pliku, czy w łańcuchu znaków. Dla strony internetowej wykorzystamy urlopen, aby dostać obiekt plikopodobny; dla lokalnego pliku, wykorzystamy open; a w przypadku łańcucha znaków skorzystamy z StringIO. Lecz teraz pójdźmy trochę do przodu i uogólnijmy też te różnice.

Przykład. openAnything
def openAnything(source):                  #(1)
    # próbuje otworzyć za pomocą urllib (jeśli source jest URL-em do http, ftp itp.)
    import urllib                         
    try:                                  
        return urllib.urlopen(source)      #(2)
    except (IOError, OSError):            
        pass                              
 
    # próbuje otworzyć za pomocą wbudowanej funkcji open (gdy source jest ścieżką do pliku)
    try:                                  
        return open(source)                #(3)
    except (IOError, OSError):            
        pass                              

    # traktuje source jako łańcuch znaków z danymi
    import StringIO                       
    return StringIO.StringIO(str(source))  #(4)
  1. Funkcja openAnything przyjmuje pojedynczy argument, source, i zwraca obiekt plikopodobny. source jest łańcuchem znaków o różnym charakterze. Może się odnosić do adresu URL (np. 'http://slashdot.org/slashdot.rdf'), może być globalną lub lokalną ścieżką do pliku (np. 'binary.xml'), czy też łańcuchem znaków przechowującym dokument XML, który ma zostać sparsowany.
  2. Najpierw sprawdzamy, czy source jest URL-em. Robimy to brutalnie: próbujemy otworzyć to jako URL i cicho pomijamy błędy spowodowane próbą otworzenia czegoś, co nie jest URL-em. Jest to właściwie eleganckie w tym sensie, że jeśli urllib będzie kiedyś obsługiwał nowe typy URL-i, nasz program także je obsłuży i to bez konieczności zmiany kodu. Jeśli urllib jest w stanie otworzyć source, to return spowoduje natychmiastowe opuszczenie funkcji, a kolejne instrukcje try nie zostaną nigdy wykonane.
  3. Jeśli jednak urllib nie był w stanie otworzyć source, stwierdzając że nie jest ono poprawnym URL-em, zakładamy że jest to ścieżka do pliku znajdującego się na dysku i próbujemy go otworzyć. Ponownie, nic nie robimy, by sprawdzić, czy source jest poprawną nazwą pliku (zasady określające poprawność nazwy pliku są znacząco różne na różnych platformach, dlatego prawdopodobnie i tak byśmy to źle zrobili). Zamiast tego, na ślepo otwieramy plik i cicho pomijamy wszystkie błędy.
  4. W tym miejscu zakładamy, że source jest łańcuchem znaków, który przechowuje dokument XML (ponieważ nic innego nie zadziałało), dlatego wykorzystujemy StringIO, aby utworzyć obiekt plikopodobny i zwracamy go. (Tak naprawdę, ponieważ wykorzystujemy funkcję str, source nie musi być nawet łańcuchem znaków; może być dowolnym obiektem, wykorzystana bowiem zostanie jego tekstowa reprezentacja, zdefiniowana przez specjalną metodę __str__.)

Teraz możemy wykorzystać funkcję openAnything w połączeniu z minidom.parse, aby utworzyć funkcję, która przyjmuje źródło source, które w jakiś sposób odwołuje się do dokumentu XML (może to robić za pomocą adresu URL, lokalnego pliku, czy też dokumentu przechowywanego jako łańcuch znaków), i parsuje je.

Przykład. Wykorzystanie openAnything w kgp.py
class KantGenerator:
    def _load(self, source):
        sock = toolbox.openAnything(source)
        xmldoc = minidom.parse(sock).documentElement
        sock.close()
        return xmldoc


Standardowy strumień wejścia, wyjścia i błędów

Użytkownicy Uniksa są już prawdopodobnie zapoznani z koncepcją standardowego wejścia, standardowego wyjścia i standardowego strumienia błędów. Ten podrozdział jest dla pozostałych osób.

Standardowe wyjście i strumień błędów (powszechnie używana skrócona forma to stdout i stderr) są strumieniami danych wbudowanymi do każdego systemu Unix. Kiedy coś wypisujemy, idzie to do strumienia stdout; kiedy wystąpi błąd w programie, a program wypisze informacje pomocne przy debugowaniu (jak traceback w Pythonie), to wszystko pójdzie do strumienia stderr. Te dwa strumienie są zwykle połączone z oknem terminala, na którym pracujemy, więc jeżeli program coś wypisuje, zobaczymy to na wyjściu, a kiedy program spowoduje błąd, zobaczymy informacje debugujące. (Jeśli pracujemy w systemie z okienkowym IDE Pythona, stdout i stderr domyślnie będą połączone z "interaktywnym oknem".)

Przykład. Wprowadzenie do stdout i stderr
>>> for i in range(3):
...     print 'Nurkujemy'             #(1)
Nurkujemy
Nurkujemy
Nurkujemy
>>> import sys
>>> for i in range(3):
...     sys.stdout.write('Nurkujemy') #(2)
NurkujemyNurkujemyNurkujemy
>>> for i in range(3):
...     sys.stderr.write('Nurkujemy') #(3)
NurkujemyNurkujemyNurkujemy
  1. Jak zobaczyliśmy w przykładzie 6.9, "Prosty licznik", możemy wykorzystać wbudowaną funkcje range, aby zbudować prostą pętlę licznikową, która powtarza pewną operację określoną liczbę razy.
  2. stdout jest obiektem plikopodobnym; wywołując jego funkcję write będziemy wypisywać na wyjście napis, który przekazaliśmy. W rzeczywistość, to właśnie funkcja print naprawdę robi; dodaje ona znak nowej linii do wypisywanego napisu, a następnie wywołuje sys.stdout.write.
  3. W tym prostym przypadku stdout i stderr wysyłają wyjście do tego samego miejsca: do IDE Pythona (jeśli jesteśmy w nim) lub do terminala (jeśli mamy uruchomionego Pythona z linii poleceń). Podobnie jak stdout, stderr nie dodaje znaku nowej linii za nas; jeśli chcemy, aby ten znak został dodany, musimy to zrobić sami.

Zarówno stdout i stderrobiektami plikopodobnymi, a które omawialiśmy w podrozdziale 10.1, "Abstrakcyjne źródła wejścia", lecz te są tylko do zapisu. Nie posiadają one metody read, tylko write. Jednak nadal są one obiektami plikopodobnymi i możemy do nich przypisać inny obiekt pliku lub obiekt plikopodobny, aby przekierować ich wyjście.

Przykład. Przekierowywanie wyjścia
[you@localhost kgp]$ python stdout.py
Nurkujemy
[you@localhost kgp]$ cat out.log
Ta wiadomość będzie logowana i nie zostanie wypisana na wyjście

(W Windowsie możemy wykorzystać polecenie type, zamiast cat, aby wyświetlić zawartość pliku.)

#-*- coding: utf-8 -*-
#stdout.py
import sys
 
print 'Nurkujemy'                                                           #(1)
saveout = sys.stdout                                                        #(2)
fsock = open('out.log', 'w')                                                #(3)
sys.stdout = fsock                                                          #(4)
print 'Ta wiadomość będzie logowana i nie zostanie wypisana na wyjście'     #(5)
sys.stdout = saveout                                                        #(6)
fsock.close()                                                               #(7)
  1. To zostanie wypisane w interaktywnym oknie IDE (lub w terminalu, jeśli skrypt został uruchomiony z linii poleceń).
  2. Zawsze, zanim przekierujemy standardowe wyjście, przypisujemy gdzieś stdout, dzięki temu, będziemy potem mogli do niego normalnie wrócić.
  3. Otwieramy plik do zapisu. Jeśli plik nie istnieje, zostanie utworzony. Jeśli istnieje, zostanie nadpisany.
  4. Całe późniejsze wyjście zostanie przekierowane do pliku, który właśnie otworzyliśmy.
  5. Zostanie to wypisane tylko do pliku out.log; nie będzie widoczne w oknie IDE lub w terminalu.
  6. Przywracamy stdout do początkowej, oryginalnej postaci.
  7. Zamykamy plik out.log.

Dodajmy, że w wypisywanym łańcuchu znaków użyliśmy polskich znaków, a ponieważ nie skorzystaliśmy z unikodu, więc napis ten zostanie wypisany w takiej samej postaci, w jakiej został zapisany w pliku Pythona (czyli wiadomość zostanie zapisana w kodowaniu utf-8). Gdybyśmy skorzystali z unikodu, musielibyśmy wyraźnie zakodować ten napis do jakiegoś kodowania za pomocą metody encode, ponieważ Python nie wie, z jakiego kodowania chce korzystać utworzony przez nas plik (plik out.log przypisany do zmiennej stdout).

Przekierowywanie standardowego strumienia błędów (stderr) działa w ten sam sposób, wykorzystując sys.stderr, zamiast sys.stdout.

Przykład. Przekierowywanie informacji o błędach
[you@localhost kgp]$ python stderr.py
[you@localhost kgp]$ cat error.log
Traceback (most recent line last):
File "stderr.py", line 6, in ?
   raise Exception('ten błąd będzie logowany)
Exception: ten błąd będzie logowany
#stderr.py
#-*- coding: utf-8 -*-
import sys
 
fsock = open('error.log', 'w')               #(1)
sys.stderr = fsock                           #(2)
raise Exception('ten błąd będzie logowany') #(3) (4)
  1. Otwieramy plik error.log, gdzie chcemy przechowywać informacje debugujące.
  2. Przekierowujemy standardowy strumień błędów, dzięki przypisaniu obiektu nowo otwartego pliku do sys.stderr.
  3. Rzucamy wyjątek. Zauważmy, że na ekranie wyjściowym nic nie zostanie wypisane. Wszystkie informacje traceback zostały zapisane w error.log.
  4. Zauważmy także, że nie zamknęliśmy jawnie pliku error.log, a nawet nie przypisaliśmy do sys.stderr jego pierwotnej wartości. To jest wspaniałe, że kiedy program się rozwali (z powodu wyjątku), Python wyczyści i zamknie wszystkie pliki za nas. Nie ma żadnej różnicy, czy stderr zostanie przywrócony, czy też nie, ponieważ program się rozwala, a Python kończy działanie. Przywrócenie wartości do oryginalnej, jest bardziej ważne dla stdout, jeśli zamierzasz później wykonywać jakieś inne operacje w tym samym skrypcie.

Ponieważ powszechnie wypisuje się informacje o błędach na standardowy strumień błędów, Python posiada skrótową składnie, która można wykorzystać do bezpośredniego przekierowywania wyjścia.

Przykład. Wypisywanie do stderr
>>> print 'wchodzimy do funkcji'
wchodzimy do funkcji
>>> import sys
>>> print >> sys.stderr, 'wchodzimy do funkcji' #(1)
wchodzimy do funkcji
  1. Ta skrótowa składnia wyrażenia print może być wykorzystywana do pisania do dowolnego, otwartego pliku, lub do obiektu plikopodobnego. W tym przypadku, możemy przekierować pojedynczą instrukcję print do stderr bez wpływu na następne instrukcje print.

Z innej strony, standardowe wejścia jest obiektem pliku tylko do odczytu i reprezentuje dane przechodzące z niektórych wcześniejszych programów. Prawdopodobnie nie jest to zrozumiałe dla klasycznych użytkowników Mac OS-a lub nawet dla użytkowników Windows, którzy nie mieli za wiele do czynienia z linią poleceń MS-DOS-a. Działa to w ten sposób, że konstruujemy ciąg poleceń w jednej linii, w taki sposób, że to co jeden program wypisuje na wyjście, następny w tym ciągu traktuje jako wejście. Pierwszy program prosto wypisuje wszystko na standardowe wyjście (bez korzystania ze specjalnych przekierowań, wykorzystuje normalną instrukcję print itp.), a następny program czyta ze standardowego wejścia, a system operacyjny udostępnia połączenie pomiędzy wyjściem pierwszego programu, a wyjściem kolejnego.

Przykład. Ciąg poleceń
[you@localhost kgp]$ python kgp.py -g binary.xml         #(1)
01100111
[you@localhost kgp]$ cat binary.xml                      #(2)
<?xml version="1.0"?>
<!DOCTYPE grammar PUBLIC "-//diveintopython.org//DTD Kant Generator Pro v1.0//EN" "kgp.dtd">
<grammar>
<ref id="bit">
  <p>0</p>
  <p>1</p>
</ref>
<ref id="byte">
  <p><xref id="bit"/><xref id="bit"/><xref id="bit"/><xref id="bit"/>\
<xref id="bit"/><xref id="bit"/><xref id="bit"/><xref id="bit"/></p>
</ref>
</grammar>
[you@localhost kgp]$ cat binary.xml | python kgp.py -g - #(3) (4)
10110001
  1. Jak zobaczyliśmy w podrozdziale 9.1, "Nurkujemy", polecenie to wyświetli ciąg ośmiu przypadkowych bitów, 0 i 1.
  2. Dzięki temu po prostu wypiszemy całą zawartość pliku binary.xml. (Użytkownicy Windowsa powinni wykorzystać polecenie type zamiast cat.)
  3. Polecenie to wypisuje zawartość pliku binary.xml, ale znak "|" (ang. pipe), oznacza, że standardowe wyjście nie zostanie wypisana na ekran. Zamiast tego, zawartość standardowego wyjścia zostanie wykorzystane jako standardowe wejście następnego programu, który w tym przypadku jest skryptem Pythona.
  4. Zamiast określać modułu (np. binary.xml), dajemy "-", który każe naszemu skryptowi wczytać gramatykę ze standardowego wejścia, zamiast z określonego pliku na dysku. (Więcej o tym, w jaki sposób to się dzieje w następnym przykładzie.) Zatem efekt będzie taki sam, jak w pierwszym poleceniu, gdzie bezpośrednio określamy plik gramatyki, ale tutaj zwróćmy uwagę na rozszerzone możliwości. Zamiast wywoływać cat binary.xml, moglibyśmy uruchomić skrypt, który by dynamicznie generował gramatykę, a następnie mógłby ją doprowadzić do naszego skryptu. Dane mogłyby przyjść skądkolwiek: z bazy danych, innego skryptu generującego gramatykę lub jeszcze inaczej. Zaletą tego jest to, że nie musimy zmieniać w żaden sposób kgp.py, aby dołączyć jakąś funkcjonalność. Jedynie, co potrzebujemy, to możliwość wczytania gramatyki ze standardowego wejścia, a całą logikę dodatkowej funkcjonalności możemy rozdzielić wewnątrz innego programu.

Więc w jaki sposób skrypt "wie", żeby czytać ze standardowego wejścia, gdy plik gramatyki to "-"? To nie jest żadna magia; to tylko właśnie prosty kod.

Przykład. Czytanie ze standardowego wejścia w kgp.py
def openAnything(source):
    if source == "-":    #(1)
        import sys
        return sys.stdin
 
    # spróbuj otworzyć za pomocą urllib (jeżeli źródłem jest http, ftp, lub URL)
    import urllib
    try:

# ... ciach ...
  1. Jest to funkcja openAnything z toolbox.py, którą wcześniej badaliśmy w podrozdziale 10.1, "Abstrakcyjne źródła wejścia”. Wszystko, co musimy zrobić, to dodanie trzech linii kodu na początku, aby sprawdzić, czy źródłem nie jest "-"; jeśli tak, to zwracamy sys.stdin. Naprawdę, to tylko tyle! Pamiętasz, stdin jest obiektem plikopodobnym z metodą read, więc pozostałą część kodu (w kgp.py, gdzie wywołujemy funkcję openAnything) w żaden sposób nie zmieniamy.


Buforowanie odszukanego węzła

kgp.py stosuje kilka sztuczek, które mogą, lecz nie muszą, być użyteczne przy przetwarzaniu XML-a. Pierwsza z nich wykorzystuje spójną strukturę dokumentów wejściowych do utworzenia bufora węzłów.

Plik gramatyki definiuje szereg elementów ref. Każdy z nich zawiera jeden lub więcej elementów p, które mogą zawierać wiele różnych rzeczy, włącznie z elementami xref. Gdy napotykamy element xref, wyszukujemy odpowiedni element ref z tym samym atrybutem id i wybieramy jeden z elementów potomnych elementu ref i parsujemy go. (W następnym podrozdziale zobaczymy jak dokonywany jest ten losowy wybór.)

W taki sposób rozwijamy gramatykę: definiujemy elementy ref dla najmniejszych części, następnie definiujemy elementy ref, które zawierają te pierwsze elementy ref poprzez użycie xref itd. Potem parsujemy "największą" referencję, przechodzimy po kolei do każdego elementu xref i ostatecznie generujemy prawdziwy tekst. Ten wygenerowany tekst zależy od tej (losowej) decyzji podjętej przy wypełnianiu elementu xref, a więc efekt może być inny za każdym razem.

To wszystko jest bardzo elastyczne, ale ma jedną wadę: wydajność. Gdy napotkamy element xref i potrzebujemy odszukać odpowiedniego dla niego elementu ref, to pojawia się problem. Element xref ma atrybut id i chcemy odszukać element ref, który ma taki sam atrybut id, ale nie ma prostego sposobu aby to zrobić. Powolnym sposobem na zrobienie tego byłoby pobranie pełnej listy elementów ref za każdym razem, a następnie przeszukanie jej w pętli pod kątem atrybutu id. Szybkim sposobem jest utworzenie takiej listy raz, a następnie utworzenie bufora w postaci słownika.

Przykład. loadGrammar
    def loadGrammar(self, grammar):                         
        self.grammar = self._load(grammar)                  
        self.refs = {}                                       #(1)
        for ref in self.grammar.getElementsByTagName("ref"): #(2)
            self.refs[ref.attributes["id"].value] = ref      #(3) (4)
  1. Rozpoczynamy od utworzenia pustego słownika self.refs.
  2. Jak już widzieliśmy w podrozdziale 9.5, “Wyszukiwanie elementów”, getElementsByTagName zwraca listę wszystkich elementów o podanej nazwie. Także łatwo możemy uzyskać listę wszystkich elementów ref, a następnie po prostu przeszukać ją w pętli.
  3. Jak już widzieliśmy w podrozdziale 9.6, "Dostęp do atrybutów elementów", możemy pobrać atrybut elementu poprzez nazwę używając standardowej składni słownikowej. Także kluczami słownika self.refs będą wartości atrybutu id każdego elementu ref.
  4. Wartościami słownika self.refs będą elementy ref jako takie. Jak już widzieliśmy w podrozdziale 9.3, "Parsowanie XML-a", każdy element, każdy węzeł, każdy komentarz, każdy kawałek tekstu w parsowanym dokumencie XML jest obiektem.

Gdy tylko bufor (cache) zostanie utworzony, po napotkaniu elementu xref, aby odnaleźć element ref z takim samym atrybutem id, możemy po prostu sięgnąć do słownika self.refs.

Przykład. Użycie bufora elementów ref
    def do_xref(self, node):
        id = node.attributes["id"].value
        self.parse(self.randomChildElement(self.refs[id]))

Funkcję randomChildElement zgłębimy w następnym podrozdziale.


Wyszukanie bezpośrednich elementów potomnych

Inną przydatną techniką przy parsowaniu dokumentów XML jest odnajdywanie wszystkich bezpośrednich elementów potomnych (dzieci) danego elementu. Na przykład w pliku gramatyki element ref może mieć szereg elementów p, a każdy z nich może zawierać wiele rzeczy, włącznie z innymi elementami p. Chcemy wyszukać tylko te elementy p, które są potomkami elementu ref, a nie elementy p, które są potomkami innych elementów p.

Pewnie myślisz, że możesz do tego celu po prostu użyć funkcji getElementsByTagName, ale niestety nie możesz. Funkcja getElementsByTagName przeszukuje rekurencyjnie i zwraca pojedyncza listę wszystkich elementów jakie znajdzie. Ponieważ elementy p mogą zawierać inne elementy p, nie możemy użyć funkcji getElementsByTagName. Zwróciłaby ona zagnieżdżone elementy p, a tego nie chcemy. Aby znaleźć tylko bezpośrednie elementy potomne, musimy to wykonać samodzielnie.

Przykład. Wyszukanie bezpośrednich elementów potomnych
    def randomChildElement(self, node):
        choices = [e for e in node.childNodes
                   if e.nodeType == e.ELEMENT_NODE] #(1) (2) (3)
        chosen = random.choice(choices)             #(4)
        return chosen
  1. Jak już widzieliśmy w przykładzie 9.9, "Pobieranie węzłów potomnych", atrybut childNodes zwraca listę wszystkich elementów potomnych danego elementu.
  2. Jednakże, jak już widziałeś w przykładzie 9.11, "Węzłami potomnymi może być także tekst", lista zwrócona przez childNodes zawiera całą różnorodność typów węzłów, włączając to węzły tekstowe. W tym wypadku szukamy jednak tylko potomków, które są elementami.
  3. Każdy węzeł posiada atrybut nodeType, który może przyjmować wartości ELEMENT_NODE, TEXT_NODE, COMMENT_NODE i wiele innych. Pełna lista możliwych wartości znajduje się w pliku __init__.py w pakiecie xml.dom. (Zajrzyj do podrozdziału 9.2, "Pakiety", aby się więcej dowiedzieć o pakietach.) Ale my jesteśmy zainteresowani węzłami, które są elementami, a więc możemy odfiltrować z listy tylko te elementy, których atrybut nodeType jest równy ELEMENT_NODE.
  4. Gdy tylko mamy już listę właściwych elementów, wybór losowego elementu jest łatwy. Python udostępnia moduł o nazwie random, który zawiera kilka funkcji. Funkcja random.choice pobiera listę z dowolną ilością elementów i zwraca losowy element. Np. jeśli element ref zawiera kilka elementów p, to choices będzie listą elementów p, a do chosen zostanie przypisany dokładnie jeden z nich, wybrany losowo.


Tworzenie oddzielnych funkcji obsługi względem typu węzła

Trzecim użytecznym chwytem podczas przetwarzania XML-a jest podzielenie kodu w logiczny sposób na funkcje oparte na typie węzła i nazwie elementu. Parsując dokument przetwarzamy rozmaite typy węzłów, które są reprezentowane przez obiekty Pythona. Poziom główny dokumentu jest bezpośrednio reprezentowany przez obiekt klasy Document. Z kolei Document zawiera jeden lub więcej obiektów klasy Element (reprezentujące znaczniki XML-a), a każdy z nich może zawierać inne obiekty klasy Element, obiekty klasy Text (fragmenty tekstu), czy obiektów Comment (osadzone komentarze w dokumencie). Python pozwala w łatwy sposób napisać funkcję pośredniczącą, która rozdziela logikę dla każdego rodzaju węzła.

Przykład. Nazwy klas parsowanych obiektów XML
>>> from xml.dom import minidom
>>> xmldoc = minidom.parse('kant.xml') #(1)
>>> xmldoc
<xml.dom.minidom.Document instance at 0x01359DE8>
>>> xmldoc.__class__                   #(2)
<class xml.dom.minidom.Document at 0x01105D40>
>>> xmldoc.__class__.__name__          #(3)
'Document'
  1. Załóżmy na moment, że kant.xml jest w bieżącym katalogu.
  2. Jak powiedzieliśmy w podrozdziale "Pakiety", obiekt zwrócony przez parsowany dokument jest instancją klasy Document, która została zdefiniowana w minidom.py w pakiecie xml.dom. Jak zobaczyliśmy w podrozdziale "Tworzenie instancji klasy", __class__ jest wbudowanym atrybutem każdego obiektu Pythona.
  3. Ponadto __name__ jest wbudowanym atrybutem każdej klasy Pythona. Atrybut ten przechowuje napis, a napis ten nie jest niczym tajemniczym, jest po prostu nazwą danej klasy. (Zobacz podrozdział "Definiowanie klas".)

To fajnie, możemy pobrać nazwę klasy dowolnego węzła XML-a (ponieważ węzły są reprezentowane przez Pythonowe obiekty). Jak można wykorzystać tę zaletę, aby rozdzielić logikę parsowania dla każdego typu węzła? Odpowiedzią jest getattr, który pierwszy raz zobaczyliśmy w podrozdziale "Funkcja getattr".

Przykład. parse, ogólna funkcja pośrednicząca dla węzła XML
    def parse(self, node):          
        parseMethod = getattr(self, "parse_%s" % node.__class__.__name__) #(1) (2)
        parseMethod(node) #(3)
  1. Od razu, zauważmy, że konstruujemy dłuższy napis oparty na nazwie klasy przekazanego węzła (jako argument node). Zatem, jeśli przekażemy węzeł Document-u, konstruujemy napis 'parse_Document' itd.
  2. Teraz, jeśli potraktujemy tę nazwę jako nazwę funkcji, otrzymamy dzięki getattr referencję do funkcji.
  3. Ostatecznie, możemy wywołać tę funkcję, przekazując sam node jako argument. Następny przykład przedstawia definicję tych funkcji.
Przykład. Funkcje wywoływane przez funkcję pośredniczącą parse
    def parse_Document(self, node): #(1)
        self.parse(node.documentElement)

    def parse_Text(self, node):    #(2)
        text = node.data
        if self.capitalizeNextWord:
            self.pieces.append(text[0].upper())
            self.pieces.append(text[1:])
            self.capitalizeNextWord = 0
        else:
            self.pieces.append(text)

    def parse_Comment(self, node): #(3)
        pass

    def parse_Element(self, node): #(4)
        handlerMethod = getattr(self, "do_%s" % node.tagName)
        handlerMethod(node)
  1. parse_Document jest wywołany tylko raz, ponieważ jest tylko jeden węzeł klasy Document w dokumencie XML i tylko jeden obiekt klasy Document w przeparsowanej reprezentacji XML-a. Tu po prostu idziemy dalej i parsujemy część główną pliku gramatyki.
  2. parse_Text jest wywoływany tylko na węzłach reprezentujących fragmenty tekstu. Funkcja wykonuje kilka specjalnych operacji związanych z automatycznym wstawianiem dużej litery na początku słowa pierwszego zdania, ale w innym wypadku po prostu dodaje reprezentowany tekst do listy.
  3. parse_Comment jest tylko "przejażdżką"; metoda ta nic nie robi, ponieważ nie musimy się troszczyć o komentarze wstawione w plikach definiującym gramatykę. Pomimo tego, zauważmy, że nadal musimy zdefiniować funkcję i wyraźnie stwierdzić, żeby nic nie robiła. Jeśli funkcja nie będzie istniała, funkcja parse nawali tak szybko, jak napotka się na komentarz, ponieważ będzie próbowała znaleźć nieistniejącą funkcję parse_Comment. Definiując oddzielną funkcję dla każdego typu węzła, nawet jeśli nam ta funkcja nie jest potrzebna, pozwalamy ogólnej funkcji parsującej być prostą i krótką.
  4. Metoda parse_Element jest w rzeczywistości funkcją pośredniczącą, opartą na nazwie znacznika elementu. Idea jest taka sama: weź odróżniające się od siebie elementy (elementy, które różnią się nazwą znacznika) i wyślij je do odpowiedniej, odrębnej funkcji. Konstruujemy napis typu 'do_xref' (dla znacznika <xref>), znajdujemy funkcję o takiej nazwie i wywołujemy ją. I robimy podobnie dla każdej innej nazwy znacznika, która zostanie znaleziona, oczywiście w pliku gramatyki (czyli znaczniki <p>, czy też <choice>).

W tym przykładzie funkcja pośrednicząca parse i parse_Element po prostu znajdują inne metody w tej samej klasie. Jeśli przetwarzanie jest bardzo złożone (lub mamy bardzo dużo nazw znaczników), powinniśmy rozdzielić swój kod na kilka oddzielnych modułów i wykorzystać dynamiczne importowanie, aby zaimportować każdy moduł, a następnie wywołać wszystkie potrzebne nam funkcje. Dynamiczne importowanie zostanie omówione w rozdziale "Programowanie funkcyjne".


Obsługa argumentów linii poleceń

Python całkowicie wspomaga tworzenie programów, które mogą zostać uruchomione z linii poleceń, łącznie z argumentami linii poleceń, czy zarówno z krótkim lub długim stylem flag, które określają opcje. Nie ma to nic wspólnego z XML-em, ale omawiany skrypt wykorzystuje w dobry sposób linię poleceń, dlatego też nadeszła odpowiednia pora, aby o nich wspomnieć.

Ciężko mówić o linii poleceń bez wiedzy, w jaki sposób argumenty linii poleceń są ujawniane do programu, dlatego też napiszmy prosty program, aby to zobaczyć.

Przykład. Wprowadzenie do sys.argv
#argecho.py
import sys

for arg in sys.argv: #(1)
    print arg
  1. Każdy argument linii poleceń przekazany do programu, zostanie umieszczony w sys.argv, który jest właściwie listą. W tym miejscu wypisujemy każdy argument w oddzielnej linii.
Przykład. Zawartość sys.argv
[you@localhost py]$ python argecho.py          #(1)
argecho.py
[you@localhost py]$ python argecho.py abc def  #(2)
argecho.py
abc
def
[you@localhost py]$ python argecho.py −−help   #(3)
argecho.py
−−help
[you@localhost py]$ python argecho.py −m kant.xml #(4)
argecho.py
−m
kant.xml
  1. Najpierw musimy sobie uświadomić, że sys.argv przechowuje nazwę uruchomionego skryptu. Wiedzę tę wykorzystamy później, w rozdziale "Programowanie funkcyjne". Na razie nie zamartwiaj się tym.
  2. Argumenty linii poleceń są oddzielane przez spacje i każdy z nich ukazuje się w liście sys.argv jako oddzielny argument.
  3. Flagi linii poleceń np. −−help, także pokażą się jako osobne elementy w sys.argv.
  4. Żeby było ciekawiej, niektóre z flag linii poleceń same przyjmują, wymagają argumentów. Na przykład, tutaj mamy jedną flagę (−m), która na dodatek także przyjmuje argument (w przykładzie kant.xml). Zarówno flaga sama w sobie, a także argument flagi są kolejnymi elementami w liście sys.argv. Python w żaden sposób nie będzie próbował ich powiązać; otrzymamy samą listę.

Jak możemy zobaczyć, z pewnością mamy wszystkie informacje przekazane do linii poleceń, ale nie wyglądają na tak proste, aby z nich faktycznie skorzystać. Dla nieskomplikowanych programów, które przyjmują tylko jeden argument bez żadnych flag, możemy po prostu wykorzystać sys.argv[1], aby się do niego dostać. Nie ma się czego wstydzić. Dla bardziej złożonych programów będzie potrzebny moduł getopt.

Przykład. Wprowadzenie do getopt
def main(argv):
    grammar = "kant.xml"                 #(1)
    try:
        opts, args = getopt.getopt(argv, "hg:d", ["help", "grammar="]) #(2)
    except getopt.GetoptError:           #(3)
        usage()                          #(4)
        sys.exit(2)

# ...
 
if __name__ == "__main__":
     main(sys.argv[1:])
  1. Od razu zobacz na sam dół przykładu. Wywołujemy funkcję main z argumentem sys.argv[1:]. Zapamiętaj, sys.argv[0] jest nazwą skryptu, który uruchomiliśmy; nie martwimy się o to, w jaki sposób jest przetwarzana linia poleceń, więc odcinamy i przekazujemy resztę listy.
  2. To najciekawsze miejsce w tym przykładzie. Funkcja getopt modułu getopt przyjmuje trzy parametry: listę argumentów (którą otrzymaliśmy z sys.argv[1:]), napis zawierający wszystkie możliwe jedno-znakowe flagi, które program akceptuje, a także listę dłuższych flag, które są odpowiednikami krótszych, jedno-znakowych wersji. Na pierwszy rzut oka wydaje się to trochę zamotane, ale w dalszej części szerzej to omówimy.
  3. Jeśli coś nie poszło pomyślnie podczas parsowania flag linii poleceń, getopt rzuca wyjątek, który następnie przechwytujemy. Informujemy funkcję getopt o wszystkich flagach, które rozumie nasz program, zatem ostatecznie oznacza, że użytkownik przekazał niektóre niezrozumiałe przez nas flagi.
  4. Jest to praktycznie standard wykorzystywany w świecie Uniksa, kiedy do skryptu zostaną przekazane niezrozumiałe flagi, wypisujemy streszczoną pomoc dotyczącą użycia programu i wdzięcznie zakańczamy go. Dodajmy, że nie przedstawiliśmy tutaj funkcji usage. Jeszcze trzeba będzie ją gdzieś zaimplementować, aby wypisywała streszczenie pomocy; nie dzieje się to automatycznie.

Czym są te wszystkie parametry przekazane do funkcji getopt? Pierwszy jest po prostu surową listą argumentów i flag przekazanych do linii poleceń (bez pierwszego elementu, czyli nazwy skryptu, który wycięliśmy przed wywołaniem funkcji main). Drugi parametr jest listą krótkich flag linii poleceń, które akceptuje skrypt.

"hg:d"

-h
    wyświetla streszczoną pomoc 
-g ...
    korzysta z określonego pliku gramatyki lub URL-a
-d
    pokazuje informacje debugujące podczas parsowania

Pierwsza i trzecia flaga są zwykłymi, samodzielnymi flagami; możemy je określić lub nie. Flagi te wykonują pewne czynności (wypisują pomoc) lub zmieniają stan (włączają debugowanie). Jakkolwiek, za drugą flagą (-g) musi się znaleźć pewien argument, który będzie nazwą pliku gramatyki, który ma zostać wykorzystany. W rzeczywistości może być nazwą pliku lub adresem strony strony web, ale w tym momencie nie wiemy jeszcze, czym jest (zostanie to sprawdzone później), ale wiemy, że ma być czymś. Poinformowaliśmy getopt o tym, że ma być coś za tą flagą, poprzez wstawienie w drugim parametrze dwukropka po literze g.

Żeby to bardziej skomplikować, skrypt akceptuje zarówno krótkie flagi (np. -h, jak i długie flagi (jak --help), a my chcemy, żeby służyły one do tego samego. I po to jest trzeci parametr w getopt. Określa on listę długich flag, które odpowiadają krótkim flagom zdefiniowanym w drugim parametrze.

["help", "grammar="]

--help
    wyświetla streszczoną pomoc
--grammar ...
    korzysta z określonego pliku gramatyki lub URL-a

Zwróćmy uwagę na trzy sprawy:

  1. Wszystkie długie flagi w linii poleceń są poprzedzone dwoma myślnikami, ale podczas wywoływania getopt nie dołączamy tych myślników.
  2. Po fladze --grammar musi zawsze wystąpić dodatkowy argument, identycznie jak z flagą -g. Informujemy o tym poprzez znak równości w "grammar=".
  3. Lista długich flag jest krótsza niż lista krótkich flag, ponieważ flaga -d nie ma swojego dłuższego odpowiednika. Jedynie -d będzie włączał debugowanie. Jednak porządek krótkich i długich flag musi być ten sam, dlatego też najpierw musimy określić wszystkie krótkie flagi odpowiadające dłuższym flagom, a następnie pozostałą część krótszych flag, które nie mają swojego dłuższego odpowiednika.

Jeszcze się nie pogubiłeś? To spójrz na właściwy kod i zobacz, czy nie staje się dla ciebie zrozumiały.

Przykład. Obsługa argumentów linii poleceń w kgp.py
def main(argv):                          #(1)
    grammar = "kant.xml"                
    try:                                
        opts, args = getopt.getopt(argv, "hg:d", ["help", "grammar="])
    except getopt.GetoptError:          
        usage()                         
        sys.exit(2)                     
    for opt, arg in opts:                #(2)
        if opt in ("-h", "--help"):      #(3)
            usage()                     
            sys.exit()                  
        elif opt == '-d':                #(4)
            global _debug               
            _debug = 1                  
        elif opt in ("-g", "--grammar"): #(5)
            grammar = arg               

    source = "".join(args)               #(6)

    k = KantGenerator(grammar, source)
    print k.output()
  1. Zmienna grammar będzie przechowywać ścieżkę do pliku gramatyki, z którego będziemy korzystać. W tym miejscu inicjalizujemy ją tak, aby w przypadku, gdy nie zostanie określona w linii poleceń (za pomocą flagi -g lub --grammar) miała jakąś domyślną wartość.
  2. Zmienną opts, którą otrzymujemy z wartość zwróconej przez getopt, przechowuje listę krotek: flagę i argument. Jeśli flaga nie przyjmuje argumentu, to argument będzie miał wartość None. Ułatwia to wykonywanie pętli na flagach.
  3. getopt kontroluje, czy flagi linii poleceń są akceptowalne, ale nie wykonuje żadnej konwersji między długimi, a krótkimi flagami. Jeśli określimy flagę -h, opt będzie zawierać "-h", natomiast jeśli określimy flagę --help, opt będzie zawierać "--help". Zatem musimy kontrolować obydwa warianty.
  4. Pamiętamy, że fladze -d nie odpowiada żadna dłuższa wersja, dlatego też kontrolujemy tylko tę krótką flagę. Jeśli zostanie ona odnaleziona, ustawiamy globalną zmienną, do której później będziemy się odwoływać, aby wypisywać informacje debugujące. (Flaga ta była wykorzystywana podczas projektowania skryptu. Nie myślisz chyba, że wszystkie przedstawione przykłady działały od razu?)
  5. Jeśli znajdziemy plik gramatyki spotykając flagę -g lub −−grammar, zapisujemy argument, który następuje po tej fladze (przechowywany w zmiennej arg), do zmiennej grammar, nadpisując przy tym domyślną wartość, zainicjalizowaną na początku funkcji main.
  6. Ok. Wykonaliśmy pętlę przez wszystkie flagi i przetworzyliśmy je. Oznacza to, że pozostała część musi być argumentami linii poleceń, a zostały one zwrócone przez funkcje getopt do zmiennej args. W tym przypadku traktujemy je jako materiał źródłowy dla parsera. Jeśli nie zostały określone żadne argumenty linii poleceń, args będzie pustą listą, więc source w wyniku tego będzie pustym napisem.


Wszystko razem

Przemierzyliśmy kawał drogi. Zatrzymajmy się na chwilę i zobaczmy jak te wszystkie elementy do siebie pasują. Zaczniemy od skryptu, który pobiera argumenty z linii poleceń używając modułu getopt.

def main(argv):
# ...
    try:
        opts, args = getopt.getopt(argv, "hg:d", ["help", "grammar="])
    except getopt.GetoptError:
# ...
    for opt, arg in opts:
# ...

Tworzymy nową instancję klasy KantGenerator i przekazujemy jej plik z gramatyką oraz źródło, które może być, ale nie musi, podane w linii poleceń.

k = KantGenerator(grammar, source)

Instancja klasy KantGenerator automatycznie wczytuje gramatykę, która jest plikiem XML. Wykorzystujemy naszą funkcję openAnything do otwarcia pliku (który może być ulokowany lokalnie lub na zdalnym serwerze), następnie używamy wbudowanego zestawu funkcji parsujących minidom do sparsowania XML-a do postaci drzewa obiektów Pythona.

def _load(self, source):
    sock = toolbox.openAnything(source)
    xmldoc = minidom.parse(sock).documentElement
    sock.close()

Ach i po drodze wykorzystujemy naszą wiedzę o strukturze dokumentu XML do utworzenia małego bufora referencji, którymi są po prostu elementy dokumentu XML.

def loadGrammar(self, grammar):
    for ref in self.grammar.getElementsByTagName("ref"):
        self.refs[ref.attributes["id"].value] = ref

Jeśli został podany jakiś materiał źródłowy w linii poleceń, używamy go. W przeciwnym razie na podstawie gramatyki wyszukujemy referencję na najwyższym poziomie (tą do której nie mają odnośników żadne inne elementy) i używamy jej jako punktu startowego.

def getDefaultSource(self):
    xrefs = {}
    for xref in self.grammar.getElementsByTagName("xref"):
    xrefs[xref.attributes["id"].value] = 1
    xrefs = xrefs.keys()
    standaloneXrefs = [e for e in self.refs.keys() if e not in xrefs]
    return '<xref id="%s"/>' % random.choice(standaloneXrefs)

Teraz przedzieramy się przez materiał źródłowy. Ten materiał to także XML i parsujemy go węzeł po węźle. Aby podzielić nieco kod i uczynić go łatwiejszym w utrzymaniu, używamy oddzielnych funkcji obsługi (ang. handlers) dla każdego typu węzła.

def parse_Element(self, node):
    handlerMethod = getattr(self, "do_%s" % node.tagName)
    handlerMethod(node)

Przelatujemy przez gramatykę, parsując wszystkie elementy potomne każdego elementu p,

def do_p(self, node):
# ...
    if doit:
        for child in node.childNodes: self.parse(child)

zastępując elementy choice losowym elementem potomnym,

def do_choice(self, node):
    self.parse(self.randomChildElement(node))

i zastępując elementy xref losowym elementem potomnym odpowiedniego elementu ref, który wcześniej został zachowany w buforze.

def do_xref(self, node):
    id = node.attributes["id"].value
    self.parse(self.randomChildElement(self.refs[id]))

W końcu parsujemy wszystko do zwykłego tekstu,

def parse_Text(self, node):
    text = node.data
# ...
    self.pieces.append(text)

który wypisujemy.

def main(argv):
# ...
    k = KantGenerator(grammar, source)
    print k.output()


Wszystko razem

Python posiada zestaw potężnych bibliotek do parsowania i manipulacji dokumentami XML. Moduł minidom parsuje plik XML zamieniając go w obiekt Pythona i pozwalając na swobodny dostęp do dowolnych jego elementów. Idąc dalej, w rozdziale tym pokazaliśmy, w jaki sposób użyć Pythona do tworzenia "prawdziwych" skryptów linii poleceń przyjmujących argumenty, obsługujących różne błędy, a nawet potrafiących pobrać dane z wyjścia innego programu.

Zanim przejdziemy do następnego rozdziału, powinniśmy z łatwością:


HTTP

HTTP

Nurkujemy

Do tej pory nauczyliśmy się już przetwarzać HTML i XML, zobaczyliśmy jak pobrać stronę internetową, a także jak parsować dane XML pobrane poprzez URL. Zagłębmy się teraz nieco bardziej w tematykę usług sieciowych HTTP.

W uproszczeniu, usługi sieciowe HTTP są programistycznym sposobem wysyłania i odbierania danych ze zdalnych serwerów, wykorzystując do tego bezpośrednio transmisje po HTTP. Jeżeli chcesz pobrać dane z serwera, użyj po prostu metodę GET protokołu HTTP; jeżeli chcesz wysłać dane do serwera, użyj POST. (Niektóre, bardziej zaawansowane API serwisów HTTP definiują także sposób modyfikacji i usuwania istniejących danych -- za pomocą metod HTTP PUT i DELETE). Innymi słowy, "czasowniki" wbudowane w protokół HTTP (GET, POST, PUT i DELETE) pośrednio przekształcają operacje HTTP na operacje na poziomie aplikacji: odbierania, wysyłania, modyfikacji i usuwania danych.

Główną zaletą tego podejścia jest jego prostota. Popularność tego rozwiązania została udowodniona poprzez ogromną liczbę różnych witryn. Dane -- najczęściej w formacie XML -- mogą być wygenerowane i przechowane statycznie, albo też generowane dynamicznie poprzez skrypty po stronie serwera, i inne popularne języki, włączając w to bibliotekę HTTP. Łatwiejsze jest także debugowanie, ponieważ możemy wywołać dowolną usługę sieciową w dowolnej przeglądarce internetowej i obserwować zwracane surowe dane. Współczesne przeglądarki także czytelnie sformatują otrzymane dane XML, i pozwolą na szybką nawigację wśród nich.

Przykłady użycia czystych usług sieciowych typu XML poprzez HTTP:

W kolejnych rozdziałach zapoznamy się z różnymi API, które wykorzystują protokół HTTP jako nośnik do wysyłania i odbierania danych, ale które nie przekształcają operacji na poziomie aplikacji na operacje w HTTP (zamiast tego tunelują wszystko poprzez HTTP POST). Ale ten rozdział koncentruje się na wykorzystywaniu metody GET protokołu HTTP do pobierania danych z serwera -- poznamy kilka cech HTTP, które pozwolą nam jak najlepiej wykorzystać możliwości czystych usług sieciowych HTTP.

Poniżej jest bardziej zaawansowana wersja modułu openanything.py, który przedstawiliśmy w poprzednim rozdziale:

import urllib2, urlparse, gzip
from StringIO import StringIO

USER_AGENT = 'OpenAnything/%s +http://diveintopython.org/http_web_services/' % __version__

class SmartRedirectHandler(urllib2.HTTPRedirectHandler):
    def http_error_301(self, req, fp, code, msg, headers):
        result = urllib2.HTTPRedirectHandler.http_error_301(
            self, req, fp, code, msg, headers)
        result.status = code
        return result

    def http_error_302(self, req, fp, code, msg, headers):
        result = urllib2.HTTPRedirectHandler.http_error_302(
            self, req, fp, code, msg, headers)
        result.status = code
        return result

class DefaultErrorHandler(urllib2.HTTPDefaultErrorHandler):
    def http_error_default(self, req, fp, code, msg, headers):
        result = urllib2.HTTPError(
            req.get_full_url(), code, msg, headers, fp)
        result.status = code
        return result

def openAnything(source, etag=None, lastmodified=None, agent=USER_AGENT):
    u"""URL, nazwa pliku lub łańcuch znaków --> strumień

    Funkcja ta pozwala tworzyć parsery, które przyjmują jakieś źródło wejścia
    (URL, ścieżkę do pliku lokalnego lub gdzieś w sieci lub dane w postaci łańcucha znaków),
    a następnie zaznajamia się z nim w odpowiedni sposób. Zwracany obiekt będzie
    posiadał wszystkie podstawowe metody czytania wejścia (read, readline, readlines).
    Ponadto korzystamy z .close(), gdy obiekt już nam nie będzie potrzebny.

    Kiedy zostanie podany argument etag, zostanie on wykorzystany jako wartość
    nagłówka żądania URL-a If-None-Match.

    Jeśli argument lastmodified zostanie podany, musi być on formie
    łańcucha znaków określającego czas i datę w GMT.
    Data i czas sformatowana w tym łańcuchu zostanie wykorzystana
    jako wartość nagłówka żądania If-Modified-Since.

    Jeśli argument agent zostanie określony, będzie on wykorzystany
    w nagłówku żądania User-Agent.
    """

    if hasattr(source, 'read'):
        return source

    if source == '-':
        return sys.stdin

    if urlparse.urlparse(source)[0] == 'http':
        # otwiera URL za pomocą urllib2
        request = urllib2.Request(source)
        request.add_header('User-Agent', agent)
        if lastmodified:
            request.add_header('If-Modified-Since', lastmodified)
        if etag:
            request.add_header('If-None-Match', etag)
        request.add_header('Accept-encoding', 'gzip')
        opener = urllib2.build_opener(SmartRedirectHandler(), DefaultErrorHandler())
        return opener.open(request)
    
    # próbuje otworzyć za pomocą wbudowanej funkcji open (jeśli source to nazwa pliku)
    try:
        return open(source)
    except (IOError, OSError):
        pass

    # traktuje source jak łańcuch znaków
    return StringIO(str(source))

def fetch(source, etag=None, lastmodified=None, agent=USER_AGENT):
    u"""Pobiera dane z URL, pliku, strumienia lub łańcucha znaków"""
    result = {}
    f = openAnything(source, etag, lastmodified, agent)
    result['data'] = f.read()
    if hasattr(f, 'headers'):
        # zapisuje ETag, jeśli go wysłał do nas serwer
        result['etag'] = f.headers.get('ETag')
        # zapisuje nagłówek Last-Modified, jeśli został do nas wysłany
        result['lastmodified'] = f.headers.get('Last-Modified')
        if f.headers.get('content-encoding') == 'gzip':
            # odkompresowuje otrzymane dane, ponieważ są one zakompresowane jako gzip
            result['data'] = gzip.GzipFile(fileobj=StringIO(result['data'])).read()
    if hasattr(f, 'url'):
        result['url'] = f.url
        result['status'] = 200
    if hasattr(f, 'status'):
        result['status'] = f.status
    f.close()
    return result


Jak nie pobierać danych poprzez HTTP

Załóżmy, że chcemy pobrać jakiś zasób poprzez HTTP, jak np. RSS (Really Simple Syndication). Jednak nie chcemy pobrać go tylko jednorazowo, lecz cyklicznie, np. co godzinę, aby mieć najświeższe informacje ze strony, która udostępnia RSS. Zróbmy to najpierw w bardzo prosty i szybki sposób, a potem zobaczymy jak można to zrobić lepiej.

Przykład. Pobranie RSS w szybki i prosty sposób
>>> import urllib
>>> data = urllib.urlopen('http://diveintomark.org/xml/atom.xml').read()    #(1)
>>> print data
<?xml version="1.0" encoding="iso-8859-1"?>
<feed version="0.3"
  xmlns="http://purl.org/atom/ns#"
  xmlns:dc="http://purl.org/dc/elements/1.1/"
  xml:lang="en">
  <title mode="escaped">dive into mark</title>
  <link rel="alternate" type="text/html" href="http://diveintomark.org/"/>
 
  [... ciach ...]

  1. Pobranie czegokolwiek poprzez HTTP jest w Pythonie niesamowicie łatwe; właściwie jest to jedna linijka kodu. Moduł urllib ma bardzo poręczną funkcję urlopen, która przyjmuje na wejściu adres strony, a zwraca obiekt plikopodobny, z którego można odczytać całą zawartość strony przy pomocy metody read. Prościej już nie może być.

A więc co jest z tym nie tak? Cóż, do szybkiej próby podczas testowania, czy programowania, to w zupełności wystarczy. Chcieliśmy zawartość RSS-a i mamy ją. Ta sama technika działa dla każdej strony internetowej. Jednak gdy zaczniemy myśleć w kategoriach serwisów internetowych, z których chcemy korzystać regularnie -- pamiętajmy, że chcieliśmy pobierać tego RSS-a co godzinę -- wtedy takie działanie staje się niewydajne i prymitywne.

Porozmawiajmy o podstawowych cechach HTTP.


Możemy wyróżnić pięć ważnych właściwości HTTP, z których powinniśmy korzystać.

User-Agent

User-Agent jest to po prostu sposób w jaki klient może poinformować serwer kim jest w trakcie żądania strony internetowej, RSS (Really Simple Syndication) lub jakiejkolwiek usługi internetowej poprzez HTTP. Gdy klient zgłasza żądanie do danego zasobu, to zawsze powinien informować kim jest tak szczegółowo, jak to tylko możliwe. Pozwala to administratorowi serwera na skontaktowanie się z programistą, twórcą aplikacji klienckiej, jeśli coś idzie nie tak.

Domyślnie Python wysyła standardowy nagłówek postaci User-Agent: Python-urllib/1.15. W następnej sekcji zobaczymy jak to zmienić na coś bardziej szczegółowego.

Przekierowania

Czasami zasoby zmieniają położenie. Witryny internetowe są reorganizowane a strony przenoszone pod nowe adresy. Nawet usługi internetowe ulegają reorganizacji. RSS spod adresu http://example.com/index.xml może zostać przeniesiony na http://example.com/xml/atom.xml. Może się także zmienić cała domena, gdy reorganizacja jest przeprowadzana na większą skalę, np. http://www.example.com/index.xml może zostać przekierowana do http://server-farm-1.example.com/index.xml.

Zawsze gdy żądamy jakiegoś zasobu od serwera HTTP, serwer ten dołącza do swojej odpowiedzi kod statusu. Kod statusu 200 oznacza "wszystko w porządku, oto strona o którą prosiliśmy". Kod statusu 404 oznacza "strona nieznaleziona". (Prawdopodobnie spotkaliśmy się z błędami 404 podczas surfowania w sieci.)

Protokół HTTP ma dwa różne sposoby, aby dać do zrozumienia, że dany zasób zmienił adres. Kod statusu 302 jest to tymczasowe przekierowanie i oznacza on "ups, to zostało tymczasowo przeniesione tam" (a ten tymczasowy adres umieszczany jest w nagłówku Location:). Kod statusu 301 jest to przekierowanie trwałe i oznacza "ups, to zostało przeniesione na stałe" (a nowy adres jest podawany w nagłówku Location:). Gdy otrzymamy kod statusu 302 i nowy adres, to specyfikacja HTTP mówi, że powinniśmy użyć nowego adresu, aby pobrać to czego dotyczyło żądanie, ale następnym razem przy próbie dostępu do tego samego zasobu powinniśmy spróbować ponownie starego adresu. Natomiast gdy dostaniemy kod statusu 301 i nowy adres, to powinniśmy już od tego momentu używać tylko tego nowego adresu.

urllib.urlopen automatycznie "śledzi" przekierowania, jeśli otrzyma stosowny kod statusu od serwera HTTP, ale niestety nie informuje o tym fakcie. Ostatecznie otrzymujemy dane, o które prosiliśmy, ale nigdy nie wiadomo, czy biblioteka nie podążyła samodzielnie za przekierowaniem. Tak więc nieświadom niczego dalej możemy próbować korzystać ze starego adresu i za każdym razem nastąpi przekierowanie pod nowy adres. To powoduje wydłużenie drogi, co nie jest zbyt wydajne! W dalszej części tego rozdziału zobaczymy, jak sobie radzić z trwałymi przekierowaniami właściwie i wydajnie.

Last-Modified/If-Modified-Since

Niektóre dane zmieniają się bez przerwy. Strona domowa cnn.com jest aktualizowana co pięć minut. Z drugiej strony strona domowa google.com zmienia się raz na kilka tygodni (gdy wrzucają jakieś świąteczne logo lub reklamują jakąś nową usługę). Usługi internetowe nie różnią się pod tym względem. Serwer zwykle wie kiedy dane, które pobieramy się ostatnio zmieniły, a protokół HTTP pozwala serwerowi na dołączenie tej daty ostatniej modyfikacji do żądanych danych.

Gdy poprosimy o te same dane po raz drugi (lub trzeci, lub czwarty), możemy podać serwerowi datę ostatniej modyfikacji (ang. last-modified date), którą dostaliśmy poprzednio. Wysyłamy serwerowi nagłówek If-Modified-Since wraz ze swoim żądaniem oraz datą otrzymaną od serwera ostatnim razem. Jeśli dane nie uległy zmianie od tamtego czasu, to serwer odsyła specjalny kod statusu 304, który oznacza "dane nie zmieniły się od czasu, gdy o nie ostatnio pytałeś". Dlaczego jest to lepsze rozwiązanie? Bo gdy serwer odsyła kod 304, to nie wysyła ponownie danych. Wszystko co otrzymujemy to kod statusu. Tak więc nie musimy ciągle pobierać tych samych danych w kółko, jeśli nie uległy zmianie. Serwer zakłada, że już mamy te dane zachowane gdzieś lokalnie.

Wszystkie nowoczesne przeglądarki internetowe wspierają sprawdzanie daty ostatniej modyfikacji. Być może kiedyś odwiedziliśmy jakąś stronę jednego dnia, a potem odwiedziliśmy ją ponownie następnego i zauważyliśmy, że nie uległa ona zmianie, a jednocześnie zadziwiająco szybko się załadowała. Przeglądarka zachowała zawartość tej strony w lokalnym buforze podczas pierwszej wizyty, a podczas drugiej automatycznie wysłała datę ostatniej modyfikacji otrzymaną za pierwszym razem. Serwer po prostu odpowiedział kodem 304: Not Modified, a więc przeglądarka wiedziała, że może załadować stronę z lokalnego bufora. Usługi internetowe mogą być również takie sprytne.

Biblioteka URL Pythona nie ma wbudowanego wsparcia dla kontroli daty ostatniej modyfikacji, ale ponieważ możemy dodawać dowolne nagłówki do każdego żądania i czytać dowolne nagłówki z każdej odpowiedzi, to możemy dodać taką kontrolę samodzielnie.

ETag/If-None-Match

Znaczniki ETag są alternatywnym sposobem na osiągnięcie tego samego celu, co poprzez kontrolę daty ostatniej modyfikacji: nie pobieramy ponownie danych, które się nie zmieniły. A działa to tak: serwer wysyła jakąś sumę kontrolną danych (w nagłówku ETag) razem z żądanymi danymi. Jak ta suma kontrolna jest ustalana, to zależy wyłącznie od serwera. Gdy po raz drugi chcemy pobrać te same dane, dołączamy sumę kontrolną z nagłówka ETag w nagłówku If-None-Match: i jeśli dane się nie zmieniły serwer odeśle kod statusu 304. Tak jak w przypadku kontroli daty ostatniej modyfikacji, serwer odsyła tylko kod 304 - nie wysyła po raz drugi tych samych danych. Poprzez dołączenie sumy kontrolnej ETag do drugiego żądania mówimy serwerowi, iż nie ma potrzeby, aby wysyłał po raz drugi tych samych danych, jeśli nadal odpowiadają one tej sumie kontrolnej, ponieważ cały czas mamy dane pobrane ostatnio.

Biblioteka URL Pythona nie ma wbudowanego wsparcia dla znaczników ETag, ale zobaczymy, jak można je dodać w dalszej części tego rozdziału.

Kompresja

Ostatnią istotną właściwością HTTP, którą możemy ustawić, jest kompresja gzip. Gdy mówimy o usługach sieciowych za pośrednictwem HTTP, to zwykle mówimy o przesyłaniu XML tam i z powrotem. XML jest tekstem i to zwykle całkiem rozwlekłym tekstem, a tekst dobrze się kompresuje. Gdy żądamy jakiegoś zasobu poprzez HTTP, to możemy poprosić serwer, jeśli ma jakieś nowe dane do wysłania, aby wysłał je w formie skompresowanej. Dołączamy wtedy nagłówek Accept-encoding: gzip do żądania i jeśli serwer wspiera kompresję, odeśle on dane skompresowane w formacie gzip i oznaczy je nagłówkiem Content-encoding: gzip.

Biblioteka URL Pythona nie ma wbudowanego wsparcia dla kompresji gzip jako takiej, ale możemy dodawać dowolne nagłówki do żądania, a Python posiada oddzielny moduł gzip zawierający funkcje, których można użyć do dekompresji danych samodzielnie.

Zauważmy, że nasz jednolinijkowy skrypt pobierający RSS nie uwzględnia żadnej z tych właściwości HTTP. Zobaczmy, jak możemy go udoskonalić.


Debugowanie serwisów HTTP

Na początek włączmy debugowanie w pythonowej bibliotece HTTP i zobaczmy co zostanie przesłane. Wiadomości zdobyte poprzez przeanalizowanie wypisanych informacji debugujących, będą przydatne w tym rozdziale, gdy będziemy chcieli dodać nowe możliwości do naszego programu.

Przykład. Debugowanie HTTP
>>> import httplib
>>> httplib.HTTPConnection.debuglevel = 1             #(1)
>>> import urllib
>>> feeddata = urllib.urlopen('http://diveintomark.org/xml/atom.xml').read()
connect: (diveintomark.org, 80)                       #(2)
send: '
GET /xml/atom.xml HTTP/1.0                            #(3)
Host: diveintomark.org                                #(4)
User-agent: Python-urllib/1.15                        #(5)
'
reply: 'HTTP/1.1 200 OK\r\n'                          #(6)
header: Date: Wed, 14 Apr 2004 22:27:30 GMT
header: Server: Apache/2.0.49 (Debian GNU/Linux)
header: Content-Type: application/atom+xml
header: Last-Modified: Wed, 14 Apr 2004 22:14:38 GMT  #(7)
header: ETag: "e8284-68e0-4de30f80"                   #(8)
header: Accept-Ranges: bytes
header: Content-Length: 26848
header: Connection: close
  1. urllib jest zależny od innej standardowej biblioteki Pythona: httplib. Zwykle nie musimy importować modułu httplib bezpośrednio (urllib robi to automatycznie), ale w tym wypadku to zrobiliśmy, a więc możemy ustawić flagę trybu debugowania w klasie HTTPConnection, którą moduł urllib wykorzystuje wewnętrznie do nawiązania połączenia z serwerem HTTP. To jest niezwykle przydatna technika. Kilka innych bibliotek Pythona ma podobne flagi trybu debugowania, ale nie ma jakiegoś szczególnego standardu nazywania ich i ustawiania; trzeba przeczytać dokumentację każdej biblioteki, aby zobaczyć, czy taka flaga jest dostępna.
  2. Teraz gdy już flagę debugowania mamy ustawioną, informacje na temat żądań HTTP i odpowiedzi są wyświetlane w czasie rzeczywistym. Pierwszą rzeczą jaką możemy zauważyć jest to, iż łączymy się z serwerem diveintomark.org na porcie 80, który jest standardowym portem dla HTTP.
  3. Gdy zgłaszamy żądanie po zasobów RSS, urllib wysyła trzy linie do serwera. Pierwsza linia zawiera polecenie HTTP i ścieżkę do zasobu (bez nazwy domeny). Wszystkie żądania w tym rozdziale będą używały polecenia GET, ale w następnym rozdziale o SOAP zobaczymy, że tam do wszystkiego używane jest polecenie POST. Podstawowa składnia jest jednak taka sama niezależnie od polecenia.
  4. Druga linia odnosi się do nagłówka Host, który zawiera nazwę domeny serwisu, do którego kierujemy żądanie. Jest to istotne, ponieważ pojedynczy serwer HTTP może obsługiwać wiele oddzielnych domen. Na tym serwerze jest aktualnie obsługiwanych 12 domen; inne serwery mogą obsługiwać setki lub nawet tysiące.
  5. Trzecia linia to nagłówek User-Agent. To co tu widać, to jest standardowy nagłówek User-Agent dodany domyślnie przez bibliotekę urllib. W następnej sekcji pokażemy jak zmienić to na coś bardziej konkretnego.
  6. Serwer odpowiada kodem statusu i kilkoma nagłówkami (być może z jakimiś danymi, które zostały zachowane w zmiennej feeddata). Kodem statusu jest tutaj liczba 200, która oznacza "wszystko w porządku, proszę to dane o które prosiłeś". Serwer także podaje datę odpowiedzi na żądanie, trochę informacji na temat samego serwera i typ zawartości (ang. content type) zwracanych danych. W zależności od aplikacji, może być to przydatne lub też nie. Zauważmy, że zażądaliśmy RSS-a i faktycznie otrzymaliśmy RSS-a (application/atom+xml jest to zarejestrowany typ zawartości dla zasobów RSS).
  7. Serwer podaje, kiedy ten RSS był ostatnio modyfikowany (w tym wypadku około 13 minut temu). Możemy odesłać tę datę serwerowi z powrotem następnym razem, gdy zażądamy tego samego zasobu, a serwer będzie mógł wykonać sprawdzenie daty ostatniej modyfikacji.
  8. Serwer podaje także, że ten RSS ma sumę kontrolną ETag o wartości "e8284-68e0-4de30f80". Ta suma kontrolna sama w sobie nie ma żadnego znaczenia; nie można z nią zrobić nic poza wysłaniem jej z powrotem do serwera przy następnej próbie dostępu do tego zasobu. Wtedy serwer może jej użyć do sprawdzenia, czy dane się zmieniły od ostatniego razu czy nie.


Ustawianie User-Agent

Pierwszym krokiem, aby udoskonalić swój klient serwisu HTTP jest właściwe zidentyfikowanie siebie za pomocą nagłówka User-Agent. Aby to zrobić, potrzebujemy wyjść poza prosty urllib i zanurkować w urllib2.

Przykład. Wprowadzenie do urllib2
>>> import httplib
>>> httplib.HTTPConnection.debuglevel = 1                             #(1)
>>> import urllib2
>>> request = urllib2.Request('http://diveintomark.org/xml/atom.xml') #(2)
>>> opener = urllib2.build_opener()                                   #(3)
>>> feeddata = opener.open(request).read()                            #(4)
connect: (diveintomark.org, 80)
 send: '
 GET /xml/atom.xml HTTP/1.0
 Host: diveintomark.org
 User-agent: Python-urllib/2.1
 '
 reply: 'HTTP/1.1 200 OK\r\n'
 header: Date: Wed, 14 Apr 2004 23:23:12 GMT
 header: Server: Apache/2.0.49 (Debian GNU/Linux)
 header: Content-Type: application/atom+xml
 header: Last-Modified: Wed, 14 Apr 2004 22:14:38 GMT
 header: ETag: "e8284-68e0-4de30f80"
 header: Accept-Ranges: bytes
 header: Content-Length: 26848
 header: Connection: close
--->Autor tego podręcznika najwyraźniej używał Pythona w wersji 2.3. 
Aktualna stabilna wersja 2.5.2 nieco się różni i tak włączone debugowanie nie zadziała, z tego powodu że biblioteka 'urllib2'
importuje do własnej przestrzeni nazw bibliotekę 'httplib', w której 'debuglevel' jest domyślnie wyłączony, by go włączyć należy
przy inicjalizacji 'build_opener' dodać jako argument 'HTTPHandler' z włączonym debugowaniem:
  1. Jeśli w dalszym ciągu masz otwarty IDE na przykładzie z poprzedniego podrozdziału, możesz ten punkt pominąć. Polecenie to włącza debugowanie HTTP, dzięki której możemy zobaczyć, co rzeczywiście wysyłamy i co zostaje przysłane do nas.
  2. Pobieranie zasobów HTTP za pomocą urllib2 składa się z trzech krótkich etapów. Pierwszy krok to utworzenie obiektu żądania (instancji klasy Request). Klasa Request przyjmuje jako parametr URL zasobów, z których będziemy ewentualnie pobierać dane. Dodajmy, że za pomocą tego kroku jeszcze nic nie pobieramy.
  3. Drugim krokiem jest zbudowanie otwieracza (ang. opener) URL-a. Może on przyjąć dowolną liczbę funkcji obsługi, które kontrolują, w jaki sposób obsługiwać odpowiedzi. Ale możemy także zbudować otwieracz bez podawania żadnych funkcji obsługi, a co robimy w tym fragmencie. Później, kiedy będziemy omawiać przekierowania, zobaczymy w jaki sposób zdefiniować własne funkcje obsługi.
  4. Ostatnim krokiem jest kazanie otwieraczowi, aby korzystając z utworzonego obiektu żądania otworzył URL. Widzimy, że wszystkie otrzymane informacje debugujące zostały wypisane. W tym kroku tak pobieramy zasoby, a zwrócone dane przechowujemy w feeddata.

Poprawny przykład programu do aktualnej wersji (2.5.2):

>>> import urllib2
>>> req=urllib2.Request('http://www.wp.pl')
>>> handler=urllib2.HTTPHandler()                          #(1)
>>> handler
<urllib2.HTTPHandler instance at 0x00CACC38>
>>> handler.set_http_debuglevel(1)                         #(2)
>>> opener=urllib2.build_opener(handler)                   #(3)
>>> opener.open(req)                                       #(4)
connect: (www.wp.pl, 80)
send: 'GET / HTTP/1.1\r\nAccept-Encoding: identity\r\nHost: www.wp.pl\r\nConnection: close\r\nUser-Agent: 
Python-urllib/2.5\r
\n\r\n'
reply: 'HTTP/1.1 200 OK\r\n'
header: Server: aris
header: Expires: Mon, 26 Jul 1997 05:00:00 GMT
header: Last-Modified: Fri, 05 Sep 2008 11:19:05 GMT
header: Pragma: no-cache
header: Cache-Control: no-cache
header: Content-type: text/html; charset=ISO-8859-2
header: Set-Cookie: reksticket=1220613545; expires=Sunday, 07-Sep-08 11:19:05 GMT; path=/; do